François Sabado, Pierre Rousset

Η Γαλλία ήταν ήδη εξοπλισμένη με δύο σύνολα μέτρων έκτακτης ανάγκης, που θεσμοθετήθηκαν ιδίως κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας: την κατάσταση έκτακτης ανάγκης (έναν ημιστρατιωτικό νόμο που απελευθερώνει την αστυνομία και το στρατό από τον δικαστικό έλεγχο και περιορίζει τις ελευθερίες) και την κατάσταση πολιορκίας (πλήρης στρατιωτικός νόμος, που δίνει πλήρεις εξουσίες στο στρατό). Γιατί δεν είναι αρκετό αυτό για τους κυβερνήτες μας; Επειδή η χρήση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, για παράδειγμα, είναι περιορισμένου χρόνου και απαιτεί μια κοινοβουλευτική ψηφοφορία - η οποία, όπως συνέβη απέβη σχεδόν ομόφωνα υπέρ: υποστηρίχθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Σοσιαλιστών, των Πρασίνων και των Κομμουνιστών βουλευτών. Η συνταγματική μεταρρύθμιση θα επιτρέψει στην κυβέρνηση (ή στον Πρόεδρο;) να λαμβάνει τα έκτακτα μέτρα πιο ελεύθερα - και τελικά να καταστήσει την εξαίρεση κανόνα: επέμβαση του στρατού στην αστυνόμευση, αυθαίρετες έρευνες, «προληπτικές» συλλήψεις, απαγόρευση διαδηλώσεων και απεργιών, λογοκρισία του τύπου, κλπ.

Ατομικό και συλλογικό, εργασιακό και έμφυλο! Τι γίνεται, όταν τα ατομικά και συλλογικά συμφέροντα, όνειρα και "θέλω" συναντιούνται, συγκρούονται και ερωτεύονται? Μια ταινία για τη δύναμη των κινημάτων, την πάλη για αξιοπρέπεια και την δίψα για ελευθερία. Μια ταινία που με χιούμορ, αλλά και σκληρό ρεαλισμό, μας ταξιδεύει στις αντιφάσεις της κοινωνίας και στην υπέρβαση τους μέσα από κοινούς ταξικούς και αντιπατριαρχικούς αγώνες.

Κυριακή 6/12, Αίθ. Παλιάς Περιφέρειας

Ποιος ο ρόλος της αριστεράς;

Το περιοδικό «Σοσιαλισμός από τα Κάτω» οργανώνει μια μέρα με συζητήσεις πάνω στις κρίσιμες και καυτές για όλους μας ερωτήσεις.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθώντας την ίδια πολιτική με την ΕΕ, εγκαταλείπει και τα τελευταία προσχήματα φιλανθρωπίας και ετοιμάζεται να διώξει τους μετανάστες/πρόσφυγες οι οποίοι παραμένουν στην Ειδομένη και απαιτούν να ανοίξουν τα σύνορα.

Κάλεσμα για συμμετοχή σε πορεία στις 5 Δεκεμβρίου στις 12.00 στο στ. ΗΣΑΠ στο Μαρούσι

Θανατηφόρο εργατικό «ατύχημα» έγινε σήμερα Πραρασκευή στις 8 παρά τέταρτο το πρωί στις αποθέσεις του Νοτίου Πεδίου σε ορυχείο της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Νεκρός είναι εργάτης 42 ετών, ο οποίος δούλευε ως οδηγός φορτηγού σε εργολάβο της ΔΕΗ.

Αθήνα: Τρίτη 15/12, 18:30 στο Πολυτεχνείο (κτήριο Γκίνη)

Ιωάννινα: Τετάρτη 16/12, 14:30, Μαθηματικό, αίθουσα οο1

Θεσσαλονίκη: Πέμπτη 17/12, 19:00 στο Εργατικό Κέντρο (Αριστοτέλους 32)

Jad Krasnyy

Έχει πλέον αποδειχθεί ότι όλοι οι δράστες των αποτρόπαιων επιθέσεων του Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι, όπως και εκείνοι των επιθέσεων στο Charlie Hebdo τον Ιανουάριο, γεννήθηκαν και έζησαν στη Γαλλία. Είναι σημαντικό για μας να κατανοήσουμε το εσωτερικό γαλλικό πλαίσιο στο οποίο συνέβησαν αυτές οι επιθέσεις. Οι αποκρουστικές αλλά αναμεμνόμενες αντιδράσεις ισλαμοφοβίας σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα στη Γαλλία, έρχονται μόνο να προστεθούνστην πολιτική και κοινωνικοοικονομική διάκριση την οποία οι Γάλλοι Μουσουλμάνοι έχουν υπομείνει για δεκαετίες.

Αλέν Κριβίν

Το ΚΚ, οι Πράσινοι και το Κόμμα της Αριστεράς του Μελανσόν παίζουν το παιχνίδι του Ολάντ, καθώς δεν αντιτίθενται μετωπικά στους κατασταλτικούς νόμους της κυβέρνησης. Χαίρονται που το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) μετατρέπεται σε μόνο εχθρό και καθίσταται, έτσι, δυνατή μια συμφωνία με τον Πούτιν ή τον Άσαντ. Μόνο η επαναστατική άκρα Αριστερά και μερικά συνδικάτα αρνιούνται αυτή την εθνική ενότητα με ταυτόχρονη πλήρη καταδίκη του ISIS και των δολοφόνων και με αλληλεγγύη προς τα θύματα που είναι όλων των επαγγελμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των εθνοτήτων και όλων των ηλικιών.

Άλεξ Καλλίνικος

Η πιο μεγάλη ανοησία σε σχέση με τις επιθέσεις στο Παρίσι ειπώθηκε από το Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, όταν τις αποκάλεσε «πολεμικές πράξεις». Προφανώς και ήταν τέτοιες, μόνο που ο πόλεμος αυτός δεν ξεκίνησε εκείνη την ημέρα. Ξεκίνησε με τον Πόλεμο του Κόλπου το 1990-91, την πρώτη πράξη στον παρόντα κύκλο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον Ισλαμικό κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πυροβολισμοί και οι βομβιστικές επιθέσεις στο Παρίσι νομιμοποιούνται ως κομμάτι του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.