Frieda Afary
Τι διεκδικούν οι εργατικές διαδηλώσεις και απεργίες στο Ιράν;
Ποια είναι τα εμπόδια προς μια επαναστατική σοσιαλιστική κατεύθυνση;
Τι είδους διεθνής αλληλεγγύη χρειάζεται;
Ακολουθεί το κείμενο της εισήγησης της Φρίντα Αφαρί στην συζήτηση με μια ομάδα διεθνών εργατριών/τών αγωνιστριών/των στις 10 Ιουνίου 2018.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες που ξεκίνησαν στο Ιράν στις 28 Δεκεμβρίου 2017 και συνεχίστηκαν με τη μορφή μικρότερων πανεθνικών διαμαρτυριών και απεργιών, ήταν πρωτοφανείς σε κλίμακα μετά την Ιρανική επανάσταση του 1979, μια επανάσταση που σύντομα μετατράπηκε στο αντίθετο της, στην Ισλαμική Δημοκρατία.
Οι διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου που ξεκίνησαν κυρίως από άνεργους και άνεργες νέους και νέες σε μικρότερες πόλεις απαιτούσαν την ανατροπή της Ισλαμικής Δημοκρατίας και την αποχώρηση των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων του Ιράν από τη Συρία, το Λίβανο, το Ιράκ και την Υεμένη.
Είχε προηγηθεί πάνω από ένας χρόνος συνεχόμενων κινητοποιήσεων από εργάτριες/τες, δασκάλους/λες, νοσηλεύτριες/τες, συνταξιούχους, καθώς και απεργιών πείνας πολιτικών κρατουμένων και πολυετείς πολύμορφοι αγώνες γυναικών κατά των διακρίσεων λόγω φύλου. Αυτοί προκλήθηκαν από οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους και ήταν το αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας ενός νεαρού, μορφωμένου πληθυσμού, που επικοινωνεί με τον κόσμο μέσω του διαδικτύου και είναι μπουχτισμένος με τη φτώχεια, την καταπίεση, τις διακρίσεις λόγω φύλου και τις εθνοτικές διακρίσεις, καθώς και τις διακρίσεις εναντίων θρησκευτικών μειονοτήτων.
Το επίκεντρο της σημερινής παρουσίασης είναι οι εργατικές κινητοποιήσεις, επειδή αυτή τη στιγμή γίνονται στο Ιράν πανεθνικές εργατικές απεργίες / διαμαρτυρίες που έχουν τη δυνατότητα να σπρώξουν το Ιράν σε επαναστατική κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, αυτές οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίζουν διάφορους εσωτερικούς καθώς και εξωτερικούς φραγμούς: ένα κατασταλτικό καπιταλιστικό καθεστώς, την απειλή των ιμπεριαλιστικών πολέμων από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία και την ύπαρξη πατριαρχίας και διακρίσεων κατά των καταπιεσμένων μειονοτήτων. Ως σοσιαλιστές, πρέπει να κατανοήσουμε το εύρος και το βάθος αυτών των εργατικών διαμαρτυριών και να τις βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τα εμπόδια τους.
Η έκταση και το βάθος των εργατικών κινητοποιήσεων
Περισσότερο από το 50% του πληθυσμού των 82 εκατομμυρίων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 90% των 13 εκατομμυρίων Ιρανών εργαζομένων που καλύπτονται από το εργατικό δίκαιο είναι συμβασιούχοι εργαζόμενοι με ελάχιστα δικαιώματα και παροχές. Ενώ το επίσημο εργατικό δυναμικό υπολογίζεται σε 28 εκατομμύρια, εκατομμύρια εργάζονται ανεπίσημα χωρίς δικαιώματα. Το πραγματικό ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το 40%. Ο κατώτερος μισθός των 200 δολαρίων το μήνα (που μειώνεται καθημερινά από τον αυξανόμενο πληθωρισμό) είναι το ένα πέμπτο του ορίου της φτώχειας για μια τετραμελή οικογένεια.
