Κτίρια που καταστράφηκαν από τον πρόσφατο σεισμό στο Χατάι της Τουρκίας. Φωτογραφία του Hilmi Hacaloğlu για το VOA.

Shireen Akram-Boshar

Ο σεισμός στην Τουρκία και τη Συρία

Τη Δευτέρα, 6 Φεβρουαρίου, ένας σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών (ακολουθούμενος από έναν άλλο σεισμό μεγέθους 7,5 βαθμών) έπληξε τη νότια Τουρκία και τη βορειοδυτική Συρία τις πρώτες πρωινές ώρες. Το μέλος της συλλογικότητας Tempest, Shireen Akram-Boshar, εξηγεί ότι αυτή η τραγωδία είναι θεμελιωδώς πολιτική, επηρεασμένη από τα ρήγματα της αντεπανάστασης, του αυταρχισμού, του ρατσισμού και του καπιταλισμού.

Μια σύντομη δήλωση από το μέλος του Tempest, Hakan Yilmaz:

Για την υποστήριξη των προσπαθειών ανακούφισης από τις καταστροφές στην Τουρκία. Η κλίμακα της καταστροφής και οι ελλείψεις των αντιδράσεων είναι εμφανείς από το παρακάτω άρθρο. Παρακαλούμε να κάνετε δωρεές στο ταμείο αλληλεγγύης μας και σε άλλα ταμεία στο Κουρδιστάν και τη Συρία χρησιμοποιώντας τη σελίδα μας στο Instagram.

Τη Δευτέρα, 6 Φεβρουαρίου, ένας σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών έπληξε τη νότια Τουρκία και τη βορειοδυτική Συρία τις πρώτες πρωινές ώρες. Ακολούθησε ένας άλλος σεισμός μεγέθους 7,5 βαθμών λίγες ώρες αργότερα, καθώς και πάνω από εκατό μετασεισμοί τις επόμενες ημέρες. Είναι ο φονικότερος και ισχυρότερος σεισμός που έπληξε την Τουρκική Δημοκρατία από το 1939 και τη Συρία εδώ και περισσότερα από 800 χρόνια, ενώ ο αριθμός των νεκρών αναμένεται να αυξηθεί. Έχει ήδη ξεπεράσει τους 40.000 – ένας καταστροφικός και αδιανόητος απολογισμός. Ολόκληρες γειτονιές και κέντρα πόλεων έχουν ισοπεδωθεί, έχουν μετατραπεί σε εκτεθειμένα καλώδια και ερείπια. Εκατομμύρια άνθρωποι, όσοι είχαν την τύχη να μην θαφτούν κάτω από τα ερείπια, έχουν μείνει χωρίς στέγη, ζώντας σε αυτοκίνητα, σκηνές και πάρκα, ενώ αντιμετωπίζουν τις σκληρές συνθήκες του χειμώνα.

Στην τουρκική πλευρά, ο σεισμός έπληξε δέκα επαρχίες, όπου ζουν πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι. Το επίκεντρο του αρχικού σεισμού ήταν το Γκαζίαντεπ, μόλις 30 μίλια από τα σύνορα με τη Συρία∙ το επίκεντρο του σεισμού των 7,5 βαθμών που ακολούθησε ήταν το Καχραμάνμαρας, περίπου 60 μίλια βόρεια του πρώτου. Αυτές ήταν μικρότερες πόλεις που αναπτύχθηκαν σε σημαντικό μέγεθος τα τελευταία 20 χρόνια της διακυβέρνησης του ΑΚΡ, αποτελώντας κέντρα υποστήριξης του κυβερνώντος κόμματος. Η νότια Τουρκία έχει γίνει το σπίτι εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων που έφυγαν τα τελευταία δώδεκα χρόνια της αντεπανάστασης και του πολέμου στη Συρία. Το Γκαζίαντεπ, το επίκεντρο του πρώτου σεισμού, φιλοξενεί δύο εκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων το 20% είναι Σύριοι πρόσφυγες. Σε πολλές γειτονιές το ποσοστό των Σύριων φτάνει το 90 τοις εκατό. Μια πηγή ανέφερε ότι το ένα τέταρτο των νεκρών στο Χατάι ήταν Σύριοι^[1].

Δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές

Όπως μας έχουν διδάξει πολλές καταστροφές τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεν υπάρχει φυσική καταστροφή που να μην έχει επηρεαστεί από την πολιτική, τον καπιταλισμό και τον ρατσισμό. Αυτό ισχύει για τον σεισμό στην Τουρκία και τη Συρία: Είναι ένας πολιτικός σεισμός βαθιά επηρεασμένος από τα ρήγματα της αντεπανάστασης, του αυταρχισμού, του ρατσισμού και του καπιταλισμού.

Στην Τουρκική Δημοκρατία, αντίδραση με την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης ήταν εγκληματικά ανεπαρκής. Η κυβέρνηση, η οποία ανέλαβε την προσπάθεια παροχής βοήθειας και κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις δέκα πληγείσες επαρχίες, άργησε να δράσει, και καθυστερούσε περισσότερο να παράσχει υποστήριξη και πόρους στις πόλεις που βρίσκονται πιο κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Η πόλη Αντάκια της Τουρκίας, για παράδειγμα, που βρίσκεται ακριβώς ανατολικά της συριακής πόλης Χαλέπι και βορειοανατολικά του συριακού Ίντλιμπ άρχισε να δέχεται επιχειρήσεις αρωγής περισσότερο από μία ημέρα μετά. Άλλες τουρκικές πόλεις και χωριά δεν έλαβαν βοήθεια για πάνω από δύο ημέρες. Οι ομάδες διάσωσης λένε ότι έπρεπε να επιλέξουν πού θα επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους.

Μετά τον τελευταίο μεγάλο σεισμό της Τουρκίας το 1999, όταν η τουρκική κυβέρνηση θέσπισε αυστηρότερα κατασκευαστικά πρότυπα και οικοδομικούς κανονισμούς, νέα κτίρια έχουν κατασκευαστεί χωρίς να τηρούνται αυτοί οι κανονισμοί, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση και οι κατασκευαστικές εταιρείες –συχνά στενά συνδεδεμένες με την κυβέρνηση– γνώριζαν την πιθανότητα ενός νέου μεγάλου σεισμού. Το 2018, τεκμηριώθηκε ότι το 50% των κτιρίων στην Τουρκία –σχεδόν 13 εκατομμύρια κτίρια– κατασκευάστηκαν κατά παράβαση αυτών των κανονισμών^[2]. Το 2022, η Ένωση Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων της Τουρκίας εξέδωσε ανακοίνωση ότι η χώρα δεν είχε προετοιμάσει τις υποδομές της για έναν ακόμη μεγάλο σεισμό.

Για δύο ημέρες μετά τον σεισμό, το χρηματιστήριο της Τουρκίας βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση – αλλά με εξαίρεση τις μετοχές των εταιρειών τσιμέντου. Οι επενδυτές αγόρασαν μετοχές, προβλέποντας επικερδείς προσπάθειες ανοικοδόμησης και προκαλώντας απογοήτευση και θυμό επειδή το χρηματιστήριο έπρεπε να είχε κλείσει μετά τον σεισμό. Το χρηματιστήριο έκτοτε έκλεισε προσωρινά μετά από αυτό, αλλά η άνοδος των μετοχών τσιμέντου προμηνύει μια διαδικασία ανοικοδόμησης που δίνει προτεραιότητα στο κέρδος έναντι των αναγκών.

