Antoine Larrache

Συνταξιοδοτικό: μια εβδομάδα κοινωνικής αναταραχής, στο δρόμο προς τη νίκη;

Οι διαδηλώσεις ήταν και πάλι τεράστιες την Τρίτη 28 Μαρτίου, αν και μικρότερες από τις προηγούμενες. Αυτό είναι σημάδι ενός κινήματος που δεν έχει προοπτική, αλλά εξακολουθεί να έχει τη δυνατότητα να νικήσει.

Με δύο εκατομμύρια συμμετέχοντες σύμφωνα με τις οργανώσεις και 740.000 σύμφωνα με την αστυνομία, είναι η μεγαλύτερη κινητοποίηση του κινήματος αυτού και πάνω από τις άλλες μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. 450.000 στο Παρίσι, 80.000 στο Μπορντό, 150.000 στην Τουλούζη, 60.000 στη Νάντη, 8.000 στη Μπουρζ, 400 στη Λαμπάλ, 15.000 στην Περπινιάν, 15.000 στην Τουλόν, 15.000 στην Ταρμπ, 15.000 στο Πυί-αν-Βελαί^[1], είναι αρκετά εντυπωσιακά μεγέθη. Αυτό συμβαίνει σε ένα πολύ περίπλοκο πλαίσιο: η διαδήλωση προκηρύχθηκε με πολύ μικρή προθεσμία για πολλούς τομείς, ιδίως για τον ιδιωτικό τομέα και την εθνική εκπαίδευση, όπου χρειάζεται χρόνος για να πεισθεί και να κινηθεί∙ το συνέδριο κρίσης της CGT κινητοποίησε πολλούς ακτιβιστές∙ η καταστολή φτάνει στο αποκορύφωμά της, προκαλώντας αγανάκτηση αλλά και φόβο.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό, εξάλλου, είναι ο αριθμός των δράσεων αποκλεισμού, με μια χωματερή σκουπιδιών στην υποδιοίκηση του Γκιγκάν, αποκλεισμούς δρόμων, την κατασκευή ενός τείχους μπροστά από το εργαστήριο της τοπικής εκπροσώπου του κόμματος Renaissance στη Λιλ, τις εισβολές στο αεροδρόμιο του Μπιαρίτς, τις αυθόρμητες διαδηλώσεις πριν από τις μεγάλες διαδηλώσεις, ή ακόμα και τις εισβολές σε γραμμές του σιδηροδρομικού σταθμού Γκαρ ντε Λιόν ή του Μιραμά, για παράδειγμα.

Και επίσης η αργή αλλά αποφασιστική είσοδος της νεολαίας στο κίνημα. Με τις Γενικές Συνελεύσεις που αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται πιο μαζικές, με 250 άτομα στο πανεπιστήμιο Ντιντερό του Παρισιού για παράδειγμα. Ενώ 500 λύκεια έχουν αποκλειστεί, και έχουν συγκροτηθεί πορείες νεολαίας από σχολεία, μικρούς πανεπιστημιακούς χώρους κ.λπ.

Το κίνημα σε μια γκρίζα ζώνη

Η ηγεσία της CFDT αναζητά μια διέξοδο, έναν συμβιβασμό με την κυβέρνηση, που συμβολίζεται από την πρόταση «διαμεσολάβησης» που υιοθετήθηκε και από τον γενικό γραμματέα της CGT Φιλίπ Μαρτινέζ, η οποία φαίνεται να έχει κοστίσει πολύ ακριβά στην ηγεσία της CGT στο συνέδριό της. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην CFDT, οι ακτιβιστές της βάσης και τα μεσαία στελέχη συμμετέχουν πολύ στην κινητοποίηση και δεν θέλουν να εγκαταλείψουν το κίνημα.

Η επαναλαμβανόμενη μαζική απεργία απέτυχε να πραγματοποιηθεί γύρω στις 7, 8 και 9 Μαρτίου ξεπερνώντας το χρονοδιάγραμμα του συνδικάτου. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η προοπτική δεν ισχύει πλέον, αλλά ότι βραχυπρόθεσμα μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει. Οι κλάδοι που απεργούν δυσκολεύονται να διατηρήσουν την απεργία τους, με τα απεργιακά ταμεία να αρχίζουν να αδειάζουν και τους απεργούς να είναι λιγότεροι. Ωστόσο, αυτές οι απεργίες καθιστούν δυνατή τη διατήρηση μιας καθημερινής αγωνιστικής δράσης, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για το κίνημα.

