Léon Crémieux
Αντιμέτωπος με την κοινωνική οργή, ο Μακρόν αντικαθιστά τη νομιμότητα με αστυνομικά γκλομπ
Με την πραξικοπηματική εφαρμογή του άρθρου 49.3 στις 16 Μαρτίου, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του προκάλεσαν μια νέα ώθηση στις λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλες τις μορφές τους: επαναλαμβανόμενες απεργίες, μπλόκα, διαδηλώσεις, ακόμη και κινήματα φοιτητών και μαθητών.
Όμως, πάνω απ’ όλα, στην κοινωνική κρίση προστίθεται τώρα μια πραγματική πολιτική κρίση, μια κρίση καθεστώτος, από την οποία ο Μακρόν δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να ξεφύγει, διότι διακυβεύεται η νομιμοποίησή του, η αξίωσή του να συνεχίσει να ηγείται της χώρας στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η νομιμότητα της τυπικής θεσμικής νομιμοποίησής του έρχεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με μια λαϊκή νομιμοποίηση η οποία απουσιάζει παντελώς.
Εδώ και δέκα ημέρες, οι αρχές προσποιούνται ότι αγνοούν αυτή την πραγματικότητα, ότι αγνοούν την οργή και τον θυμό εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών σε αυτή τη χώρα. Όπως είπε ένας νεαρός διαδηλωτής: «Μέχρι τώρα δεν έδινε δεκάρα για εμάς, τώρα δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη δημοκρατία».
Από τις 16 Μαρτίου κάθε βράδυ, σε εκατοντάδες πόλεις, συχνά σε μικρές πόλεις, γίνονται αυθόρμητες διαδηλώσεις, με ή χωρίς την παρουσία των συνδικάτων, διαδηλώσεις οργής κατά του 49.3 και κατά της περιφρόνησης του Μακρόν προς τον λαό.
Μετά το 49,3, η απόρριψη από την Εθνοσυνέλευση στις 20 Μαρτίου μιας πρότασης μομφής που θα οδηγούσε στην απόρριψη του νόμου και στην παραίτηση της κυβέρνησης (η πρόταση έλαβε 278 ψήφους, 9 ψήφους λιγότερες από την απόλυτη πλειοψηφία, κάτι που είχε να συμβεί από το 1992) ήταν μια ακόμη απόδειξη της απομόνωσης του προέδρου και της κοινοβουλευτικής του μειοψηφίας και ένας επιπλέον λόγος για τη λαϊκή οργή. Από τους 61 βουλευτές των δεξιών Les Républicains (LR), οι 19 ψήφισαν υπέρ της πρότασης μομφής, πολύ πέραν όλων των προβλέψεων.
Αυτή η απομόνωση δεν εμπόδισε τον Εμανουέλ Μακρόν να μιλήσει, στις 22 Μαρτίου στη 1 μ.μ. στα κανάλια TF1 και France2 (τα δύο κύρια τηλεοπτικά κανάλια) 24 ώρες πριν από τη νέα ημέρα πανεθνικής κινητοποίησης, με τη στάση ενός προέδρου σίγουρου για τον εαυτό του και αναίσθητου απέναντι στην οργή του δρόμου. Μια θεαματική άσκηση αριστοκρατικής περιφρόνησης, για να προσπαθήσει να φανεί σταθερός στους αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους του, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως σταθερό και αποφασισμένο σε πείσμα των πάντων – μια προσπάθεια στην οποία το μόνο που κατάφερε ήταν να αποξενώσει ακόμη περισσότερο τα λαϊκά στρώματα. Διότι για άλλη μια φορά, είπε ότι η μεταρρύθμισή του ήταν δικαιολογημένη, ότι είχε εκλεγεί για να την εφαρμόσει και ότι, επιπλέον, είχε μόλις εγκριθεί δημοκρατικά από το Κοινοβούλιο, καθιστώντας την κοινωνική κινητοποίηση άνευ σημασίας.
