Áron Rossman-Kiss

Την τελευταία δεκαετία, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν έχει αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους –και πιο αμφιλεγόμενους– πολιτικούς της Ευρώπης: δεν είναι μικρό κατόρθωμα για τον ηγέτη μιας χώρας της οποίας η οικονομική ή στρατηγική σημασία τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε παγκόσμια κλίμακα παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, μέτρια. Έχοντας καθιερωθεί ως σημείο αναφοράς για την ακροδεξιά παγκοσμίως, ο Όρμπαν έχει επίσης γίνει αντικείμενο συνεχούς κριτικής, παρεξήγησης και καθαρής φαντασιοπληξίας σε όλο το πολιτικό φάσμα. Πιστός στον εαυτό του, έκανε προεκλογική εκστρατεία με την πλατφόρμα «όχι μετανάστευση, όχι φύλο, όχι πόλεμος» ενόψει των εκλογών του 2024 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και κάλεσε τους υποστηρικτές του να «καταλάβουν τις Βρυξέλλες». Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι η ανάληψη της εκ περιτροπής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ από την Ουγγαρία τον Ιούλιο του 2024, δεν θα ήταν χωρίς αναταράξεις.

Όπως και οι σύντροφοί του, ο Ilya Budraitskis έχει υποστεί διώξεις από το καθεστώς Πούτιν. Μέλος του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (RSM), αντιτίθεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Σε μια αποκλειστική συνέντευξη, μίλησε στο «esquerda.net» για την τεχνική της πολιτικής δίωξης και το ιδεολογικό μοντέλο που υιοθετεί η ρωσική κυβέρνηση για να νομιμοποιήσει τον ιμπεριαλισμό και την εισβολή της στην Ουκρανία. Η εισβολή στην Ουκρανία οδήγησε σε έναν πόλεμο, ο οποίος, δύο χρόνια αργότερα, συνεχίζεται χωρίς ορατό τέλος.

Οι πρόσφατες αλλαγές προσωπικού στο ουκρανικό υπουργικό συμβούλιο υπό το σύνθημα Επανεκκίνηση δείχνουν ότι το νεοφιλελεύθερο σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αδυνατεί να διορθώσει τα λάθη του. Η ανανέωση περίπου του 50% των προσώπων (κυρίως δευτερεύοντα πρόσωπα) δεν συνοδεύτηκε από καμία συζήτηση για την ανάγκη αναθεώρησης της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικής πορείας. Και χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις, είναι σαφές: η μεγάλης κλίμακας ιδιωτικοποίηση της οικονομίας θα συνεχιστεί, οι ολιγάρχες θα διατηρήσουν την επιρροή τους στις στρατηγικές βιομηχανίες (συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας), οι κοινωνικές λειτουργίες του κράτους θα αμβλυνθούν και οι απλοί άνθρωποι θα σηκώσουν το βάρος του πολέμου.

Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν προκηρύχθηκαν νωρίτερα από το αναμενόμενο μετά τον θάνατο του προέδρου Εμπραχίμ Ραϊσί σε συντριβή ελικοπτέρου στις 19 Μαΐου. Φαίνεται ότι η κλίκα του Υπέρτατου Ηγέτη Χαμενεΐ, η κυρίαρχη παράταξη στο καθεστώς, άδραξε την ευκαιρία αυτή για να κάνει μια αλλαγή τακτικής: να παρουσιάσει ένα πιο αποδεκτό πρόσωπο στις δυτικές χώρες με την ελπίδα να τερματιστούν οι βαριές κυρώσεις τους. Η παρωδία των προεδρικών εκλογών επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια για περισσότερα από σαράντα χρόνια.

Το συμπέρασμα είναι ότι, από τα δύο κύματα εξεγέρσεων που γνώρισε η αραβόφωνη περιοχή το 2011 και το 2019, τα υπάρχοντα καθεστώτα πήραν μόνο μαθήματα καταστολής για να σφίξουν τη λαβή τους στις κοινωνίες. Με τον τρόπο αυτό, το μόνο που κάνουν είναι να προετοιμάζουν το έδαφος για ακόμη μεγαλύτερες και πιο απειλητικές εκρήξεις από αυτές που έχει δει η περιοχή μέχρι στιγμής, καθώς η διαρθρωτική οικονομική και κοινωνική κρίση που αποτέλεσε τη βάση των δύο προηγούμενων επαναστατικών κυμάτων εξακολουθεί να επιδεινώνεται και αναπόφευκτα θα επιδεινώνεται όσο τα καθεστώτα τυραννίας και διαφθοράς παραμένουν στη θέση τους.

Η ευθύνη του NFP είναι να συγκεντρώσει όλες τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις που συμμετέχουν στην προεκλογική εκστρατεία, να προετοιμάσει αυτές τις κινητοποιήσεις και να τις ζωντανέψει στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στις γειτονιές, δημιουργώντας τοπικές επιτροπές του NFP. Οι διαδηλώσεις της 7ης Σεπτεμβρίου ήταν ένα πρώτο επιτυχημένο βήμα για να επιβεβαιωθεί ότι η μομφή της κυβέρνησης προετοιμάζεται στους δρόμους. Η απεργία της 1ης Οκτωβρίου που καλέστηκε από πολλά συνδικάτα είναι ο επόμενος σταθμός και πρέπει να αποτελέσει την αρχή ενός παρατεταμένου αγώνα για να μπει ένα τέλος στον Μακρόν και την ακροδεξιά!

