Το σκάνδαλο των νομίμων επισυνδέσεων (νομιμοφανής ορολογία των τηλεφωνικών υποκλοπών) που αναδείχθηκε με τις παρακολουθήσεις Κουκάκη και Ανδρουλάκη έφερε στην επιφάνεια μια σωρεία νομικών και πολιτικών πτυχών του ζητήματος που αξίζει τον κόπο να τις καταγράψουμε για να αποτυπώσουμε την πολλαπλή δυνατότητα νόμιμης καταγραφής τηλεφωνικών συνομιλιών και τις ιδιαιτερότητές της, τον ρόλο των εισαγγελέων, τη στάση του πολιτικού κόσμου και, αφετέρου να προσεγγίσουμε τις απαιτήσεις του προοδευτικού νομικού κόσμου και του κινήματος για τα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στις υποκλοπές.

Μία αδιάκοπη σειρά περίεργων αποφυλακίσεων, κατηγορουμένων όμως συγκεκριμένου ταξικού και κοινωνικού φάσματος, θέτει άλλη μία φορά το ερώτημα για τον τρόπο λειτουργίας μέρους της δικαστικής εξουσίας και δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες για την μονομέρειά της και την ταύτισή της με τον τρόπο που η οικονομικοκοινωνική ελίτ και η κυβέρνηση της χώρας αντιλαμβάνεται την λειτουργίας της τόσο ως μηχανισμού επιλεκτικής καταστολής, όσο και ως μηχανισμού επιλεκτικής έννομης προστασίας ιδιαίτερων κατηγοριών κατηγορουμένων και διαδίκων.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έθεσε σε σοβαρή δοκιμασία τις δυνάμεις της αριστεράς παγκόσμια. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τις θέσεις που πήραν οι σχηματισμοί της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς, δηλαδή όσοι αναφέρονται στο μαρξισμό και σε μια προοπτική επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού. Ανάμεσά τους διαμορφώθηκαν δυο βασικές θέσεις. Από τη μια το ΚΚΕ, το ΝΑΡ και το ΣΕΚ εκτίμησαν ότι πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μια ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη ανάμεσα στους αμερικανονατοϊκούς και το ρωσικό ιμπεριαλισμό, απέναντι στην οποία επιβάλλεται η καταδίκη και των δυο πλευρών...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ. Η νομοθετική επιδρομή της κυβέρνησης της ΝΔ σε δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες αφήνει βομβαρδισμένο τοπίο στην τρίχρονη κοινοβουλευτική της παραγωγή. Ο ρεβανσισμός απέναντι στις κατακτήσεις των δικαιωμάτων και ελευθεριών των προηγούμενων δεκαετιών, το κυνήγι του εσωτερικού εχθρού, η εισαγόμενη και διεθνής τρομοϋστερία και η εμπέδωση της βίαιης αναδιανομής πόρων υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των αναγκών λαϊκών τάξεων, καθώς και η ενίσχυση κάθε φορέα εξουσίας απέναντι στην αγωνιζόμενη κοινωνία απετέλεσαν κατεπείγουσες και απρόσβλητες προτεραιότητες του προσανατολισμού της.

Μα, τι θέλει και αντιστέκεται επιτέλους αυτός ο ουκρανικός λαός και καθυστερεί τον τερματισμό του πολέμου; Αν είχαν υποδεχτεί τη ρωσική εισβολή από την πρώτη μέρα, ούτε κυρώσεις, ούτε ενεργειακό, ούτε σιτοδείες, ούτε νεκροί, ούτε πρόσφυγες, προσφύγισσες και προσφυγάκια. Αυτό είναι ένα πνεύμα που διαπερνάει πολλούς ανθρώπους αλλά και δημοσιογράφους – συμπεριλαμβανομένου του Γιώργου Τσιάρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», της 25-26 Ιουνίου, και δεν είναι το πρώτο του αντιουκρανικό δημοσίευμα. Ευτυχώς που υπάρχουν κι άλλοι και άλλες στην εφημερίδα αυτή, και ακόμα πιο ευτυχώς το εκτεταμένο άρθρο του Νικόλα Βουλέλη που δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες.