Δεν θα περάσουν!
Μια μέρα πριν το Eurogroup της 9ης Μάη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε μια προσπάθεια επίδειξης της θέλησης και της πυγμής της να επιβάλλει τα σκληρά μέτρα, σκοπεύει να ψηφίσει στη Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες το ασφαλιστικό – φορολογικό τερατούργημα.
Την ίδια ώρα, ο αν. υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Γ. Μουζάλας εξαγγέλλει ανερυθρίαστα την εκκένωση της Ειδομένης δηλώνοντας ότι «Η Ειδομένη πρέπει να διαλυθεί και θα διαλυθεί».
Η κυβέρνηση, επιλέγει να κάνει ένα άλμα «προς τα μπρος». Απέναντι στις πιέσεις των δανειστών που απαιτούν προληπτικά μέτρα εκφράζοντας ανοιχτά τη δυσπιστία τους για το αν πράγματι μπορεί να εφαρμόσει «τα συμφωνηθέντα» αυτή η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται… στον εχθρό λαό για να αποδείξει ότι μπορεί και έχει την πυγμή να εφαρμόσει την άθλια πολιτική που έχει υπογράψει!
Και επιλέγει, να το αποδείξει πριν τις 9 Μάη. Γιατί, το Eurogroup της 9ης Μάη, αναμένεται ως ο μεγάλος σταθμός της νέας διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Διαπραγματεύεται πράγματι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
Πράγματι, οι δηλώσεις οι προβλέψεις και τα σενάρια «έγκυρων κύκλων» για τις προοπτικές αποφάσεων στις 9 Μάη, διαρκώς εναλλάσσονται. Η ΝΔ του αποκρουστικού Κυριάκου Μητσοτάκη επιχειρεί να αποδείξει ότι αυτή είναι καλύτερη ή έστω ότι η αυτή η κυβέρνηση είναι ότι το χειρότερο. «Αναλυτές» φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση ισχυρίζονται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σχέδιο υπονόμευσης του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συσπειρώσουν τη βάση του κόμματος στη στήριξη των νέων σκληρών μέτρων. Κάποιοι μπορεί να ονειρεύονται μια –ανέφικτη- επανάληψη του Ιούλη του 2015…
Διαπραγματεύεται πράγματι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Γιατί «τραβάει» τη διαπραγμάτευση μήνες τώρα και δεν υπογράφει «να τελειώνουμε πριν φτάσουμε να μην έχουμε μισθούς και συντάξεις» όπως της λένε η ΝΔ και τα ΜΜΕ; Είναι πραγματική η διαπραγμάτευση ή όλα γίνονται «για τα μάτια του κόσμου», για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τους λεγόμενους 53 να ψηφίσουν και να κρατηθεί στην κυβέρνηση; Και αν διαπραγματεύεται, τι παζαρεύει και για ποιόν;
Διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Ένα είναι σίγουρο: Η ελληνική κυβέρνηση, δεν διαπραγματεύεται για να προστατέψει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Όσοι και όσες πιστεύουν αυτό, είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Η απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σωστά επισημαίνει ότι: «Η κυβέρνηση δημαγωγεί σχετικά με τη διαπραγμάτευση που διεξάγει με το κουαρτέτο. Επιχειρεί έτσι να παγώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική της. Φέρεται να εναντιώνεται με το ΔΝΤ (που το προηγούμενο χρονικό διάστημα η ίδια καλούσε να είναι στο πρόγραμμα) και να συμμαχεί με τη Μέρκελ προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα μέτρα. Προχωρά σε μια επικοινωνιακού τύπου δήλωση – κίνηση για την κατάθεση νομοσχεδίων για ασφαλιστικό – φορολογικό στη Βουλή ενώ η διαπραγμάτευση είναι ακόμα ανοιχτή. Στην πραγματικότητα ήδη έχει αποδεχθεί μια σειρά επώδυνων