Αυτήν την περίοδο υπάρχουν σε εξέλιξη πανεθνικές απεργίες από τις/τους σιδηροδρομικούς και τους/τις οδηγούς φορτηγών. Οι καθηγήτριες/τές και οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης κινητοποιούνται παντού. Υπάρχει μια συνεχιζόμενη απεργία από 4.000 χαλυβουργούς στην Άχβαζ της επαρχίας Χουζεστάν με διαδηλώσεις σε όλη την πόλη από τις/τους εργαζόμενες/νους και τα μέλη των οικογενειών τους, επιθέσεις από τις δυνάμεις καταστολής και συλλήψεις 50 εργαζομένων. Υπάρχουν κυλιόμενες απεργίες από τους/τις εργαζόμενους/νες στο Haft Tapeh Sugar Cane και τις/τους εργαζόμενες/νους στις πετρελαϊκές και πετροχημικές βιομηχανίες επίσης στην επαρχία Χουζεστάν, που έχει μεγάλο αραβικό πληθυσμό ο οποίος αντιμετωπίζει διακρίσεις. Οι εργάτες/τριες παραγωγής βαριού εξοπλισμού του εργοστασίου HEPCO στο Αράκ (Κεντρική Επαρχία) αντιμετώπισαν ανταπεργία και συλλήψεις μετά την πραγματοποίηση πολλών απεργιών και καταλήψεων. Οι Κούρδισσες/δοι μεταφορείς (εργαζόμενες/νοι που μεταφέρουν φορτίο στις πλάτες τους) στα σύνορα Ιράκ-Ιράν διαμαρτύρονται για το κλείσιμο των συνόρων.
Οι περισσότερες εργατικές δράσεις είναι διαμαρτυρίες για τη μη καταβολή των μισθών, τη μη πληρωμή ή την έλλειψη παροχών ασφάλισης υγείας και την έλλειψη ασφάλειας στην εργασία. Πολλοί διαμαρτύρονται για αυτό που αποκαλούν «ιδιωτικοποίηση» κρατικών επιχειρήσεων. Η έλλειψη ασφαλών συνθηκών εργασίας, η χαμηλή ποιότητα της εκπαίδευσης και το άθλιο επίπεδο της υγειονομικής περίθαλψης αποτελούν μείζονα προβλήματα. Οι αγρότες ζητούν δικαιώματα ύδρευσης για την άρδευση των καλλιεργειών τους και ανησυχούν βαθύτατα για την πολύ σοβαρή έλλειψη νερού που προκαλείται από την κατασκευή φραγμάτων (όχι μόνο στο Ιράν αλλά και στην Τουρκία και το Αφγανιστάν), την εκτροπή των υδάτινων ταμιευτήρων σε άλλες πόλεις, καθώς και άλλες πολιτικές και πρακτικές που καταστρέφουν το περιβάλλον. Τα αιτήματά τους υπογραμμίζουν επίσης τη σημαντική περιβαλλοντική διάσταση των σημερινών διαμαρτυριών σε μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα της περιβαλλοντικής κατάρρευσης.
Τα περισσότερα από τα εργοστάσια και τα βιομηχανικά συγκροτήματα στα οποία πραγματοποιούνται απεργίες και καταλήψεις είναι βουτηγμένα στα χρέη. Έχουν περιορισμένη παραγωγή και έχουν πεταχτεί κατά κάποιο τρόπο έξω από το παιχνίδι. Η ιρανική οικονομία δεν εξαρτάται τόσο από αυτά τα εργοστάσια που πεθαίνουν. Αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Ως εκ τούτου, το καθεστώς δεν νοιάζεται αν σταματήσουν να παράγουν. Ωστόσο, το καθεστώς μπορεί να αποφασίσει να καταστείλει τις διαμαρτυρίες πολύ πιο βάναυσα εάν διακυβεύεται η παραγωγή σε πιο σημαντικές επιχειρήσεις. Ως εκ τούτου, όταν οι οδηγοί φορτηγών -των οποίων ο ρόλος είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία και τις συνθήκες διαβίωσης- ξεκίνησαν τις πανεθνικές τους απεργίες τον περασμένο μήνα, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν πολύ πιο σοβαρή και οι αξιωματούχοι του καθεστώτος εξέφρασαν πολύ μεγαλύτερη ανησυχία. Οι απεργίες μεταξύ των εργαζομένων στη βιομηχανία πετρελαίου ή σε μεγάλες εταιρείες όπως η SAIPA, η Iran Khodro (αυτοκινητοβιομηχανία) ή τα εργοστάσια παραγωγής χάλυβα στο Ισπαχάν μπορούν να έχουν τον ίδιο αντίκτυπο.
