4 Ιανουαρίου 2021: άνθρωποι στο Ακτάου διαμαρτύρονται για την αύξηση της τιμής του υγροποιημένου φυσικού αερίου [(c) ITAR-TASS News Agency / Alamy Stock Photo. All rights reserved]
Almas Kaisar
Paolo Sorbello
Οι αντι-συνδικαλιστικοί νόμοι τιμωρούν τους εργάτες του Καζακστάν. Αλλά ο αγώνας δεν έχει τελειώσει
Οι εργάτες στο Καζακστάν αντιμετωπίζουν πιέσεις εδώ και χρόνια, αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και την κοινωνική δικαιοσύνη, όπως δείχνουν νέα δημοσιεύματα του openDemocracy και του ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης Vlast.kz του Καζακστάν.
Εθνικές διαδηλώσεις συγκλόνισαν το Καζακστάν νωρίτερα φέτος, ξεκινώντας με μια διαδήλωση κατά του πληθωρισμού στη δυτική πόλη Ζαναόζεν στις 2 Ιανουαρίου. Το κύμα δράσης εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένων των αστικών κέντρων της χώρας στα ανατολικά και τα νότια – και οι επιπτώσεις τους, για την ελίτ και τους απλούς ανθρώπους, είναι ακόμη αισθητές μέχρι σήμερα.
Οι απεργίες σε μεγάλες ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις αποτέλεσαν βασικές συνιστώσες της αρχικής –από τα κάτω– διαμαρτυρίας τον Ιανουάριο, καθώς οι εργαζόμενοι απαίτησαν βελτιωμένες συνθήκες και υψηλότερους μισθούς. Δέκα χρόνια πριν, μια άλλη απεργία των εργαζομένων στη Ζαναόζεν είχε κλιμακωθεί με τις δυνάμεις ασφαλείας να ανοίγουν πυρ εναντίον των διαδηλωτών, αφήνοντας τουλάχιστον 16 νεκρούς.1
Οι διαδηλώσεις του Ιανουαρίου αντιμετωπίστηκαν επίσης με τις σφαίρες του στρατού και των ειδικών δυνάμεων. Με τουλάχιστον 240 νεκρούς σε όλη τη χώρα,2 τα γεγονότα έγιναν γνωστά ως «Καντί Καντάρ», που σημαίνει στο Καζακστάν «Ματωμένος Ιανουάριος».
Οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην «πατρίδα» των διαδηλώσεων, τη Ζαναοζέν και το Ακτάου, την πρωτεύουσα της περιοχής Μανγκιστάου στην ακτή της Κασπίας θάλασσας, ήταν ως επί το πλείστον ειρηνικές.
«Οι διαδηλώσεις οργανώθηκαν από συλλογικότητες εργατών, οι οποίες διατήρησαν την πειθαρχία μεταξύ των συμμετεχόντων», ανέφερε ο Μουχτάρ Ουμπέτοφ, ακτιβιστής της συνδικαλιστικής οργάνωσης Αμανάτ με έδρα το Ακτάου, η οποία δεν έχει καμία σχέση με το πρόσφατα μετονομασθέν κυβερνών κόμμα.
Σε αντίθεση με τα συνδικάτα, οι εργατικές κολεκτίβες βασίζονται σε επιχειρήσεις και διοικούνται μέσω αυτοσχέδιων δομών.
Ο Αλεξάντερ Μούχα, πρόεδρος του παραρτήματος του Ακτάου της Επιτροπής του Διεθνούς Γραφείου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, συμφώνησε. Τον Ιανουάριο του 2022, είπε, περίπου το 70% των διαδηλωτών στο Ακτάου προέρχονταν από τοπικές εργατικές συλλογικότητες.