μέτρων, πολύ χειρότερων απ’ αυτά που η ίδια είχε εξαγγείλει. Πίσω από τις διαφωνίες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων κρύβονται τα εντεινόμενα αδιέξοδα, η πλήρης αποτυχία των μνημονίων να βγάλουν τον ελληνικό καπιταλισμό από τη κρίση, γεγονός που επιδεινώνει την πολιτική αστάθεια και την κρίση στο στρατόπεδο το αντίπαλου. Όμως οι αντιθέσεις μεταξύ των «θεσμών» και η όποια αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών, δεν μπορεί να κρύψει ότι όλοι έχουν συμφωνήσει στην ανάγκη λήψης νέων μέτρων τουλάχιστο 6-9 δις €, ότι είμαστε σε μια κατάσταση επιβολής διαρκώς νέων μνημονίων, ότι η αστική επίθεση είναι παρούσα και κλιμακώνεται βίαια και χωρίς τέλος σε βάρος λαού κι εργαζόμενων.» («Απόφαση της Συνεδρίασης του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 17/4/2016», e la libertà, 21 Απριλίου 2016)
Πράγματι η κυβέρνηση δημαγωγεί με στόχο να παγώσει και να ελέγξει την αγανάκτηση, παριστάνοντας ότι διαπραγματεύεται για το καλό του λαού.
Όμως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση είναι υπαρκτή.
Σήμερα, το κρίσιμο ζήτημα για την ελληνική αστική τάξη -για λογαριασμό της οποίας διαπραγματεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι το χρέος και η «ρύθμισή» του. Το χρέος είναι μη βιώσιμο. Τείνει να αυξάνεται διαρκώς, ενώ μπροστά βρίσκεται η σκοτεινή προοπτική της αλματώδους αύξησης των δόσεων αποπληρωμής προς τους δανειστές. Ενώ το 2016 οι αποπληρωμές στους δανειστές είναι «μόλις» στα 13,3 δισ., το 2022 εκτοξεύονται στα 27,3 δισ. και «μειώνονται» το 2023 στα 20 δισ. Η προοπτική χρεωκοπίας είναι μπροστά. Τα υφεσιακά μέτρα που συνεχώς λαμβάνονται επιτείνουν το πρόβλημα. Το χρέος συνεχίζει να μεγαλώνει και ως ποσοστό του συρρικνούμενου ΑΕΠ.
Η ελληνική αστική τάξη, μετά από 6 χρόνια μνημονίων, βρίσκεται ξανά μπροστά σε αδιέξοδο. Από το 2010 και μετά, έχει επιβληθεί μια τραγική συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος και του κράτους πρόνοιας. Μια διαδοχική σειρά κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ) ανέλαβε την υλοποίηση αυτής της πολιτικής και το πολιτικό προσωπικό της (αστικής τάξης) «κάηκε» από τη φωτιά των ηρωικών λαϊκών αντιστάσεων. Η ελληνική αστική τάξη υποχρεώθηκε να επιχειρεί την εκπροσώπησή της μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βέβαια αποδείχτηκε αρκετά αξιόπιστος, ιδιαίτερα με την ταξική προδοσία της ανατροπής του πλειοψηφικού «ΟΧΙ» σε «Ναι» τον Ιούλιο του 2015.
Η ελληνική αστική τάξη είναι, που σήμερα διεκδικεί τη ρύθμιση του χρέους. Γιατί, εφόσον η χρεωκοπία είναι μπροστά, όσο και να «στύψει» παραπάνω το εργατικό εισόδημα και τον κοινωνικό μισθό, όσο και να περικόψει τις κρατικές δαπάνες, όσο και να πουλήσει και να ιδιωτικοποιήσει (δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά επιδιώκει να τα υλοποιήσει), δεν πρόκειται να επανέλθει το ποσοστό κέρδους σε ένα αξιόλογο επίπεδο, αλλά ούτε και η ίδια θα ξανακερδίσει μια ανεκτή θέση στην παγκόσμια ιεραρχία του ανταγωνισμού. Μπορεί οι νέες περικοπές να είναι εκ των ων ουκ άνευ και ήδη συμφωνημένες, αλλά, χρειάζονται οπωσδήποτε τη ρύθμιση του χρέους με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος. Αυτό διαπραγματεύεται αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και τίποτε άλλο.
