Olivier Besancenot

Christine Poupin

Philippe Poutou

Pauline Salingue

Το NPA καλεί τον κόσμο να κινητοποιηθεί μαζί με τους οργισμένους νέους, να συγκεντρωθεί μπροστά στα δημαρχεία, αν χρειαστεί κάθε βράδυ, για να εκφράσουμε την οργή μας και τα αιτήματά μας. Καλεί τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, τα συνδικάτα, τις συλλογικότητες και τα κόμματα να συναντηθούν το συντομότερο δυνατό για να συζητήσουν πώς θα οργανώσουμε μια κινητοποίηση σε έκταση και με μορφές που θα ενισχύσουν τη σημερινή εξέγερση, θα αποδώσουν δικαιοσύνη και θα εξαπολύσουν αντεπίθεση ενάντια στην αντιδημοκρατική και αντικοινωνική εξουσία του Μακρόν και της κυβέρνησής του.

Δημήτρης Λιβιεράτος

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, άρχισαν να εμφανίζονται μερικές ομάδες και άτομα στις αποικίες, που προπαγάνδιζαν την ιδέα της Ανεξαρτησίας. Ιδιαίτερα στην Βόρεια Αφρική. Όμως δεν υπήρχε καμιά συγκεκριμένη κατεύθυνση της Γ΄ Διεθνούς και των Κομμουνιστικών Κομμάτων των Μητροπόλεων για δράση στις αποικίες. Είχε ιδρυθεί ένας Σύνδεσμος για την Απελευθέρωση της Ανατολής, αλλά αφορούσε κυρίως τις ασιατικές χώρες. Αλλά και αυτός ο Σύνδεσμος δεν ανέπτυσσε μεγάλη δραστηριότητα.

Όταν στην ΕΣΣΔ, υπό τον Στάλιν ήθελαν να σκοτώσουν έναν αντιπολιτευόμενο του έδιναν τον τίτλο του τροτσκιστή. Αυτό συνέβη και στο μεγάλο Τάταρο επαναστάτη που ήθελε να προωθήσει το σοσιαλισμό στην Ανατολή στηριζόμενος στις αποικιακές μουσουλμανικές μάζες.

Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA)

Δύο ημέρες μετά το θάνατο του νεαρού Νάχελ, ο οποίος δολοφονήθηκε από αστυνομικό κατά τη διάρκεια ελέγχου της τροχαίας στη Ναντέρ, η οργή είναι υπαρκτή και εκδηλώνεται… Η δολοφονία του νεαρού Ναχέλ δεν ήταν ατύχημα, αντίθετα με ό,τι θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ο Μακρόν όταν ισχυρίζεται ότι ήταν ένα «ανεξήγητο» γεγονός.

Από το 1945, δεν έχει υπάρξει ποτέ κρίση τέτοιας κλίμακας και με τόσες πολλές πτυχές όσο η σημερινή κρίση. Η οικολογική κρίση και η κλιματική της διάσταση είναι πρωτοφανής σε κλίμακα... Μπορούμε να προσθέσουμε σε αυτό την κρίση της υγείας από την οποία μόλις βγαίνουμε και η οποία μπορεί να επανέλθει... η καπιταλιστική κρίση είναι πράγματι η πιο σοβαρή από το 1945, ιδίως όσον αφορά την οικονομική κατάρρευση... Η παγκόσμια άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων είναι η ισχυρότερη από το 1945. Οι επανειλημμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυξάνονται, ιδίως όσον αφορά τη μετανάστευση και το δικαίωμα στο άσυλο. Μπροστά σε αυτά τα γεγονότα, δεν πρέπει να παραιτηθούμε, πρέπει να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας για την πραγματοποίηση μιας πραγματικής αυτό-απελευθερωτικής επανάστασης.