Η νεολαία αργεί να γίνει κινητήρια δύναμη. Ωστόσο, η μαζική συμμετοχή της στις διαδηλώσεις της 28ης Μαρτίου (500 γυμνάσια αποκλεισμένα, εκατό πανεπιστημιακοί χώροι αποκλεισμένοι ή τουλάχιστον σε πολύ μεγάλη αναστάτωση) αποτελεί σημαντικό σημείο στήριξης για την επιτάχυνση του κινήματος στη νεολαία. Θα δούμε τις επόμενες μέρες αν οι γενικές συνελεύσεις και οι δράσεις θα γίνουν πιο μαζικές και θα δώσουν νέο αέρα στο κίνημα.

Τέλος, η καταστολή έφτασε σε νέο επίπεδο, με τους σοβαρούς τραυματισμούς που προκλήθηκαν σε διαδηλωτές στις διαδηλώσεις για τις συντάξεις, αλλά και στο Σαιν-Σολίν εναντίον των μεγα-δεξαμενών. Αν η δημοκρατική εξέγερση δεν αντισταθμίσει τις απειλές, η καταστολή θα αποτελέσει τροχοπέδη για την κινητοποίηση, θα επιβραδύνει τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις, τα μπλόκα και τις πικετοφορίες.

Για να μην αναφέρουμε το συνέδριο της CGT, η έκβαση του οποίου είναι αβέβαιη και όπου τα στοιχεία της κρίσης υπερτερούν προς το παρόν των δυναμικών στοιχείων: κανένα από τα τμήματα που αντιπαρατίθενται στο συνέδριο δεν έχει λύση για το κίνημα, η ηγεσία γύρω από τον Μαρτινέζ ευνοεί τη συμφωνία με την CFDT, η οποία παίζει θετικό ρόλο στο κίνημα, αλλά από την οποία θα ήταν επίσης απαραίτητο να χειραφετηθεί για να οργανώσει τη γενική απεργία, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι, πιο μαχητικοί σε πολλά σημεία, επηρεάζονται προς το παρόν πάρα πολύ από μια ταυτοτική πολιτική γραμμή, η οποία θα μπορούσε να σπάσει τη σύνδεση με τα άλλα συνδικάτα και να οδηγήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα στο τέλος του κινήματος. Από την άλλη πλευρά, δεν έχουν απαραίτητα τα μέσα για μια πιο ριζοσπαστική πολιτική στη βάση, επειδή οι αντικειμενικές δυσκολίες δεν μπορούν εύκολα να παρακαμφθούν. Μια έξοδος από πάνω προς τα κάτω, που θα συνδυάζει μια ενιαία προσέγγιση και την επιθετική οργάνωση μιας γενικής απεργίας, δεν είναι στην ημερήσια διάταξη προς το παρόν, ακόμη και αν τα πράγματα μπορούν να εξελιχθούν στο συνέδριο.

Πώς θα νικήσουμε λοιπόν;

Δεν υπάρχει απλή λύση. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, δεν αρκεί να κάνεις ξόρκια για μια γενική απεργία με στόχο την καταγγελία των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το να αγωνίζεσαι για τη γενική απεργία, ναι, δείχνει μια σωστή προοπτική, αλλά το να το κάνεις με σεχταριστικό τρόπο παίζει αρνητικό ρόλο, μην αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες του κινήματος και δημιουργώντας ρήγματα στο εσωτερικό του. Αυτή είναι η πολιτική της οργάνωσης Révolution Permanent, που προσπαθεί να αποκόψει μια πιο μαχητική πτέρυγα, απομονώνοντάς την από τις μάζες.