Ο Ερντογάν, αντιμετωπίζοντας επικρίσεις για την αντιμετώπιση του σεισμού από την κυβέρνηση, απάντησε με το κλείσιμο του Twitter την Τετάρτη και την σύλληψη και τον αποκλεισμό δημοσιογράφων που δεν συνδέονται με τα κρατικά μέσα ενημέρωσης^[3], ισχυριζόμενος ότι το κάνει για να περιορίσει τη διάδοση της «παραπληροφόρησης» – εμποδίζοντας έτσι τον κόσμο να παρέχει ενημερώσεις έκτακτης ανάγκης και να εντοπίζονται οι αγαπημένοι τους, λόγω ανησυχίας για την αμαυρωμένη εικόνα του. Επίσης, την Τετάρτη, ο Ερντογάν επισκέφθηκε περιοχές που επλήγησαν από τον σεισμό και υποσχέθηκε ότι θα χτιστούν νέες κατοικίες σε διάστημα ενός έτους∙ οι ειδικοί λένε ότι αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο. «Οι πολίτες μας δεν πρέπει να ανησυχούν», είπε – ίσως μια δυσοίωνη προειδοποίηση για το πώς οι Σύριοι πρόσφυγες και άλλοι μη πολίτες θα αποκλειστούν από τις προσπάθειες ανοικοδόμησης και παροχής βοήθειας^[4].

Η κήρυξη τρίμηνης κατάστασης έκτακτης ανάγκης μπορεί επίσης να οδηγήσει σε περισσότερο αυταρχικό έλεγχο. Ο Ερντογάν επέβαλε τελευταία φορά κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά από απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του το 2016, στην οποία απάντησε με πολλά αυταρχικά μέτρα. Οι εξουσίες έκτακτης ανάγκης επιτρέπουν στον Ερντογάν να κυβερνά με διατάγματα, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο και παρακάμπτοντας τις περιφερειακές αρχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση. Αλλά σε ολόκληρη τη νότια Τουρκική, περιοχές που ιστορικά είναι γνωστές ότι υποστηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τον Ερντογάν και το κόμμα του AKP, η οργή και η απογοήτευση συνεχίζουν να αυξάνονται. Ο υπουργός υποδομών της Τουρκίας, όταν επισκέφθηκε μια πληγείσα πόλη, συναντήθηκε με ντόπιους που διαμαρτύρονταν και του έβαλαν τις φωνές. Ο σεισμός μπορεί να αποδειχθεί πρόκληση για την επανεκλογή του την άνοιξη, όταν ο Ερντογάν επιδιώκει να παρατείνει την εικοσαετή κυριαρχία του στη χώρα.

Τα ρήγματα της αντεπανάστασης

Στη Συρία, τα ρήγματα του σεισμού είναι ακόμη πιο έντονα λόγω του αντεπαναστατικού πολέμου που διαρκεί πάνω από μια δεκαετία. Η χώρα είναι ουσιαστικά διαιρεμένη, με ένα μεγάλο μέρος της χώρας να κατέχεται από το καθεστώς, τους αντάρτες να διατηρούν τον έλεγχο τμημάτων του βορειοδυτικού τμήματος και τις κουρδικές ομάδες να ελέγχουν το βορειοανατολικό τμήμα. Οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από τον σεισμό βρίσκονται στα βορειοδυτικά: η επαρχία του Ίντλιμπ που ελέγχεται από τους αντάρτες, η επαρχία του Χαλεπιού, η οποία είναι διαιρεμένη μεταξύ των περιοχών που ελέγχονται από το καθεστώς και των περιοχών που ελέγχονται από τους αντάρτες, και οι επαρχίες Λατάκια, Ταρτούς και Χάμα που ελέγχονται από το καθεστώς.

Η συριακή επανάσταση, η οποία ξεκίνησε το 2011 ως μέρος των επαναστάσεων της «Αραβικής Άνοιξης», αντιμετωπίστηκε με την πιο βίαιη αντεπανάσταση της περιοχής, η οποία σημάδεψε την περιοχή της Συρίας που επλήγη από τον σεισμό. Προκειμένου να κερδίσει τον αντεπαναστατικό του πόλεμο, το καθεστώς Άσαντ σκότωσε πάνω από 500.000 Σύριους και εκτόπισε τη μισή χώρα.

