Νίκος Λούντος

Η κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν στις 15 Αυγούστου δεν είναι απλή ήττα. Είναι ο μεγαλύτερος εξευτελισμός της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, μετά από 20 χρόνια πολέμου και κατοχής. Στις αρχές Ιούλη, ο Μπάιντεν είχε κάνει δηλώσεις ότι κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί από την αποχώρηση του αμερικάνικου στρατού, διότι αφήνει πίσω του έναν εκπαιδευμένο αφγανικό στρατό 300 χιλιάδων αντρών που δεν θα ηττηθούν από τους Ταλιμπάν. [Αναδημοσίευση από Εργατική Αλληλεγγύη]

Εντιτόριαλ του Salvage

Τα πογκρόμ του Μαΐου που ξεκίνησαν από το Σέιχ Τζάρραχ, την παλαιστινιακή γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, δεν ήταν απλώς έργο «εξτρεμιστών». Με ισραηλινούς όρους, δεν ήταν ιδιαίτερα ακραία. Ο καχανιστικός όχλος φώναζε «Θάνατος στους Άραβες», αλλά δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα εκφραζόταν ένα γενοκτονικό συναίσθημα στην ισραηλινή πολιτική. Το 2008, ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Μάταν Βιλνάι, που εκπροσωπούσε τους Εργατικούς στην Κνέσετ, αυτός ο οποίος απείλησε τους Παλαιστίνιους με «ολοκαύτωμα». Το 2014, ο αντιπρόεδρος της Κνεσέτ, Μοσέ Φάιγκλιν, ο οποίος ήταν μέλος του Λικούντ, ζήτησε την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας. Την ίδια χρονιά, η Αγιελέτ Σακέντ, η οποία διορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης τον επόμενο χρόνο, καλούσε να εξοντωθούν τα παιδιά της Γάζας, τα οποία αποκάλεσε «φίδια», και οι μητέρες τους. Στην ισραηλινή Αριστερά, η ίδια βίαιη παρόρμηση επιρρίπτεται στα θύματά της για να διατηρηθεί καθαρή η συνείδηση των εποίκων. Ήταν η φεμινίστρια ήρωας του σοσιαλιστικού σιωνισμού, Γκόλντα Μέιρ, που κατηγορούσε τους Παλαιστίνιους επειδή «μας αναγκάζουν να σκοτώνουμε τα παιδιά τους».

Ενώ ο κόσμος καίγεται (δυστυχώς κυριολεκτικά) και τα δεξιά και ακροδεξιά, κρατικά και παρακρατικά τρολ ασχολούνται με τα προφίλ μου στο facebook. Όπως έχω πολλές φορές πει, επί της αρχής διαφωνώ με τις αγωγές και μηνύσεις σε δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Σε αυτή την αρχή όμως υπάρχει ένα όριο, κι αυτό είναι η παραβίαση της ιδιωτικότητας: το liberal.gr ξεπέρασε το όριο αυτό... Επειδή λοιπόν η ελευθερία της έκφρασης είναι αδιαπραγμάτευτη, έστειλα σήμερα αυτό το εξώδικο στο liberal.gr και, αν δεν κατέβει η δημοσίευση, προτίθεμαι να τους πάω δικαστικά μέχρι τέλους

Sebijan Fejzula

Οι Ρομά στην Ευρώπη υποφέρουν εδώ και καιρό από την αστυνομική βία. Δεν πρόκειται για ατυχήματα ή κακή συμπεριφορά, αλλά το ζήτημα μάλλον αγγίζει την καρδιά του ρόλου της αστυνομίας ως «φύλακα» των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπως τις φαντάζονται οι κυρίαρχες ελίτ. Οι Ρομά είναι θύματα της μόνιμης κρατικής τρομοκρατίας, ωστόσο, υπάρχει ελάχιστη συζήτηση γύρω από το ζήτημα της αστυνομικής βίας ως αποτέλεσμα του δομικού ρατσισμού. Ελάχιστη προσοχή έχει δοθεί στην κατανόηση και τη συζήτηση του γεγονότος ότι η αστυνομική βαρβαρότητα είναι απλώς το πιο σκληρό πρόσωπο του ρατσισμού κατά των Ρομά. Το ζήτημα είναι πολύ πιο σύνθετο.

Ένα μήνα μετά τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Κούβα στις 11 Ιουλίου, η κυβέρνηση δεν έχει προβεί σε σημαντικές αλλαγές και η οικονομική κρίση και η κρίση υγείας παραμένουν στο ίδιο επίπεδο σοβαρότητας. Με αυτόν τον τρόπο, τα προβλήματα που προκάλεσαν τις διαδηλώσεις παραμένουν πρακτικά αμετάβλητα.

