Εξώφυλλο του περιοδικού του GLF, το 1971.

Πρόλογος e la libertà

Το Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Ομοφυλόφιλων - GLF (Gay Liberation Front) ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1970 στη Βρετανία, από 19 άτομα που συγκεντρώθηκαν σε ένα υπόγειο του London School of Economics. Είχε προηγηθεί η εξέγερση του Στόουνγουολ και η ίδρυση του αμερικάνικου GLF ένα χρόνο πριν. Τα δυο GLF ήταν οι πρώτες πολιτικές-κινηματικές οργανώσεις ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων, στις οποίες αποτυπώθηκαν με πολύ έντονο τρόπο οι ιστορικές συνθήκες της εποχής που τα γέννησαν. Το όνομα, κατ’ αρχάς, αποτελεί μια σαφή προσπάθεια σύνδεσης του αγώνα για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων με τους αγώνες τους αντιαποικιακού κινήματος – βρισκόμαστε στην κορύφωση του πολέμου στο Βιετνάμ και του αντιπολεμικού κινήματος και το GLF παραπέμπει σκόπιμα και προκλητικά στα διάφορα «εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα» (NLF), κυρίως στο National Liberation Fronts of Vietnam, τον χειρότερο εχθρό του δυτικού ιμπεριαλισμού εκείνη την περίοδο. Σε πολύ μεγάλο βαθμό ανάλογη υπήρξε και η κινηματική δράση των GLF, τα οποία προσπάθησαν να θέσουν το ζήτημα της απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων μέσα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο αγώνων και διεκδικήσεων, η μακροπρόθεσμη επιτυχία των οποίων συνδέθηκαν με τον αγώνα για ριζική κοινωνική αλλαγή.

Το GLF της Μεγάλης Βρετανίας συνδέθηκε με το ιρλανδικό απελευθερωτικό κίνημα, με το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων των ΗΠΑ, αλλά και με το φεμινιστικό κίνημα και με τους εργατικούς αγώνες στη Μεγάλη Βρετανία και ανέπτυξε μια ριζοσπαστική ακτιβιστική δράση στο δρόμο. Το 1971 εκδόθηκε στο Λονδίνο το Μανιφέστο του GLF, στο οποίο περιγράφονται οι στόχοι του κινήματος. Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο φέρει έντονες επιρροές από τα ιδεολογικά ρεύματα απελευθέρωσης που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο (του Φρανς Φανόν και των αντιαποικιακών κινημάτων, του Μάλκολμ Χ, των Μαύρων Πανθήρων και του κινήματος των Μαύρων στην Αμερική, των φεμινιστικών αναλύσεων της Σιμόν ντε Μποβουάρ). Από ορισμένες απόψεις, κάποιες από τις προσεγγίσεις του θα μπορούσαν να θεωρηθούν σήμερα ξεπερασμένες. Εντούτοις, εξακολουθεί να παραμένει ένα σημαντικό κείμενο, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή για πρώτη φορά διατυπώνεται η θέση η οποία εξακολουθεί και σήμερα να είναι ριζοσπαστική και επίκαιρη: ότι η απελευθέρωση των ΛΟΑΤΚΙΑ ατόμων μπορεί να είναι μόνο το αποτέλεσμα ενός κοινού αγώνα με άλλους καταπιεσμένους, ενός αγώνα ο οποίος όχι μόνο διεκδικεί δικαιώματα μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό συστήματος που δημιουργεί τον σεξισμό, αλλά και στρέφεται εναντίον αυτού του συστήματος αναδεικνύοντας την ανάγκη ανατροπής του.

Το Μανιφέστο του GLF μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε το 2008 στην ιστοσελίδα της Αντιεξουσιαστική Κίνησης Αθήνας σε μετάφραση και επιμέλεια του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου. Ο συγκεκριμένος σύνδεσμος (http://www.resistance2003.gr/el/texts/text.php?id=194) είναι τώρα ανενεργός, αλλά το κείμενο είναι διαθέσιμο και στην ιστοσελίδα: https://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=23842.60;wap2

Πηγές:

Noel Halifax, «Όταν οι ομοφυλόφιλοι και οι Μαύροι Πάνθηρες ενώθηκαν», e la libertà, 2 Ιανουαρίου 2016. 

Νόελ Χάλιφαξ, Η απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και η πάλη ενάντια στον σεξισμό, Εργατική Δημοκρατία, Αθήνα 1993, σσ. 30-35.

Peter Tatchell, «The Gay Liberation Front's social revolution», The Guardian, 12 Οκτωβρίου 2010. 

Peter Tatchell, «Gay Liberation Front Manifesto, London 1971. A radical agenda for personal & social transformation», Peter Tatchell, 8 Αυγούστου 2013. 

Stuart Feather, «A brief history of the Gay Liberation Front, 1970-73», Libcom.org, 21 Νοεμβρίου 2007.

Katherine McMahon, «The Gay Liberation Front, 40 years on: no revolution without us!», Workers’ Liberty, 19 Αυγούστου 2010.

Leslie Feinberg, «Post-Stonewall gay liberation: ‘‘Power to the People!’’», Workers World, 12 Σεπτεμβρίου 2006. 

Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Ομοφυλόφιλων

Μανιφέστο

Εισαγωγή

Καθ’ όλη την καταγεγραμμένη ιστορία, οι καταπιεζόμενες ομάδες έχουν οργανωθεί ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματα και να εξασφαλίσουν τις ανάγκες τους. Οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι καταπιέζονται από την πλευρά τόσο της φυσικής βίας όσο και των ιδεολογικών και ψυχολογικών επιθέσεων, αρχίζουν επιτέλους να εξοργίζονται.

Σε σας, gay αδέρφια (σ.τ.μ στο πρωτότυπο: brothers and sisters): σας λέμε ότι καταπιέζεστε.

Σκοπεύουμε να σας δείξουμε παραδείγματα του μίσους και του φόβου με τα οποία η straight κοινωνία μας υποβιβάζει σε θέση και μεταχείριση αντίστοιχη σε υπανθρώπους, και να εξηγήσουμε τις βάσεις τους. Θα σας δείξουμε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη δίκαιη οργή μας για να ξεριζώσουμε το παρόν καταπιεστικό σύστημα μαζί με την παρακμάζουσα και ασφυκτική ιδεολογία του, και πώς εμείς, μαζί με άλλες καταπιεζόμενες ομάδες, μπορούμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε μία νέα τάξη και έναν απελευθερωτικό τρόπο ζωής, μέσα από τις εναλλακτικές που προτείνουμε.

Πώς καταπιεζόμαστε

Η οικογένεια

Η καταπίεση των gay (σ.τ.μ. ο όρος gay στο κείμενο δηλώνει τόσο τον άνδρα όσο και τη γυναίκα με ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, ενώ αντίστοιχα ο όρος straight αναφέρεται συνολικά στην ετεροφυλόφιλη, «υγιή» σεξουαλικότητα) ξεκινάει μέσα στην πιο θεμελιώδη μονάδα της κοινωνίας, την οικογένεια. Οικογένεια αποτελούμενη από τον άνδρα-αφέντη, μια δούλα ως σύζυγο, και τα παιδιά στα οποία επιβάλουν τους εαυτούς τους ως ιδανικά πρότυπα. Η ίδια η μορφή της οικογένειας αντιτίθεται σφοδρά στην ομοφυλοφιλία.

Μέχρι ενός σημείου σχεδόν όλοι οι gay έχουν δυσκολευθεί να ανταπεξέλθουν με την γονεϊκή επιβολή των περιοριστικών εικόνων του άνδρα και της γυναίκας. Ίσως και να ξεκινάει από πολύ νωρίς, όταν η πίεση να παίξει με τα «κατάλληλα» παιχνίδια και να αποδείξει έτσι την «αγοροσύνη» ή «κοριτσοσύνη» του, έρχεται να εναντιωθεί στις κλίσεις του παιδιού. Αλλά αναμφισβήτητα αποτελεί δοκιμασία για όλους και όλες μας όταν, κατά την περίοδο της εφηβείας, μας απαιτείται να επιβεβαιωθούμε κοινωνικά στα μάτια των γονιών μας ως μέλη του σωστού φύλου (να φέρουμε σπίτι το φίλο ή τη φίλη μας) και να αρχίσουμε να είμαστε «πραγματικοί» (καταπιεστικοί) νεαροί άνδρες ή «πραγματικές» (καταπιεζόμενες) νέες γυναίκες. Οι εντάσεις ενδέχεται να αποδειχθούν καταστροφικότατες.