Η συζήτηση για τον αυτόματο μηχανισμό και τα προληπτικά μέτρα.
Είναι σωστό ότι:
«Η περιβόητη συμφωνία υποταγής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της 12ης Ιουλίου του περυσινού καλοκαιριού, προέβλεπε ρητά την προκαταβολική δέσμευση της κυβέρνησης σε “προληπτικά” και πρόσθετα μέτρα σε περίπτωση κινδύνου αποκλίσεων από τους στόχους. Παραθέτουμε:
“Για την επιτυχία θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη. Για το σκοπό αυτόν, απαιτείται πολιτική δέσμευση, αλλά επίσης και η τεχνική ικανότητα της ελληνικής διοίκησης” (…)
“Οι όροι θα επικαιροποιούνται σε τριμηνιαία βάση, λαμβανομένης υπόψη της επιτευχθείσας προόδου όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις κατά το προηγούμενο τρίμηνο. (…) Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους». (Παναγιώτης Μαυροειδής, «Προς το Μνημόνιο Διαρκείας: Όταν ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται τέλειος…», Παντιέρα, 26 Απριλίου 2016)
Όμως, οι σημερινές απαιτήσεις των δανειστών είναι ένα βήμα παραπέρα: Απαιτούν την συγκεκριμενοποίηση και ενδεχομένως την ποσοτικοποίηση ενός «προληπτικού» πακέτου μέτρων των 3,6 δις ευρώ (μέτρα όπως πχ περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ανατροπές σε εργασιακές σχέσεις κλπ.), γιατί αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των βασικών μέτρων των 5,4 δις που έχουν ήδη συμφωνηθεί δηλαδή αμφισβητούν την δυνατότητα της κυβέρνησης να τα εφαρμόσει.
Αναζητείται επίσης, ο μηχανισμός ενεργοποίησης του «αυτόματου κόφτη δαπανών» χωρίς να είναι αναγκαία η ψήφισή του από τη Βουλή (αν θα είναι αρμοδιότητα του έλληνα υπουργού Οικονομικών ή όχι).
Ζητούν λοιπόν… κάτι παραπάνω, και την πλήρη παράκαμψη του κοινοβουλίου και τη λειτουργία διαρκούς, αυτόματου μηχανισμού συγκεκριμένων περικοπών.
Τι «αξιοποιεί» η ελληνική κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιχειρεί να αξιοποιήσει την επανάκαμψη της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής αστάθειας η οποία έχει κάνει ηχηρά την εμφάνισή της και στην ΕΕ.
Η διεθνής οικονομική κρίση επιστρέφει. Η ανάπτυξη στην Κίνα, και την Ινδία επιβραδύνεται και η Βραζιλία βυθίζεται σε πολιτική αστάθεια. Στις 23 Ιουνίου θα γίνει το δημοψήφισμα στη Βρετανία για έξοδο ή όχι από το ευρώ και νέες εκλογές στην Ισπανία. Στην Αυστρία η ακροδεξιά φτάνει το 32%.
Σε τέτοιες διεθνείς συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η άρνηση ρύθμισης του ελληνικού χρέους σε συνδυασμό με την επιμονή για ακραία μέτρα, μπορεί να οδηγήσει και την Ελλάδα σε πολιτική αστάθεια, η οποία θα επιδράσει στο σύνολο της ΕΕ. Η απάντηση και η επιθυμία των δανειστών είναι γνωστή: οικουμενική κυβέρνηση για να αναλάβει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού την ευθύνη της υλοποίησης των μνημονίων, καθώς οι δανειστές εκτιμούν ότι δεν αρκεί η σημερινή κυβέρνηση για την επιβολή και εφαρμογή των μέτρων. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει –πάντα μέχρι στιγμής- ότι δεν είναι πρόθυμος να συμμετάσχει σε οικουμενική κυβέρνηση και αφήνει ανοιχτή την πιθανότητα εκλογών.