Η μάχη για τη γενική απεργία είναι ένας αγώνας στον οποίο πρέπει να προτείνουμε τι είναι αυτό που κάνει το κίνημα να προχωρήσει όπως είναι, λαμβάνοντας υπόψη την ταξική συνείδηση όπως είναι, όχι όπως την ονειρευόμαστε. Σήμερα, έχουμε κάποιες βεβαιότητες και σημεία στήριξης, που πρέπει να ενισχυθούν:

- Εξακολουθούμε να επιμένουμε στη θέση της οργάνωσης μιας απεργίας, επαναλαμβανόμενης όπου είναι δυνατόν, τουλάχιστον σε εβδομαδιαία βάση, προκειμένου να διατηρηθεί η ευρύτερη δυνατή ενότητα, μεταξύ των ηγεσιών των οργανώσεων, αλλά επίσης και πάνω απ’ όλα μεταξύ των διαφορετικών στρωμάτων κινητοποίησης, των διαφορετικών επιπέδων μαχητικότητας και δυνατότητας δράσης.

- Επιμένουμε στη μάχη για την αυτοοργάνωση, παρά τις μεγάλες δυσκολίες. Όλες οι ΓΣ, τα συντονιστικά, αν δεν προσποιούνται ότι είναι πιο αντιπροσωπευτικά από ό,τι είναι στην πραγματικότητα, μπορούν να παίξουν θετικό ρόλο συζητώντας πολιτικά για το κίνημα και προτείνοντας και οργανώνοντας δράσεις.

- Ενθαρρύνουμε ένα πολιτικό όραμα του κινήματος. Μεγάλες μάζες, ειδικά στη νεολαία, βλέπουν αυτόν τον αγώνα ως δημοκρατικό αγώνα, εκτός από κοινωνικό και διεκδικητικό. Αυτό το όραμα ενισχύει το κίνημα, με τη συμπερίληψη των κλαδικών αιτημάτων, των αιτημάτων των γυναικών, των αιτημάτων για τους μισθούς, τις δημόσιες υπηρεσίες, την ασφάλιση της ανεργίας, το νόμο Νταρμανέν, την οικολογική μετάβαση, τις Μεγα-Δεξαμενές. Και, στο φόντο, ένας αγώνας ενάντια στην εξουσία του Μακρόν, την αστυνομία του, τα αφεντικά.

- Αυτή η πολιτική μάχη απαιτεί επίσης πολιτικά εργαλεία για να ενισχυθεί το βάρος του κόσμου της εργασίας στον συσχετισμό δύναμης. Ο αγώνας είναι ενάντια στον Μακρόν, αλλά δεν εμπιστευόμαστε το Συνταγματικό Συμβούλιο ότι θα δώσει λύσεις και καταπολεμούμε κάθε πειρασμό συνεργασίας με το RN [Rassemblement National, το κόμμα της Λεπέν]. Είναι ψεύτικοι φίλοι, πραγματικοί εχθροί. Όλα θα εξαρτηθούν από τον συσχετισμό δυνάμεων. Μια ενδεχόμενη μομφή από το Συνταγματικό Συμβούλιο θα έδινε μια θεσμική λύση στην κρίση στη βάση ενός κερδοφόρου συσχετισμού δυνάμεων για το κίνημα, αλλά δεν θα σώσει ένα κίνημα που βρίσκεται σε δυσκολία. Και εκτός αυτού, η ακροδεξιά, που τώρα επιτίθεται σε πορείες ή καταλήψεις ή που δρα μέσω της αστυνομίας σε διαδηλώσεις και στο Σαιν Σολίν, είναι ένας δηλωμένος εχθρός του κινήματος, απέναντι στον οποίο πρέπει να εξασφαλίσουμε τα μέσα να απαντήσουμε, μέσα από την ενωτική δουλειά και την αυτοπροστασία των δομών αυτοοργάνωσης.

- Η πολιτική κρίση είναι οξεία, είτε το κίνημα κερδίσει είτε όχι. Μπροστά σε αυτή την κρίση, προτείνουμε ως λύση τη δημιουργία μιας κυβέρνησης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, βασισμένης στην κινητοποίηση, που θα συγκεντρώνει όλες τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος. Απέναντι στο δημοκρατικό σκάνδαλο της αστυνομικής καταστολής και του 49,3, προτείνουμε το τέλος της Πέμπτης Δημοκρατίας και μια συντακτική συνέλευση.