Το γεγονός ότι οι gay παρατηρούν τη διαφορετικότητά τους σε σχέση με άλλους άνδρες και γυναίκες μέσα στην οικογένεια, τους οδηγεί στο να αισθάνονται ντροπιασμένοι, ένοχοι και αποτυχημένοι. Πόσοι από μας έχουν στ’ αλήθεια τολμήσει να είναι ειλικρινείς με τους γονείς μας; Πόσες από μας έχουν εκδιωχθεί απ’ το σπίτι; Πόσοι από μας έχουν εξαναγκαστεί να παντρευτούν, έχουν σταλεί σε ψυχίατρους, έχουν εκφοβισθεί μέχρις σεξουαλικής αδράνειας, έχουν εξοστρακιστεί, έχουν τιμωρηθεί, έχουν καταστραφεί συναισθηματικά, και όλα αυτά απ’ τους γονείς μας;

Το σχολείο

Μπορεί οι οικογενειακές εμπειρίες να ποικίλουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα όλα τα παιδιά αντιμετωπίζουν μία παρόμοια κατάσταση. Τα σχολεία αντικατοπτρίζουν τις αξίες της κοινωνίας μέσα από το επίσημο, ακαδημαϊκό πρόγραμμά τους και τις ενισχύουν με την ηθικότητα και την πειθαρχία τους. Τα αγόρια ασκούνται σε ανταγωνιστικά αθλήματα που δομούν ένα ισχυρό Εγώ και έχουν περισσότερες ευκαιρίες στις επιστήμες, ενώ όσον αφορά τα κορίτσια η έμφαση δίνεται σε μαθήματα οικιακών ζητημάτων, πλέξιμο κλπ. Και πάλι, εμείς οι gay εξαναγκαζόμαστε να συμμορφωθούμε προς έναν άκαμπτο έμφυλο ρόλο τον οποίο ποτέ δε θελήσαμε ή χρειαστήκαμε. Είναι αρκετά σύνηθες να «πειθαρχούνται» τα παιδιά που συμπεριφέρονται κατά οποιονδήποτε τρόπο όπως θα άρμοζε στο αντίθετο φύλο. Εξευτελιστικοί χαρακτηρισμοί όπως «αδερφούλα» και «αγοροκόριτσο» χρησιμοποιούνται ευρέως.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της παιδείας, η ομοφυλοφιλία σε γενικές γραμμές αγνοείται, ακόμα και σε πεδία όπου γνωρίζουμε την ύπαρξή της, όπως στην ιστορία και τη λογοτεχνία. Ακόμα και η σεξουαλική αγωγή, η οποία θεωρείται μία νέα φιλελεύθερη δυναμική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποδεικνύεται λίγο πολύ μία προέκταση της χριστιανικής ηθικής. Η ομοφυλοφιλία και πάλι είτε αγνοείται είτε μπαίνει στο στόχαστρο ηθικίστικων προειδοποιήσεων και αφορισμών. Ο/η έφηβος που αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλία του ενδέχεται να νιώσει απόλυτα μόνος στον κόσμο ή να καταλήξει παθολογικά ένα ερείπιο.

Η εκκλησία

Η επίσημη θρησκευτική εκπαίδευση συνεχίζει να αποτελεί κομμάτι της κοινής σχολικής αγωγής, και ολόκληρο το νομικό σύστημα υποτίθεται πως θεμελιώνεται στη χριστιανοσύνη, της οποίας η αρχαϊζουσα και παράλογη διδασκαλία υποστηρίζουν την οικογένεια και τον έγγαμο βίο ως τη μόνη επιτρεπτή σεξουαλική συνθήκη. Οι gay έχουν κατηγορηθεί ως απεχθείς και αμαρτωλοί από καταβολής Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, και ακόμη κι αν η εκκλησία σήμερα ρίχνει τους τόνους όσον αφορά την καταδίκη της ομοφυλοφιλίας, η νέα της ιδεολογία συστήνει ότι οι gay δεν είναι παρά αξιολύπητα αντικείμενα προς λύπηση.

Τα μ.μ.ε.

Ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και η διαφήμιση χρησιμοποιούνται ως ενισχυτικά μέσα εναντίον μας και καθιστούν δυνατή τη χειραγώγηση των ανθρώπινων σκέψεων σε πρωτοφανή κλίμακα. Εισβάλοντας σε κάθε σπίτι, επηρεάζοντας κάθε ζωή, οι «χειριστές» των μμε, όλοι αντιπροσωπευτικά δείγματα του πλούσιου, ανδροκρατούμενου κόσμου, μπορούν να διογκώσουν ή να αποκρύψουν οποιαδήποτε πληροφορία κατά το συμφέρον τους.

Υπό διαφορετικές συνθήκες, τα μμε θα μπορούσαν να μην αποτελούν απλά το όπλο στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας. Οι χειραγωγοί του σήμερα συνεπώς δεν είναι τίποτα πέρα από ορκισμένους υπερασπιστές της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Αναλόγως, τα ανθρώπινα πρότυπα που μεταδίδονται μέσα από το λόγο και την εικόνα των μμε δεν υπονομεύουν, αλλά αντίθετα επικυρώνουν τις κοινωνικές παραστάσεις του «φυσιολογικού» άντρα και γυναίκας. Έπεται ο χαρακτηρισμός μας ως σκανδαλωδών και άσεμνων διεστραμμένων. Ως ανεξέλεγκτων, έξαλλων σεξουαλικών μηχανών. Ως αξιολύπητων, καταδικασμένων, παθολογικών εκφυλισμών. Ενώ η αλήθεια κοιμάται τον ύπνο μιας συνομωσίας σιωπής.

Η γλώσσα

Οι αντι-ομοφυλοφιλική ηθική και ιδεολογία, σε κάθε κοινωνικό επίπεδο, διακηρύσσουν την ουσία τους μέσα σε ένα ειδικό λεξιλογικό φάσμα για την δυσφήμιση των gay. Παρατηρούνται ύβρεις όπως «pansy» «fairy», «lesbo» [σ.τ.μ. λόγω της μεταφορικής υφής και της αργκό χρήσης τους, οι παραπάνω όροι δύσκολα μεταφράζονται κατ’ ευθεία αναλογία στην ελληνική. Το νόημά τους μπορεί παρ’ όλα αυτά να συμπυκνωθεί σε υποτιμητικής φύσης χαρακτηρισμούς όπως «συκιά», «κραγμένη», κλπ] εναντίον των ανδρών και γυναικών που δεν συμμορφώνονται με τις στερεοτυπικές προκαταλήψεις. Υπάρχουν λέξεις όπως «άρρωστος», «προβληματικός», ή «νευρωτικός» για να πλήξουν θανάσιμα την αυτοπεποίθηση των gay. Αλλά απουσιάζουν οι λέξεις με θετικά νοήματα. Το ιδεολογικό περιεχόμενο της γλώσσας μας καθιστά ξεκάθαρο το ότι η παραγωγή των λέξεων και των σημασιών βρίσκεται, προς το παρόν, σε εχθρικά χέρια. Και το γεγονός ότι πολλοί gay προσποιούνται τους straight και αλληλοπροσφωνούνται ως «butch dykes» ή «screaming queens» [βλ. την προηγούμενη σημείωση] απλώς επιβεβαιώνει περίτρανα τη συγκεκριμένη διαπίστωση.

Η λεκτική επίθεση εναντίον ανδρών και γυναικών που δε συμπεριφέρονται όπως «θα έπρεπε» αντανακλά την ιδεολογία της αρσενικής υπεροχής. Ένας άνδρας θηλυπρεπής αντιμετωπίζεται ως «ατελής», ενώ μια ανδροπρεπής γυναίκα καταστέλλεται επειδή απειλεί τη ουσία των ανδρικών προνομίων.

Η εργασία

Αν η οικογενειακή μας ανατροφή συχνά συνεπάγεται συναισθήματα ντροπής και ενοχής, ένας ενήλικος gay βρίσκεται υπό καθεστώς καταπίεσης σε κάθε πτυχή της ζωής του. Όσον αφορά το εργασιακό τους περιβάλλον, οι gay αντιμετωπίζουν την εξής δοκιμασία: αναγκάζονται να περάσουν μέχρι και 50 χρόνια απ’ τη ζωή τους αντιμέτωποι με την αντι-ομοφυλοφιλική εχθρότητα των συναδέλφων τους.

Άμεση συνέπεια του γεγονότος ότι ουσιαστικά όλοι οι εργοδότες είναι προνομιούχοι ετεροφυλόφιλοι άνδρες αποτελεί η διάκριση μεταξύ εργασιακών πεδίων που απευθύνονται αυστηρά στους gay και άλλων στα οποία εισάγονται με καταπιεστικό τρόπο. Ως αποτέλεσμα αυτού του είδους ελέγχου, οι ομοφυλόφιλες γυναίκες αντιμετωπίζονται ως απειλή για τον ανδροκρατούμενο κόσμο. Απελευθερωμένες από τα έμφυλα δεσμά της εξάρτησης από τους άνδρες, αδυνατούν να τους αποδεχθούν ως «ανωτέρους» τους. Καθώς είναι λιγότερο πιθανό να δεσμεύονται από παιδιά και οικογενειακές υποχρεώσεις, τίποτα δεν τις εμποδίζει να αποδείξουν ότι είναι το ίδιο ικανές με τους άνδρες, και επομένως να «ξεφουσκώσουν» το ανδρικό Εγώ και να αποκαλύψουν το μύθο της ανδρικής ανωτερότητας στις «σημαντικές δουλειές».

