Κώστας Παπαδάκης Έχουμε χρέος όλες οι παλιότερες φοιτητικές γενιές που πέρασαν από τις σχολές να υπερασπίσουμε την ιστορία μας, να υπερασπίσουμε τη λειτουργία που μας έδωσε την πολυτέλεια να είμαστε πολιτικοποιημένοι, να σκεφτόμαστε πέρα από όσα μας επιβάλλουν η μας επιτρέπουν, να μην εξαντλούμε την κοινωνική, εκπαιδευτική και πολιτική μας πρακτική στο ρόλο του πελάτη του – για πόσο ακόμη – δημόσιου Α.Ε.Ι. Έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ούτε στο νόμο, ούτε στην πράξη.

Μιχάλης Θεοδώρου Το πιο πετυχημένο ανέκδοτο στην ιστορία του κυπριακού προβλήματος είναι το πόσο πολύ επείγει η επίλυσή του για τους Ελληνοκύπριους. Είναι ένας ακόμα μύθος από τους πολλούς που διαμόρφωσαν τα τελευταία 45 χρόνια την ελληνοκυπριακή πολιτική κουλτούρα: Η άμεση επίλυση του Κυπριακού (και η διά μαγείας επιστροφή στην προ του 1974 περίοδο, δηλαδή όταν οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας διέμεναν σε μόλις 3% της γεωγραφικής επιφάνειας του νησιού, αποκλεισμένοι στους θύλακες, όπου τάχα τους οδήγησε η ηγεσία τους και όχι οι δολοφονίες συμπατριωτών τους από Ε/Κ αστυνομικούς).

Παντελής Αυθίνος  Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στο αποτέλεσμα των κοινοβουλευτικών εκλογών της 7ης του Ιούλη. Το ένα είναι η νίκη της ΝΔ, η οποία κατάφερε να συσπειρώσει σε ενιαίο πολιτικό μπλοκ εξουσίας γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο, το σύνολο της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, τους μικρομεσαίους εμποροβιοτέχνες και τα επιστημονικά επαγγελματικά στρώματα. Το δεύτερο είναι η εκλογική συσπείρωση των λαϊκών μαζών στον ΣΥΡΙΖΑ και η χρήση του ψηφοδελτίου του για να αποτρέψουν την επιστροφή της ΝΔ στην κυβέρνηση. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά θα καθορίσουν το πολιτικό πλαίσιο της ταξικής πάλης, τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσο και στο επίπεδο…

Χρειάζεται ανασυγκρότηση του κινήματος, αλλά και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ειδικότερα, των συνθημάτων και των προτεραιοτήτων της, αρχίζοντας από μια ψύχραιμη ανάλυση της νέας κατάστασης και αξιοποιώντας την πρόσφατη εμπειρία των μεγάλων αγώνων, που δεν ξεχνιέται.

του Γιώργου Μητραλιά.  Παρόλο που έχουμε δει να επαναλαμβάνεται χιλιάδες φορές εδώ και ένα αιώνα -στην Ελλάδα και παντού αλλού- η τραγωδία εκείνων των ηγεσιών της αριστεράς που σπεύδουν να υποκλιθούν στον ταξικό αντίπαλο και να παραδωθούν σε αυτόν, δεν μπορούμε τώρα να μην νοιώσουμε αγανακτισμένοι, πληγωμένοι αλλά και εξεγερμένοι μπροστά στην έκταση αυτής της καταστροφής…