Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής [ΣΥΒΧΨΑ]
Για την απώλεια του συναδέλφου Αποστόλη Λυκούργου
Αργά το βράδυ της Τετάρτης 28/8 έφυγε από κοντά μας ο συνάδελφος Αποστόλης Λυκούργος. Ο Αποστόλης ήταν παλιό μέλος του Συλλόγου μας από το 1996, με συμμετοχή σε κινητοποιήσεις και δράσεις του, πάντα ανήσυχος για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις γενικά και στον κλάδο μας ειδικότερα. Άνθρωπος κοινωνικός και βαθιά ευγενικός, συντροφικός και με έντονο το στοιχείο της συναδελφικής αλληλεγγύης για όσους και όσες τον γνωρίσαμε από κοντά είτε στο χώρο της δουλειάς είτε εκτός αυτής.
Ο Αποστόλης γεννήθηκε το 1966 και εργαζόταν από το 1996 στις εκδόσεις Gutenberg στο χώρο του πανεπιστημιακού βιβλίου. Αγαπούσε τη δουλειά του και την έκανε πάντα με μεράκι, αποκτώντας συχνά μία βαθύτερη σχέση με όσους/ες ερχόταν σε επαφή και όχι απλώς μία στενά επαγγελματική σχέση. Ίσως για αυτό πιο συχνά άκουγες ότι ο Αποστόλης είναι «φίλος» παρά ο,τιδήποτε άλλο. Αγαπούσε το βιβλίο γενικότερα και για αυτό το υπηρέτησε και από άλλες θέσεις (μεταφραστής και κριτικός κυρίως σε πολιτικά και φιλοσοφικά έργα όπου εστίαζε κυρίως το ενδιαφέρον του).
Όσοι τον ζήσαμε από πιο κοντά θα τον θυμόμαστε πάντα για το πηγαίο χιούμορ του, το πρωινό χαμόγελο στη δουλειά που σου έφτιαχνε τη διάθεση, τη βοήθεια και τη στήριξη που πρόσφερε πάντα ανιδιοτελώς στους/στις συναδέλφους.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 31/8 στις 12.00 το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Καλό σου ταξίδι Αποστόλη.
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής
Τοπικός πυρήνας του ΣΕΚ στα Άνω Πετράλωνα- Χαμοστέρνα
Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του τοπικού πυρήνα του ΣΕΚ στα Άνω Πετράλωνα- Χαμοστέρνα με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε τον σύντροφό μας Αποστόλη Λυκούργο που έφυγε από κοντά μας την Τετάρτη 28 Αυγούστου.
Ο Αποστόλης, εργαζόμενος στο χώρο του βιβλίου, από τα παλιότερα μέλη του τοπικού πυρήνα, οργανώθηκε στην ΟΣΕ στις αρχές της δεκαετίας του '90 -φοιτητής της Φιλοσοφικής στα Γιάννενα, έχοντας σπάσει από το 1989 από το ΚΚΕ μετά την συγκυβέρνηση Τζανετάκη.
Για πάνω από τρεις δεκαετίες στις γραμμές της επαναστατικής αριστεράς και του ΣΕΚ πήρε μέρος σε όλες τις μάχες ενάντια στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού και της προσπάθειας οργάνωσης του κινήματος. Ιδρυτικό μέλος της τοπικής οργάνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -αντιπρόσωπος σε τρεις συνδιασκέψεις της, παρών στις διαδικασίες της, ακόμα και τον τελευταίο καιρό που η αρρώστια τον είχε καταβάλλει.
Για τον Αποστόλη, δράση και θεωρία ήταν δεμένα και οι αναζητήσεις και οι γνώσεις του ήταν πηγή έμπνευσης για όλες και όλους μας.
Το Σάββατο 31 Αυγούστου στις 12 το μεσημέρι στο Α Νεκροταφείο αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας σύντροφο.
Ο πυρήνας του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στα Άνω Πετράλωνα-Χαμοστέρνα
Για τον Αποστόλη -Leandros Bolaris
Το 1994 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνέχιζε τις ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα που είχε εγκαινιάσει ο Μητσοτάκης. Εκατοντάδες μετανάστες από την Αλβανία είχαν στοιβαχτεί σε ένα γήπεδο στη Δάφνη ζωσμένο από ΜΑΤ. Η ΟΣΕ, η οργάνωση από την οποία προέρχεται το ΣΕΚ, κινητοποιήθηκε ενάντια σε αυτό το ρατσιστικό αίσχος, διεκδικώντας να κερδίσει τον κόσμο της γειτονιάς. Σε μια φωτογραφία, ένας σύντροφος πουλάει την Εργατική Αλληλεγγύη έξω από αυτό το γήπεδο. Είναι ο Αποστόλης Λυκούργος, που χάσαμε τόσο πρόωρα αργά το βράδυ της 28 Αυγούστου.