Αυτές οι συλλογικότητες ξεσήκωσαν τη δράση σε όλο το Καζακστάν. Στην κεντρική περιοχή Ζεζκαζγκάν,3 τον Ιανουάριο ξέσπασαν απεργίες των εργαζομένων του τεράστιου ομίλου εξόρυξης Καζάχμις, ο οποίος απασχολεί συνολικά 37.000 εργάτες. Οι εργαζόμενοι στο χυτήριο χαλκού Μπάλκας4 στα ανατολικά και οι εργαζόμενοι στο πετρελαϊκό εργοστάσιο Τενγκίζ5 στα δυτικά προσχώρησαν στις διαμαρτυρίες σε ένδειξη αλληλεγγύης. Ένας ακτιβιστής, ο Γερμάν Αμπντούλοφ, ανέφερε στο openDemocracy ότι το πρώτο κύμα διαμαρτυριών ξεκίνησε από τις συλλογικότητες των εργατών στα ίδια τα ορυχεία χαλκού.
Ωστόσο, οι εντάσεις μεταξύ των εργατικών συλλογικοτήτων του Καζακστάν έχουν αυξηθεί από τον Ιανουάριο – ιδίως μεταξύ των εργαζομένων που απασχολούνται σε μεγάλες επιχειρήσεις και των εργαζομένων που έχουν προσληφθεί από μικρότερες εταιρείες παροχής υπηρεσιών, οι οποίες συνήθως ασχολούνται με τα logistics, την τροφοδοσία και τις υπηρεσίες ασφαλείας.
Όπως το έθεσε ένας οδηγός από μια εταιρεία κοινής ωφέλειας που παρέχει υπηρεσίες για τον όμιλο Καζάχμις στο Ζεζκαζγκάν: «Οι εργαζόμενοι στην Καζάχμις απολαμβάνουν καλές συνθήκες. Οι υπόλοιποι επιβιώνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Μόνο ένα μικρό μέρος των κατοίκων ζει καλά».
Ο κάτοικος της Ζαναόζεν, Ασλάν, ο οποίος συμμετείχε σε μια καθημερινή διαμαρτυρία ανέργων στην πόλη μετά τις διαδηλώσεις του Ιανουαρίου, πρόσθεσε ότι οι άνεργοι διαδηλωτές «δεν βλέπουν καμία υποστήριξη από τους εργαζόμενους».6
Η διαμαρτυρία απαιτούσε άμεση απασχόληση στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου του Καζακστάν, η οποία έχει την έδρα της στα δυτικά της χώρας. Όμως οι συμμετέχοντες πίστευαν ότι κανείς δεν τους υποστήριζε.
«Ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους προβλήματα», δήλωσε ο Ασλάν.
Απουσία αλληλεγγύης
Οι εργαζόμενοι του Καζακστάν έχουν αναλάβει ολοένα και περισσότερο ηγετικό ρόλο στη διατύπωση κοινωνικών και πολιτικών αιτημάτων σε αυτό το κράτος της Κεντρικής Ασίας. Απεργίες και διαδηλώσεις αποτελούν τακτικές εκδηλώσεις στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, με αποκορύφωμα τα οργανωμένα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη και εργατικά δικαιώματα τον Ιανουάριο.
Η κυβέρνηση του Καζακστάν, ωστόσο, καταπνίγει το συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία μέσω νομοθετικών μέτρων και άτυπων πιέσεων.
Αυτή η στρατηγική έχει ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των συνδικάτων στο Καζακστάν. Σε απάντηση, έχουν εμφανιστεί διάσπαρτες εργατικές συλλογικότητες –χαλαρές ομάδες εργαζομένων που οργανώνονται μέσω των χώρων εργασίας και όχι παραρτήματα συνδικαλιστικών οργανώσεων που υποστηρίζονται από νομικές διαδικασίες– σε όλη τη χώρα. Και είναι αυτές οι άτυπες συλλογικότητες που έχουν γίνει οι κινητήριες δυνάμεις των περισσότερων εργατικών κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας τα τελευταία χρόνια.
Η σημερινή κατάσταση στο Καζακστάν έχει τις ρίζες της στις κρίσεις μετά την ανεξαρτησία του 1991. Οι μαζικές περικοπές και οι καθυστερήσεις μισθών που προκλήθηκαν από τα οικονομικά σοκ της δεκαετίας του 1990 και η επακόλουθη απότομη πτώση του ΑΕΠ ήταν η αιτία της δυσαρέσκειας των εργαζομένων κατά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας. Μέχρι το 1999, η ανεργία στη χώρα είχε φθάσει το 13,4%.
