Ο “Ριζοσπάστης” της 1ης Νοέμβρη μας ενημερώνει για την επικείμενη στις 3 Νοέμβρη γενική συνέλευση του σωματείου εργαζομένων ΛΑΡΚΟ-ΛΑΡΥΜΝΑ, “ώστε να μην περάσει η προσπάθεια εφησυχασμού που καλλιεργεί η κυβέρνηση και να προγραμματιστούν τα επόμενα αγωνιστικά βήματα”. Το σωματείο “Στην ανακοίνωσή του  επισημαίνει την κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ μετά από τέσσερα χρόνια εκκαθάρισης, τονίζοντας την παύση λειτουργίας του εδώ και 14 μήνες, την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων την απώλεια άνω των 300 θέσεων εργασίας και περίπου 100 εκατομμυρίων ευρώ από μισθούς και άλλες οικονομικές δραστηριότητες”…

Πρέπει να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στο χώρο της Παιδείας είναι εκ προοιμίου απολύτως προβληματική. Έχει αποδειχτεί πέρα από κάθε αμφιβολία πως η παιδεία είναι ταξική. Το ποσοστό εισαχθέντων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι συναρτώμενη με την οικονομική στάθμη της οικογένειας και συναρτώμενη από την περιοχή διαβίωσης. Οι πιο φτωχές περιοχές έχουν και τα μικρότερα ποσοστά επιτυχίας. Εκτός αν δεχτούμε πως οι ασθενέστεροι οικονομικά είναι μειωμένης αντίληψης υιοθετώντας μία νέα πρωτότυπη ρατσιστική θεωρία.Το εκπαιδευτικό έργο επηρεάζεται άμεσα από το πολιτισμικό και κοινωνικό κεφάλαιο των μαθητών και μαθητριών για το οποίο οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν καμία ευθύνη…

Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι κινητοποιήσεις στην ΗΔΙΚΑ έρχονται σε μια περίοδο που η συσσωρευμένη αγανάκτηση έχει οδηγήσει πολλούς κλάδους εργαζομένων σε κινητοποιήσεις. Την δεύτερη ημέρα της 48ωρης απεργίας μας απεργούσαν και η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ και οι καλλιτέχνες, ενώ στις 22 του μήνα έχουν απεργιακές κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι/ες στην Υγεία. Αυτή είναι η ώρα για μια Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία που θα φέρει τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους στο κέντρο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.

Το βιβλίο, αναφέρεται σε όλη την περίοδο από το 1974 μέχρι τώρα, άρα περιλαμβάνει και όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και αντανακλά μέσα από μία πιστή, με χρονική σειρά, με σωστή αξιολόγηση, παράθεση των νομοθετημάτων που διαδέχθηκαν το ένα το άλλο, την άνοδο και την πτώση, τις νίκες και τις ήττες των εργατικών αγώνων. Αυτό συμβαδίζει και με μία μαρξιστική οπτική του δικαίου, διότι το δίκαιο και οι νόμοι δεν είναι τίποτε άλλο από την αποτύπωση της εκάστοτε έκβασης της ταξικής πάλης, της πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις της εξουσίας και στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της και οι νόμοι αποτυπώνουν…

Το 1765 στις «Εξομολογήσεις» του, ο Ζαν -Ζακ Ρουσσώ αναφέρθηκε σε μια σπάταλη πριγκίπισσα που έκανε τη δήλωση: «αφού δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι». Κάμποσα χρόνια αργότερα επικράτησε πολύ εύκολα η φήμη ότι η φράση ειπώθηκε από τη Μαρία-Αντουανέτα, γυναίκα του Λουδοβίκου του 16ου. Ήταν φυσικό να επικρατήσει αυτή η φήμη, λόγω του μίσους που έτρεφε ο λαός απέναντι στους ηγεμόνες- βασιλείς, που ζούσαν μέσα στην κραιπάλη, ενώ ο λαός λιμοκτονούσε. Το σίγουρο είναι ότι το 1793 ο Λουδοβίκος και η Μαρία-Αντουανέτα δεν μπορούσαν να φάνε ούτε ψωμί, ούτε παντεσπάνι… γιατί όλοι γνωρίζουμε πώς κατέληξαν…