Κάποιοι/ες διεθνείς αγωνιστές/τριες του εργατικού κινήματος μπορεί να γνωρίζουν ήδη ονόματα εργατών ηγετών, όπως ο Ρεζά Σαχαμπί του Συνδικάτου Εργαζομένων της Τεχεράνης και της Εταιρείας Λεωφορείων των Προαστίων που έχει φυλακιστεί και αποφυλακιστεί πολλές φορές τα τελευταία έξι χρόνια, υποφέροντας ξυλοδαρμούς, απομόνωση, κάνοντας απεργίες πείνας, και απελευθερώθηκε υπό όρους τον Μάρτιο. Το γεγονός ότι απελευθερώθηκε έδειξε ότι οι τρέχουσες διαμαρτυρίες και η διεθνής αλληλεγγύη από διάφορες/ρους εργάτριες/τες αγωνίστριες/τες και εργατικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο που ζήτησαν την απελευθέρωσή του, έχουν κάνει τη διαφορά. Αυτός και δύο άλλοι ηγέτες του εργατικού κινήματος, ο Νταβούντ Ραζανί και ο Λογμάν Βεϊσί επισκέφθηκαν την Ευρώπη την περασμένη εβδομάδα κατόπιν πρόσκλησης αρκετών γαλλικών συνδικάτων. Διαμαρτυρήθηκαν για την αναγνώριση από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας των ιρανικών συνδικάτων που υποστηρίζονται και χρηματοδοτούνται από το κράτος και ζήτησαν την αναγνώριση των ανεξάρτητων εργατικών συνδικάτων. Ο Σαχαμπί αντιτίθεται στον καπιταλισμό και ήταν ένας από τους λίγους ηγέτες του εργατικού κινήματος που, το 2013, σε δήλωση από τη φυλακή αντιτάχθηκε όχι μόνο στις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ και τις πολεμικές απειλές εναντίον του Ιράν, αλλά και στη στρατιωτική επέμβαση του Ιράν στην περιοχή.
Μία άλλη σημαντική εργάτρια ηγέτιδα είναι η Παρβίν Μοχαμμαντί, εργαζόμενη που μαζί με τον Τζααφάρ Αζιμζαντέχ ηγούνταν της Ελεύθερης Ένωσης των Ιρανών Εργαζομένων, μιας ένωσης που αντιτίθεται στον καπιταλισμό, υποστηρίζει σθεναρά τα δικαιώματα των γυναικών και έχει μεγάλη επιρροή λόγω της δημοσιότητας που εξασφαλίζει σε διάφορες απεργίες στο Ιράν μέσω του τηλεοπτικού της καναλιού ειδήσεων. Σε μια δήλωση που δημοσίευσε πρόσφατα η ιστοσελίδα της Ελεύθερης Ένωσης Εργατών του Ιράν, έγραψε: «Η ιρανική κυβέρνηση έχει μεγάλο προϋπολογισμό και τεράστια περιουσιακά στοιχεία... Το σημαντικότερο μέρος αποτελείται από μεγάλα κεφάλαια που χορηγούνται σε στρατιωτικά και θρησκευτικά ιδρύματα εντός της χώρας και στις πολεμικές δαπάνες στην Συρία, τον Λίβανο, την Χαμάς, την Υεμένη κλπ. Για να μην αναφέρουμε τα δισεκατομμύρια που έχουν κλαπεί και υπεξαιρεθεί... Μια κυβέρνηση που απαντά σε πεινασμένους εργαζόμενους με αστυνομία, καταστολή, φυλάκιση και απέλαση, έχει μόνο ένα μήνυμα να δώσει. Το μήνυμά της είναι ότι δεν έχει λύση για τα προβλήματα και το οικονομικό αδιέξοδο και την αθλιότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι... Το έργο που έχουμε μπροστά μας είναι να ασχοληθούμε με τις χαμένες ζωές εκατομμυρίων νοικοκυριών της εργατικής τάξης και να τους προσφέρουμε ευημερία, υγειονομική περίθαλψη, στέγαση, εκπαίδευση, με μια λέξη, μια ζωή αντάξια ενός ανθρώπου στον 21ο αιώνα.» (ettehd-e.com).
