Heike Becker

Πενήντα χρόνια αφότου οι φοιτητικές διαδηλώσεις συγκλόνισαν μεγάλο μέρος του κόσμου του Ψυχρού Πολέμου, στη «Δύση» και στην «Ανατολή», το «Παγκόσμιο 1968» έχει γίνει το σύνθημα για να περιγράψει αυτές τις συνταρακτικές εξεγέρσεις εκείνης της γενιάς. Ακούμε πολλά για το Δυτικό Βερολίνο, το Παρίσι, το Μπέρκλεϊ, το Λονδίνο και στη συνέχεια για την Άνοιξη της Πράγας, ακόμη και περιστασιακά μπορεί να αναφερθούν τα γεγονότα του 1968 στην Πόλη του Μεξικού∙ αντίθετα, καμία από τις σχετικές επισκοπήσεις δεν φέρνει στο προσκήνιο τα γεγονότα που συνέβησαν στην αφρικανική ήπειρο γενικά και στη Νότια Αφρική ειδικότερα... Αυτό το άρθρο εξετάζει τα φοιτητικά κινήματα της Νότιας Αφρικής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, προσθέτοντας κάποιες σημειώσεις για την ευρύτερη ήπειρο, και συγκεκριμένα για τις διαδηλώσεις του Μάη του 1968 στη Σενεγάλη, το μοναδικό αφρικανικό γεγονός του 1968 που έχει τύχει περιορισμένης προσοχής. Στη συνέχεια, η εστίαση μετατοπίζεται στις πρόσφατες νοτιοαφρικανικές φοιτητικές διαδηλώσεις του 2015-2016.

Rita Adel Mohammad

Όσον αφορά την αλληλεγγύη, αυτό που νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουν και οι δύο λαοί είναι το εξής: είναι μια τόσο δύσκολη συζήτηση για τους ανθρώπους στην Παλαιστίνη, ή τον αραβικό κόσμο γενικότερα, και για τους ανθρώπους στην Ουκρανία, επειδή τα τραύματά μας προέρχονται από πολύ διαφορετικά μέρη. Για τους Ουκρανούς, το τραύμα συνδέεται με τη Σοβιετική Ένωση, με τη Ρωσία, μιλάμε για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Για τον αραβικό κόσμο, μιλάμε για τον ιμπεριαλισμό που κυριαρχείται από τη Δύση, μιλάμε για το ΝΑΤΟ, μιλάμε για τον πόλεμο στο Ιράκ που είναι ακόμα μια πολύ νωπή πληγή στην πρόσφατη αραβική ιστορία. Για μένα, μιλώντας ως Παλαιστίνια Ουκρανή, υπάρχουν πολλά τραύματα από την πλευρά της μητέρας μου και πολλά τραύματα από την πλευρά του πατέρα μου, αλλά ιστορικά, απλά δεν συναντιούνται, επειδή προέρχονται από δύο αντίθετες δυνάμεις, οι οποίες βρίσκονται σε αντιπαράθεση από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Ashley Smith

Οι Ηνωμένες Πολιτείες όδευαν ήδη προς μια από τις πιο οξείες μέχρι σήμερα πολιτικές κρίσεις όσο μπορούμε να θυμηθούμε. Και ξαφνικά ο πρώην πρόεδρος και καταδικασμένος για κακούργημα Ντόναλντ Τραμπ παραλίγο να δολοφονηθεί σε μια συγκέντρωση στην Πενσυλβάνια. Αφού επέζησε, ο Τραμπ ισχυροποίησε τη βάση του και στρίμωξε τους Δημοκρατικούς κατηγορώντας τους για την επίθεση. Ο Τραμπ θα εμφανιστεί τώρα ως ένας ισχυρός άνδρας που κατάφερε να επιζήσει απέναντι σε μια αποδυναμωμένη εκστρατεία του Μπάιντεν. Έχει μια εσωτερική πορεία προς τη νίκη στις εκλογές με σαφές πλεονέκτημα παρά το γεγονός ότι είναι ευρέως μισητός.

