Με την ευρύτερη δυνατή ενότητα, οι εργαζόμενοι και οι νέοι πρέπει να αναλάβουν ξανά την πρωτοβουλία και, μέσω των κινητοποιήσεών τους, να επιβάλουν μια πραγματική κοινωνική, δημοκρατική και περιβαλλοντική ρήξη με το παρελθόν. Τα συνθήματά μας για να βάλουμε τέλος στον Μακρόν και την Πέμπτη Δημοκρατία: ενότητα των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, γενική απεργία, εργατική κυβέρνηση και συντακτική συνέλευση! 

Από την Άννα Κριστίνα Καρβαλιάες και τον Λουίς Μπονίγια-Μολίνα.

Εν μέσω των ουσιαστικών αλλαγών που συντελούνται στις παγκόσμιες σχέσεις εξουσίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αυταρχικός πρόεδρος των ΗΠΑ προσπαθεί να επιβάλει τον κανόνα ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες κυβερνούν τον πλανήτη». Δεδομένου αυτού, η Λατινική Αμερική ήταν αναπόφευκτο να επηρεαστεί. Αλλά γιατί το Μεξικό, η Βραζιλία και η Βενεζουέλα είναι οι πιο άμεσοι στόχοι; Αν και σημαντικό, το επιχείρημα ότι και οι τρεις κυβερνήσεις είναι, στα μάτια των νεοφασιστικών γερακιών του Τραμπ, «αριστερές» είναι ανεπαρκές. Σύμφωνα με την ορολογία του Τραμπ, αυτό σημαίνει απλώς κάθε κυβέρνηση που θεωρεί ως αντίθετη στο πολιτικό-ιδεολογικό φάσμα ή που δεν είναι άμεσος και υποτακτικός υπερασπιστής των συμφερόντων του αμερικανικού κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τις σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. 

Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη (JVP)

Σήμερα, μετά από περισσότερα από δύο χρόνια της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα από το Ισραήλ, ο Πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε ότι το Ισραήλ και η Χαμάς συμφώνησαν στην πρώτη φάση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός. Και ενώ το πιο σημαντικό πράγμα αυτή τη στιγμή είναι η διάσωση των ζωών των Παλαιστινίων, η συμφωνία του Τραμπ δεν κάνει τίποτα για να αντιμετωπίσει τη βασική αιτία της αδικίας: τη βίαιη στρατιωτική κυριαρχία του Ισραήλ και την καταπίεση των Παλαιστινίων.

Σοσιαλιστικές οργανώσεις της Βενεζουέλας:

 Γι' αυτό λέμε ότι η αντιμετώπιση του ιμπεριαλισμού δεν είναι μόνο στρατιωτικό πρόβλημα, αλλά περιλαμβάνει και τη λήψη μιας σειράς βασικών μέτρων κατά των ιμπεριαλιστικών οικονομικών συμφερόντων και των μηχανισμών κυριαρχίας τους, όπως η κατάργηση των συμβάσεων μικτών επιχειρήσεων στον πετρελαϊκό τομέα, η διασφάλιση της διαχείρισης του πετρελαίου από τους εργαζόμενους και τους επαγγελματίες της PDVSA χωρίς πολυεθνικές ή μικτές επιχειρήσεις, η παύση της αναγνώρισης του τοκογλυφικού εξωτερικού χρέους η εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των πολλαπλών ιδιοκτησιών που ανήκουν σε αμερικανικά κεφάλαια στη χώρα, ώστε να τεθούν υπό τον έλεγχο των εργαζομένων και του λαού, και όχι της κρατικής γραφειοκρατίας, η οποία ξέρει μόνο να επιβάλλει έλεγχο στους εργαζομένους και αποτελεί πηγή κάθε είδους κατάχρησης δημόσιας περιουσίας, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές. 

Muhammad Shehada

Αλλά ακόμη και αν η Χαμάς καταφέρει να επιτύχει μια συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου που θα περιλαμβάνει την πλήρη αποχώρηση του Ισραήλ και θα επιτρέπει στην οργάνωση να διατηρήσει «αμυντικά όπλα», η ένοπλη αντίσταση –που κάποτε θεωρούνταν το τελευταίο χαρτί που μπορούσε να παιχτεί μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων, της διπλωματίας και των ηθικών εκκλήσεων– βρίσκεται τώρα στον ίδιο τάφο των αποτυχημένων στρατηγικών. Δύο χρόνια μετά την έναρξη της γενοκτονίας, αυτό που απομένει δεν είναι η αποφασιστικότητα, αλλά η κατάρρευση: της γλώσσας, της ελπίδας, της πολιτικής και κάθε έκκλησης που έχουν κάνει οι Παλαιστίνιοι ενόψει της εξόντωσής τους.