Βίντεο: «Назарбаев. Караганда. Шахтеры», Youtube, https://www.youtube.com/watch?v=_JuVRB5g3-Q&t=1s.
1989: Ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ, τότε πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν, απευθύνεται σε απεργούς ανθρακωρύχους στην Καραγκάντα. Πηγή: Nikitin.
Ο Γιεβγκένι Ζόβτις, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εργάστηκε στο Ανεξάρτητο Συνδικαλιστικό Κέντρο του Καζακστάν τη δεκαετία του 1990, επισημαίνει ότι το κράτος ήταν πιο πρόθυμο να διαπραγματευτεί με τους απεργούς εργαζόμενους και ότι τα ανεξάρτητα συνδικάτα είχαν ευρεία υποστήριξη.
Στη συνέχεια όμως, λέει ο Ζόβτις, «οι απεργίες έγιναν ανοργάνωτες, επειδή τα ανεξάρτητα συνδικάτα παραγκωνίστηκαν και τα συνδικάτα που ήταν συνδεδεμένα με το κράτος δεν συμμετείχαν στον αγώνα».
Οι αρχές του Καζακστάν είχαν «αλλάξει ρότα» μέχρι την αλλαγή της χιλιετίας, με «απολύσεις, πρόστιμα και πιέσεις να γίνονται οι συνήθεις μέθοδοι αντιμετώπισης των απεργών».
Με την πάροδο του χρόνου, η αυστηρότερη νομοθεσία εμπόδιζε την ύπαρξη συνδικάτων.
Το 1999, η κυβέρνηση του Καζακστάν άλλαξε τον εργατικό κώδικα της χώρας, ο οποίος υπονόμευσε τη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων καθιστώντας τις «συλλογικές συμβάσεις» προαιρετικές.
Οι συμφωνίες αυτές είχαν εγγυηθεί τους γενικούς όρους και τα ελάχιστα επίπεδα μισθών για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων στις επιχειρήσεις. Με τη μετάβαση στις ατομικές συμβάσεις, οι εργοδότες είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν χαμηλότερους μισθούς και χειρότερες συνθήκες εργασίας σε όσους είχαν ανάγκη από εργασία, ενώ παράλληλα αύξησαν τους μισθούς για τους ειδικούς που είχαν ζήτηση. Αυτό δημιούργησε ανισότητα και ένταση στους χώρους εργασίας στο Καζακστάν.
Αργότερα, το 2007, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ένταξή του στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), το Καζακστάν υιοθέτησε νέο εργατικό κώδικα, ο οποίος αυστηροποίησε τα δικαιώματα των εργαζομένων να οργανώνουν απεργίες.
Οι περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν παράνομες και οι απεργοί έγιναν στόχος παρενόχλησης και καταστολής. Κατά τη διάρκεια μεγάλων απεργιών στις πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές του Καζακστάν κατά την περίοδο 2009-2011, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) κατέγραψε επανειλημμένες περιπτώσεις πιέσεων και επιθέσεων σε συνδικαλιστές. Ο πρόεδρος του συνδικάτου Ζοντέου στο Μανγκιστάου πυροβολήθηκε, για παράδειγμα, και οι ακτιβιστές Ταγκάμ Κοσάνοφ και Σαμπίτ Τοκένοφ ξυλοκοπήθηκαν μέσα σε περιπολικό της αστυνομίας.
Βίαιη και διοικητική ήττα των συνδικάτων
Ο συνδικαλιστής Μουχτάρ Ουμπέτοφ, από το Ακτάου, θυμήθηκε πώς ο συνάδελφός του Ζακσιλίκ Τουρμπάγιεφ τον είχε καλέσει σε μια συνάντηση το 2011. Δύο ώρες πριν από τη συνάντηση, θυμάται ο Ουμπέτοφ, ανακάλυψε ότι ο Τουρμπάγιεφ είχε δολοφονηθεί στην εταιρεία παροχής υπηρεσιών πετρελαίου όπου εργαζόταν.7
Ο ίδιος ο Ουμπέτοφ έχει επίσης δεχθεί αρκετές επιθέσεις – σε σχέση, όπως πιστεύει, με τις συνδικαλιστικές του δραστηριότητες. Το 2009 υπέστη τραυματισμό στο κεφάλι μετά από ξυλοδαρμό έξω από το σπίτι του.
