Μνημόνιο Νο 3,5 : νεοφιλελεύθερος Αρμαγεδδώνας!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ψήφισε χωρίς ενδοιασμούς, στις 8/5 το νέο νόμο για την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος και τη μετατροπή της σύνταξης σε προνοιακό επίδομα. Ψήφισε και στις 22/5 άλλες 7.500 σελίδες νεοφιλελεύθερων μέτρων δίνοντας τέλος στο παραμύθι του «παράλληλου προγράμματος» και της «φιλολαϊκής διαχείρισης των μνημονίων».
Με την αύξηση του ΦΠΑ και τους έμμεσους φόρους σε καπνό, ποτά, καφέ, σταθερή τηλεφωνία κλπ, θα αφαιρεθούν περίπου 2 δις επιπλέον από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Με την ψήφιση του «δημοσιονομικού κόφτη», έγινε η νομοθετική κατοχύρωση της αυτόματης περικοπής δημοσίων κοινωνικών δαπανών-μισθών και συντάξεων στο διηνεκές, που αποτελεί μια επιχείρηση ομηρείας και διαρκούς τρομοκρατίας της εργατικής τάξης για να πειθαρχήσει στην εφαρμογή των μνημονίων.
Με την «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ», που είναι το νέο Υπερταμείο ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, παραχωρείται η δημόσια περιουσία για 99 χρόνια με στόχο να ξεπουληθεί για να πληρώνεται το χρέος. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το 50% θα πηγαίνει στο χρέος και το 50% θα επενδύεται με κριτήριο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Όμως, σύμφωνα με την Αυγή, «Από τις ιδιωτικοποιήσεις θα πηγαίνει το 50% για το χρέος και το 50% για την ανάπτυξη. Το ταμείο θα επενδύει στα ίδια τα περιουσιακά του στοιχεία από τα χρήματα που θα εισπράττει, προκειμένου να ανεβαίνει η αξία τους, και μετά θα τα πουλάει σύμφωνα με πηγές του ΥΠΟΙΚ.».
Η ανεξαρτητοποίηση της Αρχής Δημοσίων Εσόδων, είναι ουσιαστικά η παράδοση του ελέγχου των εσόδων του κράτους σε ένα πενταμελές συμβούλιο, μια ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία που δεν υπόκειται σε κανένα έλεγχο από κανένα δημοκρατικά εκλεγμένο σώμα. Ο στόχος υποτίθεται ότι είναι η καταπολέμηση της διαπλοκής που παρεμποδίζει την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο (σήμερα υπολογίζονται σε περίπου 84 δις). Στην πραγματικότητα, αυτή η ανεξέλεγκτη τεχνοκρατική γραφειοκρατία θα αναλάβει το κυνήγι όλων όσων αδυνατούν να πληρώσουν φόρους και χαράτσια, στα ανελέητα πρότυπα των ιδιωτικών εισπρακτικών εταιρειών. Δηλαδή αναλαμβάνει να εγγυηθεί ότι οι υπέρογκοι φόροι και τα χαράτσια θα πληρώνονται μέχρι την τελευταία δεκάρα από τους φτωχούς, για να τροφοδοτείται απρόσκοπτα η πληρωμή του χρέους.
Με την αγωνία της επόμενης «δόσης»
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, προχώρησε σε αυτά τα ακραία νεοφιλελεύθερα νομοθετήματα, περιμένοντας ότι θα πάρει σαν αντάλλαγμα μια γενναία «δόση» από τα δάνεια του τρίτου μνημονίου και μια υπόσχεση ρύθμισης για το χρέος, ώστε να αναβάλλει την επόμενη σύγκρουση με το εργατικό κίνημα μέχρι τον Απρίλιο του 2017, όπου προβλέπεται να ενεργοποιηθεί ο αυτόματος «Δημοσιονομικός Κόφτης».
Οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες.
Όσον αφορά το ζήτημα του χρέους, δεν πήρε απολύτως τίποτα πέρα από μια επανάληψη της υπόσχεσης που είχε δοθεί στο Σαμαρά και το Βενιζέλο το 2012 (ο επικεφαλής του ESM φρόντισε να το τονίσει αυτό στη συνέντευξη τύπου): «Αν εφαρμόσετε με ακρίβεια τα μνημόνια, το 2018 θα συζητήσουμε για το χρέος».
