Στη φωτογραφία, η Ριχάμ, 5 ετών, κρατάει την Τούκα, μόλις επτά μηνών, από το σκισμένο μπλουζάκι της, ενώ η Ντάλια, δίπλα της, φαίνεται πως έχει εγκλωβιστεί σε ένα κομμάτι τσιμέντο. Πιο ψηλά, ένας άνδρας ουρλιάζει, ανήμπορος μπροστά στο δράμα.

Στις 17 Ιούλη γνωστοποιήθηκε ότι ο γυναικοκτόνος και βιαστής στο Μάλεμε Χανίων είχε επιτεθεί σε άλλες τρεις γυναίκες με τον ίδιο τρόπο, οι οποίες γλυτώσαν επειδή υπήρχε κόσμος τριγύρω και πρόλαβαν να ξεφύγουν. Την στιγμή που ο ίδιος έχει ομολογήσει βήμα βήμα τις πράξεις του εναντίον της ζωής της βιολόγου, ΜΜΕ και τοπική κοινωνία ως απολογητές της έμφυλης βίας παλεύουν να τον παρουσιάσουν ως ένα ακόμα «καλό» παιδί, διεκδικώντας μια ευνοϊκότερη ποινή.

Αποκλειστικό ρεπορτάζ του https://www.vice.com/gr. Νωρίς το μεσημέρι της Τετάρτης 10 Οκτωβρίου 2018, ο αγρότης Νίκος Παπαχατζίδης πήγε στο χωράφι του έξω από το χωριό Πραγγί, μια ανάσα από τον ποταμό Έβρο. Αντίκρισε μια γυναίκα νεκρή κάτω από μια συστοιχία δέντρων. Το ένα της χέρι ήταν δεμένο με σχοινί και είχε ένα βαθύ τραύμα στον λαιμό. Ο Παπαχατζίδης έφυγε τρομαγμένος και ειδοποίησε την Αστυνομία. Λίγη ώρα αργότερα, σε μικρή απόσταση, κοντά στον χωμάτινο δρόμο, βρέθηκαν νεκρές ακόμη δύο γυναίκες. 

Κώστας Παπαδάκης

Έχουμε χρέος όλες οι παλιότερες φοιτητικές γενιές που πέρασαν από τις σχολές να υπερασπίσουμε την ιστορία μας, να υπερασπίσουμε τη λειτουργία που μας έδωσε την πολυτέλεια να είμαστε πολιτικοποιημένοι, να σκεφτόμαστε πέρα από όσα μας επιβάλλουν η μας επιτρέπουν, να μην εξαντλούμε την κοινωνική, εκπαιδευτική και πολιτική μας πρακτική στο ρόλο του πελάτη του – για πόσο ακόμη – δημόσιου Α.Ε.Ι. Έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ούτε στο νόμο, ούτε στην πράξη.

Μιχάλης Θεοδώρου

Το πιο πετυχημένο ανέκδοτο στην ιστορία του κυπριακού προβλήματος είναι το πόσο πολύ επείγει η επίλυσή του για τους Ελληνοκύπριους. Είναι ένας ακόμα μύθος από τους πολλούς που διαμόρφωσαν τα τελευταία 45 χρόνια την ελληνοκυπριακή πολιτική κουλτούρα: Η άμεση επίλυση του Κυπριακού (και η διά μαγείας επιστροφή στην προ του 1974 περίοδο, δηλαδή όταν οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας διέμεναν σε μόλις 3% της γεωγραφικής επιφάνειας του νησιού, αποκλεισμένοι στους θύλακες, όπου τάχα τους οδήγησε η ηγεσία τους και όχι οι δολοφονίες συμπατριωτών τους από Ε/Κ αστυνομικούς).

Παντελής Αυθίνος 

Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στο αποτέλεσμα των κοινοβουλευτικών εκλογών της 7^ης του Ιούλη. Το ένα είναι η νίκη της ΝΔ, η οποία κατάφερε να συσπειρώσει σε ενιαίο πολιτικό μπλοκ εξουσίας γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο, το σύνολο της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, τους μικρομεσαίους εμποροβιοτέχνες και τα επιστημονικά επαγγελματικά στρώματα. Το δεύτερο είναι η εκλογική συσπείρωση των λαϊκών μαζών στον ΣΥΡΙΖΑ και η χρήση του ψηφοδελτίου του για να αποτρέψουν την επιστροφή της ΝΔ στην κυβέρνηση. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά θα καθορίσουν το πολιτικό πλαίσιο της ταξικής πάλης, τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσο και στο επίπεδο των εργατικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων.

Αυτή την εβδομάδα σε δύο διαφορετικές περιοχές του Κοσσόβου, Σέρβοι και Αλβανοί κάτοικοι ενώθηκαν σε έναν κοινό αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος και της ζωής τους ενώ στα Τίρανα, Ρομά, Αιγυπτιώτες και Αλβανοί αλληλέγγυοι διαδήλωσαν για τα αυτονόητα, την πρόσβαση στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Χρειάζεται ανασυγκρότηση του κινήματος, αλλά και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ειδικότερα, των συνθημάτων και των προτεραιοτήτων της, αρχίζοντας από μια ψύχραιμη ανάλυση της νέας κατάστασης και αξιοποιώντας την πρόσφατη εμπειρία των μεγάλων αγώνων, που δεν ξεχνιέται.

του Γιώργου Μητραλιά. 

Παρόλο που έχουμε δει να επαναλαμβάνεται χιλιάδες φορές εδώ και ένα αιώνα -στην Ελλάδα και παντού αλλού- η τραγωδία εκείνων των ηγεσιών της αριστεράς που σπεύδουν να υποκλιθούν στον ταξικό αντίπαλο και να παραδωθούν σε αυτόν, δεν μπορούμε τώρα να μην νοιώσουμε αγανακτισμένοι, πληγωμένοι αλλά και εξεγερμένοι μπροστά στην έκταση αυτής της καταστροφής…

4η Διεθνής, 17ο Παγκόσμιο Συνέδριο, απόφαση για τον οικοσοσιαλισμό:

Η πίεση που ασκεί η ανθρωπότητα στο σύστημα της Γης αυξάνεται όλο και ταχύτερα, από τη δεκαετία του 50 και μετά. Σε αυτές τις αρχές του 21ου αιώνα, έχει φτάσει σε εξαιρετικά ανησυχητικό επίπεδο, και συνεχίζει να αυξάνεται σε όλους σχεδόν τους τομείς. Ο κίνδυνος οικολογικής κατάρρευσης είναι τώρα τόσο πραγματικός και σοβαρός που αυτή η ποσοτικά αυξανόμενη πίεση, εμφανής παντού και στους περισσότερους τομείς, θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάθε στιγμή σε μια απότομη (σε λίγες δεκαετίες) ποιοτική μεταβολή και εν πολλοίς μη αναστρέψιμη. Το σύστημα Γη θα έμπαινε τότε σε μια νέα κατάσταση δυναμικής ισορροπίας, με πολύ διαφορετικές γεωφυσικές και γεωχημικές συνθήκες, καθώς και με μια ακόμα πιο γερή μείωση του βιολογικού της πλούτου.