Τα γεγονότα του 2011 στη Ζαναόζεν έδειξαν πόσο κακές είχαν γίνει οι σχέσεις μεταξύ του κράτους του Καζακστάν και των εργαζομένων.8 Οκτώ μήνες απεργιών στην κεντρική πλατεία κατέληξαν σε μαζική εξέγερση στις 16 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ειδικές δυνάμεις ασφαλείας άνοιξαν πυρ εναντίον των άοπλων απεργών για να τους διαλύσουν. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 16 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Αργότερα, 34 απεργοί εργάτες πετρελαίου καταδικάστηκαν για κατηγορίες που αφορούσαν βίαια επεισόδια με την αστυνομία.
Μέχρι το 2015, όλα τα συνδικάτα του Καζακστάν έπρεπε να είναι ενταγμένα σε μια εθνική ένωση και να εκπροσωπούνται τουλάχιστον στις μισές περιφέρειες της χώρας, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την εγγραφή μικρότερων συνδικάτων. Σύμφωνα με τους νέους κανόνες,9 η οργάνωση ή η πρόσκληση για παράνομη απεργία τιμωρούνταν με φυλάκιση έως και τρία χρόνια.
Ένα από τα πρώτα θύματα της νέας νομοθεσίας ήταν η Συνομοσπονδία Ανεξάρτητων Συνδικάτων του Καζακστάν (KNPK),10 που δημιουργήθηκε το 2016. Οι ιδρυτές της προσπάθησαν να εγγράψουν το συνδικάτο σύμφωνα με τους νέους κανόνες, αλλά ένα τοπικό δικαστήριο αποφάσισε την διάλυσή του τον Ιανουάριο του 2017, καθώς δεν διέθετε αρκετά περιφερειακά παραρτήματα.
Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία παροχής υπηρεσιών πετρελαίου Oil Construction Company (OCC), το συνδικάτο της οποίας αποτελούσε μέρος της KNPK, ξεκίνησαν απεργία πείνας11 στο Ακτάου ως απάντηση. Στις 21 Ιανουαρίου 2017, η απεργία πείνας τερματίστηκε κατόπιν αιτήματος των τοπικών αρχών, αλλά σε τρεις από τους επικεφαλής του συνδικάτου επιβλήθηκαν βαριές ποινές φυλάκισης, σε άλλους 15 συμμετέχοντες επιβλήθηκαν πρόστιμα, ενώ σε αστική αγωγή που ξεκίνησε η OCC βρέθηκαν 250 άτομα υπεύθυνα για «ζημιές» αξίας δεκάδων χιλιάδων δολαρίων στην εταιρεία.
Έκτοτε, οι συνδικαλιστές προσπάθησαν να επανεγγράψουν το συνδικάτο της OCC 14 φορές, αλλά κάθε φορά το περιφερειακό υπουργείο Δικαιοσύνης τους το αρνήθηκε, επικαλούμενο σφάλματα εγγραφής. Το συνδικάτο τελικά σταμάτησε να λειτουργεί.
Αντίθετα, η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση που έχει απομείνει στη χώρα είναι η κρατικά χρηματοδοτούμενη Ομοσπονδία Συνδικάτων του Καζακστάν (FPRK), η διάδοχος του σοβιετικού συνδικαλιστικού δικτύου στο Καζακστάν. Σήμερα, η FPRK στρατολογεί μεγάλο αριθμό κρατικών υπαλλήλων και υπαλλήλων κρατικών εταιρειών. Μετά την ανεξαρτησία, η FPRK είχε 7,5 εκατομμύρια μέλη. Μέχρι το 2022, ο αριθμός αυτός είχε συρρικνωθεί σε 1,6 εκατομμύρια.