Πολλοί θεωρούν τις χώρες BRICS ως αντίβαρο στην κυριαρχία του δολαρίου στο νομισματικό σύστημα. Ωστόσο, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: στη σύνοδο κορυφής των BRICS στο Ρίο ντε Τζανέιρο (6-7 Ιουλίου 2025), δεν εκφράστηκε καμία πραγματική επιθυμία να αποκοπεί η περιοχή από το αμερικανικό νόμισμα. Η αποδολαριοποίηση παραμένει μια μακρινή προοπτική. 

Είναι επομένως σοβαρό το γεγονός ότι οι ηγέτες των χωρών BRICS αποφάσισαν να υποστηρίξουν τον Μίλεϊ, αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο να του προσφέρουν την ευκαιρία να παραμείνει στην εξουσία και να έχει επιρροή στον υπόλοιπο κόσμο και πέρα από αυτόν. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχει ακόμη πιο δραματικές συνέπειες από αυτές που βιώνουμε σήμερα, τόσο για τον λαό της Αργεντινής όσο και για πολλούς άλλους λαούς.Αυτό που εκτυλίσσεται επί του παρόντος μεταξύ της Αργεντινής, του ΔΝΤ και άλλων πιστωτών μπορεί να ωθήσει άλλες κυβερνήσεις να υιοθετήσουν όλο και πιο σκληρές αντικοινωνικές πολιτικές, καθώς θα αντιληφθούν ότι, ακόμη και ενόψει προφανούς μακροοικονομικής αποτυχίας, μπορούν να βασίζονται στην υποστήριξη του ΔΝΤ.

Η πολιτική κηδεία του Αντρέα θα γίνει την Πέμπτη στις 9 Οκτώβρη στις 10.30 πμ στο κοιμητήριο Π. Φαλήρου…Το κόκκινο νήμα των γραπτών και της σκέψης του, ήταν πάντα, η ανησυχία για το πώς οι παραδόσεις του επαναστατικού μαρξισμού μπορούν να αξιοποιηθούν στον αγώνα για το σοσιαλισμό στην εποχή μας και στην οικοδόμηση σύγχρονων επαναστατικών κομμάτων.Η απώλειά του μας αφήνει φτωχότερους. Θερμά συλλυπητήρια στη συντρόφισσά του στη ζωή Μαίρη, τον γιό του Μανώλη και όλους τους οικείους του.

 Το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε από αυτές τις διαπιστώσεις βγάζει μάτια: η σωτηρία τόσο των Παλαιστινίων όσο και των Ουκρανών μπορεί να έρθει μόνο από τους από κάτω. Από αυτή την ανθρωπότητα που δεν αρκείται πια στα λόγια και περνάει στη δράση, εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη της στους δρόμους σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Από εκείνους και εκείνες, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων της Διασποράς, που, οπλισμένοι μόνο με τον μαχητικό διεθνισμό τους, φτάνουν να αψηφούν με τον στολίσκο των καρυδότσουφλων τους τους ράμπο του γενοκτονικού Ισραήλ. Και επίσης από εκείνους – δυστυχώς, ακόμα λίγους – Ισραηλινούς Εβραίους που είναι αλληλέγγυοι με τον παλαιστινιακό λαό και αγωνίζονται με απίστευτο θάρρος στην ίδια την καρδιά του σιωνιστικού τέρατος. Όπως και από εκείνους τους ηρωικούς Ρώσους και Λευκορώσους που δεν διστάζουν να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους στον ουκρανικό λαό, παρόλο που αυτό τους κοστίζει την ελευθερία τους και μερικές φορές ακόμη και τη ζωή τους... 

 Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Η Εποχή”

“Η υπεράσπιση της Ουκρανίας είναι ταυτόχρονα ένας αγώνας ενάντια στην αυταρχική επιθετικότητα παντού στον κόσμο. Αυτό που διακυβεύεται είναι η τύχη των λαών της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, από την Παλαιστίνη έως την Ουκρανία” (Δίκτυο Αλληλεγγύης με την Ουκρανία, ENSU ). Δεν είναι μόνο οι διπλανοί λαοί, μας επισημαίνει από την Ινδία η Καβίτα Κρίσναν : Ιδιαίτερα “στο τρέχον κλίμα κυνικού αμοραλισμού που μεταμφιέζεται σε «πολυπολικότητα» στη γεωπολιτική” εμείς οφείλουμε να “υποστηρίξουμε την αντίσταση στα επιθετικά κράτη, και στρατιωτικά αν χρειαστεί, ως απαραίτητη προϋπόθεση για μια διαρκή ειρήνη”.