Βιώνουμε τον αποκλεισμό από πολλές υψηλές εργασιακές θέσεις, για τις οποίες ο έγγαμος βίος αποτελεί αξιοσέβαστο εχέγγυο, ενώ η ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις προφανώς υποδηλώνουν ασταθείς, αναξιόπιστες και ριψοκίνδυνες επιλογές. Δε μας επιτρέπεται για παράδειγμα να διδάξουμε, μιας και θεωρούμαστε όλοι και όλες καταπιεστικοί, μανιακοί παιδεραστές.

Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα ανθρώπων που απολύθηκαν επειδή «αποκαλύφθηκαν» τα ομοφυλοφιλικά τους γούστα, αν και οι εργοδότες συνηθίζουν να επινοούν κάθε είδους επίπλαστες δικαιολογίες.

Παρατηρείται, από την άλλη πλευρά, τέτοια συγκέντρωση gay σε κάποια επαγγέλματα ώστε να δημιουργούνται εργασιακά γκέτο, όπως π.χ. για τις γυναίκες στις δυνάμεις της τάξης, στις οδηγούς ασθενοφόρων και άλλα «ένστολα» επαγγέλματα, ενώ αντίστοιχα, όσον αφορά τους άνδρες, στο χώρο της μόδας, της ψυχαγωγίας και των θεατρικών επαγγελμάτων. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις οι «ανδρικοί» και «γυναικείοι» ρόλοι μπορούν να φθαρούν ή να αγνοηθούν.

Το δίκαιο

Αν ζείτε στη Σκωτία ή την Ιρλανδία - αν είστε κάτω των 21 ετών ή διατηρείτε σεξουαλικές σχέσεις με άτομα κάτω των 21 ετών - αν βρίσκεστε στις ένοπλες δυνάμεις ή το εμπορικό ναυτικό, αν κάνετε σεξ με παραπάνω από 1 (ένα) άτομο την ίδια στιγμή και παράλληλα είστε ομοφυλόφιλος άνδρας, τότε είστε εκτός νόμου.

Η νομική πράξη του 1967 για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις προέβλεπε περιορισμένη νομιμοποίηση των ενήλικων ομοφυλόφιλων ανδρών. Το κοινό δίκαιο παρ’ όλα αυτά έχει τη δυνατότητα να μας απαγορεύσει τη δημόσια έκφραση ανδρικής και γυναικείας ομοφυλοφιλίας χαρακτηρίζοντάς την ως «ανήθικη». Εκτός αυτού, υπάρχει πλήθος λιγότερο σημαντικών παραβάσεων. Παρ’ όλο που η «πράξη» δεν είναι παράνομη, η ερωτική πρόταση σε κάποιον/-α μπορεί να θεωρηθεί «προτροπή σε ανήθικη πράξη» και το φιλί σε δημόσιο χώρο «προσβολή της δημόσιας αιδούς».

Ακόμα κι αν γλιτώσετε τη δίωξη, θα αντιμετωπίσετε νομικά κωλύματα στην προσπάθειά σας να ανοίξετε σπίτι, να μεγαλώσετε παιδιά και να εκφράσετε την αγάπη σας όσο ελεύθερα μπορούν και οι straight. Ο υπερβάλλων ζήλος της αστυνομίας για την «επιβολή» του νόμου πιστοποιεί με βεβαιότητα ότι οι «αδερφές» θα κυνηγηθούν ενθουσιωδώς, ενώ οι βιαιοπραγίες εναντίον των gay θα εξιχνιαστούν, με βαριά καρδιά, κατόπιν εορτής και ίσως ακολουθήσουν και συλλήψεις...

Η σωματική βία

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1969 ένας άντρας έφτασε στον κοινόχρηστο χώρο του Wimbledon. Ως γνωστόν πρόκειται για ένα δημοφιλές στέκι ομοφυλόφιλων οπότε υποθέσαμε πως ήταν ένας από τους gay αδερφούς μας. Ανεξάρτητα απ’ το αν είχαμε πέσει μέσα ή όχι, μία ομάδα νέων από έναν κοντινό οικισμό επιτέθηκε ξαφνικά στον άντρα και τον χτύπησαν κυριολεκτικά μέχρι θανάτου με παλούκια και κλωτσιές. Αργότερα ένα αγόρι απ’ την ίδια γειτονιά δήλωσε: «Όταν πλακώνεις μια αδερφή, δε σκέφτεσαι αν αυτό που κάνεις είναι λάθος. Σκέφτεσαι ότι κάνεις το σωστό. Αν θέλεις να ληστέψεις μια αδερφή, μπορείς να του πάρεις ό,τι θέλεις, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς απ’ την αστυνομία, γιατί απλά ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πάνε στην αστυνομία». (Sunday Times, 21/7/1971) Από τότε άλλος ένας άντρας δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο στο δασάκι του Hampstead.

Αλλά ο φόνος αποτελεί απλώς την πιο ακραία έκφανση της βίας στην οποία εκτιθέμαστε, χωρίς να απολαμβάνουμε το παραμικρό προνόμιο προστασίας. Συνήθως μας παίρνουν τα λεφτά ή απλά μας δέρνουν - και το ίδιο συμβαίνει στις «ανδροπρεπείς» γυναίκες σε κάποιες περιοχές.

Η ψυχιατρική

Μία επιτυχημένη μέθοδος καταπίεσης των ανθρώπων και πρόληψης απέναντι στις ανεπιθύμητες αντιδράσεις τους είναι να τους πείσεις, και μαζί όλη την υπόλοιπη κοινωνία, πως είναι άρρωστοι. Έχει ανθίσει έτσι ένα ρεύμα ψυχιατρικής «θεωρίας» και «θεραπευτικής» που ασχολείται με την επίλυση των «προβλημάτων» και την «μεταχείριση» των ομοφυλόφιλων.

Φέρνοντας κατά νου ό,τι έχουμε περιγράψει έως αυτή τη στιγμή, γίνεται κατανοητό ότι οι gay ενδέχεται να καταλήξουν καταθλιπτικοί ή παρανοϊκοί. Παρ’ όλα αυτά, η προτροπή προς τους ομοφυλόφιλους να στρέφονται σε ψυχίατρους όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα δεν αποτελεί παρά ένα μέρος του όλου σχεδίου.

Σκεπτόμενη με θεμέλιο όχι την επιστημονική αλήθεια αλλά τις κοινωνικές συμβάσεις και προκαταλήψεις, η κυρίαρχη ψυχιατρική τάση αποδέχεται τη δεσπόζουσα παράσταση ότι οι έμφυλοι ρόλοι του αρσενικού και του θηλυκού είναι «καλοί» και «φυσιολογικοί» και προσπαθεί να συμμορφώσει τους «ασθενείς» προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δε στεφθεί με επιτυχία, οι ειδικοί τους συστήνουν να αποδεχτούν τους εαυτούς τους ως «παρεκκλίνοντες». Μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε με αρκετή βεβαιότητα στο εξής συμπέρασμα: αν οι ψυχίατροι δήλωναν πως η ομοφυλοφιλία είναι άκρως φυσιολογική και ικανοποιητική και πως η όλη δυσφορία έγκειται στην αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχτεί αυτό το γεγονός, θα έχαναν ένα μεγάλο κομμάτι της πελατείας τους.

Η ψυχιατρική «μεταχείριση» μπορεί να πάρει τη μορφή είτε της εξαντλητικής «ψυχοθεραπείας» είτε της θεραπείας της αποστροφής, η οποία θεμελιώνεται στη χοντροκομμένη θεωρία ότι αν χτυπήσεις αρκετά κάποιον, θα κάνει τελικά ό,τι θελήσεις.

Μία άλλη μορφή «θεραπείας» είναι ο χημικά επιχορηγούμενος ευνουχισμός, ενώ υπάρχει και η θεραπεία της αφαίρεσης μέρους του εγκεφάλου με στόχο την (επιτυχημένη συνήθως) μετατροπή του ασθενή σε ένα άφυλο φυτό.

Η πηγή της ψυχιατρικής εξουσίας πάντως σε καμία περίπτωση δεν εντοπίζεται σε αυτού του είδους τις «θεραπείες». Η κοινωνική τους επιρροή απορρέει από τα απλοϊκά μα επικίνδυνα επιχειρήματα με τα οποία πασχίζουν να δικαιώσουν την προκατάληψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι μία νοσηρή ή ατυχής κατάσταση, και τα οποία επιστρατεύονται για να εξαπολύσουν αυτήν την συνολική επίθεση ενάντια στο δικαίωμά μας να πράττουμε όπως εμείς επιλέγουμε. Από αυτήν την άποψη, αμελητέες διαφορές εντοπίζονται μεταξύ του ψυχίατρου που λέει: «Βάσει στατιστικών μπορούμε να αποδείξουμε ότι η ομοφυλοφιλία συνδέεται με την παράνοια», και αυτού που υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλία είναι «προβληματική» επειδή «απορρίπτεται κοινωνικά». Ο πρώτος δεν είναι παρά ένας επικίνδυνος ηλίθιος - αδυνατεί να κατανοήσει ότι η ίδια η κοινωνία οδηγεί τους gay στην τρέλα. Ο δεύτερος είναι ένα γουρούνι επειδή το κατανοεί, αλλά επιλέγει συνειδητά την πλευρά των καταπιεστών.

Θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το ότι οι ψυχίατροι κατέχουν τέτοιο κύρος και οικονομικά προνόμια, ειδικά αν θυμηθούμε τις υστερικές παραφωνίες και ασυνέπειες μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στον τομέα τους, ή το γεγονός ότι σπάνια λαμβάνουν υπόψη τους ίδιους τους gay κατά το σχηματισμό των πορισμάτων τους. Στην πραγματικότητα, όσο τους είναι δυνατόν, αποφεύγουν οποιαδήποτε συναναστροφή μαζί τους, καθώς γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα άφηνε μετέωρες τις θεωρίες τους.

Η «αυτό-καταπίεση»

Η ολοκληρωτική επιτυχία κάθε είδους καταπίεσης είναι το να καταπιέζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Η αυτό-καταπίεση επιτυγχάνεται όταν ο gay έχει υιοθετήσει και εσωτερικεύσει τις παραστάσεις των straight για το θετικό και το αρνητικό. Η αυτό-καταπίεση κηρύσσει: «Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε όντως παρά φύσιν». Ή μεταφράζεται στο να πράττεις όπως επιθυμείς, αλλά με μία ισχυρή δόση ντροπής και απέχθειας - ή σε μία κατάσταση διαχωρισμού, όπου στρέφεις το βλέμμα σου απ’ την πραγματικότητα: να είσαι gay όχι επειδή το απολαμβάνεις, αλλά επειδή τρέμεις

στην ιδέα οτιδήποτε λιγότερο ανώνυμου, οτιδήποτε περισσότερο αναγνωρίσιμου. Η αυτό-καταπίεση κηρύσσει: «Δέχομαι αυτό που είμαι», εννοώντας «Δέχομαι ότι αυτό που είμαι είναι περιθωριακό και κάπως αξιοθρήνητο». Η αυτό-καταπίεση είναι και κάθε άλλο είδος απολογίας:

«Ζούμε μαζί 10 χρόνια τώρα και όλοι οι παντρεμένοι φίλοι μας ξέρουν για μας και θεωρούν πως είμαστε το ίδιο μ’ αυτούς». Γιατί; Δεν είστε.

Η αυτό-καταπίεση είναι η χαριτωμένη λεσβία που λέει: «Δε μπορώ αυτές τις βαρβάτες γκόμενες που μοιάζουν με φορτηγατζήδες» - ο αρρενωπός gay που περιφρονεί «αυτές τις αξιολύπητες κραγμένες». Είναι αυτό-καταπίεση γιατί δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος να λες: «Είμαι ένας καλός, φυσιολογικός gay, ακριβώς όπως ένας ελκυστικός ετεροφυλόφιλος».

Το έσχατο όριο της αυτό-καταπίεσης είναι η αποφυγή της αναμέτρησης με την straight κοινωνία, και συνεπώς της πρόκλησης περισσότερης εχθρότητας: Η αυτό-καταπίεση κηρύσσει, και το πιστεύει: «Δεν καταπιέζομαι».

Γιατί καταπιεζόμαστε

Οι gay καταπιέζονται. Όπως έχουμε ήδη δείξει, αντιμετωπίζουμε τις προκαταλήψεις, την εχθρότητα και τη βία της straight κοινωνίας, και το πεδίο επιλογών μας σε εργασία και ελεύθερο χρόνο είναι περιορισμένο σε σύγκριση με των straight. Δε θα ‘πρεπε να διεκδικήσουμε μεταρρυθμίσεις που θα μας εξασφάλιζαν ανοχή και ισότητα; Ασφαλώς και θα έπρεπε -ισότητα απέναντι στο νόμο και προστασία από αντι-ομοφυλοφιλικές επιθέσεις είναι το λιγότερο που μπορούμε να ζητήσουμε στα πλαίσια μίας φιλελεύθερης/δημοκρατικής κοινωνίας. Είναι τα πολιτικά μας δικαιώματα.

Αλλά η απελευθέρωση των gay δε μπορεί να περιοριστεί σε μεταρρυθμίσεις. Θα σημάνει τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι όμως στ’ αλήθεια απαραίτητο κάτι τέτοιο; Πώς, ενώ δυσκολευόμαστε να επιτύχουμε μεταρρυθμίσεις στο υπάρχον, θα κερδίσουμε την υποστήριξη των straight με το «στίγμα» του επαναστάτη πάνω μας;

Οι μεταρρυθμίσεις ίσως βελτιώσουν την κατάστασή μας για ένα διάστημα: τροποποιήσεις του νομικού κώδικα ενδέχεται να μειώσουν την εχθρότητα και να αυξήσουν την ανεκτικότητα των straight, αλλά η μεταρρύθμιση αδυνατεί να αγγίξει τη βαθιά ριζωμένη θέση τους ότι η ομοφυλοφιλία είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας τρόπος ζωής κατώτερος απ’ το δικό τους, και στη χειρότερη μία νοσηρή διαστροφή. Θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από μεταρρυθμίσεις για να αλλάξεις αυτόν τον τρόπο σκέψης, γιατί θεμελιώνεται στον βασικότερο όλων των κοινωνικών θεσμών, την Πατριαρχική Οικογένεια.

Όλων μας η ανατροφή καταλήγει στην πεποίθηση ότι η οικογένεια είναι πηγή ευτυχίας και ασφάλειας. Αλλά ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σ’ αυτήν. Στο εσωτερικό της μικρής οικογενειακής μονάδας, όπου ο κυρίαρχος άνδρας και η υποτελής γυναίκα του μεγαλώνουν τα παιδιά τους καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, όλες οι παραστάσεις μας για τη σεξουαλικότητα διαμορφώνονται σε πολύ μικρή ηλικία. Πριν καλά-καλά μιλήσουμε, και ασφαλώς πολύ πριν καταφέρουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, μαθαίνουμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένα ανθρώπινα γνωρίσματα που είναι «θηλυκά» και άλλα που είναι «αρσενικά», και κυρίως ότι όλα αυτά είναι θεόσταλτα και αμετάβλητα. Δύσκολα αλλάζεις πεποιθήσεις που σχηματίζονται τόσο νωρίς, μα στην πραγματικότητα πρόκειται για πλαστές πεποιθήσεις. Ό,τι μας διδάσκεται για τις διαφορές μεταξύ γυναίκας και άνδρας είναι προπαγάνδα, όχι πραγματικότητα.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν υπάρχουν αποδεδειγμένες συστηματικές διαφορές μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, εκτός από τις προφανείς βιολογικές. Τα ανδρικά και θηλυκά γεννητικά όργανα και οι λειτουργίες αναπαραγωγής τους διαφέρουν όντως, όπως και άλλα σωματικά τους χαρακτηριστικά, αλλά κάθε διαφορά στην ιδιοσυγκρασία, στις κλίσεις τους κλπ είναι προϊόν της οικογενειακής ανατροφής και των κοινωνικών πιέσεων και όχι έμφυτη ιδιότητα.

Τα ανθρώπινα όντα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα ασφυκτικά μοντέλα του «αρσενικού» και του «θηλυκού» - θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι να αυτοδιαμορφωθούμε, να αναπτύξουμε τη διαφορετικότητά μας. Αλλά στην παρούσα συνθήκη υπάρχουν μόνο αυτοί οι δύο ρόλοι και πρέπει όλοι μας να προσαρμοστούμε, ενώ παράλληλα οι περισσότεροι άνθρωποι -συμπεριλαμβανομένων και των gay - στέκονται αμήχανοι μπροστά στην επίθεση στα στερεότυπα και τους έμφυλους ρόλους, τρέμοντας στην ιδέα ότι τα παιδιά τους «δε θα μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς κάποιον για να ταυτιστούν», ή ότι «πλέον θα είναι όλοι ίδιοι» - φοβούμενοι δηλαδή ότι ανοίγει ο δρόμος για το τέλειο χάος ή την απόλυτη ομοιομορφία. Θα υπήρχε όντως μεγαλύτερη ποικιλία στα πρότυπα και ελευθερία στον πειραματισμό, αλλά η διαπίστωση πως κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στο χάος είναι απλώς αβάσιμη.

Με την ίδια μας την ύπαρξη ως gay, βρισκόμαστε απέναντι σ’ αυτούς τους ρόλους. Είναι αρκετά προφανές το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι αδυνατούν να συμμορφωθούν προς τις κατηγορίες του αρσενικού και του θηλυκού, και αυτός είναι ένας απ’ τους κύριους λόγους που αντιμετωπιζόμαστε με καχυποψία, μιας και είναι κοινώς γνωστό και αποδεκτό οι δύο αυτοί ρόλοι είναι οι μόνοι φυσιολογικοί.

Ολόκληρη η κοινωνία δομείται στο έδαφος της πατριαρχικής οικογένειας και της αποθέωσης των έμφυλων ρόλων. Η θρησκεία, η σύγχρονη ηθικίζουσα τέχνη, η λογοτεχνία και ο αθλητισμός ενισχύουν από κοινού αυτά τα στερεότυπα. Με άλλα λόγια, αυτή η κοινωνία είναι σεξιστική.

