Η φετινή 8 Μαρτίου δεν ήταν άλλη μια τυπική «Ημέρα της Γυναίκας». Ήταν μια μέρα παγκόσμιας κινητοποίησης των γυναικών, από την αμερικανική ήπειρο μέχρι την Ασία, κι απ’ τη Βόρεια Ευρώπη μέχρι την Αφρική.
Για πρώτη ίσως φορά, σε πάρα πολλές χώρες του πλανήτη, η 8 Μαρτίου ήταν μια μέρα παγκόσμιας κινητοποίησης των γυναικών που παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στη σεξιστική βία, για ίσα κοινωνικά δικαιώματα, για το δικαίωμα στην έκτρωση, αλλά και ενάντια στη φτώχεια τον κρατικό αυταρχισμό τον ρατσισμό και τους πολέμους.
Οι κινητοποιήσεις αυτές πήραν διάφορες μορφές: από μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, μέχρι απεργίες και καταλήψεις.
Στις ΗΠΑ, όπου η μισογυνική ρητορεία της κυβέρνησης του ακροδεξιού Τραμπ έχει οδηγήσει σε αύξηση των επιθέσεων εναντίον των γυναικών, η 8 Μάρτη ήταν «Μια μέρα χωρίς γυναίκες», μια προσπάθεια δηλαδή για μια πανεθνική γενική απεργία των γυναικών από κάθε επάγγελμα αλλά και από κάθε εργασία και δραστηριότητα που θεωρείται γυναικεία. Παρά τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, χιλιάδες γυναίκες απήργησαν ή απουσίασαν από τις εργασίες τους (για παράδειγμα σε πολλά σχολεία στη Βόρεια Καρολίνα, τη Βιρτζίνια και το Μέριλαντ) και συμμετείχαν στις πορείες και τις συγκεντρώσεις. Μεγάλες συγκεντρώσεις έγιναν έξω από το Κογκρέσο στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια, τη Βαλτιμόρη, το Μιλγουόκι, και το Μπέρκλεϊ.
Στην Αυστραλία πολλοί παιδικοί σταθμοί έκλεισαν καθώς οι εργαζόμενες απήργησαν διεκδικώντας την κατάργηση των μισθολογικών διαφορών μεταξύ των δύο φύλων. Οι μισθοί των γυναικών εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς (οι οποίες αποτελούν το 97% του συνόλου των εργαζομένων στον κλάδο) είναι οι χαμηλότεροι στη χώρα. Στη Μελβούρνη έγινε συγκέντρωση πολλών χιλιάδων γυναικών.
Πορείες γυναικών έγιναν σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις.
Στην Ισλανδία οι γυναίκες διαδήλωσαν απαιτώντας ισότητα στους μισθούς, ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνικότητα, και τη σεξουαλικότητα.
Μαζική πορεία γυναικών έγινε και στο Δουβλίνο, με κεντρικό αίτημα την αποποινικοποίηση των εκτρώσεων.
Διαδηλώσεις έγιναν και σε πολλές γαλλικές πόλεις, με μεγαλύτερη τη συγκέντρωση στην Place de la République στο Παρίσι.
Στην Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας οι διαδηλώσεις είχαν ως κεντρικό τους σύνθημα την αλληλεγγύη σε μία ομάδα γυναικών η οποία την προηγούμενη μέρα είχε λήξει την απεργία πείνας που έκανε απαιτώντας μέτρα πρόληψης ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία.
Στο Λονδίνο τα μέλη της οργάνωσης Γυναίκες Ενάντια στην Ανισότητα των Συντάξεων συγκεντρώθηκαν έξω από το κοινοβούλιο για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη σχεδιαζόμενη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες.
Στην Πολωνία, όπου τον περασμένο Οκτώβριο μια πανεθνική απεργία γυναικών και μαζικές κινητοποιήσεις γυναικών («Οι διαδηλώσεις με τα μαύρα») σταμάτησαν την απαγόρευση των εκτρώσεων, στις 8 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στη Βαρσοβία μαζική συγκέντρωση γυναικών έξω από το υπουργείο δικαιοσύνης.
Στο Βουκουρέστι η συγκέντρωση των γυναικών έξω από το υπουργείο δικαιοσύνης είχε ως κεντρικό αίτημα την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών και νόμους για την προστασία των κακοποιημένων γυναικών. Οι διαδηλώτριες ξάπλωσαν στο έδαφος και διαβάστηκαν τα ονόματα γυναικών που δολοφονήθηκαν από οικείους τους.
