Kristina Korte

Καταστροφές όπως οι τραγικές πλημμύρες στο Πακιστάν θα γίνονται όλο και πιο συχνές. Η εποχή της κλιματικής αλλαγής καθιστά αναγκαία τη μετανάστευση ως στρατηγική προσαρμογής. Τα συνοριακά τείχη δεν αποτελούν ασφαλώς επαρκή απάντηση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Ωστόσο, αυτοί που εκπέμπουν το μεγαλύτερο ποσοστό αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου παγκοσμίως δαπανούν πολύ περισσότερα χρήματα για τον έλεγχο των συνόρων παρά για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Αντί γι’ αυτό, πρέπει επειγόντως να στηρίξουμε όσους εκτοπίζονται –ή παγιδεύονται– από την κλιματική αλλαγή.

Εμείς, οι Ουκρανές φεμινίστριες, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην ιρανική εξέγερση, που προκλήθηκε από τη βάναυση δολοφονία της Mahsa Amini από την ιρανική αστυνομία Ηθών. Χιλιάδες γυναίκες απάντησαν σε αυτό το έγκλημα βγαίνοντας στους δρόμους, κόβοντας τα μαλλιά τους και βγάζοντας και καίγοντας δημοσίως τα χιτζάμπ ως σύμβολο της καταπίεσης. Αυτό που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία κατά της αστυνομικής βίας και του υποχρεωτικού χιτζάμπ, μετατράπηκε γρήγορα σε μια γενική αντίσταση του ιρανικού λαού κατά του πατριαρχικού και δικτατορικού καθεστώτος των μουλάδων και της αυταρχικής μορφής καπιταλισμού που αντιπροσωπεύει.

Lee Sustar

Saman Sepehriwa

Η μεγάλη κινητοποίηση που ακολούθησε τις αμφισβητούμενες εκλογές το 2009 στο Ιράν μεταμόρφωσε αμετάκλητα την πολιτική της χώρας. Μια κατάφωρη απόπειρα εκλογικής νοθείας από τον νυν πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ μετατράπηκε σε πραξικόπημα, δημιουργώντας ένα βαθύ ρήγμα στην ιρανική άρχουσα τάξη. Η ιδεολογική νομιμοποίηση και αξιοπιστία του καθεστώτος έχει καταρρεύσει. Για να κρατηθεί στην εξουσία, ο Αχμαντινετζάντ έχει ξεκινήσει μια δίκη για επίδειξη εναντίον επιφανών ρεφορμιστών πολιτικών, ενώ βασίζεται στην άγρια καταστολή στους δρόμους για να διατηρήσει την «τάξη».

Siavash Saffari

Τις τελευταίες ημέρες του 2017, ένα κύμα διαδηλώσεων ξέσπασε στο Ιράν, φέρνοντας στην επιφάνεια πλήθος οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δυσαρεσκειών. Παρά την πληθώρα συνθημάτων και αιτημάτων, το αρχικό έναυσμα θεωρείται γενικά ότι ήταν οικονομικό. Αυτό το άρθρο έχει ως στόχο να προσεγγίσει τις διαδηλώσεις του Ιράν εξετάζοντας τη μεταβαλλόμενη δυναμική μεταξύ του κράτους και των φτωχών στις τέσσερις δεκαετίες από την επανάσταση του 1979 στη χώρα. Υποστηρίζεται ότι, ενώ κατά την πρώτη δεκαετία μετά την επανάσταση οι φτωχοί αποτέλεσαν την πρωταρχική κοινωνική βάση του μετεπαναστατικού κράτους, η (νεοφιλελεύθερη) στροφή στις οικονομικές πολιτικές από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 καλλιέργησε νέες δυναμικές στις οποίες τα κατώτερα οικονομικά στρώματα απογοητεύονται όλο και περισσότερο από το κράτος και στερούνται των δικαιωμάτων τους.

Εδώ και εβδομάδες η κοινωνία του Ιράν βγαίνει στους δρόμους προχωρώντας σε γενικευμένη εξέγερση, έχοντας πλήρη επίγνωση της βαρβαρότητας που εξαπολύει το καθεστώς επάνω της. Θεωρούμε κρίσιμο σήμερα να δώσουμε το δημόσιο βήμα στους ίδιους τους ανθρώπους που είναι από εκεί ώστε να μας μεταφέρουν απευθείας το κλίμα και το τι συμβαίνει, σπάζοντας την αλυσίδα διαφόρων ψευδών ειδήσεων που βρίσκουν τον χώρο να αναπαραχθούν. Για αυτό τον σκοπό, 4 διαφορετικά διαδικτυακά εγχειρήματα ενώνουμε τις δυνάμεις μας και προχωρούμε στη διοργάνωση της εκδήλωσης-συζήτησης.  Ομιλητής: Siyâvash Shahabi (Ιρανός εξόριστος, δημοσιογράφος). Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, θα διαβαστούν θέσεις Ιρανών γυναικών…

