“Η εργατική κυβέρνηση(...)  πρέπει παντού να μας χρησιμεύει σαν γενικό προπαγανδιστικό σύνθημα.” “Μια εργατική που προκύπτει από ένα κοινοβουλευτικό συνδυασμό, μπορεί επίσης να δώσει την ευκαιρία να αναζωογονηθεί το επαναστατικό εργατικό κίνημα.” [...]”Επομένως το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης μπορεί να εξαπολύσει επαναστατικούς αγώνες.”  (3η Διεθνής Τα Τέσσερα Πρώτα Συνέδρια Εκδόσεις ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ σελ. 396-397)

Η αλληλεγγύη των λαών είναι αυτή τη στιγμή το πιο ισχυρό όπλο που μπορεί να σταματήσει την σιωνιστική μηχανή εξόντωσης των Παλαιστινίων και να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας και ισλαμοφοβίας το οποίο προσπαθούν να επιβάλουν οι δυτικές κυβερνήσεις.

Το περιοδικό παίρνει θέση υπέρ της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας απέναντι στο μεγαλορωσικό σοβινισμό του καθεστώτος Πούτιν. Ταυτόχρονα, το τεύχος περιλαμβάνει άρθρα όπου συζητούνται όλες οι συνέπειες του πολέμου, καθώς και κείμενα προοδευτικών θεωρητικών όπου υποστηρίζονται διαφορετικές εκτιμήσεις για τον πόλεμο. Μετά από ένα εισαγωγικό χρονικό του πολέμου από τον Ο. Διαμάντη ακολουθεί μια ομάδα κειμένων από Ουκρανούς, Ρώσους και Δυτικούς ακτιβιστές, που αναφέρονται στο κύριο διακύβευμα της στάσης απέναντι στον πόλεμο…

Κώστας Κούσιαντας Παντελής Αυθίνος Η σφαγή που διαπράττει το αποικιοκρατικό κράτος του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού, με την αμέριστη στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη τους ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, είναι από πολλές απόψεις το ιστορικό ισοδύναμο της σφαγής που διαπράττει το ρωσικό δικτατορικό καθεστώς εναντίον του ουκρανικού λαού. Το μέγεθος της σφαγής αμάχων, ο αφανισμός ολόκληρων κατοικημένων περιοχών, ο βομβαρδισμός νοσοκομείων, σχολείων και υποδομών, η συστηματική εθνοκάθαρση κατακτημένων περιοχών…, όλα αυτά επαναλαμβάνονται κατοπτρικά στην Παλαιστίνη και στην Ουκρανία, στη Μπούτσα και στη Γάζα, στην Μαριούπολη και στο Χαν Γιουνίς.

Το πιο σημαντικό στοιχείο Η ΑΠΟΧΗ. Τι συμπέρασμα βγάζουμε από αυτή την συμπεριφορά των λαϊκών μαζών;  Εκφράζει την απόρριψη του κοινοβουλευτισμού σε αυτή την περίοδο ασφαλώς όχι. Εκφράζει κύρια τη βαθειά αηδία του για τα κόμματα του κατεστημένου, την απογοήτευση από  τον εκφυλισμό των πάλαι ποτέ “αριστερών  κομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και την απέχθειά τους για το σταλινικό ΚΚΕ, που συνεχίζει να εξυμνεί και να στηρίζει τον καταρεύσαντα ανύπαρκτο γραφειοκρατικό “σοσιαλισμό” και βέβαια δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία και εμπιστοσύνη στην άμαζη και πολυδιασπασμένη και κάπως ανύπαρκτη εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Έτσι έχουν μπροστά τους μια κατάσταση αδιεξόδου!