Οι κύκλοι της «νέας αντιπολίτευσης» στη Λευκορωσία είχαν αναγγείλει την επανέναρξη των διαδηλώσεων στους δρόμους για τις 25 και 27 Μαρτίου. Οι ημέρες αυτές θα ήταν ένα είδος δείκτη για το επίπεδο της κινητοποίησης μέσω των διαμαρτυριών και θα έδειχναν εάν ο λαός είναι έτοιμος να συνεχίσει τον αγώνα του κατά του βοναπαρτιστικού καθεστώτος του Λουκατσένκο. Το ερώτημα ήταν πραγματικό για όλους τους αντίπαλους του καθεστώτος καθώς οι μαζικές αυτές δράσεις θα έδειχναν με μεγαλύτερη σαφήνεια εάν τα κατασταλτικά μέτρα του καθεστώτος είχαν πράγματι λειτουργήσει ή αν, αντίστροφα, η πολιτική επανάσταση θα μπορούσε να περάσει σε ένα παρατεταμένο στάδιο.

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Ξοπλίδη / Μετάφραση Έρη Μάρρα-εφημ.ΠΡΙΝ. Στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Απρίλη στην Αλβανία υπάρχει και μια διαφορετική υποψηφιότητα: πρόκειται για τον πρόεδρο του σωματείου μεταλλωρύχων της Μπουλκίζα, Έλτον Ντεμπρέσι, που απολύθηκε λόγω του απεργιακού αγώνα ενάντια στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας. Ο Έλτον Ντεμπρέσι κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος στη φτωχή περιοχή της Δίβρης (Dibra), με την ενθάρρυνση πολλών συναδέλφων του και την υποστήριξη της Πολιτικής Οργάνωσης, για να εκφράσει και στο πολιτικό επίπεδο τα αιτήματα των μεταλλωρύχων και γενικότερα της εργατικής τάξης, κόντρα στα κόμματα που είναι υποταγμένα στο κεφάλαιο.

Αυτές τις μέρες, ένας νέος πόλεμος στο Ντονμπάς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τρομακτική πραγματικότητα. Από τις αρχές Μαρτίου, οι συγκρούσεις έχουν αυξηθεί και οι πληροφορίες για τη συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα έχουν ήδη επιβεβαιωθεί έμμεσα από τον εκπρόσωπο Τύπου του Πούτιν Ντμίτρι Πεσκόφ. Τα διπλωματικά μέσα που προηγουμένως περιόριζαν την ανοιχτή αντιπαράθεση βρίσκονται επίσης σε προφανή κρίση. Το τελευταίο κουαρτέτο της Νορμανδίας συνεδρίασε χωρίς τη συμμετοχή της Ουκρανίας και το Μινσκ δεν μοιάζει πλέον με ουδέτερο έδαφος όπου είναι δυνατές οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.

Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας ασφαλής δρόμος για τη ριζοσπαστική αριστερά: να ετοιμαστεί για τη νέα κινητοποίηση της διαμαρτυρίας και να δώσει τον αγώνα για να διατηρηθούν τα κόμματά της, τα συνδικάτα της και τα όργανα αυτο-οργάνωσης της λαϊκής εξουσίας. Η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να οδηγήσει το δημοκρατικό πρόγραμμα σε νικηφόρα έκβαση με τα δικά της μέσα….Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά η συμμετοχή στο δημοκρατικό κίνημα -χωρίς μονολιθική συγχώνευση στις κορυφές της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης- και η στήριξη των διεκδικήσεων των διαδηλωτών που οδηγούν προς την αποδιάρθρωση της δικτατορίας και που τείνουν ταυτόχρονα και πιο πέρα από την αστική…

Τί είναι το σημαντικό που το διαφοροποιεί από τις προηγούμενες διαμαρτυρίες; Όχι μόνο η μαζικότητά του, αλλά και ότι έχει επεκταθεί πλατιά σε όλη τη χώρα. Για πρώτη φορά είδαμε συγκεντρώσεις με χιλιάδες ανθρώπους σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Στις 23 Ιανουαρίου, για παράδειγμα, ήταν σε πάνω από 100 πόλεις της Ρωσίας.. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από τις διαμαρτυρίες του 2011, όταν αυτές είχαν κατά πολύ περιοριστεί στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη… Ήταν επίσης και μια τεράστια πολιτικοποίηση για τους νέους ανθρώπους. Είδαμε δεκαεξάρηδες, δεκαεφτάρηδες, εικοσάρηδες να μπαίνουν στη διαμαρτυρία. Είναι μια γενιά που μεγάλωσε κάτω από το καθεστώς του…