Τι σημαίνει η εκλογική νίκη του Λούλα για την οργάνωση του αντιφασιστικού κινήματος στη Βραζιλία. Ο Λούλα ντα Σίλβα κέρδισε οριακά τις προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία έναντι του Ζαΐρ Μπολσονάρου στις 30 Οκτωβρίου (51-49%). Ωστόσο, ο μπολσοναρισμός -η ακροδεξιά ιδεολογία που διανθίζεται από φασιστικά χαρακτηριστικά και υποστηρίζεται με ενθουσιασμό από τις ανώτερες τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων- συνεχίζει να είναι ισχυρότερη από ποτέ…Το 49% των εκλογέων που είχαν δικαίωμα ψήφου -πενήντα οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι- στη δεύτερη μεγαλύτερη δημοκρατία της αμερικανικής ηπείρου ψήφισαν έναν υποψήφιο του οποίου το κύριο προεκλογικό σύνθημα ήταν "Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια και Ελευθερία"…

Fred Halliday

Η περίοδος αμέσως μετά τη Ρωσική Επανάσταση κατέχει μια ξεχωριστή θέση ακόμα και σήμερα, στο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα. Στις συγκεχυμένες συνθήκες που ακολούθησαν την κατάρρευση των Κεντρικών Δυνάμεων και υπό την έμπνευση των γεγονότων στην Πετρούπολη και τη Μόσχα, έγιναν αρκετές προσπάθειες να επεκταθούν τα σύνορα της εργατικής εξουσίας – στο Βερολίνο, το Μόναχο και τη Βουδαπέστη το 1919, και στα σοβιέτ του Τορίνο το 1919-20… Ωστόσο, αν οι Σπαρτακιστές και η πολιτοφυλακή της Βουδαπέστης διατηρούν μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη του ευρωπαϊκού κινήματος, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για ένα σημαντικό και κατά κάποιο τρόπο συγκρίσιμο επεισόδιο στην ιστορία του κομμουνισμού της Μέσης Ανατολής, δηλαδή την επαναστατική δημοκρατία που ιδρύθηκε στην επαρχία Γκιλάν του βόρειου Ιράν τον Ιούνιο του 1920 και διήρκεσε δεκαέξι μήνες μέχρι την καταστροφή της από την κεντρική κυβέρνηση τον Οκτώβριο του επόμενου έτους.

Ε. Χ. Καρρ

Την άνοιξη του 1920, όταν πια η σοβιετική κυβέρνηση ήταν σε θέση να δράσει, παρέμεναν στη βόρεια Περσία λίγες ακόμη βρετανικές δυνάμεις... Τη νύχτα της 18ης Μαΐου 1920, μια ισχυρή σοβιετική στρατιωτική δύναμη, με επικεφαλής τον Ρασκόλνικωφ, αποβιβάστηκε στο λιμάνι Ενζελί της Κασπίας, με άμεσο στόχο την κατάληψη των ρωσικών πλοίων του στόλου της Κασπίας που είχε εγκαταλείψει εκεί με το πλήρωμά τους ο ηττημένος Ντενίκιν. Η επιχείρηση πέτυχε απόλυτα. Η βρετανική φρουρά αποσύρθηκε από το Ενζελί καθώς και από τη γειτονική πόλη Ρεστ, που καταλήφθηκε κι αυτή από σοβιετικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, σοβιετικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν... έμπαιναν στο Γκιλάν. Ο Κουτσίκ Χαν και οι σοβιετικοί αντιπρόσωποι, που συναντήθηκαν στις 20 Μαΐου στο Ρεστ, συμφώνησαν και διακήρυξαν την ίδρυση της ανεξάρτητης Σοβιετικής Δημοκρατίας του Γκιλάν.

Μετά τις 24 Φεβρουαρίου, τόσο μεταξύ μας όσο και με συντρόφους/σσες από διαφορετικές χώρες, συζητάμε συχνά για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η Ευρώπη. Γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος; Πώς αυτός άλλαξε τις πολιτικές προοπτικές της περιοχής και ειδικότερα της Λευκορωσίας; Πώς νιώθουμε για το ΝΑΤΟ; Είναι δυνατόν να υπηρετεί κάποιος στις ένοπλες δυνάμεις ενός κράτους και να παραμένει αναρχικός; Τέλος, τι πρέπει να κάνουμε, στα πλαίσια του πολέμου, όντας μέρος της διασποράς στην Πολωνία; Έχουμε καταλήξει σε μια συλλογική θέση για τα παραπάνω αλλά και για άλλα θέματα, τα οποία περιγράφονται στο κείμενο που ακολουθεί.

M. Arman

Η Ιρανική Επανάσταση ήταν μια ήττα του κυρίαρχου τρόπου σκέψης της ιρανικής αριστεράς. Παρά την ειλικρίνεια του αγώνα της αριστεράς εναντίον της μοναρχίας των Παχλαβί, την αποτελεσματική συμμετοχή της στον ένοπλο αγώνα του Φεβρουαρίου 1979 και τις οργανωτικές της δραστηριότητες κατά την περίοδο μετά τον Φεβρουάριο, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη της αριστεράς ως υπαρκτής κοινωνικής δύναμης, κανένα από αυτά τα μέτρα δεν ξεπέρασε τους βαθύτατους δομικούς περιορισμούς που η αριστερά επέβαλε στον εαυτό της μέσω της ίδιας της σκέψης της.