Νόμος της Άγριας Δύσης στην Ομόνοια
Η είδηση: Ένας 33χρονος εισήλθε σε κοσμηματοπωλείο στην οδό Γλάδστωνος δίπλα στην πλατεία Κάνιγγος, (φαινομενικά για να κλέψει, ωστόσο και αυτό ελέγχεται), αλλά εγκλωβίστηκε μέσα στο κατάστημα. Ο άντρας, που βρισκόταν κάτω από την επίδραση ουσιών, επιχείρησε να διαφύγει τρεκλίζοντας, μέσα από μια στενή τζαμαρία, ωστόσο –όπως φάνηκε σε βίντεο– δύο άτομα –ο ιδιοκτήτης και ένας άλλος- του έκλεισαν τον δρόμο, αρχικά πετώντας του αντικείμενα και στη συνέχεια αρχίζοντας να τον κλωτσάνε σπάζοντας τη τζαμαρία πάνω του. Ο ιδιοκτήτης και ο φίλος του συνέχισαν να τον κλωτσάνε παρά το γεγονός ότι μεγάλα κομμάτια γυαλιού είχαν καρφωθεί στο λαιμό και το πρόσωπό του. Στη συνέχεια το θύμα χτυπήθηκε και από αστυνομικούς με γκλομπ.
Το φρικαλέο λιντσάρισμα και η δολοφονία ενός απελπισμένου ανθρώπου στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας αποτελεί δείγμα του εκφασισμού μέρους της ελληνικής κοινωνίας και θυμίζει άλλο χρόνο και τόπο, όταν κυριαρχούσαν οι ιαχές του όχλου «κρεμάστε τους ψηλά»…
Όπως αποκαλύφθηκε ο νεκρός είναι ο Ζακ Κωστόπουλος, γνωστός ακτιβιστής και αρθρογράφος, ενεργό μέλος της ΛΟΑΤ κοινότητας, όμως η βάρβαρη κακοποίησή του και ο θάνατός του δεν συνδέεται με τα ομοφοβικά ένστικτα μιας μερίδας της κοινωνίας, αλλά με το άγριο και φονικό αίσθημα της ιδιοκτησίας… Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι φήμες ότι του πέρασαν χειροπέδες ενώ ήταν αιμόφυρτος και ετοιμοθάνατος και ότι τον έβαλαν πισθάγκωνα δεμένο στο ασθενοφόρο, τότε η κτηνωδία αποκτά ακόμα πιο σοβαρές διαστάσεις…
Το βράδυ πραγματοποιήθηκε πορεία διαμαρτυρίας με διαδικτυακό κάλεσμα από το Πολυτεχνείο στους δρόμους της Αθήνας για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Ο Ζακ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που τον δολοφόνησαν οι «νοικοκυραίοι»
Η Μαρία Λούκα γράφει με όσες λέξεις της έχουν διασωθεί από την οργή που προκάλεσε ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου.
«Και πως ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια, τι θα θελες για σένα;»
«Να φτιάξω έναν δικό μου χώρο χωρίς κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Υπάρχουν μέρη που συχνάζουν γκει, μέρη που συχνάζουν τρανς, μέρη που συχνάζουν μετανάστες, μέρη που συχνάζουν αναρχικοί. Εγώ θέλω, λοιπόν, να φτιάξω έναν χώρο που θα τους χωράει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπως θα την ήθελα εγώ. Αφού δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, ας κάνω τουλάχιστον αυτό»
Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο προετοιμάζαμε με το Ζακ ένα ντοκιμαντέρ για το drag show στην Ελλάδα. Η Zackie Oh που δεν ήταν απλά μια καλλιτεχνική περσόνα αλλά το κατοπτρικό ανάλογο του Ζακ, πόζαρε με το λατρεμένο βιτριολικό της χιούμορ στην κάμερα. Ήταν μια από τις πρωταγωνίστριες μας. Με το δικό της μικρό όνειρο αποφασίσαμε στο μοντάζ ότι θέλουμε να κλείσουμε αυτή την ταινία. Και μ’ ένα μεθυσμένο φιλί που ανταλλάξαμε στα σκαλιά του Bequeer εκείνη τη μαγική στιγμή που έχεις μουτζουρωθεί με κραγιόν και σκάει το πρώτο πρωινό φως.
Και σήμερα που δεν ξημέρωσε ποτέ γιατί το σκοτάδι καταπλάκωσε αυτή την πόλη, το μόνο που απέμεινε απ’ όλα τα νούμερα της Zackie , απ’ όλες τις αναρτήσεις του Ζακ, από τις διαδηλώσεις, τις αγκαλιές, τα ξενύχτια, τα pride είναι ένα μαύρο ξεφτισμένο αθλητικό παπούτσι – εσύ το ταίριαζες συνήθως μ’ ένα δικτυωτό καλσόν από μέσα – δίπλα σε μια κηλίδα αίμα.
Θέλω να γράψω δύο λόγια για το Ζακ, να μαζέψω όσες λέξεις διασώθηκαν από την οργή και να τις βάλω σε μια σειρά, γιατί ο Ζακ αξίζει πολλές χιλιάδες λέξεις βουτηγμένες σε αστερόσκονη και γκλίτερ. Ο Ζακ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, για την ακρίβεια ήταν ένα ξωτικό που μάλλον δε χωρούσε στον κόσμο των ανθρώπων. Είχε όλα αυτά που δεν αντέχει το βαθύ υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν φτωχός, gay, οροθετικός, drag queen, genderqueer, ακτιβιστής.
