Anticapitalistas (Ισπανικό κράτος): Δήλωση ενόψει των γενικών εκλογών της 23ης Ιουλίου

12/07/2023

ΠΗΓΗ: https://internationalviewpoint.org/

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr

Οι εκλογές της 23 Ιουλίου σημαδεύονται από την αντιδραστική στροφή που έχει συντελεστεί παγκοσμίως και στην Ισπανία. Η κύρια αιτία αυτής της προσφυγής (στις κάλπες) ήταν η εκλογική ήττα του προοδευτικού μπλοκ στις εκλογές της 28ης Μαΐου, η οποία αποτέλεσε ένα πρώτο βήμα για την επιτάχυνση της αλλαγής της πολιτικής κατάστασης. Αν και τα αποτελέσματα ήταν σχετικά κοντινά μεταξύ του PP (Λαϊκό Κόμμα, συντηρητικοί) και του PSOE (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, παραδοσιακοί σοσιαλδημοκράτες), η εκλογική αριθμητική που κατανέμει κατά τόπους τις δυνάμεις δημιούργησε μια μεγάλη ανατροπή: Είδαμε τη θεαματική κατάρρευση των Unidas Podemos (ομάδες στα αριστερά του PSOE, αλλά σε πλήρη κυβερνητικό συνασπισμό με αυτό) και την πτώση του PSOE, η οποία οδήγησε το PP να κερδίσει πολλές πρωτεύουσες επαρχιών και αυτόνομες περιφέρειες. Αυτό το γεγονός ανέτρεψε το πλαίσιο πολιτικής και οδήγησε τον Πέδρο Σάντσεθ στην προκήρυξη γενικών εκλογών. Αλλά ας προσπαθήσουμε να πάμε παραπέρα.

Η αντιδραστική στροφή έχει βαθύτερες αιτίες. Η πρώτη και πιο καθοριστική εντοπίζεται σε διεθνές επίπεδο, σε μια σειρά από ήττες και συνθηκολόγηση της αριστεράς που προέκυψε μετά την κρίση του 2008 και που προκάλεσαν την άνοδο μιας νέας δεξιάς: από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ενσωμάτωση των Podemos σε μια κυβέρνηση με το PSOE, περνώντας από τον Κορμπινισμό ή τον Σάντερς, η αίσθηση που παραμένει είναι ότι η αριστερά δεν είναι ικανή να σταθεροποιήσει αξιόπιστα μαζικά εγχειρήματα, δεν είναι ικανή να προσφέρει ένα πρόγραμμα που να μπορεί να εφαρμόσει. Έτσι, η κρίση στο εσωτερικό της αριστεράς είναι ο πρώτος παράγοντας.

Ένας άλλος βαθύτερος λόγος έχει να κάνει με το φόβο: ο πόλεμος, η γεωπολιτική αναδιάταξη του καπιταλισμού και η οικολογική κρίση δημιουργούν την αίσθηση του τέλους μιας εποχής. Η ανισότητα αυξάνεται στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου, ολόκληρες περιοχές του κόσμου βυθίζονται από τον καπιταλισμό στο χάος, νέες δυνάμεις αμφισβητούν την ηγεμονία των παλαιών. Είναι ξεκάθαρο για τις μεσαίες τάξεις: ο νόμος και η τάξη πρέπει να επιβληθούν στο εσωτερικό κάθε χώρας προκειμένου να είναι σε καλύτερη θέση να διατηρήσουν τα σχετικά προνόμια σε έναν κόσμο που φλέγεται. Η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι στερούνται ισχυρών πολιτικών οργανώσεων και στρατηγικής προοπτικής για να πολεμήσουν τον καπιταλισμό. Αλλά οι εξεγέρσεις συνεχίζονται, αν και χωρίς σαφή πολιτική κατεύθυνση: η Γαλλία πήρε τη σκυτάλη από τη Χιλή, η Χιλή από τους Μαύρους στις ΗΠΑ... και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής.

