Redi Muçi

Στις 18 Δεκεμβρίου 2022, εμείς –οι ακτιβιστές της Organizata Politike– αποφασίσαμε να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός, ιδρύοντας ένα νέο πολιτικό κόμμα, το οποίο ονομάσαμε Lëvizja BASHKË (Κίνημα ΜΑΖΙ). […]Τοποθετούμαστε με υπερηφάνεια στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, σε μια χώρα όπου μια γνήσια αριστερή πολιτική δύναμη απουσιάζει εδώ και 30 χρόνια. Θέλουμε να είμαστε η φωνή των χωρίς φωνή εργαζομένων που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την πείνα, η φωνή των ανέργων που ζητιανεύουν για δουλειά στην άκρη του πεζοδρομίου…

Με θεσμικά και μη μέσα και παρά την εντεινόμενη καταστολή, ο κόσμος φαίνεται να διεκδικεί τη θέση του στο δρόμο, με τη φετινή Πρωτομαγιά να μετράει 2,3 εκατομμύρια διαδηλωτών/τριών στη Γαλλία, εκ των οποίων 500.000 στο Παρίσι, καθιστώντας την τη μαζικότερη πρωτομαγιάτικη κινητοποίηση μετά το 2002…Με τι όρους μπορούμε να σκεφτούμε λοιπόν το μέλλον των αγώνων μπροστά σε μια ποινικοποίηση των πολιτικών φρονημάτων και τη συστηματική εξάρθρωση σε ό,τι έχει απομείνει από το γαλλικό κοινωνικό κράτος ; Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις αλλά αυτό που φαίνεται είναι ότι αυτή τη στιγμή οι σχέσεις αλληλεγγύης που χτίζονται όσο διαρκούν οι κινητοποιήσεις αποτελούν ίσως το πιο σημαντικό κεκτημένο, έχοντας ήδη χαρακτήρα διαρκείας.

Η καταστολή είναι στη φύση της εξουσίας και όσο πιο αυταρχική γίνεται η δεύτερη, τόσο σκληραίνει η πρώτη. Μια τέτοια αντιλαϊκή κυβέρνηση έχουμε σήμερα, γι’ αυτό σημασία δεν έχει πόσες ψήφους θα πάρει το τάδε ή το δείνα αριστερό σχήμα αλλά να υπάρξει αλλαγή. Όσο με αφορά, εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι το σημαντικότερο πράγμα που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος σήμερα είναι να βοηθήσει να αλλάξει αυτός ο τόσο άδικος κόσμος. Να αντισταθεί στη φτωχοποίηση, στον ρατσισμό, στην ακραία ανισότητα, στους πολέμους, στις διακρίσεις, να σταθεί δίπλα στους κατατρεγμένους όπου γης…Προσβλέπω πάντα στη δημιουργία μιας σύγχρονης, επαναστατικής αριστεράς.

"Στα χέρια μας υπάρχει ένας κόσμος που πρέπει να κερδίσουμε και ένας αγώνας που απαιτεί μεγάλες θυσίες. Για μας και για όλους τους άλλους που αντιμετωπίζουν τη σκιά της φασιστικής επίθεσης, υπάρχει μόνο η νίκη ή ο θάνατος. Αγάπη και αγώνας" Στη μνήμη των τριών διεθνιστών εθελοντών μαχητών που σκοτώθηκαν στις 19 Απριλίου σε μάχη στα περίχωρα του Μπαχμούτ. O Dmytro Petrov από τη Ρωσία, o Finbar Cafferkey από την Ιρλανδία και ο Cooper Andrews από τις ΗΠΑ...

Eitay Mack: Η σχέση μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ άνθισε κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών της στρατιωτικής χούντας που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 1967 έως το 1974 – μια περίοδος που σημαδεύτηκε από τη βάναυση καταστολή, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, και μια περίοδος που σκόπιμα αποσιωπήθηκε από την πανηγυρική αφήγηση που προωθεί το Ισραήλ

Ilya Budraitskis

Όχι μόνο η γλώσσα και το λογοτεχνικό ύφος, αλλά και η μέθοδος του βιβλίου του Ντανίλκιν είναι πολύ διαφορετική από τις συμβατικές προσεγγίσεις του Λένιν στη σημερινή Ρωσία. Κατά καιρούς, ο Παντοκράτορας της Ηλιακής Σκόνης μοιάζει περισσότερο με έργο μυθοπλασίας, ερευνητικής δημοσιογραφίας ή ακόμη και με ταξιδιωτικό οδηγό παρά με τυπική βιογραφία μιας ιστορικής προσωπικότητας.

Προϋπόθεση για να συμμετέχουν οι μετανάστες στις εκλογές είναι η ελληνική ιθαγένεια. Ο νόμος Ραγκούση (3838/2010), παράλληλα με την ιθαγένεια της 2ης γενιάς, έδινε το δικαίωμα ψήφου σε μετανάστες με άδεια μακράς διάρκειας ή «επί μακρόν διαμένοντος» στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το δικαίωμα αυτό εφαρμόστηκε μόνο μία φορά, καθώς αυτός ο νόμος, όπως είναι γνωστό, καταργήθηκε από το ΣτΕ το 2013. Ο αποκλεισμός των μεταναστών στην απόδοση της ιθαγένειας, και κατ’ επέκταση από το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, έχει δημιουργήσει δεκαετίες τώρα πολίτες «δεύτερης κατηγορίας»…

Μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες (!) τεράστιων εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων χωρίς κανένα προηγούμενο στη μεταπολεμική Γαλλία (!), ο απολογισμός του αγώνα των γαλλικών συνδικάτων ενάντια στη συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση θα έπρεπε να είναι προφανής: η (αντι)μεταρρύθμιση έχει γίνει πια νόμος, γεγονός που σημαίνει ότι ο μεν Μακρόν κέρδισε, τα δε εργατικά συνδικάτα έχουν χάσει. Τι συμβαίνει όμως και κανείς στη Γαλλία αλλά και έξω από αυτήν δεν τολμά να κάνει την παραπάνω διαπίστωση; Τι συμβαίνει και βλέπουμε τον πιο γνήσιο εκφραστή του διεθνούς (πολύ) μεγάλου κεφαλαίου, τον γνωστό μας από την εποχή των Μνημονίων, οίκο αξιολόγησης Fitch Ratings να υποβαθμίζει το αξιόχρεο της Γαλλίας…

Daria Krivonos

Καθώς η συζήτηση για το «μετααποικιακό» στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης και γίνεται όλο και πιο δημοφιλής εντός και εκτός των ακαδημαϊκών κύκλων, πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να εντάξουμε την περιοχή στη «λευκή περίφραξη» ως εκπλήρωση της προωθητικής ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» εις βάρος εκείνων που διαφεύγουν από τις ίδιες ρωσικές βόμβες που πέφτουν πιο μακριά από την «Ευρώπη».

Είναι επιτακτική ανάγκη για την Αριστερά να στρέψει την αλληλεγγύη της όχι στις άρχουσες τάξεις των χωρών που φαντάζονται ότι καταπιέζονται και ταπεινώνονται αλλά προς τους λαούς και τις κοινωνίες που αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση. Για να προωθήσει μια τέτοια αλληλεγγύη, η Αριστερά πρέπει να αναπτύξει την ικανότητα να αποκεντρώνει την οπτική και την ενσυναίσθησή της. Από αυτή την άποψη, είναι αδύνατο να μην είμαστε αλληλέγγυοι με το λαό της Ουκρανίας.