Παναγιώτης Μαυροειδής. Η προκήρυξη και διενέργεια του δημοψηφίσματος του 2015 δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η κορυφαία στιγμή, η μεγάλη καμπή μιας πολιτικής κρίσης, στο φόντο της λαϊκής αντίδρασης των αστικών μνημονιακών μεταρρυθμίσεων από το 2011 και μετά. Στην κρίση αυτή, μέσω κυρίως της μαζικής πολιτικής κινητοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, η αστική πολιτική βρέθηκε σε σχετική πολιτική αδυναμία ηγεμόνευσης και σε κρίση κυριαρχίας. Ας γίνουμε πιο ακριβείς: Σε πολιτική αδυναμία ηγεμόνευσης με τον παλιό τρόπο και δια μέσου των κλασικών αστικών κομμάτων.

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ με την οποία η κυβέρνηση επαίρεται ότι «έλυσε» το μακεδονικό είναι μια πρωτοφανής στα χρονικά συμφωνία αλλαγής της συνταγματικής ονομασίας μιας χώρας κατ’επιταγή μιας ισχυρότερης. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας υποχρεώνεται να καταθέσει διαπιστευτήρια (αλλαγή ονόματος, αλλαγές στα βιβλία ιστορίας, αλλαγή στον προσδιορισμό των πολιτών της), με αντάλλαγμα την άρση του βέτο της Ελλάδας για την είσοδό της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η συμφωνία δεν αφορά μια, έστω και ετεροβαρή, αμοιβαία υποχώρηση.

Τεταρτοδιεθνιστική Προγραμματική Τάση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος Η συμφωνία που υπογράφτηκε στις Πρέσπες την Κυριακή 17 Ιουνίου ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας επιχειρεί να λύσει το “νέο μακεδονικό ζήτημα” που προέκυψε από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την άνοδο των βαλκανικών εθνικισμών στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 με τρόπο οριστικό, τουλάχιστον για την Ελλάδα, με την άρση του καθεστώτος παρία που έχει επιβάλει στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Γιώργος Μιχαηλίδης Το ΚΚΕ και το Αριστερό Ρεύμα της ΛΑΕ θεωρούν βασικό πρόβλημα τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων» λόγω των αναφορών σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα. Είναι απαραίτητη η αποκάλυψη του εθνικού, κρατικού σχεδίου της ελληνικής αστικής τάξης για επανεξόρμηση στα Βαλκάνια. [Αναδημοσίευση από το Πριν]

Η σύμπηξη της «Πρωτοβουλίας 1-1-4» αποτελεί για εμάς σημείο καμπής. Όχι μόνο η ΛΑΕ δεν μπορεί να αλλάξει στο ορατό μέλλον, αλλά αρχίζει να μετατρέπεται σε όχημα για μετα-αριστερούς προορισμούς, που δεν προσφέρουν στην υπόθεση της ανασυγκρότησης για το κίνημα και τον αριστερό κόσμο, τόσο σαν λειτουργία όσο και προγραμματικά (θέσεις καπιταλιστικού εθνικού προστατευτισμού, επικίνδυνες θέσεις στα “εθνικά θέματα”, αποχωρισμός του μεταβατικού προγράμματος). Πιστεύοντας ότι ακόμη και τους σ. που παραμένουν μέλη της τους βοηθάμε περισσότερο όχι επιβραβεύοντας τις λάθος επιλογές της ηγεσίας τους αλλά με ανεξάρτητες πρωτοβουλίες που πιέζουν σε σωστή κατεύθυνση, παύουμε να είμαστε μέλη της ΛΑΕ. Ωστόσο, οι…