Αυτή η λεγόμενη δημοκρατική νομιμοποίηση υπήρξε σίγουρα ο ισχυρότερος ενοχλητικός παράγοντας τις τελευταίες εβδομάδες. Το σύστημα πολιτικής εκπροσώπησης, που βασίζεται σε περιοδικές εκλογές βουλευτών, απέχει πολύ από μια πραγματική λαϊκή κυριαρχία, με επιλογές που θα λαμβάνονταν δημοκρατικά από τους ενδιαφερόμενους πληθυσμούς. Αλλά η Γαλλική Πέμπτη Δημοκρατία είναι από μόνη της εκείνο το ευρωπαϊκό σύστημα που συσσωρεύει κάθε πιθανό ελάττωμα αντιπροσώπευσης.
Η Γαλλία έχει ένα πραγματικά προεδρικό σύστημα, όπου ένα μόνο άτομο, εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία, έχει τις περισσότερες εκτελεστικές εξουσίες, όσον αφορά την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, ενώ η κυβέρνηση είναι απλώς το υπουργικό του συμβούλιο και ο πρωθυπουργός έχει δευτερεύοντα ρόλο, εκτός από την περίπτωση της συγκατοίκησης. (Αυτό το ενδεχόμενο –ένας πρόεδρος και ένας πρωθυπουργός διαφορετικών πολιτικών πλευρών– αποκλείεται, εκ των προτέρων και εκτός απροόπτου, δεδομένου ότι με τη μετάβαση στην πενταετή προεδρική θητεία, οι βουλευτικές εκλογές ακολουθούν γρήγορα τις προεδρικές εκλογές).
Ένα δεύτερο πλήγμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στη Γαλλία είναι η ύπαρξη δύο σωμάτων, της Γερουσίας και της Εθνοσυνέλευσης. Η Γερουσία, «μια συνέλευση υψηλών προσώπων», δεν εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία, αλλά από 160.000 μεγάλους εκλέκτορες.
Το τρίτο πλήγμα είναι ότι η Εθνοσυνέλευση δεν εκλέγεται με απλή αναλογική, αλλά με μονοεδρική ψηφοφορία σε δύο γύρους, η οποία δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα των πολιτικών ρευμάτων και περιορίζει την εκπροσώπηση. Έτσι, το εκλογικό σύστημα της Γαλλίας, της «Πατρίδας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», πληροί όλες τις προϋποθέσεις προσβολής των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Πέρα από αυτές τις γενικές εκτιμήσεις, οι εκλογές του 2022 επέτειναν όλες αυτές τις αδυναμίες που ενυπάρχουν στην Πέμπτη Δημοκρατία.
Ο Μακρόν κέρδισε μόνο μία ψήφο στις πέντε ψήφους του εκλογικού σώματος (20,07%). Στις προεδρικές εκλογές που διεξάγονται σε δύο γύρους, στον δεύτερο γύρο, αντιμέτωπος με τη Μαρίν Λεπέν, κέρδισε το 38,55% του εκλογικού σώματος. Οι επιπλέον ψήφοι προήλθαν από ψηφοφόρους, τις περισσότερες φορές από την αριστερά, οι οποίοι τον ψήφισαν μόνο και μόνο για να εμποδίσουν την ακροδεξιά. Προφανώς, η μόνη πραγματική νομιμοποίηση του προγράμματός του ανέρχεται στο 20%! Στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν, οι υποψήφιοι της συμμαχίας του έλαβαν στον πρώτο γύρο το 11,97% του εκλογικού σώματος. Αυτά τα δύο ποσοστά, 20,07% και 11,97%, είναι τα χαμηλότερα στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Στο τέλος όλων αυτών, οι βουλευτές της συμμαχίας γύρω από τον Μακρόν έλαβαν μόνο 250 έδρες, ενώ η πλειοψηφία είναι 289. Σε οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό σύστημα, μια τέτοια κατάσταση θα απαιτούσε μια περισσότερο ή λιγότερο μακρά συζήτηση για τη διαμόρφωση μιας συμφωνίας συνασπισμού με ένα ή περισσότερα κόμματα γύρω από ένα πρόγραμμα. Η κατάσταση αυτή συνηθίζεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές και άλλες χώρες.
Ο Μακρόν είχε καταφέρει το 2017 να κερδίσει 314 έδρες με μια πρώτη επιδρομή στους εκλεγμένους εκπροσώπους του PS (Parti socialiste – το οποίο είχε χάσει 216 έδρες) και κάποιων LR (το οποίο είχε χάσει 92 έδρες). Πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει το ίδιο κόλπο, ουσιαστικά με το LR, το 2022... Μη θέλοντας να αποδεχθεί την αποτυχία του και να προτείνει μια πραγματική συμμαχία, προτίμησε και εξακολουθεί να προτιμά να συμπεριφέρεται σαν να ήταν στην πλειοψηφία και να μπορεί να πάρει μερικούς βουλευτές του LR για να δημιουργήσει πραγματικά μια πλειοψηφία. Αλλά ο Μακρόν έχει την πιο αδύναμη κοινωνική βάση, την πιο αδύναμη εκλογική βάση στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Όλες αυτές οι υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες για να κατανοήσουμε τον συσσωρευμένο θυμό, την οργή του κόσμου που βλέπει να χρησιμοποιούνται έτσι, με πολιτική βία, όλα τα τεχνάσματα για την επιβολή ενός αντικοινωνικού νόμου.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για να περάσει μια μεταρρύθμιση που απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού έχουν επιτείνει ακόμη περισσότερο την καταδίκη ενός αντιδημοκρατικού συστήματος και ενός προέδρου που έχει, στην πραγματικότητα, σφετεριστεί τη νομιμοποίησή του. Ο Μακρόν είναι ο πρώτος πρόεδρος που προσπαθεί να περάσει μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση χωρίς να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και είναι επίσης ο πρώτος που προσπαθεί να περάσει κρυφά τη μεταρρύθμισή του μέσω ενός PLRFSS (Projet de loi de financement rectificative de la sécurité sociale / νομοσχέδιο για την τροποποίηση της χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης) που επιτρέπει τη χρήση του άρθρου 47.1, περιορίζοντας σε 20 ημέρες τις συζητήσεις στην Εθνοσυνέλευση και σε 50 ημέρες την όλη διαδικασία. Και είναι επίσης ο πρώτος που ψηφίζει νόμο που τροποποιεί σε μεγάλο βαθμό τους όρους πρόσβασης στη συνταξιοδότηση κάνοντας χρήση του περίφημου άρθρου 49.3. που επιτρέπει την έγκριση ενός νομοσχεδίου μειοψηφίας χωρίς ψηφοφορία.
Ο Μακρόν θέλησε λοιπόν να χειραγωγήσει τους θεσμούς και να στριμώξει τους βουλευτές, προκειμένου να επιβάλει ένα σχέδιο που ήταν μειοψηφικό στην Εθνοσυνέλευση και εξαιρετικά μειοψηφικό στη χώρα. Η βία αυτών των ελιγμών προκάλεσε μαζική οργή και θυμό στον πληθυσμό. Περισσότερες από 1.200 αυθόρμητες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα τις ημέρες που ακολούθησαν τη χρήση του 49.3. με πυρήνα αυτών των κινητοποιήσεων την οργή ενάντια σε μια αυταρχική κυβέρνηση, κουφή στη μεγαλύτερη κινητοποίηση από το 1995 και η οποία χρησιμοποιεί έναν λόγο αντάξιο Νέας Ομιλίας του Τζορτζ Όργουελ: «μια αναγκαία και νόμιμη μεταρρύθμιση», «μια δημοκρατική διαδικασία», «ένας νόμος που περίμενε ο γαλλικός λαός».
Η πολιτική απομόνωση του Μακρόν τον κρατάει ακόμη περισσότερο σε κατάσταση ακινησίας, με την ελπίδα εβδομάδα με την εβδομάδα ότι όλα αυτά θα περάσουν, ότι το λαϊκό ποτάμι θα υποχωρήσει στην κοίτη του... Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει και ο ίδιος έχει υποδαυλίσει τις φλόγες.
Βλέπουμε το συνδυασμό αντιδημοκρατικών θεσμών και ενός Πρόεδρου που έχει εκλεγεί με κακό τρόπο και θέλει να επιβάλει τη θέλησή του με θεσμικά τεχνάσματα, το συνδυασμό μιας μεταρρύθμισης που είναι κοινωνικά άδικη για τις εργαζόμενες τάξεις και του αυξανόμενου πληθωρισμού, ειδικά όσον αφορά τα τρόφιμα και την ενέργεια, να πολλαπλασιάζουν την οργή.
