Salah Hamouri

Πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023, υπήρχαν περίπου 5.000 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι από τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και ολόκληρη την Παλαιστίνη, οι οποίοι είχαν περάσει 10, 20, 30 και 40 χρόνια στη φυλακή, άνδρες και γυναίκες, ορισμένοι από τους οποίους είχαν πεθάνει. Το ζήτημα της απελευθέρωσης αυτών των κρατουμένων ήταν ένα από τα κίνητρα για την 7η Οκτωβρίου 2023. Όλοι συμφώνησαν ότι δεν πήγαινε άλλο. Αρκετά με τις γυναίκες και τους άνδρες που περνούν τόσα χρόνια στη φυλακή χωρίς κανείς να μιλάει γι’ αυτό. Μετά την 7η Οκτωβρίου, υπήρχαν μεταξύ 14.000 και 16.000 κρατούμενοι.

Αν οι λαοί της γηραιάς ηπείρου θέλουν να ξεφύγουν από τον ανταγωνισμό ΗΠΑ και Κίνας για την παγκόσμια ηγεμονία, άξονα τη Ρωσία, αν θέλουν να είναι οι ίδιοι φορείς της δικής τους κοινής ιστορίας, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ενώσουν τα κοινωνικά τους κινήματα και τα συνδικάτα τους στον αγώνα για μια διαφορετική, δημοκρατική, κοινωνική, ανοιχτή, γενναιόδωρη, οικοσοσιαλιστική Ευρώπη…Τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα γεννήθηκαν στην Ευρώπη του 19ου και 20ου αιώνα ως αποτέλεσμα του αγώνα του εργατικού κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Το μέλλον τους διακυβεύεται εν μέσω ενός φλεγόμενου πλανήτη που οι δεσπότες ονειρεύονται να τον υποτάξουν κάτω από την δικτατορία του κεφαλαίου χωρίς όρια.

James Markin

Ο νικητής του βραβείου καλύτερου ντοκιμαντέρ στα βραβεία Όσκαρ του περασμένου Σαββατοκύριακου είναι μια ταινία που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν εύκολα: το «No Other Land». Το παλαιστινιακό/ισραηλινό ντοκιμαντέρ δεν κατάφερε να βρει διανομέα στις ΗΠΑ πριν από την περίφημη τελετή απονομής των Όσκαρ, παρά το γεγονός ότι ήταν το φαβορί για να κερδίσει ένα βραβείο. Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ζήτησης: το «No Other Land» ξεπέρασε στην πραγματικότητα όλους τους αντιπάλους του ως καλύτερο ντοκιμαντέρ σε πωλήσεις εισιτηρίων μέσω ανεξάρτητων διανομέων. Αντίθετα, η έλλειψη διανομέα είναι ένα ακόμη παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η επιχειρηματική Αμερική έχει εργαστεί για να φιμώσει τις παλαιστινιακές αφηγήσεις στο δημόσιο διάλογο, ακόμη και όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ διοχετεύει δισεκατομμύρια δολάρια για την ισραηλινή γενοκτονία στη Γάζα.

Édouard Soulier

Η δεύτερη φάση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός θα έπρεπε να τεθεί σε ισχύ την επόμενη εβδομάδα, αλλά πιθανότατα θα καθυστερήσει από το Ισραήλ. Σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς, ο Μπένταμιν Νετανιάχου και το υπουργικό του συμβούλιο ανέστειλαν την απελευθέρωση 600 Παλαιστινίων βάσει των όρων της συμφωνίας έως ότου δοθεί νέα εντολή. Το πρόσχημα για την άρνηση της απελευθέρωσης είναι η «σκηνοθεσία» της απελευθέρωσης των Ισραηλινών κρατουμένων από τη Χαμάς. Οι ισραηλινές αρχές κατήγγειλαν ότι πρόκειται για ένα εξευτελιστικό τελετουργικό – αν και έμοιαζε σε όλα με αυτά των προηγούμενων απελευθερώσεων, με τη διαφορά ότι ένας από τους ισραηλινούς κρατούμενους φίλησε δύο μαχητές στο μέτωπο πριν παραδοθεί στον Ερυθρό Σταυρό. Αυτή η «πρόκληση», όπως το έθεσαν οι Ισραηλινοί, προκάλεσε αναταραχή στον διεθνή Τύπο, αλλά ως συνήθως πολύ περισσότερο από τις εξευτελιστικές συνθήκες υπό τις οποίες απελευθερώθηκαν οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι, συχνά ακρωτηριασμένοι, τραυματισμένοι και αδυνατισμένοι, με την ισραηλινή αστυνομία να εμποδίζει τους εορτασμούς με δακρυγόνα.

