Πέρα από τις ήδη συζητημένες μεταβολές στα ζητήματα των ατομικών εργασιακών σχέσεων και της διευθέτησης του χρόνου υπερωριακής απασχόλησης, μια συστηματική μελέτη του νομοσχεδίου Χατζηδάκη αναδεικνύει και αποκαλύπτει ότι εκτός από αυτά, βασικός του στόχος είναι η απαξίωση των εργατικών συνδικάτων, ο περιορισμός των κατακτημένων δικαιωμάτων τους με το νόμο 1264/1982 και επόμενους, ο ποικίλλος περιορισμός της αντιπροσωπευτικότητάς τους για σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η κατάργηση η ο περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η δυσχέρανση του απεργιακού δικαιώματος και ο περιορισμός της προστασίας συνδικαλιστικών στελεχών.

Εν μέσω εκτάκτων και ειδικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας η κυβέρνηση, κατά τη συνήθη τακτική της, δρομολογεί αλλαγές στα εργασιακά, οι οποίες συνιστούν όχι μόνο συνέχεια των εργατικών μέτρων που λήφθηκαν από το 2010 έως σήμερα, αλλά εισάγουν νέες αντιδραστικές τομές. Κι αυτό γιατί καταργούν τον βασικό πυρήνα της εργασιακής σχέσης, ήτοι την παροχή εργασίας και την καταβολή μισθού έναντι της παροχής αυτής, μειώνουν περαιτέρω το κόστος εργασίας προς όφελος του εργοδότη, επεκτείνουν τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και μετατρέπουν το πιο δυναμικό κομμάτι τις συλλογικής δράσης, τα εργατικά συνδικάτα σε εύκολα ελεγχόμενες ΜΚΟ.

Ήδη από πέρσι την άνοιξη το μοντέλο επιδημιολογικής επιτήρησης που ακολουθεί η χώρα ΔΕΝ υπακούει σε υγειονομικά κριτήρια (αριθμός ενεργών κρουσμάτων, επιφόρτιση νοσοκομείων, αριθμός βαρέως πασχόντων, αριθμός απωλειών, όροι υπερμετάδοσης κλπ) αλλά σε κριτήρια εξυπηρέτησης μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων και κυβερνητικών σκοπιμοτήτων. Αφήνει ανενόχλητα τα πραγματικά διαχρονικά «εκκολαπτήρια του ιού» (μεγάλους χώρους εργασίας και ΜΜΜ), υπαγορεύεται και φέτος όπως και πέρσι από Απρίλιο ως Σεπτέμβριο από τα διεθνή τουριστικά πρακτορεία και τους μεγαλοξενοδόχους, προσπαθεί να μεταφορτώσει όλες τις ευθύνες στον λαό… Η κρατική επιτροπή ειδικών έχει μεγάλες ευθύνες για το παραπάνω είτε διά της συναίνεσής της ή διά της σιωπής της.

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρατηρήθηκε αυξανόμενη πολιτική σύγχυση σχετικά με την έννοια του αντιιμπεριαλισμού, μια έννοια που, από μόνη της, δεν είχε αποτελέσει στο παρελθόν αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι για αυτή τη σύγχυση: πρώτον, η νικηφόρα κατάληξη των περισσότερων αντι-αποικιακών αγώνων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, δεύτερον, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι άλλες δυτικές αποικιοκρατικές δυνάμεις διεξήγαν αρκετούς πολέμους εναντίον εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ή καθεστώτων, είτε οι ίδιες είτε και μέσα από πιο περιορισμένες στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους μέσω αντιπροσώπων…

Οι κοινωνικές διαμαρτυρίες των δύο τελευταίων χρόνων, από το επίπεδο ριζοσπαστισμού και πόλωσης που τις χαρακτήρισε, ανέδειξαν μια βούληση να αμφισβητηθεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Η έντονη συμμετοχή νέων, πληθυσμών μειονοτικών φυλών, η έντονη παρουσία γυναικών και σε ηγετικές θέσεις στις κινητοποιήσεις, αποδεικνύουν ότι οι νέες γενιές προσφέρουν σημαντική πηγή ριζοσπαστισμού, ποικιλομορφίας, δυναμισμού και ανανέωσης των δομών στα ίδια τα κινήματα. Ωστόσο, όσο πιο σημαντικοί και πιο εκτεταμένοι είναι οι αγώνες, τόσο μεγαλύτερη είναι και η απόκλιση ανάμεσα στο δυναμισμό των κινητοποιήσεων αυτών και στην αδυναμία των εναλλακτικών πολιτικών απαντήσεων.