Jana Tsoneva Η Βουλγαρία ήταν ένα περιφερειακό, κατά κύριο λόγο αγροτικό κράτος, οι ηγέτες της οποίας προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο για να εκπληρώσουν τις δικές τους εδαφικές φιλοδοξίες με την ένταξή τους στη μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν μια έκρηξη κοινωνικών εντάσεων… Οι στρατιώτες άλλαξαν την κατεύθυνση της μάχης (απαντώντας στο «εμπρός» των στρατηγών με το «γυρίστε πίσω!»), αλλά και επαναχάραξαν τις γραμμές της σύγκρουσης. Ο πραγματικός εχθρός δεν βρισκόταν απέναντι από τα χαρακώματα αλλά πίσω από αυτά: οι ίδιοι οι ανώτεροί τους και το μοναρχικό αστικό καθεστώς στη Σόφια.

Tico Jossifort «Ο βασιλιάς είναι μακριά και ο Θεός είναι ψηλά», έλεγε η λαϊκή έκφραση, η οποία διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι παραπονιόντουσαν ανοιχτά στους στρατιώτες που βρίσκονταν σε άδεια. Περιορισμένα στην αρχή, τα παράπονα αυτά κατέληγαν να διαδίδονται με χιλιάδες επιστολές που στέλνονταν στους στρατιώτες, και η αυτοπεποίθησή τους σύντομα έγινε απειλητική. Σίγουρα, στην αρχή ήταν μόνο παράπονα, αλλά με την αύξηση της δυστυχίας και της μιζέριας ο τόνος ανέβηκε και έγινε οργισμένος: «Οι στρατιώτες υπερασπίζονται τους πλούσιους και ο λαός πεθαίνει από την πείνα! Ο πόλεμος είναι μια απάτη!»

Cathy Lewis Τα δικαιώματα γης των Αβορίγινων έχουν διατυπωθεί και διεκδικηθεί από γενιές Αβορίγινων αγωνιστών της ελευθερίας, ακτιβιστών, συνδικαλιστών, αγωνιστών, κοινοτικών ομάδων και των υποστηρικτών τους για περισσότερα από 200 χρόνια. Γιατί η γη έγινε κεντρικό πεδίο μάχης; Γιατί η καταστολή της αντίστασης των Αβοριγίνων εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση και τη βιομηχανία; Πώς μπορεί να νικήσει ο αγώνας;

Enzo Traverso Μια νέα «διαμάχη ιστορικών» (Historikerstreit) για το Ολοκαύτωμα συγκλονίζει αυτή τη στιγμή τη Γερμανία. Η πρώτη έλαβε χώρα πριν από τριάντα πέντε και πλέον χρόνια, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν η χώρα ήταν ακόμη διαιρεμένη και πολλοί παράγοντες είχαν προσωπική εμπειρία από τον ναζισμό και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Απέναντι στον νεοσυντηρητικό ιστορικό Ερνστ Νόλτε, ο οποίος στηλίτευσε τον εγκλωβισμό της Γερμανίας μέσα σε «ένα παρελθόν που δεν θα περάσει», ο κριτικός θεωρητικός Γιούργκεν Χάμπερμας επιβεβαίωσε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος ως πυλώνα της γερμανικής ιστορικής συνείδησης.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από τον Σελιδοδείκτη...Ξαναβλέποντας τα πράγματα από απόσταση, νομίζω ότι είναι μεγάλη τύχη να μπεις στην ενηλικίωση, στη διάρκεια κάποιων συγκλονιστικών ιστορικών γεγονότων, και μια Εξέγερση είναι πάντα ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός. Διαμορφώνεται μ’ ένα μοναδικό τρόπο η συνείδηση και η ταυτότητα του κάθε ατόμου, και προσφέρει (αν δεν την αρνηθείς πολύ νωρίς) την δυνατότητα για μια όραση του κόσμου πάντα ελπιδοφόρα. Μετά από μια Εξέγερση πάντα ο κόσμος αλλάζει κι εσύ προσλαμβάνεις το μήνυμα, ότι ναι, ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει.