Ακάθεκτη συνεχίζεται η επίθεση της κυβέρνησης της Ν.Δ. σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει στην εργατική τάξη μετά από τις επιθέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων της περιόδου 2010-2019. Ο νέος «εργασιακός νόμος», που προτίθεται να φέρει για ψήφιση μέσα στο Νοέμβρη ο Υπουργός «Εργασίας» Γ. Βρούτσης, αποτελεί την πιο αποφασιστική επίθεση που έχει γίνει μέχρι σήμερα στο οκτάωρο, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, στο ίδιο το δικαίωμα της απεργίας...Καλούμε κάθε ταξική αγωνιστική δύναμη να στηρίξει τον αναγκαίο απεργιακό σχεδιασμό με λογική κλιμάκωσης και σύγκρουσης. Για να μην περάσει το αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο. Για να υπάρχουν εργατικά δικαιώματα, μαζικά ταξικά σωματεία, απεργία.

Το παρακάτω κείμενο εργασίας αποτελεί μια συλλογική προσπάθεια της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια να αναλύσει τις βασικές πτυχές μιας ολοένα και πιο ισχυρής τάσης στην σύγχρονη αγορά εργασίας, την τηλεργασία…. Με γνώμονα ότι το σύνολο του εργατικού κινήματος, και ειδικότερα η Νέα Εργατική Βάρδια, βρίσκεται αντιμέτωπο ολοένα και περισσότερο με την τηλεργασία και τα φαινόμενα αυθαιρεσίας που την συνοδεύουν, εκτιμούμε πως το παρόν κείμενο εργασίας μπορεί να αποτελέσει έναν εν δυνάμει οδηγό αγώνα και διεκδικήσεων τόσο για τις εργατικές συλλογικότητες όσο και για τους εργαζομένους που εργάζονται υπό καθεστώς τηλεργασίας.

Στην παρούσα συγκυρία, η Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση προβάλλεται όχι μόνο ως μια αναγκαστική λύση σε συνθήκες υγειονομικής κρίσης και περιοριστικών μέτρων, αλλά ως μια μορφή εκπαίδευσης που πρέπει να χρησιμοποιηθεί ευρύτερα στο άμεσο μέλλον. Το άρθρο αμφισβητεί την κυρίαρχη λογική η οποία θεωρεί ως δεδομένη την κοινωνικοπολιτική, ιδεολογική και παιδαγωγική ουδετερότητα αυτής της μορφής εκπαίδευσης, εξετάζοντας τη σχέση των χαρακτηριστικών της με την προώθηση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης και με τη χρησιμοποίηση συντηρητικών τεχνοκρατικών παιδαγωγικών, σε αντίθεση με την ολοκληρωμένη χρησιμοποίηση προοδευτικών μεταρρυθμιστικών παιδαγωγικών, στο πλαίσιό της.

Το σύνθημα λοιπόν «μέχρι 15 μαθητές στο τμήμα» και το αίτημα για μαζικούς μόνιμους διορισμούς με μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών τώρα δεν είναι απλά αιτήματα μιας κρίσιμης στιγμής ούτε μιας χρήσης. Σε αυτή τη συγκυρία αποκτούν ένα άλλο περιεχόμενο, διαφορετικό από τα καθιερωμένα αιτήματα που έχει κάθε φορά το εκπαιδευτικό κίνημα με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Γι’ αυτό, αν μπορούν να γίνουν πυροδότες μιας άλλης κατάστασης, πρέπει ταυτόχρονα να αναδεικνύουν τις βαθύτερες, πραγματικές αιτίες που το σύστημα δεν τα υλοποιεί, ακόμα και σε περιόδους που φαίνονται αυτονόητα, σε περιόδους που στην κυριολεξία παίζεται η υγεία και η ανθρώπινη ζωή.

Τι κι αν η κρίση του κορονοϊού ανέδειξε την αναγκαιότητα για καθολικό δημόσιο σύστημα υγείας, η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη να προωθεί την ιδιωτικοποίηση του. Ιδιωτικοποιήσεις άμεσες μέσω των συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, όπως με το νοσοκομείο Κομοτηνής στην κατασκευή του οποίου συμμετέχει το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, την επαναφορά των εργολάβων στα Νοσοκομεία με στημένες οικονομοτεχνικές μελέτες που τους βγάζουν πιο "φτηνούς" για το σύστημα. Αλλά και έμμεσες μέσω της λειτουργίας του δημόσιου συστήματος υγείας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.