Η διαδήλωση των γυναικών στην Πρίστινα του Κοσόβου είχε ως κεντρικό της αίτημα την ισότητα των φύλων και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών.
Μαζική πορεία γυναικών πραγματοποιήθηκε επίσης και στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Στο Κίεβο της Ουκρανίας οι διαδηλώτριες απαιτώντας τον σεβασμό των γυναικείων δικαιωμάτων και ισότητα.
Σεβασμό των δικαιωμάτων των γυναικών απαίτησαν και οι διαδηλώτριες στη Μόσχα. «Ο φεμινισμός είναι η εθνική μας ιδέα» έγραφε ένα πανό το οποίο αναρτήθηκε έξω από το Κρεμλίνο από μία ομάδα γυναικών, οι οποίες συνελήφθησαν απ’ την αστυνομία.
Μαζική διαδήλωση έγινε και στην Τιφλίδα της Γεωργίας, ενάντια στον σεξισμό, την ανισότητα και τις μισθολογικές διαφορές, καθώς επίσης και στη Λευκορωσία.
Διαδηλώσεις γυναικών έγιναν και σε πολλές χώρες της Ασίας και της Μέσης Ανατολής: Στη Νότια Κορέα, την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, την Ινδία, το Μπαγκλαντές και την Ινδονησία. Στη Μανίλα των Φιλιππίνων η διαδήλωση είχε ως κεντρικά αιτήματα την ισότητα, την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, αλλά και την ειρήνη στην περιοχή, η οποία αναδεικνύεται όλο και περισσότερο σε κέντρο περιφερειακών και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Στο Τόκιο οι γυναίκες διαδήλωσαν με πλακάτ που έγραφαν: «Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα» - «Η υπομονή μας εξαντλείται!» και «Ας αλλάξουμε το μέλλον μας!»
Σε αρκετές περιοχές του Πακιστάν έγιναν μαζικές διαδηλώσεις με βασικά αιτήματα τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών, την εξίσωση των μισθών με τους μισθούς των αντρών εργαζομένων και την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Στην Υεμένη οι γυναίκες που συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία του ΟΗΕ στη Σάναα διαμαρτύρονταν ζητώντας να σταματήσει ο πόλεμος, οι βομβαρδισμοί και ο αποκλεισμός περιοχών που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της φτώχειας και της πείνας.
Στον Λίβανο οι συγκεντρώσεις είχαν ως κεντρικά αιτήματα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών στη χώρα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.
Διαδήλωση γυναικών έγινε και στη Γάζα της Παλαιστίνης.
Στο Κάιρο γυναίκες και καλλιτέχνες διαδήλωσαν με βασικό αίτημα να σταματήσει η σεξουαλική βία.
Σε πολλές μεγάλες πόλεις της Τουρκίας πραγματοποιήθηκαν μαζικές διαδηλώσεις, με μεγαλύτερη τη διαδήλωση στην Ισταμπούλ. Πολλές δεκάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωσαν από την πλατεία Ταξίμ στην Ιστικλάλ, σε μία πορεία που ήταν η μεγαλύτερη που έγινε στην Τουρκία μετά την εξέγερση στο Γεζί Παρκί το 2013 (για την πορεία στην Ισταμπούλ βλ. και το δημοσίευμα: «8 Μάρτη: Μαζικές διαδηλώσεις γυναικών στην Τουρκία», μαζί με φωτογραφίες). Μαζικές ήταν επίσης και οι διαδηλώσεις στην Άγκυρα, τη Σμύρνη και το Ντιγιάρμπακιρ (Άμεντ), μια πόλη της οποίας η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Κούρδοι.
Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική επίσης πραγματοποιήθηκαν μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις γυναικών (στη Βραζιλία, το Περού, την Κολομβία, την Κόστα Ρίκα, τη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ, το Μεξικό, τη Νικαράγουα, τον Παναμά, την Παραγουάη, το Περού, την Ουρουγουάη και τη Βενεζουέλα). Το κίνημα NiUnaMenos (Ούτε μια λιγότερη) της Αργεντινής απηύθυνε κάλεσμα για συντονισμό των κινημάτων των γυναικών ενάντια στη βία που υφίστανται οι γυναίκες και στις δολοφονίες γυναικών, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια.
