25/1/20 - ΚΑΤΩ τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ
Χιλιάδες κόσμου πλημμύρισε σήμερα Σάββατο 25/1 το κέντρο της Αθήνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, της μεγαλύτερης δημόσια μεταλλουργικής βιομηχανίας της χώρας. Εκατοντάδες εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ με τις οικογένειές τους και μαζί τους χιλιάδες κάτοικοι από τους νομούς γύρω από το εργοστάσιο έφτασαν από το πρωί στην Ομόνοια και διαδήλωσαν μέχρι το Σύνταγμα.
Δυο μόλις μέρες πριν ένας ακόμη εργαζόμενος της ΛΑΡΚΟ προστέθηκε στη μαύρη λίστα των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων που έχουν συμβεί στην επιχείρηση. Ο 35χρονος εργάτης ήταν χειριστής εξορυκτικού μηχανήματος και σκοτώθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο μεταλλείο της Εύβοιας. Η είδηση του θανάτου του, είχε προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη οργή στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ που συμμετείχαν στο σημερινό συλλαλητήριο.
Οι εργαζόμενοι μαζί με τα σωματεία τους, τα Εργατικά Κέντρα της περιοχής, κάτοικοι δημότες όλων των όμορων χωριών και πόλεων, έστειλαν ηχηρό μήνυμα πως τα σχέδια του Χατζηδάκη για εκκαθάριση και ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ δεν θα περάσουν.
Μαζί τους εκατοντάδες συμπαραστάτες και αλληλέγγυοι από την Αθήνα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος περιμένοντας την πορεία των εργαζόμενων και των κατοίκων που ανέβαινε τη Σταδίου.
Συγκινητικές ήταν οι στιγμές όταν οι χιλιάδες εργάτες της ΛΑΡΚΟ με τις οικογένειές τους έφτασαν στην Κλαυθμώνος καταχειροκρατούμενοι από τον κόσμο που είχε πλημμυρίσει τα πεζοδρόμια.
Η ΛΑΡΚΟ η μεγαλύτερη βιομηχανία εξόρυξης σιδηρονικέλιου έχει μπει στο μάτι του υπουργού Χατζηδάκη που θέλει να τη βγάλει στο σφυρί. Ο Χατζηδάκης ως βασικός εκπρόσωπος των ιδιωτικών συμφερόντων και των μεγαλοκαπιταλιστών προωθεί σχέδιο εκκαθάρισης της επιχείρησης ενώ στη συνέχεια θέλει να ξεπουλήσει στα ιδιωτικά συμφέροντα μια από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές βιομηχανίες της χώρας.
Ομιλίες έγιναν στο Σύνταγμα όταν η πορεία έφτασε μπροστά στη Βουλή. Εκτός από τα σωματεία των εργαζόμενων στη ΛΑΡΚΟ, και τα εργατικά κέντρα της Λαμίας και των άλλων πόλεων που βρίσκονται γύρω από τα ορυχεία και το εργοστάσιο, με το πανό του συμμετείχε στην κινητοποίηση μέλη του ΠΑΜΕ, κόσμος από το σωματείο Μισθωτών τεχνικών, γυναίκες της ΟΓΕ, δεκάδες φοιτητές αλλά και εργαζόμενοι/ες από το Συντονισμό Εργατικής Αντίστασης, σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν ποτέ για τη ΛΑΡΚΟ. Ανακοίνωση συμπαράστασης στον αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ και κάλεσμα στην κινητοποίηση έβγαλε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με δεκάδες μέλη της να κατεβαίνουν στη σημερινή διαδήλωση.
Μιλώντας στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Νίκος Ρήννας αντιπρόεδρος του συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας και μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Λαμίας τόνισε μεταξύ άλλων:
"Πέντε νομοί ζούνε από την ΛΑΡΚΟ. Αν κλείσει θα πεινάσουν χιλιάδες οικογένειες, θα κλείσουν εκατοντάδες μαγαζιά. Σήμερα είδαμε ένα πολύ μεγάλο συντονισμό και ένα τεράστιο συλλαλητήριο αλλά αυτό δεν ήρθε αυτόματα. Στις 8 Δεκέμβρη σαν Σωματείο Μετάλλου Φθιώτιδας καλέσαμε μια μεγάλη σύσκεψη που μάζεψε φορείς και σωματεία απ' όλους τους νομούς, ομοσπονδίες όπως η ΠΟΕΜ, καλέσαμε και αναγκάσαμε να έρθουν και εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ. Ήρθαν δήμοι και κοινότητες της περιοχής, πολιτιστικοί σύλλογοι και κάθε είδους τοπικοί φορείς και συσπειρώσαμε τις τοπικές κοινωνίες. Κάναμε κάλεσμα για συλλαλητήριο και φτάσαμε σήμερα να έχουμε αυτό το πολύ μεγάλο αποτέλεσμα. Ένα συλλαλητήριο χιλιάδων που πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας.
Αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα και δείγμα της δύναμής μας. Όμως δεν σταματάμε εδώ. Σήμερα ξεκινήσανε οι αγώνες μας, δεν τελείωσαν. Η κυβέρνηση έχει βάλει σκοπό να ξεπουλήσει τα πάντα. Αν τραβήξουν το σκοινί θα το τραβήξουμε και εμείς. Δεν το βάζουμε κάτω. Γιατί δεν θέλουμε να ξεριζωθούμε από τον τόπο μας. Θέλουμε όπως μεγαλώσαμε εμείς από τη ΛΑΡΚΟ, να μεγαλώσουν και τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια. Και να συνεχίσει να λειτουργεί η ΛΑΡΚΟ και να εκμεταλλεύεται τον δημόσιο ορυκτό πλούτο της περιοχής. Δεν θέλουμε ιδιώτες που ξέρουμε πως κοιτάνε μόνο τα κέρδη τους.
Εμείς στη ΛΑΡΚΟ έχουμε μεγάλη παράδοση αγώνων. Το 1977 στη ΛΑΡΚΟ οι εργάτες έκαναν μια ιστορική απεργία 116 ημερών που έγινε παγκόσμια γνωστή. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας που έχει αφήσει παρακαταθήκες στις μνήμες των εργατών της ΛΑΡΚΟ μέχρι σήμερα. Και μιλάμε για έναν αγώνα που έγινε μέσα σε ιδιωτικό καθεστώς αφού τότε τη ΛΑΡΚΟ την είχε ο Μποδοσάκης, ενώ τον έλεγχο του εργοστασίου και των διευθυντικών θέσεων τις είχαν ακόμα χουντικοί που σιγοντάριζαν τον Μποδοσάκη.
Και πάλι οι εργάτες αντέξανε και νικήσανε. Στην ουσία λίγα χρόνια μετά η ΛΑΡΚΟ κρατικοποιήθηκε. Πέθανε πρώτα ο Μποδοσάκης την πήρε ο ανιψιός του ο Αθανασιάδης και όταν σκοτώθηκε και αυτός η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας πέρασε στο κράτος. Ήταν μια τεράστια νίκη.
Στη ΛΑΡΚΟ αυτή τη στιγμή δουλεύουν 1.500 άτομα οι μόνιμοι είναι 1.100 και οι υπόλοιποι 400 κυρίως στις εξορύξεις είναι μέσω εργολάβων. Στο κεντρικό εργοστάσιο στη Λάρυμνα έχουμε γύρω στους 100 εργαζόμενους εργολαβικούς. Τις εξορύξεις τις έχουν αποκλειστικά οι εργολάβοι.
Εγώ δουλεύω στη ΛΑΡΚΟ 32 χρόνια. Και όπως και οι εκατοντάδες συνάδελφοί μου ξεκαθαρίζουμε στην κυβέρνηση πως αυτή τη μάχη θα την πάμε μέχρι τέλος. Λέμε σε κάθε κυβέρνηση πως οι εργαζόμενοι έχουν λύσεις για να μπορέσει η ΛΑΡΚΟ να γίνει βιώσιμη και να προσφέρει στην οικονομία. Να μείνει στο δημόσιο και να κερδίζει το κράτος από τη ΛΑΡΚΟ και όχι να την έχουν οι ιδιώτες, ή να αδιαφορούν και να προσπαθούν να την απαξιώσουν όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με όλες τις κυβερνήσεις που την έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση. Η ΛΑΡΚΟ μπορεί να προσφέρει τρομερά έσοδα στο κράτος γι' αυτό πρέπει να παραμείνει κρατική. Δεν μας ενδιαφέρει τι απόφαση θα πάρει η κυβέρνηση. Εμείς θα το παλέψουμε μέχρι τέλος να παραμείνει η ΛΑΡΚΟ δημόσια επιχείρηση”, ανέφερε ο Ν. Ρήννας.
“Η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ θα σημάνει κλεισίματα και απολύσεις. Και θα σημάνει τεράστια οικονομικά προβλήματα για τους ανθρώπους που δουλεύουν στο εργοστάσιο και μιλάμε για 1.500 οικογένειες, αλλά και χιλιάδες άλλους που ζουν γύρω από τις μονάδες, στα χωριά γύρω από το εργοστάσιο και τα ορυχεία. Πρόκειται για μια βιομηχανία που δίνει δουλειά όχι μόνο στους εργαζόμενους αλλά και σε χιλιάδες ανθρώπους σε όλους τους όμορους νομούς. Το πρόβλημα θα είναι τεράστιο όχι μόνο για τους 1.100 μόνιμους εργαζόμενους, μιλάμε για τους εκατοντάδες εργολαβικούς, για τους μεταφορείς, τους προμηθευτές που στην ουσία είναι δυναμικό της εταιρίας. Ολόκληρες περιοχές ζουν αμιγώς από τη ΛΑΡΚΟ και το πλήγμα θα είναι τεράστιο για ολόκληρες κοινωνίες που θα οδηγηθούν στην καταστροφή. Εμείς που μεγαλώσαμε στην εταιρία θέλουμε να συνεχίσει όχι μόνο για εμάς αλλά και για τα παιδιά μας και για τα παιδιά των παιδιών μας”, εξήγησε στην Εργατική Αλληλεγγύη η Θεοδώρα Παπανικολοπούλου υπάλληλος της εταιρίας με καταγωγή από τη Λάρυμνα που εργάζεται στα κεντρικά γραφεία της επιχείρησης στην Αθήνα.