Από τους τρεις φυλακισμένους ηγέτες της ένωσης δασκάλων, τον Ισμαήλ Αμπντί, τον Μαχμούντ Μπεχεστί Λανγκερουντί και τον Μοχαμμάντ Χαμπίμπι, ο πιο ευθύς ήταν ο Ισμαήλ Αμπντί, ο οποίος σε πρόσφατη δήλωση από τη φυλακή διακήρυξε: «Αυτή είναι η 40η Ναβρούζ [Ημέρα του Ιρανικής Πρωτοχρονιάς] από την επανάσταση. Μια επανάσταση που πραγματοποιήθηκε το 1979 με την υπόσχεση να τερματιστεί η δικτατορία, να εδραιωθεί η δημοκρατία, να εφαρμοστεί η διαφάνεια και να αποτραπεί η συσσώρευση πλούτου στα χέρια μιας συγκεκριμένης τάξης. Μια επανάσταση που οι κληρικοί και ορισμένες πολιτικές ομάδες είπαν ότι θα ήταν ένας προάγγελος της ειρήνης και της ελευθερίας και θα θέσει τέλος στη φτώχεια και τις διακρίσεις, όπου οι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση σε δωρεάν νερό και ρεύμα και θα απολαμβάνουν δικαιώματα, όπως η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, ελεύθερη και ισότιμη εκπαίδευση, το δικαίωμα να συγκροτούν οργανώσεις και συνδικάτα, να διεξάγουν διαδηλώσεις και απεργίες, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις και να είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Αλλά αυτές οι φιλοδοξίες δεν ήταν τίποτα άλλο εκτός από συνθήματα. Οι ευλογίες της επανάστασης δεν ωφέλησαν τους φτωχούς, αλλά τους πλούσιους, τους ισχυρούς και τους μοχθηρούς. Οι ομάδες που ήρθαν στην εξουσία χρησιμοποίησαν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης για να υποσχεθούν μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή. Εκμεταλλεύτηκαν τις πεποιθήσεις και τις αξίες των ανθρώπων για να προσελκύσουν ψήφους, ενώ συγκέντρωναν πλούτο από το ταμείο του έθνους, και τώρα βλέπουμε ανταγωνιστικές φατρίες που προσπαθούν να εκθέσουν η μία την άλλη.» (https://www.iranhumanrights.org/2018/04/teachers-rights-advocate-writes-scathing-letter-from-prison-on-revolutionary-irans-failed-promises/)
Εκτός από τις δηλώσεις αυτών των γνωστών εργατικών ηγετών/ιδών η αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση του περιεχομένου των διαμαρτυριών εκφράζεται στην απαίτηση για ανεξάρτητες εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο Haft Tapeh Sugar Cane στο Χουζεστάν αμφισβήτησαν το καθεστώς δηλώνοντας ότι εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, θα αναλάβουν τη διοίκηση της εταιρείας. Στο Haft Tapeh, στο Ahvad Steel και σε άλλες εργατικές διαμαρτυρίες ακούγονται τα εξής συνθήματα: «Λένε ότι ο εχθρός μας είναι οι ΗΠΑ. Αλλά λένε ψέματα. Ο εχθρός μας είναι εδώ.» «Αφήστε τη Συρία μόνη και σκεφτείτε για μας.»
Οι προαναφερόμενες εξελίξεις, εκτός από τη συμμετοχή γυναικών και μελών καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων, όπως οι Κούρδοι και οι Άραβες, σε πανεθνικές διαμαρτυρίες, δείχνουν ότι αυτοί οι αγώνες έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν πολύ περισσότερο και πολύ βαθύτερα. Ταυτόχρονα, αν και οι δεξιότερες λαϊκιστικές δυνάμεις του Αχμαντινετζάντ και των Μουτζαχεντίν που υποστηρίζουν τις ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι υπερβολικά αναξιόπιστοι, η κοσμική εθνικιστική και υπέρ των ΗΠΑ φιλοϊμπεριαλιστική μοναρχική αντιπολίτευση έχει κάποια επιρροή μεταξύ των μαζών. Οι κοσμικοί εθνικιστές και φιλομοναρχικοί μιλούν για καταπολέμηση της διαφθοράς, τερματισμό της αναποτελεσματικότητας και αντικατάσταση αυτού του καθεστώτος με ένα κοσμικό και αποτελεσματικό κράτος που θα δώσει στις γυναίκες τα πολιτικά τους δικαιώματα και θα παραμείνει μακριά από στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό. Τα εθνικιστικά συνθήματα, όπως το «Ασχοληθείτε με την πατρίδα και γυρίστε την πλάτη σας στον εχθρό» ακούγονται σε ορισμένες εργατικές κινητοποιήσεις.
Ποια είναι τα εμπόδια προς μια επαναστατική σοσιαλιστική κατεύθυνση;
Το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι ότι ενώ οι διεκδικήσεις των σημερινών κινητοποιήσεων έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τη βάση για ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα, από τις κινητοποιήσεις λείπει μια σαφής διατύπωση ενός σοσιαλιστικού περιεχομένου.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Η Ισλαμική Δημοκρατία έχει χρησιμοποιήσει τη γλώσσα της «επανάστασης», του «αντικαπιταλισμού» και του «αντιιμπεριαλισμού» από την ίδρυσή της. Επιπλέον, κατά την επανάσταση του 1979, η πλειοψηφία των Ιρανών σοσιαλιστών που ακολουθούσαν τον σταλινισμό και τον μαοϊσμό απαξίωσαν τον σοσιαλισμό και τον μαρξισμό, υποστηρίζοντας τον Χομεϊνί ως «αντιιμπεριαλιστή». Σύντομα πολλοί σοσιαλιστές εκτελέστηκαν από το καθεστώς ή οδηγήθηκαν σε εξορία και απογοητεύτηκαν.
Ακόμα και τώρα οι θέσεις των περισσότερων Ιρανών σοσιαλιστών και μαρξιστών για τα δύο βασικά ζητήματα που προέκυψαν από τις μαζικές διαμαρτυρίες του Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου ήταν πολύ προβληματικές.
1. Οι περισσότεροι Ιρανοί σοσιαλιστές αρνήθηκαν να πάρουν θέση εναντίον των στρατιωτικών παρεμβάσεων του Ιράν στην περιοχή. Ειδικά για τη Συρία, είτε υποστήριξαν τον Άσαντ είτε τον χαρακτήρισαν «το μικρότερο από τα δύο κακά» σε σύγκριση με το ISIS. Στην καλύτερη περίπτωση, έχουν αποδώσει τις στρατιωτικές παρεμβάσεις του Ιράν μόνο σε ιδεολογικά κίνητρα για επέκταση του σιιτικού Ισλάμ. Δεν ασχολήθηκαν με τις σχέσεις μεταξύ των στρατηγικών συμφερόντων του ιρανικού καπιταλισμού, του μιλιταρισμού του και του περιφερειακού ιμπεριαλισμού του.
2. Οι περισσότεροι Ιρανοί σοσιαλιστές περιορίζουν τον καπιταλισμό στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και θεωρούν μια κρατική οικονομία ως προοδευτική εναλλακτική λύση. Ανακαλύπτουν τις ρίζες της σημερινής μαζικής μείωσης του βιοτικού επιπέδου σε αυτό που αποκαλούν «ιδιωτικοποίηση». Από το 2005, το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιακών στοιχείων του κράτους μεταφέρθηκαν σε δημόσιους οργανισμούς όπως το Σώμα της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς και άλλα θρησκευτικά ιδρύματα προκειμένου να μπορέσει το κράτος να μην πληρώσει τις πενιχρές παροχές που πρέπει να παρέχει στους υπαλλήλους του. Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι έχουν απολυθεί και αντικατασταθεί από υπεργολάβους οι οποίοι προσλαμβάνουν μόνο συμβασιούχους και πληρώνουν λίγα ή καθόλου παροχές. Το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας, ωστόσο, ελέγχεται άμεσα και έμμεσα από το κράτος. Αντί να δουν την οικονομία του Ιράν ως κρατικό καπιταλιστή, οι περισσότεροι σοσιαλιστές οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι είναι ιδιωτικός καπιταλιστής. Δεν υποστηρίζουν την Ισλαμική Δημοκρατία, αλλά βλέπουν την κρατική ιδιοκτησία και την κρατική παρέμβαση ως την λύση.