Τι θα γίνει αύριο;

Από όλες αυτές τις απόψεις, η ημερομηνία της 6ης Απριλίου δεν είναι κακή από μόνη της. Μπορεί είτε να αποτελέσει τον τάφο του κινήματος, αν δεν γίνει μέρος μιας δυναμικής, είτε αντίθετα μπορεί να μας επιτρέψει να οργανώσουμε μια νέα τεράστια κινητοποίηση, δίνοντας χρόνο για τη συμμετοχή των λιγότερο μαχητικών τομέων. Αλλά, για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να δώσουμε ρυθμό στο διασυνδικαλιστικό χρονοδιάγραμμα και να το υπερβούμε, με δράσεις που δεν απομονώνουν, αλλά αντίθετα διευρύνουν το κίνημα: όπως ο αποκλεισμός του Λούβρου. Όπως θα μπορούσε να είναι μια ημέρα αποκλεισμού των δρόμων μεταφοράς (σταθμοί, αυτοκινητόδρομοι, λιμάνια κ.λπ.). Ή μια πανεθνική διαδήλωση στο Παρίσι με σύνθημα «Μακρόν, ερχόμαστε να σε πιάσουμε!»

Οι αποκλεισμοί πρέπει να τοποθετούνται στην προοπτική της οργάνωσης της απεργίας, η οποία παραμένει ο καλύτερος τρόπος αποκλεισμού. Τα μπλόκα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δείξουμε ότι είμαστε παντού, ότι εμείς κάνουμε όλους τους τροχούς της κοινωνίας να δουλεύουν και ότι μπορούμε να τους σταματήσουμε, μέσω της γενικής απεργίας, μιας γενικής απεργίας που θα αλλάξει τα πάντα.

Ειδικά καθώς η πολιτική διαδικασία αυτού του κινήματος δεν έχει τελειώσει: μεταξύ της αστυνομικής βίας στο Σαιν-Σολίν, της σκανδαλώδους διαδικασίας να απαγορευθεί η οργάνωση Εξεγέρσεις Γης (Συντονιστικό οικολογικών οργανώσεων), της ακύρωσης της επίσκεψης του βασιλιά της Αγγλίας, του συνεδρίου της CGT, σχεδόν κάθε μέρα φέρνει ένα νέο σοκ. Αυτό δείχνει την αστάθεια της κατάστασης, τις πολλαπλές δυνατότητες στροφών και ανατροπών. Η απόφαση του Συνταγματικού Συμβουλίου στις 14 Απριλίου θα μπορούσε να είναι μια από αυτές τις στιγμές, ή μια νέα πρόκληση από τον Μακρόν, τον Νταρμανέν ή την Μπορν. Είναι επίσης ένας από τους ρόλους των πολιτικών αγωνιστών να κάνουν τη σύνδεση μεταξύ όλων των γεγονότων για την επιτάχυνση της ωρίμανσης και της συνειδητοποίησης. Χωρίς αριστερισμούς, χωρίς να φωνάζουμε «είμαστε αποφασισμένοι και επαναστάτες» σε κάθε γωνιά του δρόμου, αλλά με την αγωνία να εμπλέξουμε τις μάζες στην πολιτική δράση.

Μετάφραση: elaliberta.gr

Antoine Larrache, « Retraites : une semaine de bazar, pour aller vers la victoire ? », L’Anticapitaliste, 29 Μαρτίου 2023, https://lanticapitaliste.org/actualite/politique/retraites-une-semaine-de-bazar-pour-aller-vers-la-victoire.

Σημειώσεις

 ^[1] Για να συγκρίνουμε με τα ιστορικά στοιχεία της 23ης Μαρτίου: 800.000 στο Παρίσι, 110.000 στο Μπορντό, 150.000 στην Τουλούζη, 80.000 στη Νάντη, 8.000 στη Μπουρζ, 15.000 στην Ανγκουλέμ, 1.000 στη Λαμπάλ, 20.000 στην Περπινιάν, 30.000 στην Τουλόν, 24.000 στην Ταρμπ, 15.000 στο Πυί-αν-Βελέ...