Στην Ισπανία, ο μετασχηματισμός των Podemos σε μια πιο ενσωματωμένη θεσμικά και λιγότερο ριζοσπαστική δύναμη και η ήττα του κύκλου υπέρ της ανεξαρτησίας ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες στο προοδευτικό μπλοκ. Η εμφάνιση του VOX (η φωνή των ακροδεξιών μεταφασιστών) και η άνοδος του PP είναι το αντίστροφο αυτού του εκκρεμούς. Η προοδευτική κυβέρνηση συνασπισμού που σχηματίστηκε το 2018 δεν ήταν η αρχή μιας περιόδου μεγάλων αλλαγών. Ήταν μάλλον το τέλος της ελπίδας που είχε ανοίξει το 15Μ. ^[1] Η προοδευτική κυβέρνηση προσπάθησε να προωθήσει μια πολιτική εκσυγχρονισμού του ισπανικού καπιταλισμού, την οποία περιγράφουμε ως "ρεφορμιστική χωρίς μεταρρυθμίσεις" Μακριά από την επιδίωξη μιας ανασυγκρότησης της καπιταλιστικής κοινωνίας στη βάση μιας ορισμένης αναδιανομής του πλούτου, διατήρησε πάση θυσία μια πολιτική που διατήρησε τα εταιρικά κέρδη σε ένα πλαίσιο "κεϋνσιανισμού χωρίς ανάπτυξη ή αναδιανομή".
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η οποία αντανακλά και τροφοδοτεί την τρέχουσα δυναμική του καπιταλισμού, αυξάνονται βάναυσα οι στρατιωτικές δαπάνες, προωθείται η ενίσχυση της ασφάλειας του κράτους, ενώ δέχεται επίθεση το πεδίο των διαμαρτυριών, της αυτονομίας των πολιτών και των μεταναστών.

Υπό αυτή την έννοια, παρά τις μεγαλοστομίες, η προοδευτική κυβέρνηση δεν έχει εκπληρώσει τις υποσχέσεις της στον προγραμματικό-νομοθετικό τομέα (εργασιακή μεταρρύθμιση, συντάξεις, νόμος της «φίμωσης» ^[2], στέγαση κ.λπ Αντικειμενικά εφάρμοσε μια ενίσχυση της αυταρχικής διολίσθησης του κράτους στο μεταναστευτικό- ευθυγραμμίστηκε με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, όπου παίζει υποδεέστερο ρόλο (Σαχάρα, πόλεμος στην Ουκρανία κ.λπ.). Η κυβέρνηση εφάρμοσε την οικονομική πολιτική του κεφαλαίου: ο πληθωρισμός κατατρώει τους μισθούς και η εργατική τάξη δεν είναι κοινωνικά ισχυρότερη από ό,τι όταν ξεκίνησε αυτή η περίοδος διακυβέρνησης. Το μεγάλο ιστορικό καθήκον της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης αναβλήθηκε και παραδόθηκε στις μεγάλες επιχειρήσεις, προωθώντας έτσι τον "πράσινο καπιταλισμό". Ακόμη και σε τομείς όπου έχουν σημειωθεί ορισμένες πρόοδοι, όπως ο φεμινισμός και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, αυτές είναι εύθραυστες και απειλούνται, μεταξύ άλλων, από τη συνδιαλλαγή και τη θεσμοθέτηση των κοινωνικών κινημάτων.

Η άνοδος της δεξιάς στο ισπανικό κράτος εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο: ανασφάλεια για το μέλλον, ηγεμονία των παλαιών μεσαίων τάξεων στο πολιτικό πεδίο, αντίδραση απέναντι στις διαδικασίες κοινωνικών κινητοποιήσεων των τελευταίων ετών. Με έναν στρεβλό τρόπο, αυτή η δεξιά έχει διαμορφωθεί από την αντίδρασή της στο προοδευτικό μπλοκ. Τρέφεται από τη χρόνια κρίση, την ανάγκη διατήρησης της τάξης, επειδή η αλλαγή μπορεί να φαντάζει μόνο χειρότερη, και τη δομική αποδυνάμωση της οργανωτικής ικανότητας των εργαζομένων. Η υποκείμενη αρνητική διαδικασία προχωράει αμείλικτα, ενώ ο προοδευτισμός υποφέρει και αγωνιά καθώς "διαχειρίζεται την υπάρχουσα κατάσταση".