Οι επικεφαλής της FPRK συνδέονται στενά με τις αρχές και το κυβερνών κόμμα Αμανάτ (παλαιότερα γνωστό ως κόμμα Νουρ-Οτάν). Ο προηγούμενος πρόεδρός της ήταν ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Γιεράλι Τουγκζάνοφ∙ ο Σατιμπάλντι Νταουλεταλίν, ο οποίος τον αντικατέστησε στο τιμόνι της ομοσπονδίας το 2020, είχε κάποτε διατελέσει διευθυντής του τμήματος πολιτικών εργασιών του κόμματος Νουρ-Οτάν.
Την ίδια στιγμή, η FPRK δεν είχε σχεδόν κανένα μέλος μεταξύ των εργαζομένων σε ιδιωτικές εταιρείες. Αντιθέτως, οι επιχειρήσεις αυτές ενθάρρυναν τους εργαζόμενους να σχηματίζουν «κίτρινα» συνδικάτα, υπό τον έλεγχο των ίδιων των επιχειρήσεων. (Τέτοια «συνδικάτα» δεν αναγνωρίζονται από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας).
Ο αγώνας συνεχίζεται
Οι εργατικές συλλογικότητες, ωστόσο, συνεχίζουν να απεργούν. Το 2021, οι εργατικές συλλογικότητες πραγματοποίησαν 31 διαμαρτυρίες, ενώ τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2022 είχαν ήδη πραγματοποιήσει περίπου 40.12
Περίπου 400 εργαζόμενοι της εταιρείας παροχής υπηρεσιών πετρελαίου KEZBI προχώρησαν σε απεργία τον Απρίλιο, διεκδικώντας δίκαιους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας στο ίδιο επίπεδο με τους εργαζόμενους της κρατικής εταιρείας Ozenmunaigas.
«Απεργούμε εκτός συνδικάτου. Υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας. Το συνδικάτο κάνει τα δικά του», δήλωσε ο Νουρσουλτάν Νουριμούλι, ένας από τους διαδηλωτές.
Παρά τον ειρηνικό της χαρακτήρα, 21 εργαζόμενοι μηνύθηκαν για συμμετοχή σε παράνομη απεργία και 12 απολύθηκαν. Στα μέσα Ιουνίου, αυτοί οι εργαζόμενοι αποφάσισαν με τη σειρά τους να οργανώσουν διαμαρτυρία στο κέντρο της Ζαναοζέν και αργότερα διαδήλωσαν έξω από την περιφερειακή διοίκηση στο Ακτάου για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Στο Ακτάου, οι συμμετέχοντες ζήτησαν τον τερματισμό των βασανιστηρίων και της αυθαίρετης κράτησης των ανθρώπων που συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Ιανουαρίου – και ζήτησαν από την κυβέρνηση να επιταχύνει τη διαδικασία πρόσληψης στον κύριο εργοδότη της Ζαναόζεν, την Ozenmunaigas, και όχι στις μικρότερες εταιρείες παροχής υπηρεσιών.
Ένας εργαζόμενος σε ιδιωτική εταιρεία φύλαξης που είναι συμβεβλημένη με την Ozenmunaigas –και ο οποίος θα ήθελε να δουλέψει στη μεγαλύτερη εταιρεία– είπε στους συντάκτες ότι υπάρχει συνδικάτο στην εταιρεία του, αλλά «η ίδια η διοίκηση διορίζει την ηγεσία του συνδικάτου, κανείς δεν μας ρωτάει».
Όπως μας είπε, οι συνάδελφοί του θα ήθελαν «να οργανώσουμε το δικό μας συνδικάτο, αλλά η εταιρεία δεν το επιτρέπει».
Η κατάσταση είναι διαφορετική στην εταιρεία παροχής υπηρεσιών πετρελαίου Burgylau, που βρίσκεται λίγα βήματα μακριά από την έδρα της ιδιωτικής εταιρείας ασφαλείας. Οι εργαζόμενοι της Burgylau εξακολουθούν να προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο συνδικάτο. Κατά τη διάρκεια απεργίας τον Φεβρουάριο, απαίτησαν να απομακρυνθεί ο Σακέν Μπεκκαλίγιεφ από τη θέση του προέδρου του συνδικάτου.
