Ό φασισμός και ο ναζισμός ως πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά αντιμετωπίζεται στον δρόμο, στις γειτονιές, στα συνδικάτα και στην κοινωνία. Η μαζική, πολύμορφη και ενωτική πάλη όλα τα προηγούμενα χρόνια απέτρεψε τη νομιμοποίησή του σε ευρύτερα κοινωνικά ακροατήρια και υποχρέωσε τις αρμόδιες δυνάμεις της κρατικής εξουσίας να ελέγξουν την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής σε όλα τα κλιμάκια της ιεραρχίας της και όχι μόνο στα εκτελεστικά όργανα. Η καταδικαστική απόφαση της 7.10.2020 έθεσε τέλος στην ατιμωρησία της φασιστικής βίας στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία μετά από πολλές δεκαετίες.

Από τον Απρίλιο του 2022 η κυβέρνηση της Λευκορωσίας ασκεί συστηματική καταστολή κατά των ανεξάρτητων συνδικάτων στη Λευκορωσία. Μέχρι τώρα έχουν καταδικαστεί τριάντα συνδικαλιστές σε 64 χρόνια φυλάκισης και 12,5 χρόνια περιορισμού της ελευθερίας τους. Οι αρχές της Λευκορωσίας αποκαλούν συνεχώς τα ανεξάρτητα συνδικάτα "εξτρεμιστές" και "πράκτορες της Δύσης" και διεξάγουν εκστρατείες συκοφάντησης, καθιστώντας σαφές ότι οποιοσδήποτε συνδέεται με το Λευκορωσικό Κογκρέσο Δημοκρατικών Συνδικάτων (BKDP) και τις οργανώσεις του, διατρέχει τον κίνδυνο να διωχθεί ποινικά. Οι αρχές της Λευκορωσίας δεν έχουν μέχρι στιγμής παραχωρήσει πρόσβαση για επίσκεψη σε φυλακισμένους συνδικαλιστές ακτιβιστές, προκειμένου να διευκρινιστούν οι συνθήκες σύλληψης και κράτησής τους.

Michael Karadjis

Ξανά και ξανά, μας έχουν πει ότι ο «Παγκόσμιος Νότος» –δηλαδή ο αναπτυσσόμενος κόσμος που αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από πρώην αποικίες– δεν υποστηρίζει την αντίσταση της Ουκρανίας απέναντι στη βάρβαρη αποικιοκρατική εισβολή της Ρωσίας, ή ακόμη και ότι υποστηρίζει τη Ρωσία. Σύμφωνα με αυτή την απόδοση της πραγματικότητας, η υποστήριξη προς την Ουκρανία είναι εξ ολοκλήρου ένα σχέδιο της αυτοκρατορικής Δύσης, και αυτό ακριβώς το γεγονός είναι ένας ακόμη λόγος που οι πρώην αποικίες των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών δεν θέλουν να βρίσκονται στο πλευρό των πρώην αποικιοκρατών αφεντικών τους.

Για την διεθνή αριστερά, ο πόλεμος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία ξεκίνησε όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και δεν αποκλείεται και να τελειώσει όπως εκείνος. Πράγματι, από την πρώτη κιόλας μέρα τους, και οι δύο αυτοί πόλεμοι έχουν προκαλέσει τη διάσπαση της διεθνούς αριστεράς σε δύο ολοένα και πιο αποκλίνουσες, αντίθετες και ασυμφιλίωτες παρατάξεις… Σήμερα, έντεκα μήνες αργότερα, όλα δείχνουν ότι ο Μάρτιος του 2022 είναι πράγματι για τη διεθνή αριστερά του 21ου αιώνα αυτό που ήταν ο Αύγουστος του 1914 για τον 20ό!

Ο Ρασούλ Μπονταγκί είναι δάσκαλος και μέλος της Ένωσης Ιρανών Εκπαιδευτικών. Ο Μπονταγκί έχει αφιερώσει τη ζωή του στη βελτίωση της σύγχρονης εκπαίδευσης και στο να διασφαλίσει ότι όλα τα παιδιά του Ιράν θα έχουν ποιοτική, δωρεάν και ισότιμη εκπαίδευση. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση με την κατηγορία της "προπαγανδιστικής δραστηριότητας κατά της κυβέρνησης" και της " συνωμοσίας και συνάθροισης με σκοπό τη διατάραξη της εθνικής ασφάλειας". Σε ένα πρόσφατο σημείωμά του που γράφτηκε από τη φυλακή Εβίν, ο Ρασούλ Μπονταγκί μίλησε για τα αιτήματα των εκπαιδευτικών …Αυτό το άρθρο του Μπονταγκί δημοσιεύθηκε από το Συντονιστικό Συμβούλιο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ιρανών Εκπαιδευτικών.