“Η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ θα είναι η καταστροφή όλων. Και για τον ορυκτό πλούτο και για τους εργαζόμενους. Για τα πάντα. Αυτές οι εταιρίες που παράγουν πλούτο και που κρατάνε την οικονομία ψηλά, γιατί είμαστε εξαγωγική εταιρία, πρέπει να υπάρχουν και πρέπει να πολεμήσουμε για να υπάρχουν.
Ο Ιδιώτης θα φέρει καταστροφή. Και παρόλο που οι κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα για να κρατήσουν ζωντανή την εταιρία, ξέρουμε πως με μια στοιχειώδη κρατική μέριμνα οι προοπτικές μπορούν να είναι πάρα πολύ καλές.
Εμείς οι εργαζόμενοι που δουλεύουμε πολύ σκληρά για να έχει μέλλον αυτή η εταιρία, μπορούμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Οι κυβερνητικοί από την δική τους πλευρά κάνουν αυτά που τους έχουν διατάξει να κάνουν. Αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει τίποτα υπό κρατικό έλεγχο. Τα ξεπουλάνε όλα. Από τη μεριά μας σαν εργαζόμενοι θα επιδιώξουμε και θα αγωνιστούμε, όλοι μαζί οι συνάδελφοι, να κρατήσουμε τη ΛΑΡΚΟ δημόσια και ανοιχτή. Για να μείνει και κάτι δημόσιο σε αυτή την οικονομία.
Και να ξέρετε πως οι εργάτες στη ΛΑΡΚΟ δουλεύουν πολύ σκληρά. Εγώ τώρα πλέον μπορεί να είμαι σε γραφείο, όμως ξέρω πολύ καλά σε τι συνθήκες δουλεύουν οι συνάδελφοί μου στο εργοστάσιο και τα ορυχεία. Μπαίνουν μέσα στις φωτιές και δεν ξέρουν αν θα ξαναβγούν. Με τρομερά ατυχήματα σαν αυτό που είχαμε προχτές. Ο μπαμπάς μου δούλευε όλα τα χρόνια στο κεντρικό εργοστάσιο και ξέρω τι σημαίνει κάθε μέρα να είσαι μέσα στον κίνδυνο και στο φόβο”, τόνισε Θ. Παπανικολοπούλου.
“Μεγάλωσα στη Λάρυμνα, αναπνέοντας τη σκουριά δίπλα σε ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής σιδηρονικελίου στον κόσμο. Είδα φίλους να πεθαίνουν στα καμίνια. Ένιωσα στα χρόνια της εφηβείας το τι σημαίνει γκέτο. Θυμάμαι να τσούζουν τα μάτια μας όταν φυσούσε λίβας.
Και θυμάμαι τους γονείς μας να δίνουν τρομερούς αγώνες για τα εργασιακά τους δικαιώματα, για αξιοπρεπή μεροκάματα, για αξιοπρεπή σπίτια, ζωές και συνθήκες εργασίας.
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει ολόκληρες πόλεις και χωριά εργατών να ζουν από τα ορυχεία και το εργοστάσιο. Το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ και η απαξίωσή της σημαίνει καταστροφή για ολόκληρες κοινωνίες και νομούς.
Γι' αυτό είμαι εδώ σήμερα. Για τους φίλους μου που συνέχισαν να δουλεύουν και να παλεύουν στο εργοστάσιο. Για τους συντοπίτες μου που παλεύουν να σώσουν τις δουλειές τους και τις ζωές τους. Για το μέλλον των χωριών και των πόλεων που μεγαλώσαμε.
Γιατί η ΛΑΡΚΟ δεν είναι υπόθεση μόνο όσων εργάζονται και ζουν από αυτή, αλλά είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης αυτής της χώρας. Δεν θα τους αφήσουμε να την ξεπουλήσουν”, υπογράμμισε η Ιωάννα Παυλοπούλου, συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος, μέλος του Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης που βρέθηκε με την Εργατική Αλληλεγγύη στα χέρια στη διαδήλωση των εργατών της ΛΑΡΚΟ.
Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης αντιπροσωπεία των εργαζόμενων μπήκε στη Βουλή και κατέθεσε ψήφισμα ενάντια στην εκκαθάριση και την ιδιωτικοποίηση. Τις επόμενες μέρες και ανάλογα με τις απαντήσεις και τις μεθοδεύσεις του υπουργού Χατζηδάκη και της κυβέρνησης οι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους θα αποφασίσουν τα επόμενα βήματα του αγώνα τους.
