Διαλαλούμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι του κόσμου χωράνε, γιατί μόνο αυτοί παράγουν τον πλούτο. Απαιτούμε ανοιχτά σύνορα, γιατί δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στο κράτος των καπιταλιστών να σκοτώνει τους εργάτες και τις εργάτριες στα ναρκοπέδια και στα νερά του Αιγαίου, την ίδια στιγμή μάλιστα που τα κεφάλαια έχουν πλήρη ελευθερία κίνησης. Απαιτούμε άσυλο για όσους και όσες το ζητούν, χαρτιά και νομιμοποίηση για όλους και όλες. Απαιτούμε άμεση στέγαση για όσο διάστημα χρειαστεί, κάτω από συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Αγνοώντας προκλητικά το κίνημα του ΟΧΙ και το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε, σχεδίασε και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να επιβάλει ένα τεράστιο πακέτο λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων για λογαριασμό της εγχώριας και των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, η συντριπτική πίεση των οποίων δεν άφηνε κανένα περιθώριο για «έντιμους συμβιβασμούς». Και ανέλαβε να την επιβάλει με κάθε μέσο, έτσι όπως γίνονται αυτές οι δουλειές: με καταστολή, αστυνομική βία και δίκες εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιτάχθηκαν στο νέο μνημόνιο. Η εξέλιξη αυτή κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Ήταν η φυσική και προβλέψιμη κατάληξη μιας βαθιά εμπεδωμένης πολιτικής διαχείρισης του αστικού κράτους και ταξικής συνεργασίας, η οποία οδηγεί νομοτελειακά στην πλευρά του ισχυρού, της καπιταλιστικής τάξης. Αγωνιστικά τμήματα της εργατικής τάξης χάνουν τις αυταπάτες τους για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή για τις υποτιθέμενες ανατρεπτικές εξελίξεις που αντικειμενικά θα προκαλούσε η κυβέρνησή του. Ο ίδιος ο μηχανισμός του αποσαθρώνεται με τις καθημερινές αποχωρήσεις μελών και στελεχών.

Το ...e la libertà θέλει να συμβάλει στην προσπάθεια να εκφραστεί η έκταση και ο πλούτος της συζήτησης που διεξάγεται μέσα στην ή γύρω από την αντικαπιταλιστική αριστερά και κυρίως να προσπαθήσει να αναδείξει ζητήματα και μέτωπα πάλης που πιστεύουμε ότι θα πρέπει να καταλαμβάνουν μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της συζήτησης.

Σε μια περίοδο που χτυπιούνται τα εργατικά δικαιώματα, ως αποτέλεσμα της αντεργατικής- αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται τόσο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και από την πρόσφατη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,ο συλλογικός αγώνας, η οργάνωση στα σωματεία μας και η ταξική αλληλεγγύη είναι η δύναμή μας.Με αυτό τον τ ρόπο μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις.

Το αναγκαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, για να υπάρξει και να είναι νικηφόρο, χρειάζεται δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά, χρειάζεται όλη την εμπειρία και τον πλούτο του δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χρειάζεται να μπολιαστεί από την ανυποχώρητη στάση του δυναμικού που τη συγκροτεί. Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα για την Αριστερά και τον εργαζόμενο λαό, στηρίζουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο Άγγελος Χάγιος, μέλος της Π.Σ.Ο. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην τηλεόραση του ThePressProject, ενόψει των κρίσιμων εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου.

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί είναι δύναμη:

• του αγώνα, του κινήματος, της μάχης. Εγγύηση για μια δυνατή εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση. Που έδωσε με όλες της τις δυνάμεις την μάχη του «ΟΧΙ».

• Της αντικαπιταλιστικής διεξόδου και προοπτικής. Που παλεύει για την ανατροπή αυτού του βάρβαρου και σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος της φτώχιας, της ανεργίας, του ολοκληρωτισμού και του πολέμου.

• της ενότητας. Που προτείνει και παλεύει για ένα πλατύ μέτωπο ανατροπής, όλων των δυνάμεων που μάχονται για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, σε σύγκρουση μετο μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ, με δημοκρατική συγκρότηση από τα κάτω.  Που θα φτάσει την μάχη με τους εκμεταλλευτές και δυνάστες μας μέχρι το τέλος!

Τώρα ψηφίζουμε

ΑΝΤΑΡΣΥΑ / Εκλογική συνεργασία με Ε.Ε.Κ. και ανένταχτους-ες αγωνιστές-στριες της αριστεράς

Με χειροβομβίδες κρότου λάμψης επιτέθηκε η αστυνομία στους 1.000 περίπου πρόσφυγες (Αφγανοί μάλλον οι περισσότεροι) που ζητούσαν να επιβιβαστούν στο πλοίο για τον Πειραιά στο λιμάνι της Μυτιλήνης.

Αυτή είναι η Ευρώπη σας και ο πολιτισμός σας… η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κανόνες της…

Που δεν προλαβαίνει να προφυλάξει ένα τρομαγμένο παιδί από τις βόμβες σας και από τον πνιγμό, γιατί έχει το νοιάξιμό της στις Τράπεζες που «πνίγονται» από τα χρέη.

του Ghayath Naisse

Το καθεστώς των Άσαντ, πατέρα και γιου, έχει πετύχει, επί τέσσερις δεκαετίες, την αναδιαμόρφωση μιας μεγάλης και ισχυρής αστικής τάξης. Αλλά αυτό που ο δικτάτορας Άσαντ ο πρεσβύτερος έκανε επί τρεις δεκαετίες, από την άποψη αυτή, διακρίνεται από σύνεση και αργή επιστροφή του πνεύματος της μεγάλης αστικής τάξης, μέσω προσεκτικά μελετημένων μέτρων και με την οργανική σύνδεσή της με την κυρίαρχη εξουσία. Αλλά ο Άσαντ ο πρεσβύτερος διατήρησε σε κάποιο βαθμό τον κοινωνικό ρόλο του κράτους, διατηρώντας τα δωρεάν συστήματα υγείας και εκπαίδευσης και τις επιδοτήσεις για τα βασικά προϊόντα διαβίωσης για τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζόμενων τάξεων και απορρόφησε μέρος της ανεργίας στην εκτεταμένη κρατική γραφειοκρατία χωρίς ορθολογική παραγωγική λειτουργία, ειδικά στον στρατό, στον μηχανισμό ασφαλείας, και στις διοικητικές υπηρεσίες. Αυτή η επιφυλακτικότητα από την άποψη της διαφύλαξης ορισμένων από τις κοινωνικές κατακτήσεις που Άσαντ ο πρεσβύτερος διατήρησε, είχε εγκαταλειφθεί από τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, όταν διαδέχθηκε τον πατέρα του τον Ιούλιο του 2000. Καθιέρωσε τις άμεσες και βίαιες νεοφιλελεύθερες αλλαγές στην οικονομία, με μια επαίσχυντη αδιαφορία για όλες τις αναμενόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, με την πεποίθηση ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της εξουσίας είχαν καταστρέψει, κατά τη διάρκεια δεκαετιών, κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας.