Human Rights Watch Το Υπουργείο Εσωτερικών της Ινδίας έλεγε: «Ο νόμος δεν λειτουργεί χωριστά από την κοινωνία. Αντανακλά μόνο την αντίληψη της κοινωνίας. [...] Όταν το άρθρο 377 εισήχθη στο νόμο ως αξιόποινη πράξη, ανταποκρίθηκε στις αξίες και τα ήθη της εποχής στην ινδική κοινωνία... Δεν υπάρχει ανοχή στην πρακτική [της] ομοφυλοφιλίας/του λεσβιασμού στην ινδική κοινωνία». Αυτό ήταν απόλυτη αμνησία. Το άρθρο 377, κατά την προέλευσή του, δεν ανταποκρινόταν καθόλου στην ινδική κοινωνία ή στις «αξίες ή τα ήθη» της. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες κυβερνήτες το επέβαλαν στην Ινδία αντιδημοκρατικά.

Colin Wilson Καθώς εκατομμύρια από εμάς σε όλο τον κόσμο διαδηλώνουν για την Παλαιστίνη –ενώ οι ηγέτες χωρών όπως η Βρετανία και η Αμερική εκτίθενται ως, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια μικροσκοπική μειοψηφία– η Δεξιά υπερασπίζεται απεγνωσμένα το Ισραήλ του απαρτχάιντ. Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα ήταν η παιδαριώδης κοροϊδία των ανθρώπων που διαδήλωναν με το σύνθημα «κουήρ για την Παλαιστίνη». Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πόσο ομοφοβική είναι η Παλαιστίνη;

Alex King Πριν από πενήντα χρόνια, ο κόσμος έγινε μάρτυρας της πρώτης απεργίας για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων σε ένα από τα πιο απίθανα μέρη: στα καταπράσινα προάστια του βόρειου Σίδνεϊ, στο Πανεπιστήμιο Μακουάρι. Το Μακουάρι δεν είχε την ίδια φήμη ως εστία ριζοσπαστισμού όπως κάποια άλλα πανεπιστήμια. Όμως εκεί ήταν το 1973 που η Ομοσπονδία Εργατών θέσπισε την πρώτη «ροζ απαγόρευση» για να υπερασπιστεί έναν φοιτητή, τον Τζέρεμι Φίσερ, τον οποίο έδιωξαν από την εστία του κολεγίου του επειδή ήταν ομοφυλόφιλος.

Γράφει ο Σ.Π. «Το σκηνικό έγινε Τρίτη μεταξύ ενός καθηγητή και ενός μαθητή της 1η Γυμνασίου. Το παιδί αν θέλει ή αισθάνεται κορίτσι είναι δικαίωμα του και δεν αφορά κανέναν πέρα από εκείνο και την οικογένεια του. Ο καθηγητής, σύμφωνα με τα παιδιά, έκανε ξεφτίλα το παιδί μπροστά σε όλη την τάξη. Έφτασε στο σημείο να το αποκαλέσει: “Nτροπή της κοινωνίας”. Το έβγαλε έξω από την τάξη και το έστειλε στο γραφείο της διεύθυνσης. Ειδοποιήθηκαν μέχρι και οι γονείς του παιδιού που πήγαν στο σχολείο και όπως ήταν φυσικό ζήτησαν εξηγήσεις».

Είναι μεγάλο λάθος να παραβλέπουμε ότι ο τρόμος έχει αλλάξει στρατόπεδο, να αντιστρέφουμε την πραγματικότητα και να ερμηνεύουμε μια οριακή δικαστική απόφαση, σε μια υπόθεση που επιτυχία υπήρξε ακόμα και η παραπομπή των αστυνομικών, σε αποδοχή και ακλόνητη συνέχεια της διαχρονικής αστυνομικής ατιμωρησίας. Το κίνημα κάθισε τους υπεύθυνους στο εδώλιο, έφερε την κοινωνία δίπλα του, αξίωσε και πέτυχε μια δημόσια δίκη και μια σημαντική νίκη. Και αυτό δεν επιτρέπει ούτε απαισιοδοξία, ούτε ηττοπάθεια.