Romaric Godin

Αυτός είναι αναμφίβολα ο πυρήνας του λόγου του BSW: πρόκειται για την προώθηση μιας ενάρετης μορφής καπιταλισμού που είναι χαρακτηριστική του γερμανικού καπιταλισμού και ικανή να διασφαλίσει τη σταθερότητα της κοινωνίας. Ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά και η μετανάστευση, διαταράσσουν αυτή την εθνική αρμονία που πρέπει να αποκατασταθεί. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την υπεράσπιση της αναδιανομής από τα πάνω (μια εθνική και ενάρετη μορφή της θεωρίας του trickle-down), η οποία θα ευνοήσει την εθνική εργατική τάξη, κάνοντας τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη μετανάστευση και, παρεμπιπτόντως, το κλίμα να πληρώσουν.

Του Γιώργου Μητραλιά

Ό,τι ακολουθεί δεν απευθύνεται στη Δεξιά και στα (οικονομικά, κοινωνικά και άλλα) στηρίγματα της που κάνουν -δυστυχώς- καλά τη δουλειά τους. Ό,τι ακολουθεί απευθύνεται πρωτίστως στην Αριστερά που -επίσης δυστυχώς- δεν κάνει καθόλου καλά τη δική της...Γράφαμε λοιπόν πέρυσι τέτοιο καιρό, σε ένα κείμενο που παρέμεινε ημιτελές και ποτέ δεν δημοσιεύτηκε: «Το σοκ των δύο αλλεπάλληλων «μεσογειακών τυφώνων» Daniel και Elias ήταν αρκούντως ισχυρό για να προκαλέσει τους πρώτους γερούς κραδασμούς στους ποικίλους κλιματοσκεπτισμούς των Ελλήνων. Φυσικά, δεν πρόκειται παρά για κάποιες πρώτες ρωγμές…

Alexander J. Brown

Ο σοσιαλισμός αναπτύχθηκε στην Ιαπωνία στα τέλη του δέκατου ένατου και στις αρχές του εικοστού αιώνα στο πλαίσιο της γενικής κοινωνικής αναταραχής που προκάλεσε ο ταχύς εκσυγχρονισμός. Το 1853 και το 1854, ο Αμερικανός πλοίαρχος Μάθιου Κ. Πέρι έφτασε στην Ιαπωνία με έναν στόλο από «μαύρα πλοία» (ατμοκίνητες κανονιοφόρους) και απαίτησε να ανοιχτεί η Ιαπωνία στο εμπόριο με τη Δύση. Αυτή η ιμπεριαλιστική βία κλόνισε την παλιά φεουδαρχική τάξη και λειτούργησε ως καταλύτης για τη δημιουργία ενός σύγχρονου καπιταλιστικού έθνους-κράτους… Ορισμένες από τις πρώτες σοσιαλιστικές επιρροές στην Ιαπωνία προήλθαν από τον ρωσικό λαϊκισμό (ναροντνικισμό) και τον χριστιανικό πασιφισμό του Λέοντα Τολστόι. Στη δεκαετία του 1890, ο σοσιαλισμός ήταν σε μεγάλο βαθμό μια πνευματική αναζήτηση, επικεντρωμένη περισσότερο στην ανάγκη για υψηλά πρότυπα ηθικής συμπεριφοράς παρά στη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης… Οι αρχές της περιόδου Μέιτζι γρήγορα αναγνώρισαν τον σοσιαλισμό και την οργάνωση της εργατικής τάξης ως απειλή. Ανέπτυξαν έναν εκτεταμένο κατασταλτικό μηχανισμό για να περιορίσουν τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών και να φυλακίσουν και να τιμωρήσουν τους υποστηρικτές τους.

Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)

Οι ψηφοφόροι δεν ψήφισαν κάτι τέτοιο! Υπό αυτές τις συνθήκες, ένας άνδρας, όχι ακριβώς νέος, φτάνει στο Ματινιόν σχεδόν δύο μήνες μετά τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Και με πλήρη αδιαφορία για τα αποτελέσματα. Το μήνυμα του δεύτερου γύρου ήταν σαφές: η πλειοψηφία των ανθρώπων που ψήφισαν εξέφρασε την επιθυμία τους να αποκλείσουν το Rassemblement National και έδωσαν μια σχετική πλειοψηφία στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Με την απόφασή του να αποκλείσει το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης από το NFP, ο Μακρόν επέλεξε να καταστήσει το RN ρυθμιστή για την παραμονή στην εξουσία μιας δεξιάς κυβέρνησης. Διόρισε ένα παλιό πολιτικό στέλεχος, από το κόμμα με τους λιγότερους βουλευτές, που έχει υπηρετήσει σε αντικοινωνικές κυβερνήσεις και στα μη εκλεγμένα ευρωπαϊκά όργανα που εγγυώνται τη δημοσιονομική ορθοδοξία, δηλαδή την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν είναι αυτός που θα καταργήσει τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 1.600 ευρώ!