Συντονισμός COVID-19: Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης
Δελτίο Τύπου 10/04/2020

Παίρνουμε την ψυχική υγεία στα χέρια μας

Η πανδημία λόγω του ιού Covid-19, ανέδειξε με εκκωφαντικό και μαζικό τρόπο τα αδιέξοδα της αυθεντίας της επιστημονικής γνώσης και των κρατικών διαταγμάτων. Μέσω της βιοεξουσίας επιβάλλεται το καθεστώς εξαίρεσης και η ολότητα της υγείας κατακερματίζεται με βιαιότητα.Επειδή όμως το παρελθόν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο παρόν.

Επειδή το μέλλον χτίζεται στο παρόν και σε ενεστώτα χρόνο. Επειδή νέοι δρόμοι ανοίγονται, αρκεί να τους περπατήσουμε. Κι επειδή, σώζεται όσο σώζεται η ζωή από την πόρτα αλλά εισβάλει το ψυχικό τραύμα από το παράθυρο. Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους, αναγνωρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στη συνολική προσπάθεια όλων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα της υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας και ταυτόχρονα ενεργοποιούμαστε δημιουργώντας εστίες αντίστασης μέσα από αντίστοιχες δομές ενταγμένες σε ευρύτερα δίκτυα, που θα επανανοηματοδοτούν στην πράξη την ψυχική υγεία.

Προτάσσουμε εν τέλει, τη σωματική, ψυχική και κοινωνική διάσταση της υγείας ως ένα αλληλένδετο όλον. Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι η παρούσα συνθήκη μετατρέπει σε κοινό βίωμα όλων των «υγιών» ανθρώπων αυτό που μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι αφορούσε μόνο τους «ψυχικά ασθενείς» και γινόμαστε όλες και όλοι φορείς ενός κοινού ψυχικού πόνου: Ο εγκλεισμός, λόγω του καθεστώτος εξαίρεσης, γίνεται βίαιη καθημερινότητα όλων μας και μας προκαλεί να σκεφτούμε τους ανθρώπους που τον βιώνουν καθημερινά ως μόνιμη και επιβεβλημένη συνθήκη.

Ο καθολικός φόβος απέναντι στο διπλανό μας, τον εν δυνάμει «μολυσμένο», ωχριά μπροστά στον φόβο απέναντι στον «τρελό». Γι’ αυτό, η χρόνια κραυγή των εγκλείστων σε ιδρύματα, ψυχιατρεία και στρατόπεδα προσφύγων δεν είναι, παρά ένα κάλεσμα για να συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις του εγκλεισμού, της απομόνωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης και μας καθιστά υπεύθυνες/ους, ως κοινωνικό σώμα, να αντιταχθούμε σε λογικές, πρακτικές και συστήματα απανθρωποποίησης.

Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι που νοσηλεύονται σε ορισμένες μονάδες ψυχικής υγείας βιώνουν αυτή τη στιγμή την επιβολή περιοριστικών μέτρων που καταπατούν ακόμη περισσότερο από πριν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και τους εξαναγκάζουν σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης (κλειδωμένες πόρτες χωρίς ούτε τη δυνατότητα ατομικού προαυλισμού, στέρηση της πρόσβασης σε μέσα επικοινωνίας και επαφής με τους οικείους, αδυναμία εξυπηρέτησης ζωτικών αναγκών κ.α.).

Τα μέτρα αυτά που - χωρίς καμία αποδεδειγμένη επιστημονική βάση- επιβάλλονται ως μέτρα πρόληψης της διάδοσης του ιού, συνδέονται άρρηκτα με τις συνθήκες που ήδη επικρατούσαν στον δημόσιο τομέα ψυχικής υγείας και σε ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και σε αναίσχυντο βαθμό σε ανάλογες δομές του ιδιωτικού τομέα. Σε μία συνθήκη έντονης οικονομικής κρίσης και αύξησης των ψυχοπιεστικών συνθηκών για όλους και όλες μας, βλέπουμε χρόνια τώρα την ιστορική συντήρηση και στη σύγχρονη ιστορία της ιδρυματοποίησης, την υποβάθμιση και υποστελέχωση των δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας καθώς και την πλήρη εγκατάλειψη των ανθρώπων και των οικογενειών τους στο έλεος της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα.