Η συλλογική άποψη του Posle για την ανταρσία της Wagner και τις συνέπειές της: Τα γεγονότα της 23ης και 24ης Ιουνίου περιγράφονται ήδη ως η σοβαρότερη εσωτερική πολιτική πρόκληση για το καθεστώς Πούτιν. Μέσα σε λίγες ώρες, μονάδες της Βάγκνερ κατάφεραν με ελάχιστη αντίσταση να θέσουν υπό τον έλεγχό τους το Ροστόφ του Ντον και το Βορονέζ, μεγάλες πόλεις της νότιας Ρωσίας. Έφτασαν ακόμη και μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα.

Το πρωί της 24ης Ιουνίου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν απευθύνθηκε προς τους Ρώσους σχετικά με την εξελισσόμενη εξέγερση της ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας Wagner, λέγοντας ότι η εξέγερση του Γιεβγκένι Πριγκόζιν "σπρώχνει τη χώρα προς την αναρχία και την αδερφοκτονία". Πρόκειται για κατάχρηση των λέξεων. Η αδελφοκτονία είναι εδώ και καιρό ο κανόνας υπό τον Πούτιν. Τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες αντιφρονούντων ήταν αδελφοκτονία. Η εισβολή στην Ουκρανία ήταν αδελφοκτονία. Τόσο η εταιρεία Wagner όσο και ο ρωσικός στρατός έχουν κάνει την αδελφοκτονία επάγγελμα.

Την ημέρα που ο Πούτιν και η κυβέρνησή του έστειλαν στρατεύματα στην Ουκρανία, έθεσαν τη Ρωσία σε κίνδυνο οικονομικής καταστροφής, εμφυλίου πολέμου και ανόδου μιας στρατιωτικής χούντας. Τώρα αυτές οι απειλές γίνονται γρήγορα πραγματικότητα - αυτό είναι το αποτέλεσμα της εισβολής σε ξένα εδάφη και των πολυάριθμων εγκλημάτων του καθεστώτος Πούτιν. Η εξέγερση της Ομάδας Wagner είναι μια κλιμάκωση της βίας, μια άμεση απειλή για εκατομμύρια αμάχους στη Ρωσική Ομοσπονδία, ιδίως γυναίκες και παιδιά. Σας υπενθυμίζουμε ότι οι "μαχητές" της Ομάδας Wagner αποτελούνται πλέον στο μεγαλύτερο μέρος τους από μισθοφόρους, πρώην φυλακισμένους…

Η βύθιση δύο πλοίων -του Andrianna, γεμάτου με εκατοντάδες απελπισμένους μετανάστες, και του Titan, με μια χούφτα πολυεκατομμυριούχους- δίνει μια ζωντανή εικόνα του σημερινού κόσμου. Όλοι οι θάνατοι από πνιγμό στον ωκεανό είναι τραγικοί, και πρέπει κανείς να συμπάσχει με τις οικογένειες που έχασαν τους αγαπημένους τους. Ωστόσο, τα γεγονότα αυτά καταδεικνύουν επίσης με δραματικό τρόπο την παγκόσμια οικονομική ανισότητα και αδικία.

Τουλάχιστον 298 επιβάτες που πνίγηκαν στο διαβόητο ναυάγιο στα ανοιχτά των ελληνικών ακτών στις 14 Ιουνίου ήταν από το Πακιστάν. Είκοσι πέντε προέρχονταν από το ίδιο χωριό στο υπό πακιστανική διοίκηση Τζαμού και Κασμίρ. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, περισσότεροι από 400 άνθρωποι που επέβαιναν στο πλοίο ήταν Πακιστανοί. Αρχικά, όταν έγινε γνωστή η είδηση, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στο Πακιστάν την αγνόησαν. Η τραγωδία τράβηξε την προσοχή μόνο όταν αναφέρθηκε η πακιστανική καταγωγή των νεκρών… Ωστόσο, ούτε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ούτε οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι απάντησαν στο απλό ερώτημα: γιατί επέβαιναν τόσοι πολλοί Πακιστανοί πολίτες στο πλοίο που βυθίστηκε στον βυθό της Μεσογείου;