Σε αντίθεση με αυτές τις απόψεις, ορισμένοι/ες σοσιαλιστές/τριες και μαρξιστές/τριες αγωνιστές/τριες εργάτες/τριες, ιδίως μεταξύ της νεότερης γενιάς, συζητούν εναλλακτικές λύσεις όπως οι συνεταιρισμοί των εργαζομένων και τα συμβούλια εργαζομένων. Μερικές/κοί μαρξίστριες/τές διακρίνουν τους περιορισμούς των συνεταιρισμών των εργαζομένων και τονίζουν ότι ακόμη και τα συμβούλια των εργαζομένων μπορούν να είναι αποτελεσματικά μόνο αν ξεπεράσουν την καπιταλιστική αλλοτριωμένη εργασία, τον διανοητικό / χειρωνακτικό διαχωρισμό της εργασίας, καθώς και την πατριαρχία, τον σεξισμό και τον ετεροσεξισμό. Αναγνωρίζουν ότι η υπέρβαση του καπιταλισμού ξεπερνά τους εργαζόμενους που καταλαμβάνουν τον χώρο εργασίας τους και απαιτεί τον τερματισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής παγκοσμίως μέσω της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης και του παγκόσμιου συντονισμού. Αυτές είναι οι σοσιαλιστικές φωνές στο Ιράν που προσφέρουν τις περισσότερες ελπίδες αυτή τη στιγμή.
Συνοψίζοντας, οι μαζικές διαμαρτυρίες που ξέσπασαν στο Ιράν στα τέλη Δεκεμβρίου και συνεχίστηκαν με τη μορφή εργατικών απεργιών, γυναικείων διαδηλώσεων για τα δικαιώματά τους και διαδηλώσεων των καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων κατά των διακρίσεων, προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες για επαναστατικές εξελίξεις. Ωστόσο, το καθεστώς χρησιμοποιεί την απειλή της αμερικανικής, ισραηλινής και σαουδαραβικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης για να τις συντρίψει. Οι εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης που υποστηρίζουν τη δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση χρησιμοποιούν την υπόσχεση ενός κοσμικού, αποτελεσματικού και μη επεμβατικού καπιταλιστικού κράτους για την εκτροπή του κινήματος.
Τι είδους διεθνής αλληλεγγύη χρειάζεται;
Η Συμμαχία των σοσιαλιστών της Μέσης Ανατολής προσπαθεί να προσεγγίσει τους αντι-αυταρχικούς και ανθρωπιστές σοσιαλιστές από όλο τον κόσμο για να επιδιώξει την οικοδόμηση αλληλεγγύης σε αυτούς τους αγώνες. Πρέπει να αντιταχθούμε στο καταπιεστικό ιρανικό καθεστώς, να αντιταχθούμε στις ιμπεριαλιστικές πολεμικές απειλές εναντίον του Ιράν, να υποστηρίξουμε τις παραπάνω διαμαρτυρίες / απεργίες και να προωθήσουμε τη συζήτηση για μια ανθρωπιστική εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό.
Ακολουθούν ορισμένοι άμεσοι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να εκφράσετε την αλληλεγγύη σας με αυτές τις διαμαρτυρίες:
Διαδηλώστε εναντίον των πολεμικών απειλών του Τραμπ, του Νετανιάχου και του Μπεν Σαλμάν και εναντίον των οικονομικών κυρώσεων κατά του Ιράν. Αποκαλύψτε τα ψέματά τους και την ρητορική τους. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά του Ιράν δεν θα φέρει τίποτα άλλο παρά θάνατο και καταστροφή για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και δυστυχία και καταπίεση για τον υπόλοιπο κόσμο.