Όμως, ούτε η περίφημη «δόση» θα εισρεύσει σαν σύνολο στα χέρια της κυβέρνησης.
Για να εκταμιευθεί το πρώτο μέρος που είναι 7,5 δις, θα πρέπει να ψηφιστούν από τη Βουλή «ορισμένα προαπαιτούμενα ακόμη» όπως: Η άμεση ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού και της Εγνατίας. Η πώληση στα funds και των κόκκινων δανείων που έχουν εγγυήσεις του Δημοσίου τα οποία είχαν εξαιρεθεί μέχρι τώρα. Θα καλυφθεί νομικά η διοίκηση του Υπερταμείου Ιδιωτικοποιήσεων, δηλαδή θα παρασχεθεί εκ των προτέρων νομική ασυλία στην διοίκησή του γι αυτά τα οποία θα κάνει. Θα περικοπεί αναδρομικά το ΕΚΑΣ ή θα βρεθεί «ισοδύναμο μέτρο».
Μόνο μετά από την ψήφιση των προαπαιτούμενων θα εκταμιευθεί το πρώτο μέρος της δόσης των 7,5 δις, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας θα πάει για την αποπληρωμή χρέους προς την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και το υπόλοιπο στην εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου προς ιδιώτες.
Τα υπόλοιπα 2,8 δισ. ευρώ θα είναι «διαθέσιμα» από τον Σεπτέμβριο και τα ποσά θα εκταμιεύονται ανάλογα με την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς ιδιώτες, και «θα είναι αντικείμενο θετικής έκθεσης των κοινοτικών θεσμών για την εκκαθάριση των οφειλών», όπως αναφέρεται στα συμπεράσματα του Eurogroup.
Οι εργασιακές σχέσεις ξανά στο στόχαστρο
Η «θετική αξιολόγηση» που αναφέρεται παραπάνω, σχετίζεται με τη δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου που θα γίνει το φθινόπωρο και στην οποία προαπαιτούμενα είναι όλα τα εργασιακά με κέντρο την απελευθέρωση των απολύσεων και το δραστικό περιορισμό του δικαιώματος στη συνδικαλιστική οργάνωση.
Σύμφωνα με την Καθημερινή, οι απαιτήσεις των δανειστών είναι:
• Δυνατότητα του εργοδότη για μη αποδοχή και μη πληρωμή όλων των εργαζόμενων του σε περίπτωση απεργίας, όταν αυτή, για παράδειγμα, συνοδεύεται από κατάληψη του εργοστασίου ή από παρεμπόδιση προσέλευσης στην εργασία (lock out).
• Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών.
• Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για απεργία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
• Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, περιορισμό των αμειβόμενων αδειών στις απολύτως απαραίτητες, καθώς και περιορισμό των προσώπων που δικαιούνται άδειες.
• Δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με τα ισχύοντα για κάθε εργαζόμενο.
• Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο.
• Περιορισμό των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία, κατάργηση της δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών οργανώσεων και μείωση του αριθμού των προστατευόμενων ιδρυτικών μελών μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Απ΄ ότι φαίνεται, συζητείται ακόμα και η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, επιχειρεί να δικαιολογήσει τον νεοφιλελεύθερο Αρμαγεδδώνα που εξαπέλυσε, υιοθετώντας ανοιχτά το μύθο του successstory των Σαμαρά-Βενιζέλου, μιλώντας για «νέα εποχή» και «αρχή της περιόδου ανάπτυξης». Από τα «παράλληλα προγράμματα» και την «κοινωνική ευαισθησία στην εφαρμογή του μνημονίου», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εναποθέτει και αυτή τις ελπίδες της στην περίφημη «προσέλκυση των επενδυτών» που θα συγκινηθούν από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και θα φέρουν επενδύσεις. Έτσι, «θα μεγαλώσει η πίτα» και τα λαϊκά στρώματα θα μπορέσουν επιτέλους, σε κάποιο βάθος χρόνου, να φάνε μερικά ψίχουλα από το πλούσιο τραπέζι της άρχουσας τάξης!
Φυσικά, αυτό το μυθιστόρημα, είναι έξω από την πραγματικότητα που διαμορφώνει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% το 2018 δεν μπορεί να παράγει μια οικονομία ούτε σε περιόδους άνθισης, πόσο μάλλον σε περιόδους παγκόσμιας ύφεσης η οποία κινδυνεύει με νέα επιδείνωση εξ αιτίας της επιβράδυνσης που εμφανίζουν οι οικονομίες των BRICS. Οι διεθνείς δανειστές και οι έλληνες καπιταλιστές γνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα. Και, παρόλο που είναι κατ΄ αρχήν ικανοποιημένοι από τα νομοθετικά «ανδραγαθήματα» της κυβέρνησης, απαιτούν νέες επιθέσεις στο εργατικό εισόδημα και περαιτέρω ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας για να φτιαχτεί το λεγόμενο «ελκυστικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις». Και, επιπλέον, επειδή θεωρούν ότι ο ταξικός συσχετισμός θα μπορούσε να αποτρέψει την εφαρμογή των μέτρων στην πράξη και να αναβάλλει τη νομοθέτηση νέων, απαιτούν την άμεση προώθηση της επίθεσης στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες έτσι ώστε να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας, να χτυπηθούν οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές οργανώσεις και να αποτραπεί η δημιουργία νέων συνδικάτων.
Το εργατικό κίνημα μπροστά σε νέες προκλήσεις
Και πράγματι αυτές οι δυνατότητες που φοβίζουν τα μέλη του ΣΕΒ, υπάρχουν. Το πρώτο μέτωπο στο οποίο το εργατικό κίνημα πρέπει να αναμετρηθεί με την κυβερνητική πολιτική είναι το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων και το νέο υπερταμείο που τις διαχειρίζεται. Η απεργία στα λιμάνια και στις συγκοινωνίες δεν πρέπει να παραμείνουν σκόρπια και μεμονωμένα επεισόδια. Χρειάζεται κοινό απεργιακό μέτωπο όλων των πρώην ΔΕΚΟ και των Α.Ε. του Δημοσίου που έχουν ενταχθεί στο Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, με στόχο τη διάλυσή του και την ακύρωση της μνημονιακής πολιτικής εκποίησης του δημόσιου πλούτου. Σημαντική είναι η πρόταση που έχει καταθέσει ήδη η Ενωτική Αγωνιστική Συνεργασία στην ΕΘΕΛ : «δεκαήμερο απεργιακών κινητοποιήσεων, με οριζόντιο συντονισμό με όλες τις ΔΕΚΟ και τους Οργανισμούς που έχουν ήδη ξεπουληθεί σε ιδιώτες (ΟΛΠ, αεροδρόμια κ.λπ.) ή συμπεριλαμβάνονται στο νέο «υπερταμείο», άμεση δημιουργία απεργιακού ταμείου, κατάρτιση συγκεκριμένου προγράμματος κινητοποιήσεων (με 48ωρες και 24ωρες, στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια, καταλήψεις κ.α.)».
Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η πώληση του Ελληνικού μπαίνει σαν άμεσο προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της δόσης του Ιουνίου, αναδεικνύει και αυτό το μέτωπο σε πρώτη προτεραιότητα και μάλιστα σε σημείο στο οποίο δένεται ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια με το αντιρατσιστικό – αντιφασιστικό κίνημα και την υπεράσπιση των προσφύγων. Η διεκδίκηση να διαμορφωθεί στο Ελληνικό πραγματικό και ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών μέσα στον αστικό ιστό, πάει μαζί με τη δημιουργία του Μητροπολιτικού Πάρκου Ελληνικού που ήταν και είναι η απαίτηση του κινήματος. Είναι δύο διεκδικήσεις που δένονται απόλυτα σήμερα.
Η δύναμη που μπορεί και πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία και στα δύο μέτωπα πυροδοτώντας τις διαδικασίες για το ξεδίπλωμα του κινήματος είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στους μαζικούς χώρους. Για να αποκλείσουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης στην οποία οδήγησαν το κίνημα ενάντια στο ασφαλιστικό και το πολυνομοσχέδιο οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ. Για να κάνουμε την Ελλάδα το δεύτερο κέντρο εργατικής αναταραχής στην Ε.Ε. μαζί με την Γαλλία.
