Το αντίγραφο αυτής της συζήτησης που είχε ο Τρότσκι με ηγετικό στέλεχος της ομάδας των Αρχειο-μαρξιστών στην Ελλάδα προετοιμάστηκε για να κυκλοφορήσει στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση στα μέσα του 1932 σαν προκαταρκτική εργασία για την πρώτη παγκόσμια συνδιάσκεψη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που διεξάχθηκε το Φλεβάρη του 1933.

Ήρθε στην επιφάνεια μια φωτογραφία από χωριό της Φλώρινας το 1949. Η φωτογραφία, στο φόντο έχει ένα κτήριο με γραμμένα συνθήματα του ΔΣΕ υπέρ της «σοσιαλιστικής νίκης» γραμμένα στα ελληνικά και στα μακεδονικά. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε με το τι λέει το σύνθημα: Da zivee slobodnata makedonija vo ramkite na narodnorepublikanskata balkaska fedеracija - Ζήτω η ελεύθερη Μακεδονία στους κόλπους της λαϊκοδημοκρατικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Εδώ λοιπόν διακυβεύονται πολλά, πολλά περισσότερα από την κρίση που προκαλεί στην εθνική (αριστερή και μη) αφήγηση η διγλωσσία του τοίχου. Εδώ είναι ο μακρινός απόηχος μιας πανέμορφης ιστορίας χαμένης και αντιφατικής. [Αναδημοσίευση από Our baba doesn’t say fairy tales]

Αμαρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε

Σήμερα, Κυριακή 21 Ιανουαρίου, μια τεράστια μπόχα εθνικοφροσύνης και αλυτρωτισμού, απειλεί να πνίξει την Θεσσαλονίκη και όλους τους νορμάλ ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή. Ένα πολυμορφικό συνονθύλευμα φασιστών αποτελούμενο από φαντασιόπληκτους χουντόγερους μέχρι γραφικούς χριστιανοταλιμπάν και από φανατικούς χρυσαυγίτες μέχρι ψεκασμένους συνομωσιολόγους, στήνει μια μεγάλη φιέστα ρατσισμού γύρω από μια τεράστια φαντασίωση.

Денес, Недела 21 Јануари, една огромна кал од национализам и иредентизам се заканува да го удави Солун и сите нормални луѓе кои живеат таму. Една полиморфна крпеница од фашисти, сочинувана од фантазирани старци од времето на хунтата до христијаноталибанци и од фанатични златнозорци до испрскани заговорци, поставува една голема расистичка фешта околу една огромна фантазија.

Λευτέρης Παπαθανάσης

Εδώ και λίγο καιρό, έχει ξανανοίξει το λεγόμενο «μακεδονικό ζήτημα». Φυσικά, ο όρος «μακεδονικό» δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική περιγραφή του ζητήματος, περιγραφή που θα έφερνε, το δίχως άλλο, σε πολύ άβολη θέση αρκετούς από τους σημερινούς «δεν είμαι εθνικιστής, αλλά…» μακεδονομάχους μας. Μέσα σ’ αυτή τη σημερινή συζήτηση υπάρχουν (ευτυχώς) αρκετοί φίλοι/ες και συλλογικότητες που αισθάνονται την ανάγκη να καταδικάσουν τον «εθνικισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται». Είναι όμως αυτό αρκετό; Ακόμη περισσότερο, είναι μια διάθεση που μπορεί να μας φέρει έστω κι ένα βήμα πιο κοντά σε μια ήττα του εθνικισμού;