Karmína

Οι σημερινές συνθήκες κατοχής φαίνεται να προαναγγέλλουν την μετατροπή σε «Λαϊκή Δημοκρατία» νέων εδαφών, όπως η περιφέρεια Χερσώνα – εκτός αν απελευθερωθούν από τον ουκρανικό στρατό, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με τρομερό ανθρώπινο κόστος. Η καταστροφή ζωών και παραγωγικών δυνατοτήτων σε άλλες περιοχές έχει ήδη επιφέρει τεράστιο πόνο και μια άνευ προηγουμένου παρακμή της οικονομίας. Ακόμα και αν ο πόλεμος τελείωνε αύριο, με οποιονδήποτε συμβιβασμό, θα έχει γυρίσει την ανάπτυξη της Ουκρανίας πολλά χρόνια πίσω, βαθαίνοντας την εξάρτηση της χώρας από τη διεθνή οικονομική βοήθεια και επισπεύδοντας περαιτέρω εκροές εργατικής δύναμης. Επιπλέον, η άρχουσα τάξη στην Ουκρανία χρησιμοποιεί ήδη τον πόλεμο ως πρόσχημα για να περιορίσει τις βασικές ελευθερίες και την προστασία των εργαζομένων με τρόπους που φαίνεται να είναι ασύμβατοι με τη νομοθεσία της ΕΕ, παρόλο που η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (και η προσέγγιση των νομικών κανόνων) είναι ο διακηρυγμένος στόχος της.

Tim Brinkhof

Ο Ετιέν-Λουί Μπουλέ, που γεννήθηκε στο Παρίσι το 1728, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες όλων των εποχών, παρόλο που τα περισσότερα από τα πιο εμβληματικά του σχέδια δεν κατασκευάστηκαν ποτέ. Εμποτισμένος με το νεοκλασικό στυλ, το οποίο εμφανίστηκε στη Ρώμη αλλά ωρίμασε στη Γαλλία στα χρόνια που προηγήθηκαν της Γαλλικής Επανάστασης, άρχισε να διδάσκει στη διάσημη École Nationale des Ponts et Chaussées όταν ήταν μόλις δεκαεννιά ετών. Με το εισόδημά του εξασφαλισμένο από τη διδασκαλία, ο Μπουλέ είχε τη δυνατότητα να αφιερωθεί σε θεωρητικά ερωτήματα σχετικά με τη φύση και τον σκοπό της αρχιτεκτονικής, ερωτήματα που οι εν ενεργεία αρχιτέκτονες –δεσμευμένοι από χωροταξικούς και οικονομικούς περιορισμούς, για να μην αναφέρουμε τις προτιμήσεις των πελατών τους– σπάνια είχαν την πολυτέλεια να θέσουν.

Denys Gorbach

Η ημιπεριφερειακή οικονομία της Ουκρανίας προέκυψε από ένα σύνολο διαρθρωτικών ανισοτήτων και εξαρτήσεων, οι οποίες καθόρισαν την πορεία που ακολούθησε για να ενταχθεί στις παγκόσμιες αγορές. Χαρακτηρίζεται από τη στενή διασύνδεση των τομέων του οικονομικού και του πολιτικού, και παραδειγματίζεται από τον όρο «ολιγάρχης». Ένας ολιγάρχης διαφέρει από έναν βεμπεριανό καπιταλιστή όχι μόνο ποσοτικά (από το επίπεδο συγκέντρωσης του κεφαλαίου) αλλά και ποιοτικά – από την ικανότητά του να διοικεί τους τυπικά ξεχωριστούς τομείς της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης, συσσωρεύοντας κεφάλαιο με τη μετατροπή του από το ένα είδος στο άλλο.