Πρόκειται για μία κοινωνία όπου το βιολογικό φύλο υπερκαθορίζει το σύνολο σχεδόν των ανθρώπινων πράξεων και επιλογών. Μία κατάσταση στην οποία οι άνδρες είναι οι προνομιούχοι και οι γυναίκες αντικείμενα προς χρήση τους, σεξουαλική ή άλλη.

Καθώς διδάσκεται σε όλα τα παιδιά ότι τα αγόρια οφείλουν να είναι επιθετικά και περιπετειώδη, ενώ τα κορίτσια παθητικά και πειθήνια, αναλόγως συμπεριφέρονται και αυτά αργότερα στη ζωή τους, ενώ τείνουν να πιστεύουν ότι έτσι θα έπρεπε να πράττει και ολόκληρη η κοινωνία.

Συνεπώς ο σεξισμός δεν πλήττει μόνο τους gay, αλλά και τις γυναίκες εν συνόλω. Υποτίθεται πως επειδή οι γυναίκες γεννούν παιδιά θα έπρεπε επίσης να αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την ανατροφή, και επομένως να αποκλείονται αυτόματα από κάθε άλλη επιδίωξη ή δραστηριότητα.

Παρ’ όλα αυτά, μιας και η κατήχηση των μικρών παιδιών σ’ αυτές τις συμπεριφορές δεν στέφεται πάντοτε με επιτυχία (αν γινόταν κάτι τέτοιο, δε θα υπήρχαν καν gay), οι ιδέες που εσωτερικεύονται σχεδόν ασυνείδητα στις νεαρές ηλικίες πρέπει να ενισχυθούν στον έφηβο από μία συνειδητή, πλέον, έκφραση ανδρικού σωβινισμού: της ιδεολογικής αντανάκλασης της αρσενικής ανωτερότητας. Ο ανδρικός σωβινισμός δε συνίσταται στο μίσος για τις γυναίκες, αλλά οι άντρες σωβινιστές τις αποδέχονται μόνον ως κατουσίαν κατώτερα όντα. Αποτελεί μία σαφή έκφραση της ανδρικής εξουσίας και των ανδρικών προνομίων, και παρόλο που είναι πιθανό για κάποιον gay να είναι παράλληλα σωβινιστής, η ίδια του η φύση εναντιώνεται στο σωβινισμό όσο αρνείται τον (ανδρικό) κυριαρχικό ρόλο του απέναντι στο γυναικείο φύλο και, κυρίως, τα «αρσενικά», «αρρενωπά» πρότυπα.

Είναι εξαιτίας της πατριαρχικής οικογένειας που δε μας αρκεί η μεταρρύθμιση. Η ελευθερία για τους gay δε θα κατακτηθεί παρά μόνον όταν όλοι και όλες απελευθερωθούμε από την υποκρισία των έμφυλων ρόλων και το «ζουρλομανδύα» των σεξιστικών κανόνων που πνίγουν τη σεξουαλικότητά μας. Και δεν πρόκειται να απελευθερωθούμε ποτέ απ’ όλα αυτά όσο η πατριαρχική οικογένεια θα συνεχίσει να αναπαράγεται σε κάθε γενιά.

Αλλά γιατί να μη μπορούμε να αλλάξουμε τις μεθόδους ανατροφής των παιδιών μας χωρίς την προσπάθεια μετασχηματισμού ολόκληρης της κοινωνικής δομής;

Γιατί ο σεξισμός δεν είναι απλώς ένα ατυχές συμβάν -συνιστά ένα ουσιώδες κομμάτι της υπάρχουσας κοινωνίας και δε μπορεί να αλλάξει αν δε μεταμορφωθεί και ολόκληρη η κοινωνία μαζί του. Πρώτα απ’ όλα, η κοινωνία μας κυριαρχείται σε κάθε επίπεδο από άνδρες, οι οποίοι φυσικά φροντίζουν να διαφυλάσσουν αυτό το προνόμιο. Δεύτερον, η παρούσα οργάνωση της εργασίας και της παραγωγής εξαρτάται από την ύπαρξη και την ισχύ της πατριαρχικής οικογένειας.

Οι συντηρητικοί κοινωνιολόγοι τονίζουν ότι η μικρή οικογενειακή μονάδα των δύο γονέων και των παιδιών τους είναι θεμελιώδης για τη σύγχρονη οικογένεια στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο, όπου η εργασία συνεχώς εξειδικεύεται και αυταρχικοποιείται, με άλλα λόγια γίνεται όλο και πιο βαρετή. Ο άνδρας δε θα δούλευε στη γραμμή συναρμολόγησης αν δεν είχε γυναίκα και παιδιά να «θρέψει». Δε θα έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά αν δεν είχε μία υπομονετική και κατανοητική οικογένεια πρόθυμη να τον ακολουθήσει στις επιλογές του, να προσαρμοστεί στις ανάγκες του, να ανεχτεί τα νεύρα του όταν γυρνάει σπίτι τσατισμένος με το αφεντικό.

Αν επίσης δεν ήταν έτσι διαμορφωμένη η «αιχμάλωτη» σύζυγος, εκπαιδευμένη από τις διαφημίσεις και ό,τι διαβάζει ώστε να θεωρεί ότι χρειάζεται ακόμα περισσότερα άχρηστα καταναλωτικά αγαθά για το σπίτι, τη δική της περιποίηση και την καλοπέραση των παιδιών της, το οικονομικό μας σύστημα θα αδυνατούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά, καθώς βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην κατανάλωση περιττών βιομηχανικών προϊόντων, προϊόντων πολύ περισσότερων απ’ όσα χρειαζόμαστε. Η νοικοκυρά, με την εμμονή της να αποκτήσει όσα περισσότερα υλικά αγαθά γίνεται, αποτελεί τον βασικό παράγοντα αυτού του είδους σπατάλης.

Κανένα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να την ικανοποιήσει αφού θα εμφανίζεται πάντα κάτι καλύτερο, ενώ το περίσσευμα αυτών των ψευδό-αναγκών συμβαδίζει με την απουσία πραγματικά απαραίτητων αγαθών και υπηρεσιών, όπως η επαρκής εστίαση και η ποιοτική παιδεία.

Η ηθική και η ιδεολογία της κουλτούρας μας έχει συνοψιστεί ικανοποιητικά από τον εχθρό.

Παραθέτουμε εδώ απόσπασμα από ένα αμερικανικό αλφαβητάρι της ψυχιατρικής. Ο Dr. Fred Brown, συγγραφέας του, υποστηρίζει: «Οι αξίες του δυτικού πολιτισμού θεμελιώθηκαν στην ιερότητα της οικογένειας, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και την επικρότηση του «να πηγαίνεις μπροστά». Η οικογένεια μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσα από ετεροφυλόφιλες επαφές και αυτό δίνει στη γυναίκα υψηλή αξία. (Παρατηρήστε τον τρόπο με τον οποίο η γυναίκα εκτιμάται ως μορφή ιδιοκτησίας) Η απόκτηση ιδιοκτησίας και η υλική επιτυχία θεωρούνται ανδρικοί στόχοι. Το άτομο που είναι φαινομενικά ανδροπρεπές αλλά εντάσσεται στις θηλυκές τάξεις για λόγους σεξουαλικών προτιμήσεων προς άλλους άνδρες, αρνείται τις αξίες του πολιτισμού μας. Με αυτήν του την άρνηση υποτιμάει τους στόχους που δίνουν νόημα και χρωματίζουν συναισθηματικά την κοινωνία μας, και μ’ αυτόν τον τρόπο προκαλεί την εχθρότητα αυτών για τους οποίους τέτοιες αξίες έχουν βαρύνουσα σημασία.»

Ενώ συνυπογράφουμε την παραπάνω περιγραφή της κοινωνίας μας και των αξιών της, καταλήγουμε σε τελείως διαφορετικό συμπέρασμα. Εμείς οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες όντως αρνούμαστε αυτές τις πολιτισμικές αξίες. Θεωρούμε ότι η σημερινή κοινωνία που περιγράφει ο Dr. Brown είναι μία λάθος κοινωνία. Θεωρούμε ότι η εργασία στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο θα μπορούσε να οργανωθεί με πιο ανθρώπινους όρους, κάθε δουλειά να γίνει πιο δημιουργική και ευχάριστη, και ότι ο τρόπος με τον οποίο δομείται σήμερα η κοινωνία εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής κυρίαρχης ομάδας ετεροφυλόφιλων ανδρών που απαιτούν συνεχώς περισσότερο κύρος και χρήμα, ενώ αντιτίθεται στα συμφέροντα των ανθρώπων σα σύνολο. Θεωρούμε επίσης ότι τα εισοδήματά μας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με πολύ πιο αξιόλογο και δημιουργικό τρόπο απ’ ότι τώρα, αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέχρι να αλλάξει και το υπάρχον κοινωνικό μοντέλο της ανδρικής κυριαρχίας.