Στην Αργεντινή η μαζικότερη διαδήλωση έγινε στο Μπουένος Άιρες, όπου πολλές χιλιάδες γυναίκες συμμετείχαν πρώτα σε μία απεργία γυναικών και στη συνέχεια σε μία πορεία ενάντια στη σεξιστική βία, τις δολοφονίες των γυναικών και τις κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις εναντίον των γυναικών. Στην Αργεντινή δολοφονείται κατά μέσο όρο μία γυναίκα ανά 30 ώρες.
Μαζικές ήταν και οι διαδηλώσεις των γυναικών και στη Βραζιλία, για να διαμαρτυρηθούν για τη βία εναντίον των γυναικών, αλλά και για την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια της οποίας μεγαλύτερα θύματα είναι πάντοτε οι γυναίκες. Στη Βραζιλία μία στις τρεις γυναίκες έχει δεχτεί μια μορφή επίθεσης, αλλά μόνο το 11% των επιθέσεων έχει καταγγελθεί. Οι διαδηλώτριες και οι διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα: «Το ματσίσμο σκοτώνει» και «Η Λατινική Αμερική είναι φεμινιστική». Οι κινητοποιήσεις είχαν έντονα αντικυβερνητικό χαρακτήρα, καθώς η νέα κυβέρνηση Τεμέρ, έχει προκύψει ύστερα από ένα «συνταγματικό πραξικόπημα», προκειμένου να προωθηθεί μια ακόμα πιο σκληρή αντεργατική πολιτική. Μια πολύ σημαντική πτυχή των κινητοποιήσεων της 8 Μάρτη στη Βραζιλία ήταν οι γυναίκες του Movimento Sem Terra (το κίνημα ακτημόνων που παλεύει για μια ριζική αγροτική μεταρρύθμιση), οι οποίες προχώρησαν στην κατάληψη του κτήματος ενός επιχειρηματία/γαιοκτήμονα.
Βασικό αίτημα των γυναικών που διαδήλωσαν στη Χιλή είναι η αποποινικοποίηση των εκτρώσεων.
Η αποποινικοποίηση των εκτρώσεων ήταν ένα από τα αιτήματα και των γυναικών που διαδήλωσαν σε διάφορες πόλεις της Ονδούρας (έχει απαγορευτεί από το 1997 και πολλές γυναίκες υφίστανται διώξεις με την υπόνοια ότι έχουν κάνει έκτρωση). Οι γυναίκες της Ονδούρας απαίτησαν επίσης να σταματήσει η βία κατά των γυναικών και οι δολοφονίες γυναικών. Τουλάχιστον 67 γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Ονδούρα στους πρώτους μήνες του 2017, αύξηση κατά 3,07% σε σχέση με τον αριθμό των δολοφονημένων γυναικών τους αντίστοιχους μήνες του 2016. τα δέκα τελευταία χρόνια έχουν δολοφονηθεί στην Ονδούρα 4.500 γυναίκες, ενώ για το 95% των δολοφονιών δεν έχει υπάρξει καμιά τιμωρία.
Σεβασμό των γυναικείων δικαιωμάτων, ισότητα και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών απαίτησαν και οι γυναίκες που διαδήλωσαν στη Νικαράγουα. Την περασμένη χρονιά τουλάχιστον 49 γυναίκες δολοφονήθηκαν στη χώρα.
Φωτογραφίες
ΗΠΑ
Αυστραλία
Ισπανία
Ιρλανδία
Βέλγιο
Ιταλία
Μεγάλη Βρετανία
Πολωνία
Ρουμανία
Κόσοβο
Δημοκρατία της Μακεδονίας
Ουκρανία
Ρωσία
Γεωργία
Λευκορωσία
Νότια Κορέα
Φιλιππίνες
Ινδία
Μπαγκλαντές
Ινδονησία
Ιαπωνία
Πακιστάν
Υεμένη
Λίβανος
Παλαιστίνη
Αίγυπτος
Αργεντινή
Χιλή
Παραγουάη
Περού
Ουρουγουάη
Ονδούρα
Πηγές:
http://www.ultimahora.com/mujeres-alrededor-del-mundo-protestan-sus-derechos-n1068587.html
http://www.infonews.com/nota/306317/miles-de-mujeres-pararon-y-se-movilizaron
http://www.elpais.com.uy/mundo/masivas-marchas-mujeres-igualdad-genero.html
http://www.itv.com/news/2017-03-08/in-pictures-international-womens-day-around-the-world/