Ο Αποστόλης γεννήθηκε το 1966 και από τα μαθητικά του χρόνια επέλεξε το δρόμο της συλλογικής, οργανωμένης πάλης για να απαλλαγούμε από το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Για τον Αποστόλη, όπως και για πολλούς από μας, η επιλογή ήταν «εύκολη» ίσως αυτονόητη εκείνη την εποχή: το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Αυτό που δεν ήταν ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο ήταν η συνέχεια. Το σοκ του ελληνικού και διεθνούς 1989. Ξέραμε τι δεν θέλαμε: τα τανκς να δολοφονούν φοιτητές και εργάτες στην Τιενανμέν στο όνομα του «σοσιαλισμού», την Αριστερά να αγκαλιάζεται με τον Μητσοτάκη αφού είχε ανακαλύψει τις «νέες μήτρες» που της άνοιγαν τα μάτια στη «τέχνη του επιχειρείν».
Αλλά τι θέλαμε; Πώς συνεχίζουμε; Γιατί ότι θα συνεχίσουμε δεν έμπαινε σε αμφισβήτηση. Ο Αποστόλης έγινε μέλος της ΟΣΕ το 1992, και δεν έκανε ποτέ πίσω μέχρι το τέλος. Η θεωρία του κρατικού καπιταλισμού του Τόνι Κλιφ ήταν ο ένας λόγος. Ποτέ δεν ήταν εύκολη επιλογή. Δεν σήμαινε απλά την απόρριψη της νοσταλγίας για κάποιες φανταστικές «ένδοξες» εποχές (η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ) που ταλαιπωρεί ακόμα τμήματα της Αριστεράς, Σήμαινε μια ολόκληρη ανάλυση για το τρόπο που προχώρησε ο καπιταλισμός από τη δεκαετία του ’30 και μετά, επιμονή ότι μπορούμε να χτίσουμε ένα επαναστατικό κόμμα που δεν θα αναπαράγει τα αδιέξοδα και τις προδοσίες του σταλινισμού και της σοσιαλδημοκρατίας ότι η εργατική τάξη είναι το υποκείμενο της αλλαγής, η απελευθέρωσή της είναι έργο της ίδιας.
Την τάξη που είχε συναντήσει μαθητής στα εργοστάσια και στις βιοτεχνίες στα Πετράλωνα και στην Πειραιώς, αργότερα στην Σπάιντερ και στη Δωδώνη στα Γιάννενα, στην Π-Π στην Πάτρα, στα αμαξοστάσια της ΕΑΣ στην Αθήνα. Ο Αποστόλης ήταν ένας από μας, στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, σε εκείνο το τρομερό πρωινό στην Γένοβα το 2001, στα αντιμνημονιακά συλλαλητήρια κα απεργίες, στις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις.
Ο Αποστόλης διάβαζε και όχι μόνο λόγω της δουλειάς του στο κλάδο του βιβλίου. Η φιλοσοφία ήταν το πεδίο του, η αγάπη του (κι όπως συμβαίνει μ’ όλες τις αγάπες το παράκανε, ιδιαίτερα με τον Καντ κι ένα περίεργο μπλέξιμο με τον Χεγκελ στα γερμανικά). Το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο είχε τη τύχη να έχει τη βοήθειά του, στην έκδοση των Οικονομικών και Φιλοσοφικών Χειρογράφων του Μαρξ και στην ιδιαίτερη απαιτητική μετάφραση της Αποκρυπτογράφησης του Κεφαλαίου του Α. Καλλίνικος.
Όμως, όποιοι/ες τον είχαμε ζήσει ξέραμε ότι ο Αποστόλης ήταν πολύ περισσότερα. Ήταν τα διαρκή πειράγματα και το γέλιο, το ουίσκι (ιρλανδέζικο), τα τσιγάρα, τα γλυκά, η μουσική, οι έρωτες. Αγάπη για τους ανθρώπους, για τη ζωή (και περιφρόνηση για τ΄ αφεντικά, το κράτος και τα κόμματά τους) ακόμα κι όταν διαγνώστηκε με ανίατη ασθένεια πριν ενάμιση χρόνο, είναι η σφραγίδα που μας άφησε.
Δεν λύγισε ούτε για μια στιγμή. Μας άφησε νωρίς, όλες και όλους, φίλους, συντρόφους, συναδέλφους, συγγενείς. Δεν θα δει την κόκκινη άνοιξη όπου θα ανατείλει ο ήλιος του μέλλοντος, όπως λέει και ένα αγαπημένο μας τραγούδι. Όταν -όχι αν- φτάσουμε εκεί θα είναι μαζί μας. Αντίο φίλε, αντίο σύντροφε.