Όπως εξήγησε ένας από τους εργαζόμενους της Burgylau: «Τώρα έχουμε δύο συνδικάτα στη Burgylau. Είμαστε δυσαρεστημένοι με το έργο του ενός από αυτά, ζητάμε την παραίτηση του προέδρου του. Αυτό το συνδικάτο είναι μέρος της FPRK. Τώρα θέλουμε να οργανώσουμε το δικό μας συνδικάτο, ένα τοπικό».
Απαρατήρητα συνδικάτα
Σύμφωνα με τον Γιεβγκένι Ζόβτις, η καταστολή των ανεξάρτητων συνδικάτων του Καζακστάν απορρέει από τη μετατροπή της οικονομίας του Καζακστάν από σχεδιασμένη σε οικονομία της αγοράς, καθώς και από την επακόλουθη διαδικασία ιδιωτικοποίησης.
«Οι τελικοί δικαιούχοι της ιδιωτικοποίησης ήταν η ελίτ της εξουσίας, οι κόκκινοι διευθυντές και η νομενκλατούρα σε διάφορα επίπεδα», δήλωσε ο Ζόβτις. «Δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε το κράτος να ελέγχει τα κόμματα και τα συνδικάτα ώστε να μην μπορούν να οργανώσουν αντίσταση».
Ο Κιρίλ Μπουκέτοφ, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Αποστολής Παρακολούθησης των Εργατικών Δικαιωμάτων στην Κεντρική Ασία και εμπειρογνώμονας στο Παγκόσμιο Ινστιτούτο Εργασίας, λέει ότι η καταστολή των συνδικάτων προχωρούσε παράλληλα σε πολλές μετασοβιετικές χώρες. Οι μετασοβιετικές ελίτ έγιναν τοπικές και τα πολιτικά καθεστώτα αποδείχθηκαν τελικά όλο και πιο αυταρχικά. «Τα συνδικάτα δεν μπορούν να ζήσουν ελλείψει δημοκρατίας», δήλωσε ο Μπουκέτοφ. «Αποτελούν μέρος ενός δημοκρατικού συστήματος. Είναι ένας δημοκρατικός θεσμός σε επίπεδο επιχείρησης».
Σύμφωνα με τον Μπουκέτοφ, η μετάβαση ήταν προς τον κρατικό καπιταλισμό, με τις επιχειρήσεις να ενσωματώνονται στο κρατικό σύστημα διαχείρισης, με επικεφαλής τον πρόεδρο: «Η ελίτ απαίτησε από τις εταιρείες να μην αυξήσουν τους μισθούς των εργαζομένων, προκειμένου να οικειοποιηθούν την προστιθέμενη αξία και να την αναδιανείμουν στο ανώτατο επίπεδο. Αυτό ενδιέφερε και τους ξένους επενδυτές. Τα λιγότερα δικαιώματα των εργαζομένων αποτελούσαν μεγάλο πλεονέκτημα».
Παρά τις υποσχέσεις για πολιτικές μεταρρυθμίσεις στο Καζακστάν, ο Μπουκέτοφ δεν βλέπει καμία πρόοδο εκ μέρους του σημερινού προέδρου του Καζακστάν Τοκάγιεφ σε σχέση με τα συνδικάτα. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας εξακολουθεί να έχει το Καζακστάν στον κατάλογο των χωρών που αρνούνται να αναγνωρίσουν το θεμελιώδες δικαίωμα των εργαζομένων να σχηματίζουν συνδικάτα.
Ο Κοσπάν Κοσιγκούλοφ, πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου της συνδικαλιστικής οργάνωσης OCC, είναι πεπεισμένος ότι η νομοθεσία του Καζακστάν εισάγει διακρίσεις έναντι των συνδικάτων.