Γαμπρός του Μαρξ, συγγραφέας της διάσημης μπροσούρας «Το δικαίωμα στην τεμπελιά», ο Πολ Λαφάργκ υπήρξε μια πολυσύνθετη προσωπικότητα, ένας μαχητικός σοσιαλιστής πολιτικός και ένας οξυδερκής μαρξιστής διανοούμενος. Με πλατιά ενδιαφέροντα, παρουσίασε αξιόλογα έργα σε πολλούς τομείς: κοινωνικο-οικονομικές μελέτες, δοκίμια για τη φιλοσοφία, την τέχνη, την αρχαία ιστορία. Στο παρόν βιβλίο ο αναγνώστης θα βρει μερικά σημαντικά και άγνωστα στη χώρα μας δοκίμια του Λαφάργκ, εστιασμένα στην αρχαία μυθολογία και τις κοινωνικές σχέσεις της Αρχαιότητας. Αναφέρονται συγκεκριμένα στους μύθους του Αδάμ και της Εύας, της άσπιλης σύλληψης, της Αθηνάς και του Προμηθέα

Για μας είναι ξεκάθαρο ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών, ο μαχητικός αντιφασιστικός αγώνας θα πρέπει να είναι στο επίκεντρο των πολιτικών δράσεων. Στη Γαλλία του σήμερα, ο αντιφασισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αντι-αποικιακό και αντιρατσιστικό αγώνα άρα και με τους αγώνες των Κανάκ (στην αποικιοκρατούμενη Νέα Καληδονία) αλλά και με εκείνον της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Παρά την ενοχική ακινησία των γαλλικών κινημάτων απέναντι στο αποικιακό παρελθόν της χώρας και τις συνέπειές του, υπάρχουν κομμάτια του κινήματος στις γαλλικές μητροπόλεις που συναντιούνται και κουβεντιάζουν (π.χ. η συλλογικότητα των sanspapier -χωρίς χαρτιά- με το παριζιάνικο pride)…

Alex de Jong

Το 1968-69, το Πακιστάν συγκλονίστηκε από διαδηλώσεις… Η καταστολή ήταν θανατηφόρα, ιδίως στην Ανατολή, όπου σκοτώθηκαν σχεδόν δύο χιλιάδες άνθρωποι… Το Μπανγκλαντές δημιουργήθηκε χάρη σε έναν πόλεμο για την εθνική απελευθέρωση που είχε βαθιά ριζοσπαστική επίδραση στο λαό. Η εργατική τάξη του έχει μακρά και μαχητική παράδοση κοινωνικών αγώνων, καθώς οι αγρότες, οι εργάτες ένδυσης και άλλοι αγωνίστηκαν για μια καλύτερη ζωή. Σήμερα, οι αριστερές ιδέες εξακολουθούν να έχουν απήχηση σε όσους είναι έτοιμοι να αντιταχθούν στον θρησκευτικό και κυβερνητικό αυταρχισμό και να διασφαλίσουν τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του 1971.

Jessica Bell

Για μια περίοδο σχεδόν πέντε μηνών, από τις αρχές του Νοέμβρη του 1968 έως τα τέλη του Μάρτη του 1969, υπήρξε μια ριζοσπαστική εξέγερση σε όλο το Πακιστάν. Σε αυτήν συμμετείχαν περίπου 10 έως 15 εκατομμύρια άνθρωποι τόσο στο Ανατολικό όσο και στο Δυτικό Πακιστάν. «[Δεν] πέρασε ούτε μια μέρα... χωρίς κάποιου είδους πολιτική αναταραχή, εξέγερση, απεργία, αιματοχυσία ή διαδήλωση»… Η επανάσταση του Πακιστάν το 1968-9 μας δίνει μια ενδεικτική περίπτωση του πόσο ισχυρό μπορεί να είναι το προλεταριάτο. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, η εργατική τάξη προκάλεσε απίστευτη αστάθεια –και, για να είμαστε ειλικρινείς, απόλυτο χάος– στην εθνική οικονομία μέσω του ενός κύματος μετά το άλλο απεργιών και γκεράο.