Το μόνο που απομένει στην κυβέρνηση είναι το επιχείρημα του νόμου και της τάξης. Οι διαδηλώσεις δεν αποτελούν πλέον αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, μια κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση θα έπρεπε να απαντήσει απευθυνόμενη στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτές, αλλά μόνο της δημόσιας τάξης, και το όπλο της αστυνομικής καταστολής έχει γίνει η μόνη πολιτική απάντηση, με την προσπάθεια καταστολής του κινήματος με γκλομπ, δακρυγόνα και όπλα LBD [Lanceur de balles de défense].
Ο Μακρόν και ο Νταρμανέν, ο υπουργός Εσωτερικών, παρουσιάζονται τώρα ως υπερασπιστές του νόμου και της τάξης, που αντιμετωπίζουν έναν εμφύλιο πόλεμο υπό την ηγεσία ακροαριστερών ταραχοποιών. Τις τελευταίες ημέρες, μετά τη χρήση του 49.3 και την απόρριψη της πρότασης μομφής, παρατηρήθηκε ένα κύμα αστυνομικής βίας, αυθαίρετων συλλήψεων και απαγορεύσεων των διαδηλώσεων που καλούσαν οι ευρείς δια-συνδικαλιστικοί συντονισμοί.
Προφανώς, ο στόχος είναι να λυγίσει το κίνημα. Η Ένωση Δικαστών, η Ένωση Δικηγόρων της Γαλλίας και ο Σύνδεσμος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν προειδοποιήσει για τη χρήση αυτών των μεθόδων από την αστυνομία για την παρεμπόδιση της διεξαγωγής των διαδηλώσεων και τον εκφοβισμό των διαδηλωτών. Έχουν διαμαρτυρηθεί για την αστυνομική βία, ιδιαίτερα για τις καταχρήσεις που διαπράττονται από την BRAV-M (ταξιαρχίες μοτοσικλετιστών για την καταστολή της βίαιης δράσης) στο Παρίσι, μια θλιβερή επανάληψη της αστυνομίας μοτοσικλετιστών που δημιούργησε ο Ρεϊμόν Μαρσελέν μετά τον Μάη του ’68, υπεύθυνη για τον θάνατο του Μαλίκ Ουσεκίν το 1986.[1]
Οι διαδηλωτές βρίσκονται ακρωτηριασμένοι μετά από αστυνομική βία: στη Ρουέν, ένας εργαζόμενος σε νοσοκομείο έχασε ένα δάχτυλο και στο Παρίσι ένας ακτιβιστής της Sud Rail έχασε ένα μάτι, μετά από την εκτόξευση χειροβομβίδων διάλυσης συγκεντρώσεων.
Μια τέτοια στάση της κυβέρνησης, ποινικοποίησης του κινήματος, υλοποιείται ενώ την ημέρα κινητοποιήσεων της Πέμπτης 23 Μαρτίου έγιναν, σε πολλές πόλεις, οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις από την αρχή του κινήματος, συγκεντρώνοντας σε πανεθνικό επίπεδο 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους σύμφωνα με τα συνδικάτα, 1,08 εκατομμύρια σύμφωνα με την αστυνομία, αριθμός αντίστοιχος με τη μεγάλη ημέρα κινητοποιήσεων της 19ης Ιανουαρίου 19, με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, με αγωνιστικό πνεύμα. Ιδιαίτερα στις πόλεις μεσαίου μεγέθους, σημειώθηκαν εντυπωσιακές διαδηλώσεις: 40.000 στη Νάντη, 30.000 στη Βρέστη, 20.000 στην Αβινιόν, παράλληλα με τους 800.000 ανθρώπους που ήταν παρόντες στο Παρίσι. Αυτή την ημέρα εντάχθηκαν επίσης στην κινητοποίηση οι νέοι των λυκείων και των πανεπιστημίων, με περισσότερα από 80 πανεπιστήμια και 400 λύκεια να έχουν αποκλειστεί και 150.000 νέους να μετρά η φοιτητική ένωση UNEF στη διαδήλωση του Παρισιού. Οι νέοι είναι οι πρώτοι στόχοι της αστυνομικής βίας, με σκοπό να καταπνίξουν εν τη γενέσει τους την εξάπλωση των αποχών και των μπλόκων.