Ποιο θα είναι το τέλος της διαπραγμάτευσης;
Πρέπει βέβαια, να θεωρήσουμε δεδομένο ότι εφόσον υπάρξει οποιαδήποτε ρύθμιση χρέους ή έστω υπόσχεση για έναρξη της συζήτησης για τη ρύθμιση, η κυβέρνηση θα αποδεχτεί όλους τους υπόλοιπους όρους της ΕΕ και του ΔΝΤ και θα επιχειρήσει να εμφανίσει τη νέα επαίσχυντη συμφωνία ως μεγάλη επιτυχία.
Κατά πάσα πιθανότητα, το πολιτικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει πλήρως την επαφή με την πραγματικότητα των λαϊκών τάξεων. Η προσπάθεια υποστήριξης σεναρίων για «αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης της αριστεράς», η επιδίωξη να στηθεί κλίμα υποστήριξης της «αριστερής κυβέρνησης» για να περάσει τα νέα μέτρα με υπόσχεση νέου «παράλληλου προγράμματος» είναι τουλάχιστον αστεία.
Η νέα «σκληρή διαπραγμάτευση» δεν έχει καμιά σχέση με τα δικά μας συμφέροντα. Η νέα συμφωνία, όποτε επιτευχθεί, θα θεσμοθετεί νέα επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, εξόντωση των συνταξιούχων με δραματική συρρίκνωση των συντάξεων, φορολογική λαίλαπα, κατεδάφιση κοινωνικών δομών και… παράκαμψη τον όποιων υπολειμμάτων της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας λειτουργούν ακόμα.
Ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας είναι πολύτιμος.
Το εργατικό κίνημα θα πρέπει να σταματήσει να ακολουθεί τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Οι ευθύνες για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ανήκουν σε συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις. Όλες οι παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα πλην των Παρεμβάσεων –Κινήσεων-Συσπειρώσεων, δεν θέλησαν να συζητήσουν για σχεδιασμό και υλοποίηση κινητοποιήσεων που θα οδηγούσαν σε συνέχιση της δυναμικής της απεργίας της 4 Φλεβάρη, σε αποφασιστική κλιμάκωση για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Όλες οι δυνάμεις συμπεριλαμβανόμενου και του ΠΑΜΕ, επέλεξαν την τακτική της παρακολούθησης των κυβερνητικών πρωτοβουλιών και χειρισμών, παραπέμποντας σε μια μελλοντική (και μοναδική) 48ωρη απεργία που θα γινόταν πάνω στην ημερομηνία κατάθεσης και ψήφισης του νομοσχεδίου στη Βουλή.
Έτσι, βρεθήκαμε μπροστά στον αιφνιδιασμό του Σαββατοκύριακου.
Οι εργαζόμενοι στη Γαλλία, δείχνουν το δρόμο!
Όμως, ακόμα και τώρα, με συναίσθηση των αδυναμιών αλλά και των δυνατοτήτων του εργατικού κινήματος, να μετατρέψει την απόφαση της κυβέρνησης από «άλμα προς τα μπρος» σε «άλμα στο κενό». Να βγούμε τώρα, χωρίς καθυστέρηση στους δρόμους και τις πλατείες σε όλη τη χώρα! Με γενικές συνελεύσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς, παλλαϊκό ξεσηκωμό, διαρκή και πραγματική περικύκλωση της Βουλής, άμεση απεργιακή κλιμάκωση με στόχο να μην ψηφιστούν τα μέτρα.
Με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής μνημονιακής επίθεσης κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, την ήττα και ανατροπή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που την υλοποιεί και όλου του μνημονιακού μπλοκ.
Για τη συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που ο πλούτος και η εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζομένων.
