Μια εκδήλωση με αφορμή την 8 Μάρτη και ζητήματα που μας απασχολούν

σχόλιο της Liliana Saliaj 

Στις 8 Μαρτίου, Αλβανίδες μετανάστριες ακτιβίστριες από την πρώιμη περίοδο 1995-2005 προσκλήθηκαν από τον Σύνδεσμο των Αλβανίδων Γυναικών στην Ελλάδα για επιβράβευση για τη συνεισφορά τους. Μεταξύ άλλων, η πρόσκληση ήρθε σε εμένα προσωπικά και τους ευχαριστώ για αυτό.

Αυτό που όμως είναι απαραίτητο να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι εκτός από επαινετικές επιστολές, βραβεία και εορταστικές βραδιές, ουσιαστική σημασία έχει η επαφή και η καλή θέληση για συνεργασία για τα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι μετανάστριες, τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης γενιάς.

Τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως μετανάστριες, όπως o μαζικός αποκλεισμός (όπως και γενικότερα των μεταναστών) από το δικαίωμα στη σύνταξη, ή το επίδομα για τους ηλικιωμένους που δεν έχουν ασφάλιση. Πολλές γυναίκες πρώτης γενιάς έχουν φτάσει την ηλικία, ή άλλες θα φτάσουν τα επόμενα χρόνια, αντί να μπορέσουν να χαρούν τη σύνταξή τους μετά από το έργο και τη γιγάντια συνεισφορά τους – ακόμα και οι πέτρες το ξέρουν – σε αυτή τη χώρα που ζούμε για περισσότερα από 30 χρόνια, όπως είναι η ελάχιστη υποχρέωση μιας πολιτείας και της κοινωνίας στο σύνολό της, τις αποκλείουν και τους στερούν αυτό το βασικό ανθρώπινο και εργατικό δικαίωμα. Χωρίς να ξεχνάμε, φυσικά, όλα τα κοινά προβλήματα όπως όλοι οι άλλοι μετανάστες, είτε γυναίκες είτε άνδρες.

Αυτό το οξύ πρόβλημα καθώς και ο κοινωνικός αποκλεισμός από τις υπάρχουσες δομές που είναι εξουσιοδοτημένες να προστατεύουν τα δικαιώματα των γυναικών και τις δομές που θα έπρεπε να υπάρχουν για τα ειδικά προβλήματα των μεταναστριών, η έλλειψη ενημέρωσης για αυτές τις δομές καθώς και για τα δικαιώματά τους είναι πτυχές τη βίας που μας ασκείται πάνω μας στη δημόσια σφαίρα.

Επιπλέον, η βία που ασκείται στις μετανάστριες γυναίκες όχι μόνο στη δημόσια σφαίρα, αλλά και στην ενδοοικογενειακή και ιδιωτική σφαίρα ως αποτέλεσμα της πατριαρχικής νοοτροπίας που, είτε έχουμε κληρονομήσει και από τη χώρα καταγωγής μας, είτε αντιμετωπίζουμε εκ νέου εδώ, κάποιες φορές με τραγική κατάληξη, δολοφονίες από συζύγους ή «αρχηγούς» νοικοκυριών, είναι αυτά που πρέπει να μας ενώνουν και να μας προβληματίζουν ως γυναίκες, είτε της πρώτης είτε της δεύτερης γενιάς.

Είναι κατανοητό ότι όλα αυτά δεν μπορούν να συζητηθούν σε ένα εορταστικό περιβάλλον όπου μπορεί να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή.

Το μήνυμα όμως που πρέπει να περάσουμε είναι ότι ας γίνει αυτή η δραστηριότητα βάση για επαφές και συνεργασία μεταξύ των γυναικείων οργανώσεων που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, και όλων των γυναικών πέρα από αυτές, τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια. Σε μια βάση που να μην αποκλείει καμιά οργάνωση ή γυναίκα.

Το γεγονός ότι πολλές από εμάς είμαστε οργανωμένες σε διαφορετικές οργανώσεις ή συλλογικότητες δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο για μια εποικοδομητική συνεργασία για τα ίδια προβλήματα και ζητήματα, γιατί στο τέλος της ημέρας είναι αυτά τα προβλήματα και ζητήματα που επηρεάζουν την καθεμιά μας και δυσκολεύουν τη ζωή μας.

Ας ξεφύγουμε από την εικόνα, που όταν μπαίνεις στο διαδίκτυο ή στα κοινωνικά δίκτυα σου δημιουργείται η εντύπωση ατελείωτου γλεντιού, εκδρομών, εορταστικών βραδιών με επαινετικές επιστολές και βραβεία.

Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα χρειαζόμαστε και αυτά.

Καμία αντίρρηση!

