Phil Butland Στις 6 Οκτωβρίου 1960, η ταινία «Σπάρτακος» έκανε πρεμιέρα στο θέατρο DeMille της Νέας Υόρκης. Το περιοδικό Time πανηγύρισε για «ένα νέο είδος ταινίας του Χόλιγουντ: ένα υπερθεαματικό έργο με πνευματική ζωντάνια και ηθική δύναμη». Ο επί σειρά ετών κριτικός κινηματογράφου των New York Times Μπόσλεϊ Κρόουθερ ήταν λιγότερο ενθουσιασμένος, απορρίπτοντας την ταινία ως «ηρωική αηδία», προσθέτοντας ότι «το μεσαίο μέρος είναι επιτηδευμένο και κουραστικό, επειδή ασχολείται με τις βαρετές διαμάχες της πολιτικής». Οι άνθρωποι που έμπαιναν στην ταινία έπρεπε να αψηφήσουν τις γραμμές περιφρούρησης που είχε οργανώσει η δεξιά Αμερικανική Λεγεώνα. Η Λεγεώνα είχε στείλει 17.000 επιστολές…

του Χρήστου Κεφαλή. Αν και ποτέ στο παρελθόν, ακόμη και στην περίοδο της πιο αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, δεν έλειπαν οι κριτικές, αντικαπιταλιστικές φωνές στην έβδομη τέχνη, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2007, οι φωνές αυτές αρχίζουν να πληθαίνουν. Ταινίες όπως το Κεφάλαιο του Κώστα Γαβρά, και τα τελευταία χρόνια ο Τζόκερ και τα Παράσιτα, έδωσαν ζοφερές ακτινογραφίες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της αναπτυσσόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης σε διάφορες όψεις και πτυχές τους. Η πρόσφατη ταινία του Ράντου Ζούντε Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό έρχεται να προσθέσει ένα νέο ζωτικό κρίκο στη σειρά…

Το "Dying to Divorce" είναι ένα ντοκιμαντέρ συμπαραγωγής του Ηνωμένου Βασιλείου, της Νορβηγίας, της Γερμανίας και της Τουρκίας. Η ταινία ασχολείται με την έμφυλη βία στην Τουρκία και τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στις γυναίκες. Τρεις γυναίκες: İpek, Arzu, Kübra. Η Βρετανίδα σκηνοθέτης Chloe Fairweather αφηγείται τη δραματική ιστορία δύο γυναικών που κακοποιήθηκαν και υπέστησαν μόνιμη βλάβη από τους συζύγους τους, καθώς και τις εμπειρίες της δικηγόρου İpek Bozkurt, η οποία αγωνίστηκε τόσο για τα δικαιώματα των γυναικών όσο και για τα δικά της.

Ερίκ Τουσσέν Στην τελευταία του ταινία, ο Κώστας Γαβράς καταγγέλλει την ωμή συμπεριφορά των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης το 2015. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιέπαινο εγχείρημα. Όμως, είναι λυπηρό ότι αποσιωπά αρκετά σημεία που σημάδεψαν εκείνη την περίοδο.

Αυτό που τους ενοχλεί είναι πως η ταινία ΟΣΜΙΖΕΤΑΙ την εξέγερση. Πως το κινηματογραφικό της κλίμα από την αρχή μέχρι το τέλος... από μια μυθοπλαστική αντιστροφή στην επόμενη, από την αποκαθήλωση των κατεστημένων ηρώων στην ανύψωση των κατεστημένων αντιηρώων, δημιουργεί την κατακλυσμιαία αίσθηση πως στην σύγχρονη ολοκληρωτική καπιταλιστική δυστοπία η κοινωνική εξέγερση είναι αναπόφευκτη. Και πως είναι η μοναδική πιθανή κάθαρση αυτής της δυστοπίας. Κι έτσι αναπόφευκτα μιλάει την γλώσσα της σημερινής νεολαίας των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Μιας νεολαίας που στα δεκαπέντε της ή στα δεκαέξι της έχει πια πλήρη συνείδηση της ασφυξίας των κοινωνικών αδιεξόδων.