Pablo Stefanoni

Εικόνες από τη βίαιη είσοδο του στρατού στο κυβερνητικό μέγαρο (Palacio Quemado) μεταδόθηκαν σε όλο τον κόσμο, σπέρνοντας σύγχυση στη Βολιβία. Το αποτυχημένο πραξικόπημα από μια φράξια εντός του στρατού, που αποκηρύχθηκε σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, έλαβε χώρα στο πλαίσιο της διάβρωσης της κυβέρνησης του Λουίς Άρσε, η οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα εσωτερικής διχόνοιας εντός του κόμματος Κίνημα προς το Σοσιαλισμό (MAS). Παρά την ταχεία αποτυχία της, η στρατιωτική ανταρσία θα έχει πολιτικές επιπτώσεις. Τα τανκς στην Plaza Murillo θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν οδηγήσει σε τραγωδία, δεδομένου του ολοένα και πιο ταραγμένου πολιτικού κλίματος. Με το MAS να έχει διασπαστεί σε δύο πτέρυγες –τους Evistas, που υποστηρίζουν τον πρώην πρόεδρο Έβο Μοράλες, και τους Arcistas, που συντάσσονται με τον Λουίς Άρσε– η σταθερότητα δεν είναι πλέον εγγυημένη. Το απόγευμα της Τετάρτης 26 Ιουνίου, ο γενικός διοικητής του στρατού, Χουάν Χοσέ Ζούνιγα –ο οποίος αρνήθηκε να αναγνωρίσει την απόλυσή του από τον πρόεδρο την προηγούμενη νύχτα– κατέλαβε την εμβληματική πλατεία με τανκς.

Ο Ι. Μεταξάς ήταν αντικομμουνιστής, εθνικιστής και φασίστας, αλλά δεν καλλιέργησε τον αντισημιτισμό (όπως ακριβώς και ο Μουσολίνι). Αυτό που τον οδήγησε στο «ΟΧΙ» της 28.10.1940 δεν ήταν η αντίθεση στο Χιτλερικό καθεστώς, με το οποίο άλλωστε είχαν αυξηθεί θεαματικά οι εμπορικές συναλλαγές στην περίοδο της διακυβέρνησής του, μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες της οποίας ήταν η επίσκεψη του Υπουργού Προπαγάνδας Γκαίμπελς στην Αθήνα στις 1.9.1936, αλλά η προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των αστικών συμφερόντων που ταυτίζονταν με τα αντίστοιχα Αγγλικά, κυρίως του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

International Worker’s League

Το απολυταρχικό βοναπαρτιστικό καθεστώς της Σεΐχ Χασίνα έπεσε! Αυτό είναι χωρίς αμφιβολία μια νίκη για το φοιτητικό κίνημα. Η νίκη επιτεύχθηκε με τον μαρτυρικό θάνατο περισσότερων από 300 (ίσως 500, σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες) φοιτητών και εργαζομένων, οι οποίοι έπεσαν θύματα της αστυνομικής και παραστρατιωτικής επιθετικότητας.

Paul Le Blanc

Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, ο Κορνίλοφ σχεδίαζε πραξικόπημα, το οποίο ο Κερένσκι απέτρεψε κινητοποιώντας ομάδες σοσιαλιστών και της εργατικής τάξης. Οι αδίστακτοι Μπολσεβίκοι, υποστηρίζεται, εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση και κατέλαβαν την εξουσία. Άλλοι λένε ότι ο Κερένσκι επινόησε το πραξικόπημα προκειμένου να απομακρύνει τον Κορνίλοφ… Γιατί ο Κερένσκι να στραφεί εναντίον του κορυφαίου στρατιωτικού διοικητή του και να υπονομεύσει την ίδια του την εξουσία; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Κορνίλοφ σχεδίαζε δύο πραξικοπήματα το 1917: ένα με τον Κερένσκι εναντίον των Μπολσεβίκων και ένα εναντίον της ίδιας της Προσωρινής Κυβέρνησης. Η τελική αποτυχία του μας υπενθυμίζει ότι η ιστορία στην κλίμακα της Ρωσικής Επανάστασης δεν φτιάχνεται από ήρωες αλλά από κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο δρουν τα άτομα.

Gilbert Achcar

Ο Τζο Μπάιντεν δυστυχώς δεν θα καθίσει στο εδώλιο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου – αυτό είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ωστόσο, ότι το δικαστήριο της ιστορίας, που είναι το δικαιότερο των ποινικών δικαστηρίων, θα συμπεριλάβει το όνομά του σε περίοπτη θέση στον κατάλογο των δραστών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Thomas Fudge