Ο Μακρόν, στο τηλεοπτικό του διάγγελμα, κατάφερε επίσης να προκαλέσει την οργή των συνδικαλιστικών ηγεσιών, κατά κύριο λόγο της CFDT και της CGT. Επιτιθέμενος ευθέως στον Λοράν Μπερζέ, τον ηγέτη της CFDT, ο Μακρόν δεν δίστασε να διαβεβαιώσει ότι ουδέποτε κατέθεσε οποιαδήποτε πρόταση σχετικά με τη χρηματοδότηση των συντάξεων.
Ως απάντηση, ο Μπερζέ και ο Μαρτινέζ τον αντάμειψαν με σκληρά σχόλια˙ «περιφρόνηση, ψέματα και διάψευση», όλες αυτές οι εκφράσεις είναι ασυνήθιστες από τους ηγέτες των συνδικάτων. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μακρόν είχε ζητήσει ρητά από τους ηγέτες των συνδικάτων να έρθουν να τον δουν και να προχωρήσουν και να αποδεχτούν την εφαρμογή του νόμου κατά των συντάξεων.
Οι εμπρησμοί στο Παρίσι και σε πολλές πόλεις και οι συγκρούσεις με την αστυνομία έλαβαν χώρα τις περισσότερες φορές σε νυχτερινές διαδηλώσεις που συγκέντρωσαν νέους ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι συνηθισμένοι σε διαδηλώσεις και ακόμη λιγότερο σε συγκρούσεις. Το να βλέπει κανείς σε αυτές τις διαδηλώσεις μόνο τις δράσεις των μαύρων μπλοκ και της άκρας αριστεράς είναι προφανώς ένας μικροπολιτικός υπολογισμός, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Παράλληλα με τις κινητοποιήσεις στους δρόμους, τα μπλόκα και την είσοδο των νέων στο κίνημα, συνεχίζονται τα απεργιακά κινήματα: στις 23 Μαρτίου, το ποσοστό των απεργών μεταξύ των οδηγών της SNCF, των εκπαιδευτικών (50% σε απεργία) και στον τομέα της ενέργειας είχε αυξηθεί απότομα και οι επαναλαμβανόμενες απεργίες συνεχίζονται στην SNCF, στα διυλιστήρια πετρελαίου, στα λιμάνια και τις αποβάθρες, στον τομέα αποκομιδής και αποθήκευσης απορριμμάτων.
Αυτό το Σάββατο, η σύγκρουση με την κυβέρνηση διεξήχθη και στη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στις τεράστιες δεξαμενές νερού στο Σεν Σολίν, στην οποία συμμετείχαν 30.000 άνθρωποι και η οποία αντιμετώπισε βίαιες αστυνομικές επιθέσεις, με περισσότερους από 200 τραυματίες.
Στο τέλος αυτής της φάσης του κινήματος, η αναμέτρηση συνεχίζεται με αντιφατικά στοιχεία. Ορισμένοι τομείς που απεργούν, κυρίως ο τομέας των απορριμμάτων και τα διυλιστήρια, και οι πολλαπλές διαδηλώσεις σε πόλεις και κωμοπόλεις, διατηρούν το πολιτικό κλίμα αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Αντίστοιχα, οι αποκλεισμοί των λυκείων και των πανεπιστημίων μπορεί επίσης να δημιουργήσουν ένα νέο κλίμα τις επόμενες ημέρες. Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχουν νέα απεργιακά κινήματα σε σημαντικούς τομείς.
Ο Μακρόν και η κυβέρνησή του εξακολουθούν να είναι καθηλωμένοι και να μην μπορούν να γυρίσουν σελίδα σε αυτή τη σύγκρουση, παρά τη στάση τους. Επιπλέον, αναζητούν διέξοδο και σε ό,τι αφορά την κοινοβουλευτική τους βάση, επιδιώκοντας να «διευρύνουν την πλειοψηφία», δηλαδή, στην πραγματικότητα, να δημιουργήσουν πλειοψηφία, χωρίς πολιτική συμφωνία με τους Ρεπουμπλικάνους, αλλά επιδιώκοντας να στηριχθούν στην κρίση αυτού του κόμματος, το οποίο διχάζεται μεταξύ υποστήριξης και αντιπολίτευσης προς τον Μακρόν.