Το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα, άλλωστε, είναι γνωστό ότι πάντα απέκλειαν όλους/ες εκείνους/ες τους «αόρατους/ες» της κοινωνίας, που φαίνονται να «περισσεύουν». Πέρα όμως από τις ευπαθείς στον ιό ομάδες, υπάρχουν και όλοι/ες εκείνοι που στερούνται της ελευθερίας τους για οποιοδήποτε λόγο και λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της ζωής τους, καθίστανται τώρα πιο ευάλωτες/οι από ποτέ: άνθρωποι με ψυχικές δυσκολίες και αναπηρίες (ιδιαίτερα με βαριά και πολλαπλή αναπηρία), άνθρωποι που βιώνουν τον εγκλεισμό κατ’ οίκον, σε ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας, ψυχιατρεία και άλλες μονάδες ψυχικής υγείας, σε στρατόπεδα προσφύγων, άνθρωποι τοξικοεξαρτημένοι, θύματα ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, φυλακισμένες/οι, εργαζόμεν@ς του σεξ, κοινότητα ΛΟΑΤΚΙΑ+. Κι ενώ απαιτείται ο πλήρης σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η διασφάλιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πιο ευάλωτων, το κράτος, όχι μόνο δε μεριμνά γι’αυτές/ούς αυτή την κρίσιμη στιγμή, αλλά τις/τους αφήνει ακόμη πιο απροστάτευτες/ους και εκτεθειμένες/ους. Η ενεργητική απάντηση της κοινωνίας ενάντια στις πολιτικές της βιοεξουσίας και της αστυνομικής καταστολής, είναι να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Ενάντια στην ιδιώτευση, στον κρατικό και κοινωνικό κανιβαλισμό ενεργοποιούμαστε μέσα από δομές και δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, όπου ο ένας είναι δίπλα στον άλλον και στις ανάγκες του. Ενάντια στην απομόνωση, δημιουργούμε νέους τρόπους σύνδεσης μεταξύ μας και επανανοηματοδοτούμε την έννοια της ψυχικής υγείας αλλά και το ίδιο το νόημα της ατομικής και συλλογικής ζωής ως όλον. Ας συνδεθούμε επιτέλους με τους αόρατους του ψυχικού τραύματος μιας κοινωνίας που ήδη νοσούσε.Αλληλεγγύη σε όσες/ους καθίστανται σήμερα πιο ευάλωτες/οι από ποτε

Συντονισμός COVID-19: Αλληλεγγύη Θεσσαλονίκης

Press Release 10/04/20

We are taking mental healthcare into our hands

The Covid-19 pandemic has massively highlighted the deadlock of the authority scientific knowledge and state decrees. The state of exception is imposed through biopower and health care in its entity is violently fragmented.

Because the past can not come up to the present. Because the future is being built in present time. Because new paths are being opened up, as long as we walk along. And because, while we try to save lives, the mental trauma is making an unexpected appearance.

For all these reasons and for many more, we acknowledge and stand in solidarity with the public health workers who try to confront the pandemic. At the same time, we are taking action organizing our resistance creating health care structures as part of wider networks. This way we are trying to give a new meaning to mental health care in practice. Finally, we consider the physical, mental and social aspect of health care interdependent.

We can therefore see that the current situation is turning into a common experience of all "healthy" people what was considered to be relevant only to the "mentally ill". Now we all experience the common mental anguish of confinement. Confinement, due to the state of exception, turns into a violent daily life and makes us think of those who experience it in a permanent and imperative way. Our fear for the next-door neighbor, the potentially infectious person, is nothing compared to the fear for the "mad" one. That's why the inmates' persistent outcry coming from asylums, mental hospitals and refugee camps, is trying to make us realize the consequences of confinement, isolation and social marginalization. We are thus responsible as a society to oppose these kind of approaches, practices and systems of dehumanization.

At the same time, people treated in some mental health units are currently experiencing restrictive measures that violate their fundamental rights even more than before. They are forced into complete isolation (they are locked without even yard time, deprived of communication and contact with their relatives, unable to fulfill their vital needs etc). These measures imposed in order to prevent the spreading of the virus (although there is no scientific proof for this) are closely linked with the prevailing conditions in the mental health public sector, in social welfare institutions, even in private sector units. Under these circumstances of deep financial crisis, with the increase of psychological stress for all of us, we can see the degradation and understaffing of public mental health and welfare services as well as the complete abandonment of people and their families at the mercy of the profitability of the private sector. It is well known that the state and capitalism have always excluded all the "invisible people", the ones who seemed to be "too many". But apart from the vulnerable to the virus groups, there are those deprived of their freedom for different reasons and because of their socioeconomic situation, they are now more vulnerable than ever. People with mental difficulties and disabilities (specially with severe and multiple disability), people in house arrest, people in social welfare institutions, mental hospitals and other units, in refugee camps, drug addicts, victims of domestic violence, prisoners, sex workers, the LGBTQIA+ community. But instead of showing full respect for the dignity of the most vulnerable, guaranteeing their fundamental rights, the state doesn't care for them in this critical moment, leaving them more unprotected and helpless than ever.

Society’s active response against the policies of biopower and the police repression is to create pockets of resistance and struggle. Against the individualism, the state and social cannibalism, we act creating structures and networks of solidarity and mutual aid, standing by each other. Against isolation, we create new ways of connecting between ourselves and we give a new meaning to "mental health care", we redefine the meaning of private and social life as a whole.

Let us finally connect with the invisible ones, the psychologically traumatized people of a society that was already sick.

Solidarity to all those who are today more vulnerable than ever

COVID-19: Thessaloniki Solidarity