Η εποχή των Χουσσιτών ήταν μια περίοδος πολέμων στην ύστερη μεσαιωνική Ευρώπη. Τρεις αντίπαλοι πάπες συγκρούονταν για τον έλεγχο του παπικού θρόνου. Η κοινωνική και θρησκευτική δυσαρέσκεια ήταν έντονη και υπήρχε μια αίσθηση κρίσης στον κοινωνικό ιστό. Στην Πράγα, ο ιερέας Γιαν Χους προσπαθούσε να μεταρρυθμίσει την εκκλησία. Όπως πολλοί μεταρρυθμιστές, ο Χους προώθησε το πρόγραμμά του γρήγορα και επιθετικά. Η εκκλησία απάντησε σε αυτές τις προσπάθειες με τη δίκη του και τελικά την παράδοσή του στις κοσμικές αρχές για να καεί ζωντανός ως αιρετικός [το 1415]. Παρόμοια τύχη είχε και ο συνάδελφός του Ιερώνυμος της Πράγας, και ακολούθησαν κι άλλες εκτελέσεις στην πυρά. Πολλοί Τσέχοι εξοργίστηκαν και ορκίστηκαν να αντιταχθούν στους κατόχους της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας. Φυσικά, η εκκλησία δυσανασχέτησε με μια τέτοια αυθάδη συμπεριφορά. Οι ηγέτες της στράφηκαν στη βοήθεια του αυτοκράτορα Σιγισμούνδου, διαδόχου του τσεχικού θρόνου, ο οποίος δήλωσε ότι ανυπομονούσε να έρθει η μέρα που θα εξολόθρευε και τον τελευταίο αιρετικό στη Βοημία.

Badrul Alam

Στις 5 Αυγούστου, στις 2:30 μ.μ., η Σεΐχ Χασίνα παραιτήθηκε από τη θέση της πρωθυπουργού και διέφυγε με ορισμένες από τις Ειδικές Δυνάμεις Ασφαλείας της με ελικόπτερο στην Ινδία. Βρίσκεται τώρα στο Δελχί και ορισμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι θέλει να πάει στο Λονδίνο για πολιτικό άσυλο, αλλά η Βρετανία της αρνείται την είσοδο λόγω των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Leila Al-Shami

Υπήρξε τόσο μεγάλη αλληλεγγύη και υποστήριξη από τους Σύριους προς τους Ουκρανούς, και το αντίστροφο, που ήταν ωραίο να το βλέπεις. Νομίζω ότι ταυτιζόμαστε πολύ με τους αγώνες του άλλου για διάφορους λόγους. Έχουμε και οι δύο έναν κοινό εχθρό, το ρωσικό κράτος, έχουμε και οι δύο περάσει από λαϊκές εξεγέρσεις, πριν εισέλθουμε σε κατάσταση σύγκρουσης και έχουμε και οι δύο αντιμετωπίσει κάποιες από τις καμπιστικές πολιτικές για τις οποίες μιλάμε – όπου απαξιώνονται οι αγώνες μας και υποστηρίζονται οι εχθροί μας. Αυτό, και το συλλογικό μας τραύμα, μας έφερε κοντά... Οι Σύριοι πανηγυρίζουν όταν βλέπουν Ρώσους στρατηγούς, οι οποίοι προηγουμένως συμμετείχαν σε εγκλήματα πολέμου στη Συρία, να σκοτώνονται στην Ουκρανία – είναι μια μικρή γεύση δικαιοσύνης για εμάς. Ελπίζουμε ότι η Ουκρανία θα είναι μια μέρα ελεύθερη από τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, όπως ελπίζουμε ότι και η Συρία θα είναι ελεύθερη.

Lydia Silva, Promise Li

Για το Jacobin, ο Promise Li μίλησε με τη Lydia Silva, ακτιβίστρια από το Μπαγκλαντές, μέλος της Ομοσπονδίας Bangladesh Krishok και της Bangladesh Chhatra Shava, για τις απαρχές του κινήματος διαμαρτυρίας, τον πιθανό αντίκτυπό του στην πολιτική στο Μπαγκλαντές και την κατάσταση των αριστερών δυνάμεων στη χώρα.

Elaine Graham-Leigh

Στις μεσαιωνικές κοινωνικές συγκρούσεις, η θρησκεία ήταν πολύ συχνά ο τόπος και η γλώσσα της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Αυτό αποτελούσε έκφραση όχι μόνο της κοσμικής δύναμης και του πλούτου της Εκκλησίας, αλλά και του κεντρικού της ρόλου από τον 11ο αιώνα και μετά στην επέκταση και την εντατικοποίηση του φεουδαρχικού ελέγχου. Για τις κοσμικές εξουσίες που ήταν διατεθειμένες να συνεργαστούν μαζί της, η Εκκλησία προσέφερε σε αντάλλαγμα μια ιδεολογική δομή που παρουσίαζε την εκμετάλλευση ως θεϊκά διαταγμένη, καθώς και την προοπτική αυξανόμενου ελέγχου της καθημερινής ζωής των εκμεταλλευόμενων για να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερη εργασία από αυτούς. Η τοπική εκκλησία ουσιαστικά κάρφωνε τα πόδια των αγροτών στο έδαφος, και στη συνέχεια προχωρούσε σε εντολές για το πότε θα εργάζονταν, πότε θα ξεκουράζονταν και πότε θα εκκλησιάζονταν, ενώ παράλληλα παρείχε μια θρησκευτική δικαιολογία για τη δομή της κοινωνίας.