Khaled M. Safi

Αν και πολλοί παράγοντες συνέβαλαν στο ξέσπασμα της αντιαιγυπτιακής εξέγερσης του 1834, συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικών, πολιτικών και οικονομικών, τα δύο κύρια κίνητρα μεταξύ των εξεγερμένων ήταν η επιστράτευση και ο αφοπλισμός, τα οποία εξηγούν συγκεκριμένα το ξέσπασμα της παλαιστινιακής εξέγερσης τον Απρίλιο του 1834. Ο Ιμπραήμ Πασάς είχε ξεκινήσει στην Παλαιστίνη μια διπλή πολιτική επιστράτευσης και αφοπλισμού. Το σχέδιό του ήταν να εφαρμόσει αυτές τις αρχές (αφοπλισμός του τοπικού πληθυσμού και υπαγωγή του σε στρατιωτική θητεία) ταυτόχρονα στην Ιερουσαλήμ, τη Δαμασκό και το Χαλέπι. Εξήγησε τις σχετικές εντολές του πατέρα του σε μια συνάντηση στην Ιερουσαλήμ με τους τοπικούς ηγέτες της Ιερουσαλήμ, της Ναμπλούς και της Χεβρώνας στις 25 Απριλίου. Μια σύγχρονη περιγραφή αυτής της συνάντησης αποκαλύπτει τους στόχους του Ιμπραήμ Πασά και την αντίδραση των τοπικών ηγετών ως εξής:

Karmína

Οι οικονομικοί μετασχηματισμοί σε όλο το πρώην ανατολικό μπλοκ σήμαιναν την παρακμή μεγάλων τμημάτων της «παλιάς» βιομηχανίας, το κλείσιμο των εργοστασίων, τη φθορά των μηχανολογικών συστημάτων, την κατάρρευση των ορυχείων. Αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη Ζώνη Σκουριάς τους. Οι διαδικασίες αποβιομηχάνισης διέφεραν σε διάρκεια, αλλά συνοδεύτηκαν παντού από μιζέρια, μαζική δυστυχία ολόκληρων τμημάτων της εργατικής τάξης και έκρηξη παθολογιών που κυμαίνονταν από την ενδοοικογενειακή βία μέχρι την εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Στη μετά το 2014 Ουκρανία, ωστόσο, η ατέρμονη διαδικασία οικονομικής μετάβασης έφτασε στο πιο βίαιο στάδιο: την καταστροφή του παλιού πάγιου κεφαλαίου, ασύμφορου όταν χρησιμοποιείται στις νέες συνθήκες, με τη βοήθεια βλημάτων πυροβολικού και βαλλιστικών πυραύλων.

Judith Mendelsohn Rood

Το 1834, ο λαός της Ιερουσαλήμ και οι αγρότες της ενδοχώρας της επαναστάτησαν εναντίον του Ιμπραήμ Πασά για διάφορους λόγους. Ο λαός υπέφερε από τη βαριά φορολογία, η οποία είχε αποτελέσει την αιτία πολλών εξεγέρσεων στην περιοχή στο παρελθόν. Επιπλέον, ο Μοχάμμεντ ’Άλι στρατολογούσε μουσουλμάνους στο νέο του στρατό, τον οποίο ανέπτυσσε στην Αραβία εναντίον των Ουαχάμπι και στην Υεμένη. Αυτοί οι στρατεύσιμοι κατατάσσονταν στο στρατό για μια ζωή, χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής στις πατρίδες τους. Οι στρατεύσιμοι προέβαιναν σε ακραίες ενέργειες για να αποφύγουν τη θητεία: κάποιοι τυφλώνονταν από το ένα μάτι ή έκοβαν το χέρι τους∙ άλλοι έκαναν τατουάζ με σταυρούς στα χέρια τους. Οι Αιγύπτιοι κατέφευγαν για χρόνια στη Συρία για να αποφύγουν τη στράτευση. Ο Μοχάμμεντ ’Άλι είχε την πρόθεση να δημιουργήσει μια δύναμη ικανή να αμφισβητήσει τον ίδιο τον σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στο πλαίσιο της εκστρατείας επιστράτευσης των Σύριων στον αιγυπτιακό στρατό, ο Ιμπραήμ Πασάς αφόπλισε τους κατοίκους της Ναμπλούς και της περιοχής γύρω από τη Χεβρώνα.

