Η συμπλήρωση φέτος των 50 χρόνων από το θάνατο του μαρξιστή φιλοσόφου προσφέρει μια αφορμή να επανέλθουμε με μια πιο γενική αναφορά στην πολιτική σκέψη του. Μια σκέψη που περιέχει πολύτιμες παρακαταθήκες και εναύσματα για τη θεμελίωση της κομμουνιστικής πολιτικής στην εποχή μας. Τα στοιχεία αυτά, εστιασμένα στην κριτική του σταλινισμού και της καπιταλιστικής χειραγώγησης, αλλά και στη διασάφηση των αυθεντικών επαναστατικών προοπτικών με την επεξεργασία και εφαρμογή της κατάλληλης διαλεκτικής μεθοδολογίας, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε στοιχειωδώς στο παρόν άρθρο.
Το κείμενο βασίζεται στην εισήγηση του Πάνου Γκαργκάνα στο φεστιβάλ Μαρξισμός 2020. Βρισκόμαστε σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις του καπιταλισμού, ίσως τη μεγαλύτερη από ποτέ…Η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα δίνει την εικόνα ότι φέτος έχουμε τη μεγαλύτερη βουτιά στην ιστορία. Σίγουρα από το 1961, όταν ξεκίνησε να κρατά στατιστικά στοιχεία για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Ποτέ από τότε μέχρι το 2008-09 -ούτε ακόμα και με την πετρελαϊκή κρίση του 1970 ή την κρίση τη δεκαετία του ’80- το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας δεν είχε πέσει σε ρυθμό ανάπτυξης κάτω από το μηδέν
Michael Löwy Λίγοι Μαρξιστές του 20ου αιώνα προσέγγισαν το πνεύμα της Μαρξιστικής φιλοσοφίας της πράξης καλύτερα από την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Πράγματι, δεν έγραψε φιλοσοφικά κείμενα και δεν ανέλυσε μεγάλες θεωρίες όπως παρατηρεί πολύ σωστά η Ισαμπέλ Λουρέϊρο, λέγοντας «οι ιδέες της, διάσπαρτες σε άρθρα εφημερίδων, φυλλάδια, ομιλίες, γράμματα […] δίνουν πολύ πιο άμεσες απαντήσεις στην ιστορική συγκυρία, από άλλες λογικές και εσωτερικές θεωριτικοποιήσεις»
Τάσος Αναστασιάδης «Τα εθνικιστικά παραληρήματα παραπέμπουν σε άλλες εποχές», γράφει ο σύντροφος Μ. Νικήτας στο Σπάρτακο Νο 33. Σαν ηθική διαμαρτυρία, συμμεριζόμαστε αυτή την αγανάκτηση. Εξάλλου το οργανωμένο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα το μαρξιστικό ρεύμα, σαν αυθεντικά απελευθερωτικό, είναι παραδοσιακά αντιεθνικιστικό. «Οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα», όπως έλεγε και ο Μαρξ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η θέση του σ. Νικήτα τόσο σαν πολιτική τοποθέτηση –θα επανέλθουμε- όσο και, καταρχήν, σαν εκτίμηση της κατάστασης είναι προφανώς λαθεμένη. Τα εθνικιστικά παραληρήματα –και δεν είναι μόνο «παραληρήματα», αλλά και δολοφονικές πρακτικές– είναι άκρως επίκαιρα. Ένας αφηρημένος εξορκισμός τους δεν αρκεί για να καταρριφθούν.…
Δευτέρα, 11 Ιουνίου 2018 11:54

Τρόμοι και βιαιότητες

Ντανιέλ Μπενσαΐντ Πολύ πριν από τις απόπειρες της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ενάντια στους πύργους του World Trade Centre, οι γόνιμοι εγκέφαλοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ εργάζονταν ήδη για να επινοήσουν μια «αντι-τρομοκρατική» ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την Αυτοκρατορία τους του Καλού, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων. [Αναδημοσίευση από contra-xreos:]
Β. Ι. Λένιν Την πάλη όμως ενάντια στην «εργατική αριστοκρατία» τη διεξάγουμε εξ ονόματος της εργατικής μάζας και για να την τραβήξουμε με το μέρος μας. Την πάλη ενάντια στους οπορτουνιστές και τους σοσιαλσωβινιστές ηγέτες τη διεξάγουμε για να τραβήξουμε την εργατική τάξη με το μέρος μας. Θα ήταν ανοησία να ξεχνά κανείς αυτή τη στοιχειώδη και εξόφθαλμη αλήθεια. Και ακριβώς αυτή την ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» γερμανοί κομμουνιστές, που από την αντιδραστικότητα των κορυφών των συνδικάτων βγάζουν το συμπέρασμα ότι πρέπει να φύγουμε από τα συνδικάτα!!! ν’ αρνούμαστε να δουλέψουμε σε αυτά!!! να δημιουργήσουμε νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!!!…
Σελίδα 9 από 18