Η βορειοδυτική Συρία, ιδίως η επαρχία του Ίντλιμπ, είναι το τελευταίο προπύργιο της Συρίας που ελέγχεται από τους αντάρτες και φιλοξενεί εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένους Σύριους, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις περιοχές που προηγουμένως ελέγχονταν από τους αντάρτες και πολιορκούνταν και βομβαρδιζόταν από το καθεστώς Άσαντ και τον Ρώσο σύμμαχό του και δεν έχουν πού να πάνε και διαθέτουν ελάχιστους πόρους. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη αντιμετωπίσει πολλαπλούς γύρους εκτοπισμού και ζουν σε επισφαλείς συνθήκες. Το καθεστώς Άσαντ και ο Ρώσος σύμμαχός του έγιναν γνωστοί για τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων και εγκαταστάσεων υγειονομικής περίθαλψης στα βορειοδυτικά εδάφη που ελέγχονται από τους αντάρτες, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 50 εγκαταστάσεων υγειονομικής περίθαλψης μόνο στην επαρχία του Ίντλιμπ^[5].

Το Χαλέπι, η μεγαλύτερη πόλη της Συρίας και κάποτε βιομηχανική πρωτεύουσα της χώρας, αντιμετωπίζει πάνω από μια δεκαετία καταστροφής από τότε που οι αντάρτες κατέλαβαν το ανατολικό τμήμα της πόλης το 2012, λίγο μετά την έναρξη της επανάστασης. Το καθεστώς Άσαντ και η Ρωσία απάντησαν στην κατάληψη από τους αντάρτες βομβαρδίζοντας το ανατολικό Χαλέπι και καταστρέφοντας μεγάλο μέρος της πόλης, μέχρι την τελική νίκη του καθεστώτος τον Δεκέμβριο του 2016, που επιτεύχθηκε μέσω πολιορκίας και βομβαρδισμών. Πολύ μικρό μέρος του ανατολικού τμήματος της πόλης, ή άλλων περιοχών που καταστράφηκαν από το καθεστώς, έχει ανοικοδομηθεί από τότε – και ακόμη και πριν από το 2011, πολλά από τα κτίρια είχαν χτιστεί παρά τους κανονισμούς.

Η νίκη του καθεστώτος το 2016 σηματοδότησε ένα σημείο καμπής, καθώς το καθεστώς ανέκτησε τη μία περιοχή που κατείχαν οι αντάρτες μετά την άλλη, έως ότου, στα τέλη του 2018 και στις αρχές του 2019, μόνο η επαρχία του Ίντλιμπ και πόλεις στη βόρεια επαρχία του Χαλεπιού παρέμεναν υπό τον έλεγχο των ανταρτών (εξαιρουμένων μεγάλων τμημάτων της βορειοανατολικής Συρίας υπό τον έλεγχο των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ δυνάμεων υπό κουρδική ηγεσία). Ο σεισμός επηρέασε σοβαρά τόσο το Χαλέπι που ελέγχεται από το καθεστώς όσο και τις πόλεις που ελέγχονται από τους αντάρτες έξω από την πόλη του Χαλεπιού, οι οποίες επίσης φιλοξένησαν εσωτερικά εκτοπισμένους Σύριους που έφυγαν από τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς τα τελευταία δώδεκα χρόνια, και οι υποδομές των οποίων αποδυναμώθηκαν δραματικά από τον πόλεμο, ιδίως από την ανελέητη εκστρατεία βομβαρδισμών του Άσαντ και της Ρωσίας.

Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργήθηκαν από την αντεπανάσταση και τον πόλεμο καθιστούν δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την παροχή βοήθειας και ανακούφισης στις πιο πληγείσες περιοχές της Συρίας. Οι περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες είναι εντελώς διαχωρισμένες από τις περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς και οι τελευταίες βασίζονται στη βοήθεια που έρχεται μέσω της Δαμασκού. Οι περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βοήθεια μόνο μέσω της Τουρκίας. Στις 9 Φεβρουαρίου, τρεις ημέρες μετά το χτύπημα του σεισμού, η πρώτη αυτοκινητοπομπή βοήθειας του ΟΗΕ εισήλθε τελικά στην ελεγχόμενη από τους αντάρτες περιοχή της Συρίας, με έξι φορτηγά με προμήθειες.

Μέχρι τη Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου, ο ΟΗΕ επέτρεπε την είσοδο διεθνούς βοήθειας μόνο από ένα συνοριακό πέρασμα, το πέρασμα Αλ-Μπαμπ. Για τις τρεις πρώτες ημέρες μετά τον σεισμό, ο ΟΗΕ ισχυρίστηκε ότι ο δρόμος ήταν αποκλεισμένος∙ μόνο οι σοροί των νεκρών εισέρχονταν στη Συρία από την Τουρκία. Τη Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου, το καθεστώς Άσαντ συμφώνησε στο άνοιγμα δύο ακόμη συνοριακών διαβάσεων από την Τουρκική Δημοκρατία στη Συρία. Ο έλεγχος των συνοριακών διαβάσεων βρίσκεται στα χέρια των αντεπαναστατικών δυνάμεων εδώ και πολλά χρόνια: ο ΟΗΕ είχε στο παρελθόν εγκρίνει πολλά συνοριακά περάσματα μεταξύ της Τουρκίας και της Συρίας, αλλά με την πάροδο των ετών τα ρωσικά βέτο τα κατάργησαν όλα εκτός από το πέρασμα Αλ-Μπαμπ.

Μέσα στα εδάφη που ελέγχονται από τους αντάρτες, τα Λευκά Κράνη [αλ-Χουάντ αλ-Μπαϊντά’], η τοπική ομάδα πολιτικής άμυνας, που δημιουργήθηκε αρχικά για να σώσει τους Σύριους στις ελεγχόμενες από τους αντάρτες περιοχές από τους βομβαρδισμούς του Άσαντ και της Ρωσίας, είναι η κύρια δύναμη που εργάζεται για να σώσει τους ανθρώπους κάτω από τα ερείπια σε εκατοντάδες σημεία σε όλη τη βορειοδυτική Συρία που ελέγχεται από τους αντάρτες. Αλλά τα Λευκά Κράνη έχουν λιγότερα από 3.000 μέλη, τα οποία υποστηρίζονται από λίγες μόνο άλλες, μικρότερες ομάδες εθελοντών. Και δεν είναι σε θέση να περάσουν σε περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς για να υποστηρίξουν εκείνους που χρειάζονται επειγόντως βοήθεια σε αυτές τις περιοχές.

 Βορειοδυτική Συρία, 8 Φεβρουαρίου 2023. Φωτογραφία από τα Λευκά Κράνη που δείχνει τις προσπάθειες διάσωσης από τον σεισμό 

Στις 9 Φεβρουαρίου, οι ΗΠΑ χαλάρωσαν προσωρινά κάποια μέτρα των κυρώσεών τους σε βάρος του καθεστώτος Άσαντ που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την παροχή βοήθειας. Οι κυρώσεις κατά του καθεστώτος εξαιρούσαν επισήμως την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά η βοήθεια εξακολουθούσε να είναι δύσκολο να φτάσει στις περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς, λόγω του αποκλεισμού των καυσίμων ή του αποκλεισμού των τραπεζών που μπλόκαραν τις μεταφορές, μεταξύ άλλων από Σύριους εκτός της χώρας που προσπαθούν να στείλουν χρήματα στις οικογένειές τους. Ωστόσο, οι κυρώσεις δεν αποτελούν τη βασική αιτία για το μέγεθος της δυστυχίας στη χώρα – αυτή θα πρέπει να γίνει σαφώς κατανοητή ως αποτέλεσμα της δωδεκαετούς αντεπανάστασης του Άσαντ και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Ρωσίας, του Ιράν και άλλων.

Οι σύμμαχοι του Άσαντ, η Ρωσία και το Ιράν, έχουν επίσης παράσχει βοήθεια για τον σεισμό μέσω της Δαμασκού, καθώς και περίπου δώδεκα άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Αιγύπτου. Στην πραγματικότητα, ο Άσαντ χρησιμοποιεί ήδη τον σεισμό για να πιέσει για την προώθηση της εξομάλυνσης των σχέσεων με χώρες σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, σε μια προσπάθεια να τερματιστεί η απομόνωση του συριακού καθεστώτος την τελευταία δεκαετία.

Σε μια επίδειξη «μεγαλοψυχίας» του καθεστώτος, ο Άσαντ, αντί να παράσχει βοήθεια στις ελεγχόμενες από τους αντάρτες περιοχές, βομβάρδισε την πόλη Μάρε’α, βόρεια του Χαλεπιού^[6], λιγότερο από δύο ώρες μετά το σεισμό στις 6 Φεβρουαρίου, καθώς οι ντόπιοι ασχολούνταν με τις προσπάθειες διάσωσης. Αυτό συνέβη αφού τα Λευκά Κράνη εξέδωσαν επιστολή με την οποία ζητούσαν τη διαβεβαίωση ότι δεν θα υπάρξουν βομβαρδισμοί – ήταν εξοικειωμένοι με αυτή την τακτική του καθεστώτος, καθώς έχει επανειλημμένα βομβαρδίσει νοσοκομεία και έχει διαπράξει άλλα εγκλήματα πολέμου τα τελευταία δώδεκα χρόνια.

Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να εμπιστευθεί κανείς το καθεστώς Άσαντ για την παροχή βοήθειας σε όλες τις περιοχές της Συρίας, παρόλο που το ίδιο επιμένει για το αντίθετο. Πέρα από τους βομβαρδισμούς στη Μάρε’α, έχει ιστορικό στο να κατευθύνει τη βοήθεια σε περιοχές που είναι πιστές στο καθεστώς και να την εμποδίζει να φτάσει σε περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες, και να αποσπά και να εκτρέπει χρήματα για βοήθεια, ακόμα και από τον ΟΗΕ. Αλλά και ο ΟΗΕ έχει ιστορικό στο πλευρό του καθεστώτος, συνάπτοντας συμβόλαια με εταιρείες που συνδέονται με τον Άσαντ και τηρώντας τις απαιτήσεις του όσον αφορά την αντιμετώπιση περιοχών που ελέγχονται από το καθεστώς και όχι από τους αντάρτες.

Φρίκη, ελπίδα και πρόκληση

Πολλοί θα μπορούσαν να πουν ότι ο σεισμός, με την καταστροφή των ελεγχόμενων από τους αντάρτες περιοχών, όπως το Ίντλιμπ και τα τμήματα του Χαλεπιού που βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχο των ανταρτών, πέτυχε αυτό που το καθεστώς Άσαντ δεν μπόρεσε ακόμη να πετύχει στην προσπάθειά του να καταστρέψει τις ελεγχόμενες από τους αντάρτες περιοχές και να σβήσει κάθε τελευταία ανάσα της επανάστασης του 2011. Το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo φαίνεται να συμμερίζεται αυτό το γενοκτονικό συναίσθημα, καθώς δημοσίευσε ένα σκίτσο με την απεικόνιση του σεισμού στην Τουρκία που υπογραμμίζεται από το κείμενο «Τώρα δεν χρειάζεται να στείλουμε τανκς». Εμφανώς τροφοδοτούμενη από το πνεύμα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, αυτή η ρατσιστική διατύπωση υπονοεί ότι η περιοχή που φιλοξενεί 20 εκατομμύρια ανθρώπους είναι αναλώσιμη και αξίζει τον θάνατο – κάτι με το οποίο μόνο αντεπαναστάτες και φασίστες θα συμφωνούσαν. Οι Σύριοι εντός της Τουρκίας έχουν επίσης αντιμετωπίσει ρατσισμό και διακρίσεις, μεταξύ άλλων μετά τον σεισμό, με αναφορές για Σύριους που απειλήθηκαν και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν πρόχειρους καταυλισμούς.

Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον πόνο, την αγωνία και τη δυστυχία των τελευταίων ημερών και τη ζοφερή πραγματικότητα που βρίσκεται μπροστά μας για τα επόμενα χρόνια, αν όχι για δεκαετίες. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που επλήγησαν από τον σεισμό ζούσαν ήδη στη σκιά του αυταρχισμού του Ερντογάν και πολλοί ζούσαν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι, έχοντας βιώσει αφάνταστες ήττες, απώλειες και φρίκη κατά την τελευταία δεκαετία μετά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα των επαναστάσεων του 2011. Τα αυταρχικά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένων των καθεστώτων του Άσαντ και του Ερντογάν, άντεξαν και συνέχισαν να δυναμώνουν, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων υφίσταται τη μία φρικαλεότητα μετά την άλλη.

Μπορούμε να διατηρήσουμε κάποια ελπίδα από το γεγονός ότι μέσα από κάθε φρίκη, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αψηφούν τα καθεστώτα του Άσαντ και του Ερντογάν. Ακόμη και στις λεγόμενες πιστές περιοχές της Συρίας και της Τουρκίας, ο θυμός και η απογοήτευση αυξάνονται. Ακόμη και μετά από μια τέτοια αφύσικη καταστροφή, η αντίσταση και η εξέγερση έρχονται στην επιφάνεια.

Μετάφραση: elaliberta.gr

Shireen Akram-Boshar, “The earthquake in Türkiye and Syria”, Tempest, 15 Φεβρουαρίου 2023, https://www.tempestmag.org/2023/02/the-earthquake-in-turkiye-and-syria/

Σημειώσεις

 ^[1] Levent Kemal, “Turkey earthquake: Ankara may call for relocation of Syrian refugees from disaster zone”, Middle East Eye, 13 Φεβρουαρίου 2023, https://www.middleeasteye.net/news/turkey-syria-earthquake-refugees-relocation.

^[2] Jake Horton & William Armstrong, “Turkey earthquake: Why did so many buildings collapse?”, BBC, 9 Φεβρουαρίου 2023, https://www.bbc.com/news/64568826?utm_source=pocket_saves.

^[3] Kyle Pope, “The earthquake and the press in Turkey”, Columbia Journalism Review, 10 Φεβρουαρίου 2023, https://www.cjr.org/the_media_today/earthquake_turkey_press_freedom.php.

^[4] Levent Kemal, “Turkey earthquake: Ankara may call for relocation of Syrian refugees from disaster zone”, ό.π.

^[5] Christiaan Triebert, Evan Hill, Malachy Browne, Whitney Hurst, Dmitriy Khavin and Masha Froliak, “How Times Reporters Proved Russia Bombed Syrian Hospitals”, The New York Times, 13 Οκτωβρίου 2019, https://www.nytimes.com/2019/10/13/reader-center/russia-syria-hospitals-investigation.html.

^[6] Harun al-Aswad, “Syria: Assad forces bombed areas hit by earthquake hours after disaster”, Middle East Eye, 7 Φεβρουαρίου 2023, https://www.middleeasteye.net/news/syria-earthquake-government-bombed-areas-hit-disaster.