Shirin Kamangar

Από τον χειμώνα του 2017, δεν έχει περάσει σχεδόν ούτε μια μέρα στο Ιράν χωρίς δημόσιες διαδηλώσεις. Σε μεγάλο βαθμό άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι νέοι από τα πιο περιθωριοποιημένα και εξαθλιωμένα προάστια των νοτιοδυτικών επαρχιών του Ιράν, καθώς και η εργατική τάξη των πόλεων, έχουν μετατρέψει τους δρόμους σε πρωταρχικό χώρο έκφρασης της δυσαρέσκειας τους για τη συνεχιζόμενη ανεργία, τη φτώχεια, την αδικία, την καταστολή και την εκμετάλλευση.

Igor Ilyash

Μια εκστρατεία μαζικής πολιτικής καταστολής βρίσκεται σε εξέλιξη στη Λευκορωσία εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Η κλίμακα είναι πρωτοφανής: υπάρχουν τώρα περισσότεροι από 1.200 πολιτικοί κρατούμενοι και οι αρχές έχουν κινήσει πάνω από 5.000 δικαστικές διώξεις που σχετιζόμενες με πολιτικά ζητήματα, μετά τις αμφισβητούμενες προεδρικές εκλογές της χώρας τον Αύγουστο του 2020. Ωστόσο, το επίπεδο σκληρότητας των αρχών της Λευκορωσίας συνεχίζει να αυξάνεται – τώρα, οι αντίπαλοι του καθεστώτος του προέδρου Αλεξάντερ Λουκασένκο αντιμετωπίζουν απειλές όχι μόνο με σταλινικές ποινές φυλάκισης, αλλά και με τη θανατική ποινή.

Vlad Iaviță

Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις το Twitter γεμάτο από Δυτικούς που θέλουν να μάθουν για την Υπερδνειστερία. Προηγουμένως, η Μολδαβική αποσχισθείσα περιοχή, στα σύνορα με την Ουκρανία, είχε μόνο περιστασιακή κάλυψη ως «χώρα που δεν υπάρχει». Για πολλούς, η Υπερδνειστερία είναι μια γεωγραφική παραδοξότητα, γεμάτη εγκληματικότητα, αλλά χωρίς σαφή γεωπολιτική δύναμη από πίσω της. Όμως οι εκρήξεις που συγκλόνισαν στρατηγικά σημεία στην αυτονομιστική περιοχή αυτή την εβδομάδα έβαλαν την Υπερδνειστερία ξανά στην επικαιρότητα.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ: https://www.lifo.gr/ Ο Ίλια Μπουντράιτσκις, ιστορικός, αρθρογράφος, συγγραφέας –το βιβλίο του «Dissidenty stredi Dissidentov» (Διαφωνούντες μεταξύ Διαφωνούντων) απέσπασε το βραβείο Andrei Bely το 2017 και φέτος κυκλοφόρησε στα αγγλικά από τις εκδόσεις Verso–, εκπαιδευτικός επίσης –έχει διδάξει στη (μη κρατική) Σχολή Κοινωνικών και Οικονομικών Επιστημών της Μόσχας καθώς επίσης στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της ρωσικής πρωτεύουσας– ήρθε στην Αθήνα από την Τουρκία όπου βρισκόταν αυτό τον καιρό και την Παρασκευή θα παραστεί σε πάνελ για τον πόλεμο στην Ουκρανία στην Πανεπιστημιούπολη Ιλισίων, στο πλαίσιο του 23ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ (7.30 μ.μ.).

Παρουσιάζουμε το δεύτερο μέρος της συζήτησης που είναι αφιερωμένο στις πρωτοβουλίες των φοιτητών. Η αποκέντρωση της διαμαρτυρίας και οι αλλαγές στο ρόλο των πανεπιστημίων στη Ρωσία βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης. Σχετικά με τα σχέδια για το μέλλον: Το πρώτο πράγμα στην ατζέντα μας είναι η επικοινωνία μεταξύ των φοιτητών εντός των πόλεων και των πανεπιστημίων και ανάμεσά τους. Αυτό είναι απαραίτητο προκειμένου να δημιουργηθούν δεσμοί και να ανταλλαγούν εμπειρίες μεταξύ των πρωτοβουλιών, καθώς και για να διασφαλιστεί ότι οι άνθρωποι που αισθάνονται απομονωμένοι θα μπορούσαν να γίνουν μέρος των ομάδων που ήδη υπάρχουν...

Η διαμαρτυρία των φοιτητών είναι μια από τις πιο ορατές μορφές αντίστασης στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία. Τώρα που οι δημόσιες διαμαρτυρίες απαγορεύονται, οι ακτιβιστές αναγκάζονται να αναπτύξουν νέους τρόπους αντίστασης και οργάνωσης. Δημοσιεύουμε μια συζήτηση που οργάνωσε το Posle μεταξύ ακτιβιστών σχετικά με τις δράσεις διαμαρτυρίας, τις προκλήσεις τακτικής και τα μελλοντικά τους σχέδια. Συμμετέχουν μέλη του Φοιτητικού Αντιπολεμικού Κινήματος, της SAD, (All-Russia Initiative), της PhysTech Against War (Μόσχα), της ομάδας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Βιάτκα Viatka Whispers (Κίροφ), της Groza Media (Καζάν, Νοβοσιμπίρσκ) και της ομάδας Πρωτοβουλίας του Κρατικού Πανεπιστημίου του Τυούμεν (Tyumen).

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ. Η τριετία 1993-1996 ήταν μια περίοδος εμπέδωσης της νέας τάξης πραγμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, οριστικοποίησης της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, σύγκλισης των παγκόσμιων κοινωνικών συστημάτων στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και φιλολογίας περί του τέλους της ιστορίας, του τέλους της εργατικής τάξης και της ματαιότητας της προσδοκίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός έβρισκε διέξοδο πια κυρίως σε φονταμενταλιστικά κινήματα, ενώ η απαισιοδοξία και η απογοήτευση για την προοπτική της αριστεράς και του σοσιαλισμού ήταν διάχυτη παγκόσμια.

Behrooz Farahany

Αν και εμμέσως επιτρέπεται από το σύνταγμα, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις των εργαζομένων απαγορεύονται αυστηρά στο Ιράν μετά τον πόλεμο με το Ιράκ (1980-1988). Παρ’ όλα αυτά, μεταξύ της 1ης Μαΐου 2021 και της 1ης Μαΐου 2022, πραγματοποιήθηκαν 4.122 απεργίες και δράσεις διαμαρτυρίας από εργάτες, εκπαιδευτικούς, δημοτικούς υπαλλήλους, συνταξιούχους, προσωπικό νοσοκομείων, αγρότες, άνεργους νέους κ.λπ.

Ένα πρώτο συμπέρασμα από την ανάγνωση των κειμένων του Τρότσκι « Νά μάθουμε να σκεφτόμαστε» και «Για τον σινοϊαπωνικό πόλεμο» που αναδημοσιεύσαμε τις τελευταίες μέρες είναι ότι εξηγούν πειστικά και με το νι και με το σίγμα την θέση που πρέπει να έχουν οι ριζοσπάστες αριστεροί...στον υπό εξέλιξη σημερινό πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία ! Για παράδειγμα, θα αρκούσε να αντικαταστήσουμε στο κείμενο του Τρότσκι με τον πολύ εύγλωττο τίτλο “Να μάθουμε να σκεφτόμαστε”, τις λέξεις Αλγερία με Ουκρανία, Γαλλία με Ρωσία, και Ιταλία με Ηνωμένες Πολιτείες, για να αποκτήσουν οι σημερινοί αριστεροί έναν εξαιρετικά χρήσιμο μπούσουλα…

Ο llya Budraitskis εξηγεί πώς αντιλαμβάνεται το Κρεμλίνο την "αποναζιστικοποίηση" και πώς αυτή η ερμηνεία οδηγεί τον πόλεμο στην Ουκρανία. Με τους όρους του Κρεμλίνου, η διαφορά μεταξύ ναζιστών και μη ναζιστών εξαντλείται στο ξένοι εναντίον των δικών μας. Είναι προφανές ότι το Κρεμλίνο δεν επιδιώκει μόνο γεωπολιτικούς στόχους στην Ουκρανία, όπως η αποκατάσταση της "ιστορικής Ρωσίας" ή ο περιορισμός του ΝΑΤΟ. Οι ομιλίες του Βλαντιμίρ Πούτιν, καθώς και η επίσημη προπαγάνδα, παραπέμπουν σε έναν φιλόδοξο ιδεολογικό στόχο - την πλήρη αναθεώρηση των πολιτικών και ηθικών αντιλήψεων που στηρίζουν την ευρωπαϊκή συναίνεση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.