«Είναι πολύ δύσκολο για τα συνδικάτα να εργαστούν σήμερα», δήλωσε. «Ιδρύεις ένα συνδικάτο και αμέσως το απειλούν. Στο 99,9% των περιπτώσεων, λόγω της απαίτησης εκπροσώπησης, είναι αδύνατο να δημιουργηθεί ένα συνδικάτο. Και η δικαιοσύνη δεν θα σε αναγνωρίσει ούτως ή άλλως».
Μετάφραση: elaliberta.gr
Almas Kaisar, Paolo Sorbello, “Anti-union laws have punished Kazakhstan’s workers. But the fight isn’t over”, openDemocracy, 10 Αυγούστου 2022, https://www.opendemocracy.net/en/odr/kazakhstan-trade-union-solidarity-fight-january/. Αναδημοσίευση: Europe Solidaire Sans Frontières, http://www.europe-solidaire.org/spip.php?article63599.
Σημειώσεις
1 Simon Pirani, “Ten years after a brutal massacre, Kazakhstani oil workers’ fight continues”, openDemocracy, 16 Δεκεμβρίου 2021, https://www.opendemocracy.net/en/odr/ten-years-after-a-brutal-massacre-kazakhstani-oil-workers-fight-continues/.
2 Yuna Korosteleva, Almas Kaisar, Nazerke Kurmangazinova, Olga Loginova, Tamara Vaal, Dmitriy Mazorenko, “Hundreds died in Kazakhstan’s ‘Bloody January’. Who were they?”, openDemocracy, 27 Ιανουαρίου 2022, https://www.opendemocracy.net/en/odr/hundreds-died-in-kazakhstans-bloody-january-who-were-they/.
3 Елена Вебер, «В Жезказгане шахтеры и жители митингуют второй день у здания городского акимата», Радио Азаттык, 6 Ιανουαρίου 2022, https://rus.azattyq.org/a/31642267.html.
4 «Забастовка на комбинате “Казахмыс” в Балхаше», ЗАБАСТКОМ, 5 Ιανουαρίου 2022, https://www.zabastcom.org/events/4551.
5 «На Тенгизском месторождении рабочие приостановили работу в поддержку жанаозенцев и актаусцев», Радио Азаттык, 4 Ιανουαρίου 2022, https://rus.azattyq.org/a/31638641.html.
6 Paolo Sorbello and Almas Kaisar, “The Jobless of Zhanaozen Are Still Demanding Justice in Kazakhstan”, The Diplomat, 31 Μαρτίου 2022, https://thediplomat.com/2022/03/the-jobless-of-zhanaozen-are-still-demanding-justice-in-kazakhstan/.
7 “Mangistau oblast police investigates murder of drilling worker”, KazTAG, 9 Αυγούστου 2011, https://kaztag.info/en/news/mangistau-oblast-police-investigates-murder-of-drilling-worker.
8 “Striking Oil, Striking Workers”, Human Rights Watch, 10 Σεπτεμβρίου 2012, https://www.hrw.org/report/2012/09/10/striking-oil-striking-workers/violations-labor-rights-kazakhstans-oil-sector.
9 “‘We Are Not the Enemy’”, Human Rights Watch, 23 Νοεμβρίου 2016, https://www.hrw.org/report/2016/11/23/we-are-not-enemy/violations-workers-rights-kazakhstan.
10 “Kazakhstan: Workers’ rights violated, restricted”, KIBHR – Kazakhstan International Bureau for Human Rights and Rule of Law, 25 Νοεμβρίου 2016, https://bureau.kz/en/other_sources/workers_rights_violated/.
11 “Kazakh Oil Workers Prosecuted For Hunger Strike”, Radio Free Europe / Radio Liberty, 23 Ιανουαρίου 2017, https://www.rferl.org/a/kazakhstan-oil-workers-hunger-strike/28251896.html.
12 «В Казахстане упростят процедуру организации переговоров при трудовых конфликтах», Vlast.kz / Власть, 28 Απριλίου 2022, https://vlast.kz/novosti/49756-v-kazahstane-uprostat-proceduru-organizacii-peregovorov-pri-trudovyh-konfliktah.html.