Θα μιλήσουν: Η Frieda Afary, είναι Ιρανοαμερικανίδα, συγγραφέας και παραγωγός των ιστοσελίδων, Iranian Progressives in Translation και του https://socialistfeminism.org. Η Oksana Dutchak (Ουκρανία), κοινωνιολόγος ερευνήτρια στους τομείς των εργασιακών ζητημάτων και της ανισότητας των φύλων, συντάκτρια στο Commons. Η Vica Kravtsova (Ρωσική Ομοσπονδία) είναι φεμινίστρια ακτιβίστρια. Εργάζεται πάνω στα θέματα του φεμινισμού και της αποαποικιοποίησης στην πρώην ΕΣΣΔ. Η Dorota Spyrka, (κόμμα Razem, Πολωνία), μία από τις συντονίστριες της υποστήριξης του νόμου για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων στην Πολωνία, φεμινίστρια, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των προσφύγων. Η Dóra Kata Kiss (Ουγγαρία), κοινωνική επιστήμονας, ερευνήτρια που επικεντρώνεται σε μειονοτικές ομάδες που αποκλείονται από τη δημόσια ψυχιατρική περίθαλψη

Pierre Rousset

Με μια πρώτη ματιά, οι πορείες της Ρωσίας και της Κίνας κατά τη διάρκεια του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα φαίνονται πολύ παρόμοιες: από την επανάσταση στην επανένταξη στην καπιταλιστική παγκόσμια αγορά με τον κίνδυνο να γίνουν (και πάλι) κυριαρχούμενες χώρες, ενώ ακολούθησε μια ανάκαμψη που οδήγησε στην επιβεβαίωση δύο νέων ιμπεριαλισμών. Με μια πιο προσεκτική εξέταση, οι τροχιές αυτές αποδεικνύονται επίσης αναπόφευκτα ιδιαίτερες σε περισσότερες από μια πτυχές.

Nilosree Biswas

Το γυναικείο κίνημα στο Ιράν ήταν πολιτικό στον πυρήνα του, ωστόσο είχε και μια πολιτιστική πορεία, η οποία τελικά θα εκδηλωνόταν στον Ιρανικό Φεμινιστικό Κινηματογράφο. Η ιστορία μάς λέει ότι ο κινηματογράφος του Ιράν που καθορίζεται από τις γυναίκες ξεπήδησε πάντα από την αντίσταση, παρά τα όποια εμπάργκο.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς έχουν συχνά κατηγορηθεί ότι υποστηρίζουν το « δύο μέτρα και δύο σταθμά » και ότι έχουν μια διπλή ηθική. Ότι τάχα αντιτάχθηκαν στην εφαρμογή και στην ταξική πάλη των ίδιων ηθικών αρχών που συνήθως ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Εξ ου και η κατηγορία ότι οι ίδιοι και οι μαθητές τους (ο Λένιν και ο Τρότσκι, μεταξύ άλλων) πρόβαλαν την αρχή ότι στην ταξική πάλη "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Από αυτό προκύπτει η ακόμη ισχυρότερη μομφή ότι τουλάχιστον το μικρόβιο των σταλινικών στρεβλώσεων περιέχεται στις διδασκαλίες των ίδιων των Μαρξ και Ένγκελς.

Σήμερα, με την ευκαιρία της ταφής του έκπτωτου πλέον και πάντα μισητού βασιλιά, θυμόμαστε μια μεγάλη λαϊκή εξέγερση, την πρώτη μεγαλύτερη στη μεταπολεμική Ελλάδα. Τα Ιουλιανά δεν τα ξέρουν οι νέες γενιές, και είναι απορίας άξιον πώς τόσες μέρες, που συζητούνται τα ιστορικά γεγονότα του πραξικοπήματος του 1965, τα Ιουλιανά, η δυναμική τους και η σημασία τους δεν απασχόλησαν το δημόσιο λόγο από πλευράς αριστεράς. Ήταν η μαζική κάθοδος των λαϊκών δυνάμεων στο δημόσιο χώρο, από την Αθήνα πρωτίστως, τη Θεσσαλονίκη δευτερευόντως και όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Οι διαδηλώσεις, για 50 ημέρες, ήταν μαζικές, γεμάτες δύναμη και ενθουσιασμό...