Αυτό που τονίζεται είναι ότι συζητάμε ελάχιστα, ή και καθόλου, για τα μεγάλα μας προβλήματα και αναρωτιέσαι: Ποιες είναι εκείνες οι γυναίκες που ενδιαφέρονται μόνο για τη διασκέδαση και δεν δίνουν σημασία στα μεγάλα προβλήματα που λύνονται μόνο με συλλογικό τρόπο;

Ελπίζω η αυριανή εκδήλωση της 8ης Μαρτίου να μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε περισσότερες γυναίκες και να ελπίζουμε σε μελλοντική επικοινωνία και συνεργασία για το καλό όλων μας.

AKTIVITETI ME RASTIN E 8 MARSIT DHE CESHTJET QE NA PREOKUPOJNE.

Shqip:

Ne daten 8 Mars jane te ftuara gra emigrante shqiptare aktiviste te periudhes se hershme 1995-2005 nga Lidhja e Grave Shqiptare ne Greqi per ti vleresuar per kontributin e tyre. Midis te tjerave me ka ardhur dhe personalisht ftesa, dhe i falenderoj per vleresimin.

Ate qe eshte e nevojshme te theksohet eshte fakti qe pervec fleteve te lavderimit, dekoratave apo mbremjeve festive, e rëndësise thelbësore eshte kontakti dhe deshira e mire per te bashkepunuar per problemet e medha jetike qe perballet gruaja emigrante si e brezit te pare ashtu edhe te brezit te dyte.

Problemet qe perballemi si gra emigrante, si i bllokimit masiv nga e drejta e pensionit , apo te asistences per te moshuarit te cilet nuk kane siguracione (si dhe e emigranteve ne pergjithesi) me te cilen hasen shume gra te cilat jane ne moshen qe duhet ta gezonin, apo gra te tjera ne vitet qe vijne. Dhenia e pensionit eshte detyrimi me minimal i nje shteti dhe shoqerie te tere, perballe punes dhe kontributit gjigand te tyre qe kane dhene ne kete vend qe jetojme, per me teper se 30 vjet, pune dhe kontribut qe e dine edhe guret e ketij vendi! Mosdhenia e tij eshte privimi me i madh persa i perket te drejtave elementare njerezore dhe sociale te nje emigranteje. Duke mos harruar sigurisht, dhe te gjitha problemet e perbashketa si te gjithe emigrantet e tjere qofte gra apo burra.

Ky problem akut si dhe izolimi social nga strukturat ekzistuese, qe jane te autorizuara per mbrojtjen e te drejtave te grave dhe e strukturave qe duhet te ekzistonin per problemet e vecanta te gruas emigrante, mungesa e informacionit per keto struktura si dhe per te drejtat e tyre jane aspekte te dhunes qe ushtrohet mbi ne ne sferen publike.

Pervec kesaj dhuna qe ushtrohet mbi grate dhe vajzat emigrante jo vetem ne sferen publike por dhe ne sferen familjare dhe private si pasoje e mentalitetit patriarkal qe kemi trasheguar dhe nga vendi yne i origjines, me raste tragjike vrasjesh nga bashkeshortet apo dhe kryefamiljaret jane keto qe duhet te na bashkojne dhe preokupojne ne, si gra dhe vajza.

Eshte e kuptueshme qe te gjitha keto nuk mund te diskutohen ne nje ambient festiv ku mund te kete shume pjesemarrje.

Por mesazhi qe duhet te kalojme eshte, le te jete ky aktivitet nje baze per kontakte dhe bashkëpunim midis organizatave te mirefillta te grave, dhe te gjitha grave pertej tyre, si ne Athine ashtu dhe ne periferia te cilat jane krijuar keto vitet e fundit. Ne nje baze pa perjashtime te asnje organizate apo gruaje.

Fakti qe shume prej nesh jemi te organizuara ne organizata apo kolektiva te ndyshme nuk duhet te jete pengese per nje bashkëpunim konstruktiv per probleme dhe ceshtje te njejta, sepse ne fund te dites jane probleme dhe ceshtje qe prekin cdonjeren prej nesh dhe na e bejne jeten te veshtire.

Le te largohemi nga imazhi qe kur futesh ne internet ose ne rrjetet sociale te japin pershtypjen e nje ahengu, ekskursioni mbremjeje festive, flete lavderimi dhe dekorata te pafundme.

Dikush mund te pretendoje se kemi nevoje dhe per to. Asnje kundershtim!

Ajo qe theksohet, eshte fakti sepse diskutojme fare pak, ose aspak, per problemet tona te medha dhe normalisht te lind pyetja cilat jane ato gra qe u intereson vetem argetimi dhe jo ti japin rendesi problemeve te medha te cilat zgjidhen vetem ne menyre kolektive?

Shpresoj qe aktiviteti i neserm me rastin e 8 Marsit te na japi mundesine qe te njihemi nga afer me shume gra dhe te shpresojme ne nje komunikim dhe bashkepunim te ardhshem per te miren e te gjithave.