Γράψτε μια επιστολή στην Ελεύθερη Ένωση των Ιρανών Εργαζομένων (http://ettehad-e.com/) στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., ή στο Συνδικάτο Εργατών της Εταιρείας Λεωφορείων Τεχεράνης και Προαστίων (http://vahedsyndica.com/) στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., εκφράστε την αντίθεσή σας στις ιμπεριαλιστικές απειλές πολέμου και τη στήριξη των αιτημάτων και των διαμαρτυριών τους. Πείτε πώς νομίζετε ότι οι εργατικοί αγώνες στη χώρα σας και στο Ιράν μπορούν να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλο και να βοηθούν ο ένας τον άλλον.
Εάν είστε μέλος σε μια συνδικαλιστική οργάνωση, οργανώστε μια συνάντηση για να συζητήσετε πώς μπορείτε να εκφράσετε την αλληλεγγύη σας στις ιρανικές εργατικές διαμαρτυρίες.
Δημοσιεύστε το παρακάτω άρθρο σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι διαμαρτυρίες των εκπαιδευτικών των ΗΠΑ μπορούν να μάθουν από τις διαδηλώσεις των εκπαιδευτικών του Ιράν Ζητήστε την άμεση απελευθέρωση των τριών φυλακισμένων ηγετών της Ένωσης Εκπαιδευτικών, του Ισμαήλ Αμπντί, του Μαχμούντ Μπεχεστί Λανγκερουντί και του Μοχαμάντ Χαμπίμπι.
Εκφράστε την αλληλεγγύη σας στα κορίτσια της Λεωφόρου της Επανάστασης, μερικές από τις οποίες έχουν φυλακιστεί με μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης για την αντίθεσή τους στο υποχρεωτικό χιτζάμπ.
Συμμετέχετε στην εκστρατεία της Συμμαχίας σε αλληλεγγύη με τους πολιτικούς κρατουμένους στη Μέση Ανατολή.
https://www.allianceofmesocialists.org/14964/
Φρίντα Αφαρί
10 Ιουνίου 2018
Αναφορές
Abdi, Esmail. “Teachers’ Rights Advocate Writes Scathing Letter From Prison on Revolutionary Iran’s Failed Promises.” Center for Human Rights in Iran, 12 Απριλίου 2018.
Afary, Frieda. “The Particular Features of the Islamic Republic’s Capitalism.” Alliance of Middle Eastern Socialists. Ιούνιος 2017
Darolshafa, Yashar. “An Analytical History of Iranian Labor History.” Critique. Μάιος 2018
Hakimi, Mohsen. The Transformation of Marx’s Communism: From an Anti-Capitalist Working Class Movement to the Ideological Party of State Capitalism. Tehran: Akhtaran Press, 2017.
Hosseinzadeh, Leila. “The Question of Democracy and Workers’ Right to Self-Organization”, Critique of Political Economy. Μάιος 2018
Iranian Student News Organization. The number of official contract workers in Iran. Jan.2018
Maljoo, Moammad. “Privatization: The Direct Barrier to Liberation.” Meydan, Σεπτέμβριος 2016.
https://meidaan.com/archive/19767
Mashreghnews. The real unemployment rate in Iran. 15 Σεπτεμβρίου 2016
Mohammadi, Parvin. “A Conversation with Parvin Mohammadi.” Free Union of Iranian Workers, 1 Μαΐου 2018
Rais Dana, Fariborz, “The Results of Increasing Privatization.” Ιανουάριος 2016
Zamaneh. “Interview with Mehdi Kuhestani.”, 1 Μαΐου 018
https://www.radiozamaneh.com/392988
Zamaneh, Unemployment in Iran. Νοέμβριος 2017
https://www.radiozamaneh.com/368446
Zamaneh’s informative and daily reports on Iranian labor strikes are too numerous to cite.
Μετάφραση: e la libertà
Frieda Afary, «What Are Iran’s Labor Protests/Strikes Demanding? What Are the Barriers to a Revolutionary Socialist Direction? What Kind of International Solidarity Is Needed?», Alliance of Middle Eastern Socialists, 13 Ιουνίου 2018, https://www.allianceofmesocialists.org/what-are-irans-labor-protests-strikes-demanding-what-are-the-barriers-to-a-revolutionary-socialist-direction-what-kind-of-international-solidarity-is-needed/