Δεν θέλουμε ούτε μία ψήφο να πάει προς τα δεξιά. Δεν θέλουμε το Λαϊκό Κόμμα και το VOX να μπουν στην κυβέρνηση. Όμως, πέρα από την ατομική ψήφο του καθενός, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην πολιτική παράδοσης των αριστερών κομμάτων, τα οποία έχουν ήδη αποδείξει ως κυβέρνηση του κράτους ότι είναι ανίκανα να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους και να αντιμετωπίσουν τους ισχυρούς της οικονομίας για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Καλούμε τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν υποψηφίους που εκφράζουν σαφή θέση ενάντια στο αντιδραστικό κύμα, αλλά και απόρριψη των συνθηκολογήσεων και των συμμαχιών με τον σοσιαλφιλελευθερισμό και που υπερασπίζονται την ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Έτσι, καλούμε σε ψήφο υπέρ του CUP (αριστερό ρεύμα ανεξαρτησίας της Καταλονίας). Αυτό παρά τις διαφορές μας μαζί τους όσον αφορά την υπερβολικά εφησυχασμένη πολιτική τους σε σχέση με το υπόλοιπο μπλοκ υπέρ της ανεξαρτησίας αλλά και σε πιο στρατηγικά ζητήματα.
Ψηφίζουμε επίσης και συμμετέχουμε στο Adelante Andalucía (Μπροστά η Ανδαλουσία), το οποίο στοχεύει στην οικοδόμηση ενός οικοσοσιαλιστικού και φεμινιστικού ρεύματος μεταξύ των εργαζομένων της Ανδαλουσίας ενάντια στο καθεστώς των 78 ^[3] δίνοντας φωνή στην λαϊκή καταπίεση που υφίσταται αυτός ο τόπος.

Στις 23 Ιουλίου θα ξέρουμε ποιο είναι το νέο πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε. Αν το προοδευτικό κίνημα αντισταθεί, η επίθεση της δεξιάς δεν θα σταματήσει, αλλά δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ότι θα γίνουν οι αναγκαίοι μετασχηματισμοί. Αν κυβερνήσει η Δεξιά, έρχεται μια πολλαπλή επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων των γυναικών, των LGTBI ατόμων, των μεταναστών και όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Ό,τι κι αν συμβεί, θα αγωνιστούμε μαζί με πολύ περισσότερο κόσμο.

Αλλά η αντίσταση δεν μπορεί να είναι απλά η κάθοδος στους δρόμους- οι περιπέτειες του προοδευτισμού μας κάνουν σαφές ότι χρειαζόμαστε μια αριστερά ανεξάρτητη από το καθεστώς, τόσο πιστή στις υποτελείς τάξεις όσο και η δεξιά πτέρυγα στους καπιταλιστές. Αυτό το σχέδιο για τους αντικαπιταλιστές ονομάζεται οικοσοσιαλισμός και θα πρέπει να οικοδομηθεί μέσω της κοινωνικής αντίστασης αλλά και με την άντληση των σχετικών διδαγμάτων στο πολιτικό πεδίο: ούτε να συμβιβαστούμε με το μικρότερο κακό ούτε να αφήσουμε την ιστορία να συνεχίσει να υπαγορεύεται από την ίδια παλιά, γνωστή πολιτική.

https://www.anticapitalistas.org/comunicados/declaracion-ante-las-elecciones-del-23j/

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

^[1] 15Μ -15 Μαΐου είναι το όνομα που δόθηκε στο κίνημα των Αγανακτισμένων, στις τεράστιες κινητοποιήσεις στους δρόμους και στη ριζοσπαστικοποίηση που ξέσπασε το 2011 και οδήγησε στη δημιουργία του ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος των Podemos

^[2] https://www.theguardian.com/world/2021/nov/26/podemos-defends-push-to-change-spains-controversial-gag-law

^[3] Η κυβέρνηση που ηγήθηκε της συμβιβασμένης και μετριοπαθούς μετάβασης από τον φρανκισμό