Γι’ αυτό οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα καταφέρναμε να «αποσπάσουμε» κοπιωδώς από τους εξουσιαστές μας θα παρέμενε εύθραυστη και αδύναμη. Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε, μαζί με το γυναικείο κίνημα, για κάτι περισσότερο από την μεταρρύθμιση. Πρέπει να θέσουμε ως στόχο μας την κατάργηση της οικογένειας, έτσι ώστε να είναι αδύνατη κάθε επιστροφή στο σεξιστικό σύστημα της ανδρικής ανωτερότητας.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε

Παρόλο που ο αγώνας μας θα αποδειχθεί επίπονος και οι νίκες μας δε επιτευχθούν ανώδυνα, η κατάργηση της οικογένειας και των πολιτισμικών διακρίσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν αποτελεί ιδεαλιστικό στόχο. Αν και οι διακρίσεις αυτές μας έχουν συνοδεύσει στην ιστορία, η ανθρωπότητα βρίσκεται επιτέλους σε θέση να προχωρήσει παραπέρα.

Κανείς εκτός των αντιδραστικών και των συντηρητικών δεν πιστεύει στη φαντασίωση της «φυσικής κατάστασης του ανθρώπου». Αυτό ακριβώς που διαφοροποιεί τα ανθρώπινα όντα από τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου είναι η «αφυσικότητά» τους. Στην πραγματικότητα ο πολιτισμός αποτελεί την εξελικτική διαδικασία της απομάκρυνσής μας από τους περιορισμούς του φυσικού περιβάλλοντος προς την επινόηση ενός όλο και πολυπλοκότερου τρόπου ελέγχου του.

Είναι «αφύσικο» να ταξιδεύεις αεροπορικώς. Είναι «αφύσικο» να παίρνεις φάρμακα και να πραγματοποιείς χειρουργικές επεμβάσεις. Τα ρούχα και τα παπούτσια δε φυτρώνουν στα δέντρα. Τα ζώα δε μαγειρεύουν την τροφή τους. Αυτή η εξέλιξη πραγματοποιήθηκε λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης, δηλαδή όλων αυτών των εργαλείων και των ικανοτήτων που μας βοηθούν να ελέγχουμε το φυσικό περιβάλλον.

Βρισκόμαστε στην εποχή που το ίδιο το ανθρώπινο σώμα, ακόμα και η αναπαραγωγή του είδους, συνδέεται «αφύσικα» (δηλ. βελτιώνεται) με την τεχνολογία. Παραδοσιακά η αναπαραγωγή παραδινόταν στις ανεξέλεγκτες βιολογικές λειτουργίες που κληρονομήσαμε απ’ τους ζωώδεις προγόνους μας, αλλά η σύγχρονη επιστήμη, μειώνοντας δραστικά τη βρεφική θνησιμότητα, απάλλαξε τις γυναίκες από το να γεννούν πάνω από δύο ή τρία μωρά, ενώ οι αντισυλληπτικοί μέθοδοι κατέστησαν δυνατό τον συνειδητό έλεγχο της εγκυμοσύνης και την αποδέσμευση της σεξουαλικότητας από την αναπαραγωγή. Σήμερα οι πρόσφατες εξελίξεις είναι κοντά στο να βοηθήσουν τις γυναίκες να απαλλαγούν απ’ τα βιολογικά τους δεσμά μέσω της κατασκευής τεχνητής μήτρας. Δε χρειάζεται πλέον να σηκώνουν το βάρος της τεκνοποίησης ως το κεντρικό τους καθήκον στη ζωή.

Το σημερινό σύστημα των έμφυλων ρόλων «αρσενικού» και «θηλυκού» βασίζεται στον τρόπο που οργανωνόταν αρχικά η αναπαραγωγή. Η ελευθερία του άνδρα από την παρατεταμένη σωματική επιβάρυνση της γέννας του έδωσε μία προνομιακή θέση, η οποία ενισχύθηκε απ’ την ιδεολογία της ανδρικής ανωτερότητας. Αλλά η τεχνολογία έχει πλέον αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που το παραδοσιακό έμφυλο σύστημα δεν είναι πια απαραίτητο.

Κι όμως, η κοινωνική εξέλιξη δεν ακολουθεί μηχανικά τη σταθερή τεχνολογική ανάπτυξη. Η έμφυλη διάκριση και η οικογενειακή μονάδα που δομείται γύρω της δε θα εξαλειφθούν απλώς επειδή έχουν πάψει να είναι απαραίτητες. Η σεξιστική κουλτούρα δίνει στους ετεροφυλόφιλους άνδρες προνόμια τα οποία, όπως κάθε προνομιούχα τάξη, δε θα παραδώσουν αμαχητί. Πρέπει συνεπώς όλοι και όλες εμείς που καταπιεζόμαστε απ’ αυτήν την κουλτούρα (γυναίκες και gay) να συσπειρωθούμε για να την πολεμήσουμε. Η κατάρρευση του σεξισμού και της οικογένειας θα ωφελήσει τον καθένα και την καθεμιά από μας. Οφείλουμε να συνεργαστούμε με το γυναικείο κίνημα αφού η καταπίεσή τους είναι και δική μας, και συσπειρωμένοι να βαδίσουμε στο δρόμο της κοινής μας απελευθέρωσης.

Ένας νέος τρόπος ζωής

Στην τελευταία ενότητα σκοπεύουμε να σκιαγραφήσουμε μερικές από τις πρακτικές που θα πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα της απελευθέρωσης των gay για να πραγματοποιήσει αυτήν την επανάσταση. Αλλά υπάρχει μία σημαντική πτυχή αυτής της απελευθέρωσης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή και μπορούμε να αρχίσουμε να την αναπτύσσουμε εδώ και τώρα - τη δημιουργία ενός νέου, απελευθερωμένου τρόπου ζωής που θα προαναγγέλλει, όσο είναι αυτό δυνατόν, την ελεύθερη κοινωνία του μέλλοντος.

Οι gay δείχνουν το δρόμο. Από μια άποψη είμαστε ήδη πιο μπροστά απ’ τους straight ανθρώπους. Βρισκόμαστε ήδη εκτός του θεσμού της οικογένειας και έχουμε ήδη απορρίψει, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, τους «ανδρικούς» και «γυναικείους» ρόλους που η κοινωνία έχει σχεδιάσει για λογαριασμό μας. Σε μια συνθήκη κυριαρχημένη από τη σεξιστική κουλτούρα αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, για τους ετεροφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες να ξεφύγουν από την αυστηρή δόμηση των έμφυλων ρόλων και τις θέσεις του καταπιεστή και του καταπιεζόμενου. Οι gay άνδρες απ’ την άλλη δε χρειάζεται να καταπιέζουν τις γυναίκες για να ικανοποιήσουν τις ψυχολογικές και σεξουαλικές ανάγκες τους, ενώ οι gay γυναίκες δεν αναγκάζονται να έρθουν σε σεξουαλική επαφή με τον άνδρα-καταπιεστή. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι αυτήν τη στιγμή οι σχέσεις με τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία και ισότητα είναι αυτές μεταξύ ομοφυλόφιλων.

Επειδή όμως η σεξιστική κουλτούρα έχει καταπιέσει εξ’ ίσου και μας και έχει διαβρώσει τις ζωές μας, κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται πάντα. Στην παρεξηγημένη, ήπια προσπάθειά μας να γίνουμε αποδεκτοί και να αντιμετωπιστούμε με ανεκτικότητα, έχουμε συχνά υποκύψει στις πιέσεις για να χωρέσουμε στο «ζουρλομανδύα» των κοινωνικών κανόνων σχετικά με το σεξ.

Ιδιαίτερα καταπιεστικές πτυχές της gay κοινότητας είναι η λατρεία της νιότης, οι ανδροπρεπείς και θηλυπρεπείς ρόλοι και η καναγκαστική μονογαμία.

Η λατρεία της νιότης

Οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες είναι το κομμάτι της κοινωνίας που εκτίθεται περισσότερο στην εμπορευματικά κατευθυνόμενη (και εξαιρετικά επικερδή) λατρεία της νιότης και της «ομορφιάς» - δηλαδή τη συμμόρφωση προς ένα έξωθεν επιβαλλόμενο (και όχι προϊόν ελεύθερης επιλογής) πρότυπο «σεξουαλικότητας» και «θηλυκότητας». Οι γυναίκες ενθαρρύνονται στο να χαζεύονται στον καθρέφτη και να λατρεύουν τους εαυτούς γιατί η εμμονή με τα ρούχα και τα καλλυντικά τις εμποδίζει να αναγνωρίσουν αυτό που πραγματικά είναι&, μέχρι που είναι πλέον πολύ αργά. Η θέα μίας ηλικιωμένης φορτωμένης με πολλές στρώσεις make-up και μαλλιά που έχουν μετατραπεί σε τεχνητούς πύργους προκαλεί το σαρκασμό από κάθε άποψη. Κι όμως αυτή η γκροτέσκα άρνηση της σωματικής γήρανσης δεν είναι παρά η λογική απόληξη μίας γυναικείας ζωής καθοδηγούμενης από την ιδέα ότι η πραγματική της αξία βρίσκεται στο βαθμό της ελκυστικότητάς της.