Simon Pirani

Οι ρωσικές αρχές στις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας έχουν εντείνει τις επιθέσεις κατά της ουκρανικής ταυτότητας, κατάσχοντας μαζικά τα σπίτια των ανθρώπων, αναφέρουν ακτιβιστές του εργατικού κινήματος. Οι αρπαγές περιουσιών έρχονται να προστεθούν σε μια εκστρατεία τρόμου από τις δυνάμεις ασφαλείας για να παρακινήσουν τους ανθρώπους να καταδίδουν ο ένας τον άλλον, σε νομικές πιέσεις που ασκούνται σε όσους εξακολουθούν να έχουν ουκρανικά διαβατήρια και σε άλλα μέτρα απο-ουκρανοποίησης… Για παράδειγμα, μια οικογένεια μπορεί να διαπιστώσει ότι το σπίτι της έχει κηρυχθεί «χωρίς ιδιοκτήτη» και να αναγκαστεί να καταβάλει μια πληρωμή για να αποτρέψει την κατάσχεσή του. Εάν οι άνθρωποι λείπουν από το σπίτι τους για π.χ. ένα μήνα, μπορεί να επιστρέψουν και να διαπιστώσουν ότι η περιουσία τους έχει απαλλοτριωθεί.

Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)

Η πρόκληση των επόμενων ημερών είναι να επιβληθούν τα αποτελέσματα της κάλπης στο Μακρόν και την άρχουσα τάξη και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το πρόγραμμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Σε αυτόν τον συσχετισμό δυνάμεων, ο κόσμος της εργασίας, οι νέοι και ο πληθυσμός στο σύνολό του πρέπει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους για να ασκήσουν όλη τους τη δύναμη... Όλες οι συνιστώσες του Νέου Λαϊκού Μετώπου –τόσο οι πολιτικές δυνάμεις όσο και τα συνδικάτα, οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες που έχουν υποστηρίξει– πρέπει να συναντηθούν πολύ γρήγορα για να συζητήσουν τα μέσα δράσης που θα εφαρμοστούν για να δοθεί αυτή η δημοκρατική μάχη. Σε αυτό το πλαίσιο, η πρωτοβουλία των σιδηροδρομικών της CGT, που υποστηρίζεται από τη συνομοσπονδία της CGT, δείχνει τον δρόμο. Το κάλεσμα για συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα την Πέμπτη 18 Ιουλίου, μπροστά από την Εθνοσυνέλευση και τις νομαρχίες, πρέπει να προετοιμαστεί και να γίνει. Σε αυτό το πλαίσιο, η περίοδος των Ολυμπιακών Αγώνων δεν μπορεί να ανακύψει: πρέπει να είναι μια ευκαιρία για να ακουστεί η φωνή μας, ώστε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και το κοινωνικό μας στρατόπεδο να μην επιτρέψουν να τους αφαιρεθεί αυτή η νίκη.

Paul Martial

Το Μάλι, στη συνέχεια η Μπουρκίνα Φάσο και, τέλος, ο Νίγηρας υπέστησαν πραξικοπήματα και στη συνέχεια σχημάτισαν τη Συμμαχία των Κρατών του Σαχέλ (AES). Αυτές οι στρατιωτικές χούντες επιδιώκουν μια ενιαία πολιτική διεθνούς προσέγγισης, μια κοινή στρατηγική στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών και μια κοινή ρητορική γύρω από την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Τι πρέπει να συμπεράνουμε από αυτή τη νέα πραγματικότητα για τη Δυτική Αφρική; Ορισμένοι βλέπουν αυτούς τους πραξικοπηματίες ηγέτες ως νέους κήρυκες της απελευθέρωσης της Αφρικής. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Το κοινό στοιχείο μεταξύ αυτών των τριών πραξικοπημάτων είναι ότι στρέφονται κατά της γαλλικής πολιτικής. Αυτό δεν είναι το ίδιο, για παράδειγμα, με το πραξικόπημα στην Γκαμπόν, μια χώρα της Κεντρικής Αφρικής που επίσης ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Γαλλίας.