Nilosree Biswas Το γυναικείο κίνημα στο Ιράν ήταν πολιτικό στον πυρήνα του, ωστόσο είχε και μια πολιτιστική πορεία, η οποία τελικά θα εκδηλωνόταν στον Ιρανικό Φεμινιστικό Κινηματογράφο. Η ιστορία μάς λέει ότι ο κινηματογράφος του Ιράν που καθορίζεται από τις γυναίκες ξεπήδησε πάντα από την αντίσταση, παρά τα όποια εμπάργκο.

Alex Salmon Επιπλέον, η ταινία Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο ήταν τόσο απεχθής στους Ναζί, ώστε οι προβολές της ταινίας του 1930 μποϊκοτάρονταν στη Γερμανία επειδή έδειχνε την ωμή πραγματικότητα του πολέμου και δεν εξυμνούσε τον ρόλο της Γερμανίας σε αυτόν. Η ταινία απαγορεύτηκε αργότερα από το ναζιστικό καθεστώς και ο Ρεμάρκ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα... Είναι μια ισχυρή και διαχρονική αντιπολεμική ιστορία, η οποία δείχνει τη ματαιότητα και τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτελεί ένα ισχυρό κατηγορώ για όσους βρίσκονται στην εξουσία και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ζωές για την επιδίωξη του κέρδους και της δόξας.…

Eileen Jones Το εξαιρετικό δράμα του Ιρανού σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ασγάρ Φαρχαντί, Ένας ήρωας, που αναφέρεται σε έναν νεαρό άνδρα που προσπαθεί να εξαγοράσει την ελευθερία του από τη φυλακή για οφειλέτες, αποτελεί μια απεικόνιση του αγώνα της εργατικής τάξης που βρίσκεται στο επίκεντρο μερικών από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά έργα.

Phil Butland Στις 6 Οκτωβρίου 1960, η ταινία «Σπάρτακος» έκανε πρεμιέρα στο θέατρο DeMille της Νέας Υόρκης. Το περιοδικό Time πανηγύρισε για «ένα νέο είδος ταινίας του Χόλιγουντ: ένα υπερθεαματικό έργο με πνευματική ζωντάνια και ηθική δύναμη». Ο επί σειρά ετών κριτικός κινηματογράφου των New York Times Μπόσλεϊ Κρόουθερ ήταν λιγότερο ενθουσιασμένος, απορρίπτοντας την ταινία ως «ηρωική αηδία», προσθέτοντας ότι «το μεσαίο μέρος είναι επιτηδευμένο και κουραστικό, επειδή ασχολείται με τις βαρετές διαμάχες της πολιτικής». Οι άνθρωποι που έμπαιναν στην ταινία έπρεπε να αψηφήσουν τις γραμμές περιφρούρησης που είχε οργανώσει η δεξιά Αμερικανική Λεγεώνα. Η Λεγεώνα είχε στείλει 17.000 επιστολές…

του Χρήστου Κεφαλή. Αν και ποτέ στο παρελθόν, ακόμη και στην περίοδο της πιο αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, δεν έλειπαν οι κριτικές, αντικαπιταλιστικές φωνές στην έβδομη τέχνη, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2007, οι φωνές αυτές αρχίζουν να πληθαίνουν. Ταινίες όπως το Κεφάλαιο του Κώστα Γαβρά, και τα τελευταία χρόνια ο Τζόκερ και τα Παράσιτα, έδωσαν ζοφερές ακτινογραφίες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της αναπτυσσόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης σε διάφορες όψεις και πτυχές τους. Η πρόσφατη ταινία του Ράντου Ζούντε Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό έρχεται να προσθέσει ένα νέο ζωτικό κρίκο στη σειρά…