Οι ομοφυλόφιλες γυναίκες, όπως και οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες, ενδιαφέρονται λιγότερο για την έμμονη αναζήτηση της νιότης, ίσως επειδή ένα μέρος της «ανταρσίας» τους ήταν και η απόρριψη της παράσταση γι’ αυτές ως σεξουαλικά αντικείμενα, όπως δηλαδή και οι άνδρες αντιμετωπίζουν τους εαυτούς, ως υποκείμενα παρά ως αντικείμενα. Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες απ’ την άλλη τείνουν συχνά να πέφτουν θύματα της λατρείας της νιότης- τρανταχτά παραδείγματα οι σεξουαλικές επιδείξεις στα «γκλαμουράτα» gay bars του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης και οι gay παραλίες στο νότιο μέρος της Γαλλίας και το Los Angeles που δεν έχουν καμία σχέση με την απελευθέρωση.

Είναι τα στέκια των «φανταχτερών» gay που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα πέρα απ’ την εξωτερική τους εμφάνιση. Ερωτευμένοι με τα ίδια τους τα κορμιά, αυτοί οι ομοφυλόφιλοι τρέμουν το άγγιγμα του χρόνου γιατί γι’ αυτούς ο γέρος ταυτίζεται με τον «άσχημο», και παράλληλα με τη νιότη τους χάνουν και το δικαίωμα στην αγάπη.

Η εμμονή αυτή σχετικά με τη νιότη είναι καταστροφική για μας. Πρέπει όλοι και όλες να απομακρυνθούμε απ’ τα επίπλαστα καταναλωτικά πρότυπα της «ομορφιάς» που μας επιβάλλονται από κινηματογραφικούς μεγιστάνες και διαφημιστικές εταιρίες, γιατί η επιμονή στην νιότη και την ομορφιά μας διχάζει μέσα σε έναν φρενήρη αγώνα για να μας προσέξουν και οδηγεί τελικά σε μία εγωπάθεια που θα σημάνει τον θάνατο της πραγματικής αγάπης και του πραγματικού αισθησιασμού. Κάποιοι gay περνούν τόση ώρα μπροστά στον καθρέφτη που έχουν υπνωτιστεί απ’ την ίδια τους τη λάμψη και έχουν καταλήξει ανίκανοι να δουν οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο.

Ανδροπρέπεια και θηλυπρέπεια

Πολλοί είναι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι που περιορίζουν χωρίς λόγο τις ζωές τους παίρνοντας μέρος σε καταπιεστικούς κοινωνικούς ρόλους. Ενδέχεται να περιορίσουν την ίδια τους τη σεξουαλική συμπεριφορά νιώθοντας ότι πρέπει πάντα να διαλέξουν μεταξύ ενός «βαρβάτου» ή «ναζιάρικου» ρόλου, και, στη χειρότερη των περιπτώσεων, αυτοί οι ρόλοι ενδέχεται να συγχυστούν και να δημιουργήσουν ακόμα πιο διαστρεβλωμένα πρότυπα στο πεδίο των συνολικών κοινωνικών σχέσεων. Ούτως ή άλλως εμείς οι gay είμαστε εκτός του παιχνιδιού των έμφυλων ρόλων, οπότε δεν είναι περίεργο αν κάποιοι από μας-ανεξαρτήτως φύλου-δείχνουν περισσότερο «ανδροπρεπείς» ή «θηλυπρεπείς». Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σ’ αυτό. Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν οι gay προσπαθούν να επιβάλουν στους εαυτούς τους και στους άλλους τα αρσενικά και θηλυκά στερεότυπα της straight κοινωνίας: Τον «άντρακλα» που επιζητά τη διόγκωση του Εγώ του μέσω της κυριαρχίας επί της ζωής και της ελευθερίας του/της συντρόφου του, και τη «γατούλα» που γυρεύει προστασία και ασφάλεια παραδινόμενη στον άντρακλα. Η «βαρβατίλα» είναι όντως κακή - η καταπίεση των άλλων αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του ανδρικού ρόλου. Οφείλουμε να ωθήσουμε τους/τις ομοφυλόφιλους/-ες που διεκδικούν τα ανδρικά προνόμια στο να κατανοήσουν τι κάνουν.

Παράλληλα οι ομοφυλόφιλοι/-ες που παγιδεύονται στο «ναζιάρικο», «γυναικείο» ρόλο πρέπει να διαπιστώσουν, όπως έχουν αρχίσει να κάνουν οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες, ότι αυτή η υποτιθέμενη ασφάλεια αντισταθμίζεται πλήρως απ’ την απώλεια της ελευθερίας τους.

Η καταναγκαστική μονογαμία

Δεν αρνούμαστε ότι είναι πιθανό για κάποια ομοφυλόφιλά ή ετεροφυλόφιλα ζευγάρια να ζήσουν ευτυχισμένα και δημιουργικά. Αυτό που αμφισβητούμε είναι το πρότυπο της αιώνιας συμβίωσης με τον «ένα και μοναδικό» σύντροφο, το «προσχέδιο» δηλαδή του ετεροφυλόφιλου κόσμου, το οποίο έχουν οικειοποιηθεί και οι gay. Πρόκειται αναπόφευκτα για μία παρωδία, καθώς δεν έχουν καν τη δικαιολογία των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών: να παρέχουν ένα υγειές οικογενειακό περιβάλλον για τα παιδιά τους (αν και θεωρούμε ότι η μικρή, ασφυκτική οικογενειακή μονάδα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση την ιδανική ατμόσφαιρα για την παιδική ανατροφή).

Η μονογαμία θεμελιώνεται συνήθως στις κτητικές σχέσεις - η γυναίκα προσφέρει τις υπηρεσίες της στον άνδρα με αντάλλαγμα ασφάλεια γι’ αυτήν και τα παιδιά της - και συνδέεται άμεσα με την ανδρική ιδέα περί ιδιοκτησίας. Επιπλέον το μονογαμικό ζεύγος της σύγχρονης κοινωνίας, με ή χωρίς παιδιά, είναι απομονωμένο, σφιγμένο, καχύποπτο και εχθρικό προς τον έξω κόσμο. Αν και δε σκοπεύουμε να θέσουμε κανόνες για την ερωτική συμπεριφορά των gay, τους ζητούμε να αμφισβητήσουν το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο για τα ζευγάρια. Το μοντέλο αυτό λέει «είμαστε μόνοι οι δυο μας ενάντια στον κόσμο». Όσο προστατευτικό και παρήγορο κι αν φαίνεται, μπορεί να αποδειχθεί αποπνιχτικό και να οδηγήσει σε νευρωτική εξάρτηση και υπόρρητη εχθρότητα, στη συναισθηματική ανειλικρίνεια της παραμονής στην βολικότητα «του σπιτιού και του εξοχικού» και τους περιορισμούς της «ζωής για δύο», ενώ θα παραμένουν δέσμιοι τόσο των κρυφών ενοχών και πόθων τους για άλλους ανθρώπους όσο και της ιδέας ότι η πραγματική αγάπη κρατάει για μια ζωή, λες και υπάρχει συγκεκριμένη «μερίδα» που αναλογεί στον καθένα μας, οπότε το να θελήσεις περισσότερο είναι ερωτική βουλιμία. Δεν εννοούμε ότι η σεξουαλική αφοσίωση είναι εκ προοιμίου λάθος. Λάθος είναι η συναισθηματική αποκλειστικότητα του ζευγαριού, η οποία εκπαιδεύει τους γονείς με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν πλέον να δράσουν ως ανεξάρτητα κοινωνικά υποκείμενα. Χωρίς ποικιλία στις σχέσεις μας δε θα καταφέρουμε να αναπτυχθούμε και να ωριμάσουμε,να διδαχθούμε από άλλους ανθρώπους.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τους gay να σταματήσουν να μιμούνται τους straight- έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε έναν καινούργιο τρόπο ζωής, και αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε δε θα το κάνει κανείς άλλος. Εκτός αυτού, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο περισσότερο απ’ ότι οι straight, γιατί όλοι και όλες υποφέρουμε εξίσου από την ύπουλη καταπίεση μίας κοινωνίας πολύ πρωτόγονης για να κατανοήσει την ελευθερία που εκπροσωπούμε. Ατομικά, ή απομονωμένοι σε ζευγάρια, είμαστε αδύναμοι- ακριβώς όπως μας θέλει η κοινωνία. Θα δυσκολευτεί όμως να μας καταστείλει αν συσπειρωθούμε. Πρέπει να ενωθούμε, να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, να ζήσουμε μαζί.

Δύο ενδεικτικοί τρόποι για να καταφέρουμε κάτι τέτοιο είναι η δημιουργία ομάδων αυτοσυνείδησης και κοινοτήτων ομοφυλόφιλων.

Οι κοινότητες και οι συλλογικότητές μας δεν θα έπρεπε να περιορίζονται σε μια πιο βολική οργάνωση της ζωής μας ή σε μία προέκταση των ομοφυλοφιλικών γκέττο. Πρέπει να είναι το κέντρο της αυτοσυνείδησής μας. Βλέποντας όλο και πιο καθαρά την πραγματική φύση της καταπίεσής μας και συνειδητοποιώντας την απελευθερωτική δράση μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο επίκεντρο ενδιαφέροντος για μέλη της gay κοινότητας. Δε θα είναι εύκολο, γιατί αυτή η κοινωνία είναι εχθρική απέναντι στην κοινοτίστικη ζωή. Και πέρα απ’ τα πρακτικά εμπόδια της εύρεσης οικονομικών πόρων και ενός χώρου αρκετά μεγάλου για να φιλοξενεί μία συλλογικότητα, υπάρχουν και τα δικά μας προσωπικά εμπόδια: θα πρέπει να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντι στην ατομική ιδιοκτησία, στους εραστές μας, στις καθημερινές μας εργασιακές και λοιπές προτεραιότητες, ακόμα και απέναντι στην ανάγκη μας για απομόνωση.

Κι όμως η νίκη θα έρθει. Αν είμαστε πεπεισμένοι για την σημασία αυτού του νέου τρόπου ζωής, μπορούμε να φανούμε δυνατοί και να νικήσουμε.

Οι στόχοι μας

Ο μακροπρόθεσμος στόχος της Απελευθέρωσης των gay, ο οποίος αναπόφευκτα μας φέρνει σε σύγκρουση με τον ιδρυματοποιημένο σεξισμό αυτής της κοινωνίας, είναι να απαλλαγούμε από το σύστημα των έμφυλων ρόλων που αποτελεί τη βάση της καταπίεσής μας. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν εξαλειφθούν οι κοινωνικές πιέσεις που δέχονται άνδρες και γυναίκες για να προσαρμοστούν στα αυστηρά καθορισμένα έμφυλα πρότυπα. Ιδιαίτερη σημασία έχει να ενθαρρυνθούν τα παιδιά και οι νέοι ώστε να καλλιεργήσουν τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους, και να εκφράσουν τη διαφορετικότητά τους, αντί να πάρουν μέρος στο παιχνίδι των αποξενωτικών στερεοτυπικών ρόλων.

Καθώς δε μπορούμε να φέρουμε εις πέρας το επαναστατικό αυτό έργο μόνοι μας, και καθώς η κατάργηση των έμφυλων ρόλων είναι απαραίτητη προϋπόθεση και της γυναικείας απελευθέρωσης, θα προσπαθήσουμε να σχηματίσουμε μία στρατηγική συμμαχία με το απελευθερωτικό κίνημα των γυναικών, στοχεύοντας να αναπτύξουμε τις ιδέες και τις δράσεις μας μέσα σε ένα πλαίσιο στενής αλληλεπίδρασης. Για να δημιουργήσουμε αυτό το κοινό μέτωπο, τα αδέρφια από την Απελευθέρωση των gay θα πρέπει να θυσιάσουν κάθε εναπομείναν στοιχείο ανδρικού σωβινισμού και προνομίου.

Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να πετύχουμε το στόχο μας, ίσως και δεκαετίες. Αλλά οι απόψεις για την κατάλληλη κοινωνική θέση άνδρα και γυναίκας αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς, και ειδικότερα η άποψη που θέλει την γυναίκα κατουσίαν κατώτερη. Οι σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονται σήμερα απειλούν όλο και περισσότερο τη μικρή πυρηνική οικογένεια με τον ένα ενήλικο άνδρα και τη μία ενήλικη γυναίκα - και οι δύο μέσα στους ασφυκτικούς έμφυλους ρόλους και τα αιώνια, «ιερά» δεσμά του γάμου.

Ο δρόμος προς τα μπρος

Λευτεριά στα μυαλά μας

Το σημείο εκκίνησης της απελευθέρωσής μας θα πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απεμπλοκή από την καταπίεση που κρύβουμε όλοι και όλες στο μυαλό μας. Αυτό σημαίνει να απαλλαχθούμε από την αυτό-καταπίεση και τον ανδρικό σωβινισμό, και να μην οργανώσουμε ποτέ ξανά τις ζωές μας σύμφωνα με τα πρότυπα με τα οποία μας κατηχεί η straight κοινωνία. Σημαίνει ότι πρέπει να ξεριζώσουμε την ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι κακό, άρρωστο ή ανήθικο και να δημιουργήσουμε μία νέα μορφή gay υπερηφάνειας. Πολλοί και πολλές από μας, προκειμένου να επιβιώσουν, έχουν επιλέξει να προσποιούνται ότι δεν υφίστανται καμία καταπίεση, και το μόνο αποτέλεσμα ήταν η περαιτέρω παραμόρφωσή μας. Ήδη έχουν δημιουργηθεί κάποιες ομάδες αυτοσυνείδησης στα πλαίσια της απελευθέρωσης των gay, μέσα στις οποίες προσπαθούμε να κατανοήσουμε πληρέστερα την καταπίεσή μας και να επινοήσουμε νέα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς. Σκοπός μας να υπερβούμε τα όρια που θέτει η straight κοινωνία στην εμπειρία και να μάθουμε να αγαπούμε και να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η προϋπόθεση της κοινής μας δράσης και πάλης.

Απελευθερώνοντας τα μυαλά μας αποκτούμε την αυτοπεποίθηση να βγούμε δημόσια και υπερήφανα ως gay και να πάρουμε με το μέρος μας, με το μέρος της απελευθέρωσης, όλα τα gay αδέρφια μας.

Η εκστρατεία μας

Πριν μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τη νέα κοινωνία του μέλλοντος, οφείλουμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας ως ομοφυλόφιλοι πολίτες εδώ και τώρα, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και δίωξης. Έχουμε λοιπόν καταρτίσει την ακόλουθη λίστα άμεσων αιτημάτων:

1) Τέρμα σε κάθε διάκριση εις βάρος ομοφυλόφιλων, ανδρών και γυναικών, από πλευράς νομοθεσίας, εργοδοσίας και κοινωνίας συνολικά

2) Σε κάθε άνθρωπο που νιώθει έλξη προς άτομο του ιδίου φύλου να διδάσκεται πως τέτοια αισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά

3) Να σταματήσει η ετεροφυλόφιλη αποκλειστικότητα στο μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία

4) Απαιτούμε να σταματήσει η αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων ως αρρώστων από πλευράς ψυχιάτρων, αντιμετώπιση που απλά συνεπάγεται ανούσια ενοχικά σύνδρομα για τους gay

5) Απόλυτη νομική ελευθερία στις συναναστροφές μεταξύ ομοφυλόφιλων, μέσω προσωπικών αγγελιών, στο δρόμο ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.

6) Τέρμα στις διώξεις και τις παρενοχλήσεις από αστυνομικούς

7) Απαγόρευση οποιασδήποτε διάκρισης βάσει σεξουαλικών προτιμήσεων στην εργασία

8) Εξίσωση του ηλικιακού ορίου ερωτικών επαφών ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων

9) Απόλυτη ελευθερία στη δημόσια παρουσία των gay, είτε θέλουν να αγκαλιάζονται είτε να φιλιούνται όπως και οι ετεροφυλόφιλοι.

Όσοι πιστεύουν στην απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων πρέπει υποστηρίξουν ενεργά την τοπική gay συλλογικότητά τους. Με την τόσο ευρεία διάδοση των ιδεών της απελευθέρωσης, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν πολλά μέλη στις τοπικές ομάδες που δεν έχουν συμφιλιωθεί ακόμα τελείως με την ομοφυλοφιλία τους. Η αυτό-καταπίεση φτάνει συχνά σε τέτοια επίπεδα που είναι μερικές φορές δύσκολο να δείξεις σεβασμό σε κάποια μέλη, τόσο που πολλοί ακτιβιστές οδηγούνται στην απελπισία. Αν πρόκειται όμως να μετασχηματίσουμε την κοινωνία μας, θα πρέπει να πείσουμε τους πάντες για τη σημασία των ιδεών, και δεν υπάρχει τρόπος να πετύχουμε κάτι τέτοιο αν δεν πείσουμε πρώτα τους ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια καταπίεση με μας να βαδίσουν μαζί μας στον αγώνα για δικαιοσύνη.

Δε σκοπεύουμε να ζητήσουμε τίποτα. Σκοπεύουμε να σταθούμε ακλόνητοι και να διεκδικήσουμε τα βασικά μας δικαιώματα. Αν κάτι τέτοιο περιέχει βία, δε θα είμαστε εμείς αυτοί που το προκάλεσαν, αλλά όλοι όσοι προσπαθούν να μας κόψουν το δρόμο προς την ελευθερία.

Gay Liberation Front - GLF Manifesto, London 1971, revised 1978

Μετάφραση και επιμέλεια: Αλέξανδρος Παπαγεωργίου

Πηγή: «Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Gay. Μανιφέστο» Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, 5 Ιουνίου 2008, http://www.resistance2003.gr/el/texts/text.php?id=194 (ανενεργό). Διαθέσιμο και στην ιστοσελίδα: https://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=23842.60;wap2