Κώστας Κούσιαντας

Η χώρα καίγεται: Αττική, Εύβοια, Πελοπόννησος, Φθιώτιδα..., μερικές μόνο από τις περιοχές ολόκληρης της χώρας, στις οποίες επί μέρες καίγονταν ανεξέλεγκτα δάση, ζώα, σπίτια κι ολόκληρα χωριά, καλλιεργήσιμες εκτάσεις και επιχειρήσεις. Στις αναρίθμητες εστίες σε όλα αυτά τα μέτωπα, η φωτιά κατέκαψε τα πάντα επί ώρες και επί μέρες, χωρίς να εμφανιστεί ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα και, φυσικά, κανένα μέσο εναέριας πυρόσβεσης. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από τις κατοικίες τους και πολλοί από αυτούς δεν θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν τους επόμενους μήνες ή και χρόνια. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι υφίστανται ήδη τις συνέπειες (οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές) αυτών των πυρκαγιών που ακόμα εξελίσσονται και θα βιώσουν με ακόμα πιο δραματικό τρόπο, ακόμα μεγαλύτερες συνέπειες μετά την κατάσβεση αυτών των πυρκαγιών.

Leopoldo Múnera Ruiz

Όταν ρώτησα έναν άλλον ακτιβιστή από τα σημεία αντίστασης ποια εναλλακτική λύση πρότειναν όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αδυναμία συνέχισης της απεργίας επ’ αόριστον, μου απάντησαν: «Κατά τη διάρκεια της οργάνωσης των λαϊκών συνελεύσεων αποκτήσαμε μια γνώση που δεν πρόκειται ποτέ να χάσουμε. Αυτή τη στιγμή, ούτε διαπραγματευόμαστε ούτε αναγνωρίζουμε κανέναν φορέα ως διαπραγματευόμενο για λογαριασμό μας, αλλά αν συμβεί κάτι καλό είμαστε πρόθυμοι να υποχωρήσουμε και να επιστρέψουμε μόνο αν παραβιάσουν τις συμφωνίες ή αν θελήσουν να επιμείνουν στην κανονικότητα που δεν αποδεχόμαστε πλέον». Θα γεννηθεί μια νέα πραγματικότητα ή θα βουλιάξουμε στην παλιά που είναι έτοιμη να μας παρασύρει όλους στην αυταρχική της άβυσσο;

Daniel Tanuro

Η «Ομάδας Εργασίας 1» της ΔΕΕΚΑ (Διεθνής επιτροπή ειδικών για την κλιματική αλλαγή -IPCC ή GIEC) παρουσίασε χτες την έκθεσή της για τη φυσική βάση του θέματος. Η συμβολή αυτή θα ενταχθεί στην 6η Έκθεση της ΔΕΕΚΑ για το κλίμα, που αναμένεται για τις αρχές του 2022. Τόσο η ίδια η έκθεση όσο και η «συμπύκνωσή» της έχουν γραφτεί με το συγκεκριμένο ύφος και λεξιλόγιο που οι επιστημονικές δημοσιεύσεις χρησιμοποιούν κάνοντας «αντικειμενικές» διαπιστώσεις. Όμως, ποτέ άλλοτε έκθεση ειδικών για την παγκόσμια υπερθέρμανση δεν έχει προκαλέσει τόση αγωνία από την ίδια την επιστημονική ανάλυση των γεγονότων με βάση τους απαράβατους νόμους της φυσικής. [Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Τέσσερα]

Τόνυ Κλιφ

Εισαγωγή elaliberta.gr:Ο Οτέλο ντε Καρβάλιο, η σημαντικότερη ίσως φυσιογνωμία της Επανάστασης των Γαριφάλων στην Πορτογαλία το 1974, άφησε την τελευταία του πνοή στις 25 Ιουλίου, σε ηλικία 84 ετών. Ως φόρο τιμής σ’ αυτόν τον ασυμβίβαστο επαναστάτη, το όνομα του οποίου είναι ταυτισμένο με την επανάσταση στην οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο, το elaliberta.gr αναδημοσιεύει το παρακάτω κείμενο. Η Πορτογαλία στο σταυροδρόμι, του Τόνυ Κλιφ δεν είναι μόνο εξιστόρηση και ανάλυση των επαναστατικών γεγονότων του 1974/1975 στην Πορτογαλία, αλλά αποτελεί κατά κάποιο τρόπο και ένα ιστορικό ντοκουμέντο, πρώτα της ίδιας της πορτογαλικής επανάστασης

Giulio Calella

Στην εικοστή επέτειο της συνόδου κορυφής των G8 στη Γένοβα το 2001, κυκλοφόρησαν ανακατασκευές των όσων συνέβησαν, οι οποίες αποδομούν το γεγονός, αναδεικνύουν τα εκρηκτικά γεγονότα χωρίς να εξηγούν τις ρίζες τους και εξαφανίζουν την ιστορία ενός κινήματος που θα πρέπει αντίθετα να ανακαλυφθεί εκ νέου.