Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)

Αφού αρνήθηκε όλο το καλοκαίρι να διορίσει πρωθυπουργό από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, ο Μακρόν συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα σαν μονάρχης, παρά τις ήττες που υπέστη πρώτα στις ευρωεκλογές και κυρίως μετά στις βουλευτικές εκλογές, μονοπωλώντας έτσι την εξουσία με εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο. Μετά από μια βαριά ήττα στις ευρωεκλογές, ο Μακρόν μας κάλεσε επειγόντως στις κάλπες τον περασμένο Ιούνιο, με τον κίνδυνο, χωρίς κανέναν απολύτως φόβο, να δώσει την εξουσία στο RN, με το οποίο ετοιμαζόταν να συγκατοικήσει. Όμως το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ξεκάθαρο: όχι μόνο ο Μακρόν υπέστη άλλη μια ήττα, αλλά σε αντίθεση με τις ευρωεκλογές, ήταν το NFP που βγήκε πρώτο, με ένα πρόγραμμα ρήξης με τον Μακρονισμό.

Gilbert Achcar

Ποια είναι η σύγκρουση εντός της σιωνιστικής ελίτ της εξουσίας; Μην πιστεύετε ότι πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ γερακιών και περιστεριών, όπως την παρουσιάζουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Όχι, μη νομίζετε καν ότι οι περισσότεροι από τις ισραηλινές μάζες που διαδηλώνουν για να απαιτήσουν μια συμφωνία που θα οδηγήσει σε μια νέα ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ της κυβέρνησής τους και της Χαμάς, επιδιώκουν να τερματιστεί η τραγωδία της Γάζας και να αποσυρθεί ο στρατός κατοχής από αυτήν. Όχι, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, ο σιωνιστικός στρατός δεν θα αποχωρήσει για δεύτερη φορά από τη Λωρίδα, αφού ακόμη και οι «μετριοπαθείς» στις τάξεις του πιστεύουν ότι μια νέα αποχώρηση θα σήμαινε επανάληψη του ίδιου λάθους.

Joseph Daher

Έχοντας στριμωχτεί στη γωνία, εξαπολύοντας έναν πόλεμο που σκότωσε 40.000 Παλαιστίνιους και αποτυγχάνοντας να νικήσει τη Χαμάς, το Ισραήλ διπλασίασε τις προσπάθειές του, προκαλώντας έναν ευρύτερο πόλεμο με το Ιράν και τη Χεζμπολλάχ για να φέρει τις ΗΠΑ εναντίον εχθρών που δεν μπορεί να νικήσει μόνο του. Μέσα σε λίγες ώρες, το Ισραήλ δολοφόνησε τον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, και έναν ανώτερο στρατιωτικό διοικητή της Χεζμπολλάχ, τον Φουάντ Σουκρ. Το γεγονός ότι οι εκτελέσεις αυτές, που πραγματοποιήθηκαν στις 30 και 31 Ιουλίου, συνέβησαν στην Τεχεράνη και τη νότια Βηρυτό αντίστοιχα, σηματοδοτεί την προθυμία του Ισραήλ να παραβιάσει την ιρανική και λιβανέζικη κυριαρχία και να προκαλέσει και τους δύο δρώντες για την επίτευξη των στρατηγικών του στόχων, ακόμη και αν αυτό ενέχει τον κίνδυνο ευρύτερου πολέμου. Η επίθεση του Ισραήλ ήταν η δεύτερη στα νότια προάστια της Βηρυτού από τις 7 Οκτωβρίου, μετά τη δολοφονία του Σάλεχ αλ Αρούρι, αναπληρωτή επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς.

Florence Oppen

Στο βιβλίο του Ο εκατονταετής πόλεμος στην Παλαιστίνη (2020), ο Παλαιστίνιος ιστορικός Ρασίντ Χαλίντι ανέφερε ότι το νέο κύμα του απελευθερωτικού κινήματος πρέπει να πάρει κάποια μαθήματα από τις προηγούμενες δεκαετίες αγώνα: «Ούτε η εξάρτηση από τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ στις άκαρπες διαπραγματεύσεις της εποχής του Αμπάς ούτε η υποτιθέμενη στρατηγική της ένοπλης αντίστασης προώθησαν τους εθνικούς στόχους των Παλαιστινίων τις τελευταίες δεκαετίες. Ούτε έχουν πολλά να περιμένουν οι Παλαιστίνιοι από αραβικά καθεστώτα όπως αυτά της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, τα οποία σήμερα δεν ντρέπονται να υπογράφουν τεράστιες συμφωνίες με το Ισραήλ, ή της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τα οποία έχουν αγοράσει ισραηλινά όπλα και συστήματα ασφαλείας μέσω αμερικανικών τεχνασμάτων που μόνο ελάχιστα συγκαλύπτουν την προέλευσή τους».

Ο αντιφασισμός δεν είναι μεγάλα λόγια, βερμπαλισμός και αντιπαραθέσεις εσωτερικής κατανάλωσης για να δικαιολογούνται οι ανύπαρκτες πολιτικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο διεκδικητών της δημοτικής εξουσίας. Είναι καθημερινός αγώνας στους θεσμούς και κύρια στην κοινωνία όχι μόνο στον φασισμό αλλά και στις αιτίες που τον γεννούν και στις πολιτικές που τον εκτρέφουν : Την φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τους πολέμους, την καταπίεση, τον σεξισμό,την καταστολή.Και εξακολουθεί να είναι πάντα αγώνας μέσα και έξω από τα δικαστήρια για να οριστικοποιηθεί η ανατροπή της ατιμωρησίας της φασιστικής βίας.