Ο συνδικαλιστικός συντονισμός εξακολουθεί να υφίσταται, με αίτημα την απόσυρση του νόμου και νέο κάλεσμα για απεργία την Τρίτη 28 Μαρτίου. Ταυτόχρονα, όμως, προτάσσει ήδη τη δυνατότητα συμμετοχής στη μακρά διαδικασία της πρωτοβουλίας για δημοψήφισμα, που ξεκίνησε από τους εκλεγμένους εκπροσώπους της Αριστεράς.
Η προώθηση αυτής της προοπτικής τώρα προφανώς δεν αντιστοιχεί στην ενίσχυση του συσχετισμού δυνάμεων στις απεργίες και στους δρόμους. Όλοι αισθάνονται ότι η κυβέρνηση είναι αποδυναμωμένη, απομονωμένη, ότι η κατάσταση των εργαζόμενων τάξεων που βρίσκονται αντιμέτωπες με την αύξηση του κόστους ζωής και τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει έναν συσχετισμό δυνάμεων που μπορεί να αναγκάσει τον Μακρόν να υποχωρήσει από τη μεταρρύθμισή του. Η ακύρωση της επίσκεψης του Καρόλου Γ΄ ήταν, στην πραγματικότητα, ένα χαστούκι για την κυβέρνηση, δείχνοντας την αδυναμία της να περιορίσει τη λαϊκή κινητοποίηση.
Παρόλα αυτά, στην παρούσα κατάσταση, αυτό που λείπει είναι η οικοδόμηση σε εθνικό επίπεδο και στις πόλεις ενός κοινού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερασπίζεται μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση κοινωνικών και οικονομικών επιλογών υπέρ των εργαζόμενων τάξεων, με μια διαφορετική κατανομή του πλούτου, ένα μέτωπο που θα βασίζεται στην κοινωνική δυναμική για να παρουσιαστεί ως άμεσος πολιτικός παράγοντας στην παρούσα κατάσταση. Παρόλο που στο κίνημα δεν έχουν αναπτυχθεί δομές αυτοοργάνωσης ή μαζικές γενικές συνελεύσεις απεργών, δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος εξασφαλίζουν, σε εκατοντάδες πόλεις, τη συνέχιση του κινήματος για την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου, μέσω απεργιών και μπλόκων, στηριζόμενοι στην ύπαρξη ενός εθνικού δια-συνδικαλιστικού συντονισμού.
Είναι αυτοί κι αυτές που κουβαλούν αυτό το κίνημα στους ώμους τους, είναι αυτοί κι αυτές που το έχτισαν και που το κάνουν να συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η διατήρηση της κινητοποίησης με ενότητα και ριζοσπαστισμό θα είναι, για άλλη μια φορά, η πρόκληση των επόμενων ημερών.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Léon Crémieux, “Faced with social anger, Macron replaces legitimacy with police batons”, International Viewpoint, 26 Μαρτίου 2023, https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8035.
Σημειώσεις
[1] [Σ.τ.Μ.:] «Ο Malik Oussekine (1964 – 6 Δεκεμβρίου 1986) ήταν Γαλλοαλγερινός φοιτητής. Περπατούσε στο Παρίσι κοντά σε φοιτητικές διαδηλώσεις που αντιδρούσαν στις πανεπιστημιακές μεταρρυθμίσεις (τον λεγόμενο “Νόμο Devaquet”) και τους προτεινόμενους περιορισμούς στη μετανάστευση. Αν και δεν συμμετείχε στη διαδήλωση, ο Oussekine καταδιώχθηκε από την αστυνομία και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Ο Oussekine μεταφέρθηκε σε κοντινό νοσοκομείο, όπου αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατός του, αν και αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε πεθάνει στο σημείο της επίθεσης. Η είδηση του θανάτου του αύξησε τις διαδηλώσεις και οι νόμοι καταργήθηκαν δύο ημέρες αργότερα. […] Ο θάνατός του συνέβη είκοσι πέντε χρόνια μετά τη σφαγή του Οκτωβρίου του 1961, κατά την οποία τουλάχιστον 200 Αλγερινοί διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από την αστυνομία στο Παρίσι.» (“Death of Malik Oussekine”, Wikipedia, https://en.wikipedia.org/wiki/Death_of_Malik_Oussekine).