Fatima AbdulKarim

Σχεδόν 20 χρόνια μετά τη λήξη της δεύτερης Ιντιφάντα, ο ισραηλινός στρατός έχει επανέλθει πλήρως στη χρήση αεροπορικών επιθέσεων στη Δυτική Όχθη, ιδίως στο βόρειο τμήμα του κατεχόμενου εδάφους. Από τις 7 Οκτωβρίου, έχει εξαπολύσει περισσότερες από 46 επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή – από τις τελευταίες σκοτώθηκαν 77 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 14 παιδιά, μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Αυτό έχει δημιουργήσει μια κατάσταση που, για πολλούς Παλαιστίνιους, μοιάζει με μια «μικρογραφία της Γάζας» – μια κατάσταση στην οποία το Ισραήλ καταστέλλει τον λαό από τον ουρανό, αλλά και ένα παράδειγμα μιας εκστρατείας αντεπίθεσης που είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Η Τζενίν υπήρξε ιδιαίτερος στόχος αυτής της εκστρατείας. Παρά τις δεκάδες στρατιωτικές εισβολές, τις δώδεκα αεροπορικές επιδρομές και τις εκτεταμένες επιχειρήσεις από τις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ δεν μπόρεσε να καταστείλει την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση στην πόλη και στον προσφυγικό καταυλισμό της –που καθοδηγείται κυρίως από την Ταξιαρχία της Τζενίν, μια ομάδα–ομπρέλα που αποτελείται από διάφορες παραστρατιωτικές παρατάξεις.

Baba Aye

Σύμφωνα με τον οργανωμένο ιδιωτικό τομέα, η οικονομία της Νιγηρίας έχασε 500 δισ. Νάιρα (305 εκατ. δολάρια) από την μαζική έκρηξη μόνο την πρώτη ημέρα. Τουλάχιστον 13 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα από τις δυνάμεις ασφαλείας, οι οποίες αντιμετώπισαν τους διαδηλωτές σε ορισμένες πολιτείες με αληθινές σφαίρες, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Και μέχρι τις 3 Αυγούστου, ο αριθμός των νεκρών, σύμφωνα με το Εργατικό Κογκρέσο της Νιγηρίας, μπορεί να είχε αυξηθεί σε πάνω από 40. Περισσότεροι από 1.200 άνθρωποι έχουν συλληφθεί. Αλλά όλα αυτά δεν κατάφεραν να καταπνίξουν τη μαζική οργή που πυροδοτούσε τις διαδηλώσεις.

Aleksandra Aroshvili

Mariam Shengelia

Daria Saburova

Τον Απρίλιο-Μάιο του 2024, δεκάδες χιλιάδες Γεωργιανοί βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά του νέου «Νόμου για τη διαφάνεια στην ξένη επιρροή», ο οποίος τελικά ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο στις 28 Μαΐου, ανατρέποντας το προεδρικό βέτο. Ο νόμος αυτός απαιτεί από τις ΜΚΟ των οποίων η χρηματοδότηση από το εξωτερικό ξεπερνάει το 20% των συνολικών τους εσόδων να δηλώνουν ότι είναι «ξένοι πράκτορες». Γιατί η πρόταση αυτού του νόμου προκάλεσε τόσο μαζικές διαδηλώσεις; Ποια είναι τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που διακυβεύονται πίσω από την αντιπαράθεση μεταξύ του τομέα των ΜΚΟ και του γεωργιανού κράτους; Πώς αντανακλάται ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ Ρωσίας και Δύσης στο τοπικό πλαίσιο; Πόσο συγκρίσιμες είναι άραγε οι διαδηλώσεις στη Γεωργία με το ουκρανικό Μαϊντάν; [Αναδημοσίευση από το Περιοδικό «Τέσσερα»]

Ana C. Carvalhaes

Luís Bonilla-Molina

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα τελευταία 25 χρόνια στις εκλογές στη Βενεζουέλα –και έχουν γίνει δεκάδες από τη νίκη του Ούγκο Τσάβες το 1998– αυτή τη φορά, μετά τις προεδρικές εκλογές της 28ης Ιουλίου, η ευρύτερη αριστερά της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του συνόλου των υποστηρικτών του «προοδευτισμού», έχει διασπαστεί από πάνω προς τα κάτω. Ένα όλο και μικρότερο, αλλά ακόμα πολυάριθμο, τμήμα, που αποτελείται από διανοούμενους, απηχεί το επιχείρημα του Φόρουμ του Σάο Πάολο, σύμφωνα με το οποίο, προκειμένου να σωθεί η Βενεζουέλα και η περιοχή από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είναι απαραίτητο να υποστηριχθεί η κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό το κόστος, βέβαια, περιλαμβάνει το ενδεχόμενο, σε αντίθεση με προηγούμενες φορές, ο Μαδούρο να μην έχει κερδίσει τις εκλογές, επειδή, τελικά, έχει αρνηθεί μέχρι στιγμής να αποδείξει τη νίκη του.