Από τις εκδόσεις Αργοναύτης κυκλοφόρησε μόλις η συλλογή «Καπιταλισμός και πόλεμος». Περιλαμβάνει κείμενα μαρξιστών και κομμουνιστών επαναστατών για το θέμα του πολέμου, συγκεκριμένα των: Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Ζινόβιεφ, Τουχατσέφσκι, Τρότσκι, Φρούνζε, Μάο, Τίτο, Λούκατς, Τσε Γκεβάρα, Λιν Πιάο και Γκιαπ. Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου και αποσπάσματα από την «Εισαγωγή» και το «Επίμετρο» των επιμελητών Αντ. Παντίδη και Χρ. Κεφαλή.

Η Natalia Tylim του Tempest εξηγεί πώς το να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην προεδρική υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις ενάντια στον Τραμπ είναι λάθος και πώς το καθήκον είναι να οικοδομήσουμε μια υποδομή αντίστασης και στα δύο κόμματα του καπιταλισμού και της αυτοκρατορίας και να προβάλουμε την υπόθεση ενός σοσιαλιστικού ορίζοντα… Είναι καιρός να επικεντρωθούμε στο τι θα χρειαστεί για να χτίσουμε περισσότερες οργανώσεις, εκδόσεις και αγώνες που αρνούνται να υποκύψουν στην πίεση να συμβιβαστούν σε απελευθερωτικά αιτήματα στην υπηρεσία των καταπιεστών μας.

Gabriel Hetland

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο δεν είναι ξένος στις κατηγορίες για νοθεία. Τις αντιμετωπίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του, αρχής γενομένης από τον θρίαμβό του τον Απρίλιο του 2013 στην αναμέτρηση για τη διαδοχή του Ούγκο Τσάβες… Ωστόσο, αν οι ψευδείς κατηγορίες για νοθεία έχουν γίνει οικείες, αυτό δεν πρέπει να τυφλώνει τους αριστερούς στα απλά γεγονότα που κάνουν τον ισχυρισμό του Μαδούρο για νίκη «δύσκολο να τον πιστέψει κανείς», όπως το έθεσε ο Χιλιανός πρόεδρος Γκαμπριέλ Μπόριτς… Αν η Αριστερά θέλει να αντιμετωπίσει αυτή την αφήγηση και να υπερασπιστεί τα πραγματικά κέρδη του τσαβισμού κατά τις δεκαετίες του 2000 και του 2010, πρέπει να εγκαταλείψει τις παρηγορητικές φαντασιώσεις και να κοιτάξει με καθαρή ματιά τον εκφυλισμό της χώρας. Αυτό σημαίνει να αρνηθεί την απολογητική στάση απέναντι στον Μαδούρο. Οι σοσιαλιστές, οποιασδήποτε κατεύθυνσης, δεν πρέπει να παρέχουν κάλυψη σε μια κυβέρνηση που στήνει εκλογές και στη συνέχεια προσκολλάται στην εξουσία τιμωρώντας βάναυσα τους φτωχότερους πολίτες της όταν διαμαρτύρονται.

Michael Pröbsting

Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, πολλές οργανώσεις έχουν λάβει λανθασμένα ουδέτερη θέση σε αυτή τη σύγκρουση. Αρνήθηκαν να υπερασπιστούν την Ουκρανία παρά τον ημιαποικιακό της χαρακτήρα και τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ρωσίας. Για να δικαιολογήσουν μια τέτοια προσέγγιση, χρησιμοποίησαν συχνά το παράδειγμα της θέσης του Βλαντιμίρ Λένιν για τη Σερβία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν θα συζητήσουμε τον πόλεμο της Ουκρανίας ως τέτοιο, κάτι που έχω καλύψει σε πολλά άλλα κείμενα. Θα επικεντρωθούμε μάλλον σε μια συγκεκριμένη πτυχή της συζήτησης μεταξύ των μαρξιστών, δηλαδή στην πραγματική θέση του Λένιν σχετικά με την υπεράσπιση της Σερβίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και γιατί είναι λάθος να την εφαρμόσουμε στον πόλεμο της Ουκρανίας σήμερα.

Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)

Μετά από σαράντα ημέρες ολυμπιακής ψευδο-ανακωχής που ακολουθήθηκαν από ψεύτικες διαβουλεύσεις, ο Μακρόν αρνήθηκε να διορίσει πρωθυπουργό από το NFP (Νέο Λαϊκό Μέτρωπο). Τώρα είναι παγιδευμένος σε μια καθεστωτική κρίση. Ο Μακρόν μας κάλεσε επειγόντως στις κάλπες τον περασμένο Ιούνιο, ελπίζοντας να ανακτήσει τον έλεγχο, και στη συνέχεια περιφρόνησε τα αποτελέσματα των εκλογών. Πολλοί εργαζόμενοι γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό ότι το σύστημα δεν είναι σχεδιασμένο να επιτρέπει να ακούγεται η φωνή των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, ακόμη και εντός των σημερινών εκλογικών ορίων του. Ο Μακρόν δεν θέλει να κάνει αυτό που του υπαγορεύει η θεσμική οδός, παρ’ όλους τους περιορισμούς της, οπότε πρέπει να το επιβάλουμε με άλλα μέσα. Ο Μακρόν πρέπει να φύγει, δεν έχει πλέον καμία νομιμοποίηση, είναι εμπόδιο στη λαϊκή εκπροσώπηση. Όπως ακριβώς και η 5η Δημοκρατία που του δίνει τις εξουσίες του.