Alex de Jong

Το γεγονός ότι η δεξιά κέρδισε τις πρόσφατες ολλανδικές εκλογές δεν αποτέλεσε έκπληξη. Αυτό που προκάλεσε έκπληξη ήταν το πόσο καθοριστικό ήταν το ποσοστό της ακροδεξιάς στη συνολική νίκη της δεξιάς. Για τον Γκερτ Βίλντερς, τον ηγέτη του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας (PVV), τα χρόνια υπομονής απέδωσαν καρπούς, ενώ το υπάρχον δεξιό κόμμα έπαιξε και έχασε.

Υπήρξαν δυναμικά επαναστατικά κινήματα που αγωνίστηκαν για ενωμένα και ομόσπονδα Βαλκάνια, όπου οι λαοί θα συμμετείχαν ενεργά στην αυτοδιαχείριση των δημόσιων υποθέσεων.

Jana Tsoneva

Η Βουλγαρία ήταν ένα περιφερειακό, κατά κύριο λόγο αγροτικό κράτος, οι ηγέτες της οποίας προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο για να εκπληρώσουν τις δικές τους εδαφικές φιλοδοξίες με την ένταξή τους στη μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν μια έκρηξη κοινωνικών εντάσεων… Οι στρατιώτες άλλαξαν την κατεύθυνση της μάχης (απαντώντας στο «εμπρός» των στρατηγών με το «γυρίστε πίσω!»), αλλά και επαναχάραξαν τις γραμμές της σύγκρουσης. Ο πραγματικός εχθρός δεν βρισκόταν απέναντι από τα χαρακώματα αλλά πίσω από αυτά: οι ίδιοι οι ανώτεροί τους και το μοναρχικό αστικό καθεστώς στη Σόφια.

Tico Jossifort

«Ο βασιλιάς είναι μακριά και ο Θεός είναι ψηλά», έλεγε η λαϊκή έκφραση, η οποία διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι παραπονιόντουσαν ανοιχτά στους στρατιώτες που βρίσκονταν σε άδεια. Περιορισμένα στην αρχή, τα παράπονα αυτά κατέληγαν να διαδίδονται με χιλιάδες επιστολές που στέλνονταν στους στρατιώτες, και η αυτοπεποίθησή τους σύντομα έγινε απειλητική. Σίγουρα, στην αρχή ήταν μόνο παράπονα, αλλά με την αύξηση της δυστυχίας και της μιζέριας ο τόνος ανέβηκε και έγινε οργισμένος: «Οι στρατιώτες υπερασπίζονται τους πλούσιους και ο λαός πεθαίνει από την πείνα! Ο πόλεμος είναι μια απάτη!»

Omar Hassan

Θα πρέπει να είμαστε θυμωμένοι με τους Άραβες και τους μουσουλμάνους ηγέτες που δεν ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις των Παλαιστινίων για αλληλεγγύη. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Η αδράνειά τους δεν είναι αποτέλεσμα κακής πολιτικής, αλλά της θέσης τους ως κυρίαρχες δυνάμεις που προσπαθούν να κυβερνήσουν ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο. Για να μπορέσει ο αραβικός και μουσουλμανικός κόσμος να δείξει πραγματικά ουσιαστική αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση, θα πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί από τις διεφθαρμένες και ιδιοτελείς καπιταλιστικές ελίτ.

Cathy Lewis

Τα δικαιώματα γης των Αβορίγινων έχουν διατυπωθεί και διεκδικηθεί από γενιές Αβορίγινων αγωνιστών της ελευθερίας, ακτιβιστών, συνδικαλιστών, αγωνιστών, κοινοτικών ομάδων και των υποστηρικτών τους για περισσότερα από 200 χρόνια. Γιατί η γη έγινε κεντρικό πεδίο μάχης; Γιατί η καταστολή της αντίστασης των Αβοριγίνων εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση και τη βιομηχανία; Πώς μπορεί να νικήσει ο αγώνας;

Πριν από πενήντα χρόνια, ο ισραηλινός στρατός αιφνιδιάστηκε από την αιγυπτιο-συριακή επίθεση και χιλιάδες στρατιώτες πλήρωσαν το τίμημα. Χρειάστηκαν αρκετές εβδομάδες για να αντιστραφεί η κατάσταση, αλλά ο πόλεμος του 1973 θα παραμείνει στη μνήμη ως η ιστορία μιας ήττας. Στις 7 Οκτώβρη 2023, το Ισραήλ και πάλι αιφνιδιάστηκε, τη φορά αυτήν από μερικές χιλιάδες αγωνιστές της Χαμάς από τη Γάζα, που έριξαν το φράχτη που περιέβαλε το έδαφός τους, εισήλθαν στο ισραηλινό έδαφος και προέβησαν σε αιματηρές επιθέσεις που προκάλεσαν πάνω από χίλιους νεκρούς.

Μια διεθνιστική αριστερά πρέπει να προσφέρει μια προοπτική που να ενσωματώνει τον αγώνα ενάντια σε όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, την ίδια ώρα που θα υπερασπίζεται το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και τους αγώνες των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων σε όλες τις χώρες και τα έθνη, περιλαμβανομένων όσων υφίστανται ιμπεριαλιστική επίθεση…προοπτική που μπορεί να ενώσει τους προοδευτικούς που αγωνίζονται σε διαφορετικά μέτωπα: αυτούς που διεξάγουν αγώνες της εργατικής τάξης στη Δυτική Ευρώπη, αυτούς που αντιμετωπίζουν άμεσα τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον Παγκόσμιο Νότο, αυτών που αγωνίζονται ενάντια στον Πούτιν στη Ρωσία και αυτών που αντιστέκονται στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανίατην ίδια ώρα που επίσης αγωνίζονται για έναν δημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας τους

Frank Prouhet

Το 2011, κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, μια γιγαντιαία λαϊκή εξέγερση σάρωσε την Υεμένη. Σε μια χώρα όπου κυριαρχούσε η διαφθορά, που μαστιζόταν από τις διαιρέσεις μεταξύ βορρά και νότου και τον κυρίαρχο ρόλο των παλαιών στρατιωτικών-φυλετικών ιεραρχιών, υπήρξε ελπίδα. Νέοι άνθρωποι κατέλαβαν τις πλατείες για μήνες στη Σάνα’α, στην Τάεζ, στο Άντεν. Ανάμεσα στους κύριους εκφραστές της υπήρχε ακόμη και μια γυναίκα, η Ταουάκκολ Καρμάν, και ένα αίτημα, ένα κράτος πολιτών, το οποίο θα διέλυε τις παλιές στρατιωτικές-θρησκευτικές και φυλετικές ιεραρχίες.

Enzo Traverso

Μια νέα «διαμάχη ιστορικών» (Historikerstreit) για το Ολοκαύτωμα συγκλονίζει αυτή τη στιγμή τη Γερμανία. Η πρώτη έλαβε χώρα πριν από τριάντα πέντε και πλέον χρόνια, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν η χώρα ήταν ακόμη διαιρεμένη και πολλοί παράγοντες είχαν προσωπική εμπειρία από τον ναζισμό και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Απέναντι στον νεοσυντηρητικό ιστορικό Ερνστ Νόλτε, ο οποίος στηλίτευσε τον εγκλωβισμό της Γερμανίας μέσα σε «ένα παρελθόν που δεν θα περάσει», ο κριτικός θεωρητικός Γιούργκεν Χάμπερμας επιβεβαίωσε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος ως πυλώνα της γερμανικής ιστορικής συνείδησης.