Η ουκρανική κυβέρνηση έχει τώρα μια μοναδική ευκαιρία να δηλώσει έμπρακτα τι είναι διατεθειμένη να θυσιάσει: τη χώρα ή τους ολιγάρχες. Αν βάλουμε τέλος στη νεοφιλελεύθερη κακοδιαχείριση που διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, θα ενώσουμε τον λαό και θα γίνουμε μια ενοποιητική δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας! Αν ξαναχτίσουμε την οικονομία πάνω σε κοινωνική βάση, θα αντέξουμε τον αγώνα και θα βάλουμε στέρεες βάσεις για την ανασυγκρότηση! Τα εκατομμύρια των ολιγαρχών - για την ευημερία και την άμυνα! Για μια Ουκρανία χωρίς ολιγάρχες και κατακτητές! Για να προστατέψουμε την χώρα, όχι τους ολιγάρχες. Ένα κάλεσμα για αλλαγές που θα αποτρέψουν την ήττα της Ουκρανίας

του Michael Karadjis

Απαντώντας σε αυτόν τον μύθο, θέλω απλώς να διευκρινίσω τη θέση μου: υποστηρίζω το δικαίωμα των εθνών και των λαών στην αυτοδιάθεση και το θεωρώ ανώτερο από οποιαδήποτε εμμονή με τα «κυρίαρχα σύνορα», τα οποία πάντα άλλαζαν στην ιστορία, τόσο για καλούς όσο και για κακούς λόγους. … γιατί λοιπόν δεν υποστηρίζω την ίδια αυτοδιάθεση του «ρωσικού λαού στο Ντονμπάς»; Λοιπόν, πέρα από το γεγονός ότι ακόμη και αν υπήρχε ένας τέτοιος αγώνας, θα ήταν επί του παρόντος ένα ασήμαντο πιόνι στη ρωσική αυτοκρατορική κατάκτηση, το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρξε τέτοια πραγματική κατάσταση.

Οι “συμφωνίες” για τη μοιρασιά και τον πλούτο της επαναφέρουν τον καθαρό ιμπεριαλισμό των αρχών του 20ου αιώνα, που οδήγησε σε δύο παγκόσμιους πολέμους…Ο Ίλια Μπουντράιτσκις, ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, μία από τις σημαντικότερες φωνές της αριστερής ρωσικής διανόησης, μιλάει στην «Εποχή» για την ιμπεριαλιστική λογική που διέπει τις συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, τους στόχους των δύο πλευρών και τη στάση της ρωσικής Αριστεράς απέναντι σε μια πιθανή ειρηνευτική συμφωνία.

[Αναδημοσίευση από “Η Εποχή”, 1-2/3/2025: “Η Ουκρανία το στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας” & -στο τέλος- ένα επικαιροποιημένο σχόλιο του συγγραφέα, μετά τη συνάντηση Τραμπ-Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο]… Η συμφωνία Τράμπ – Πούτιν κατά της Ουκρανίας, στην οποία βιάζονται να ενταχθούν και οι άλλοι ιμπεριαλιστές, κυρίως οι Ευρωπαίοι, αποτελεί καμπή στην παγκόσμια αταξία. Κυρίως γιατί την επικυρώνει ως τέτοια, ως “νόμο της βίας”, του χρήματος και του εκβιασμού χωρίς τις φιοριτούρες του “διεθνούς δικαίου” και της “διεθνούς κοινότητας”. Μπορεί ασφαλώς να βαπτίζεται οργουελικά ως “ειρηνευτική¨, όμως έτσι είχε βαπτιστεί και η συμφωνία του Μονάχου του 1938, που επικύρωσε τη ναζιστική επέκταση.

Καμία αμφιβολία λοιπόν ότι ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Νετανιάχου, ο Μασκ, ο Μίλεϊ και οι φίλοι τους απανταχού γης δεν αντιπροσωπεύουν μια απλή σκληρότερη παραλλαγή του νεοφιλελευθερισμού, όπως εξακολουθούν να ισχυρίζονται κάποιοι ανόητοι ανεύθυνοι. Αντιπροσωπεύουν έναν θανάσιμο κίνδυνο για όλους μας, για την ανθρωπότητα, τη δημοκρατία και τον πλανήτη. Έναν κίνδυνο ανάλογο με εκείνο που αποτελούσαν ο φασισμός και ο ναζισμός πριν από 80 χρόνια. Αντιπροσωπεύουν την Φαιά Διεθνή της εποχής μας ! Ας αντιδράσουμε λοιπόν όλοι μαζί πριν είναι πολύ αργά. Επειδή αυτή τη φορά δεν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία...

Ένα τόσο ισχυρό κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει στη μέση του δρόμου. … Το κίνημα πρέπει να στοχεύσει την αιτία του προβλήματος, ν’ αναμετρηθεί με την πολιτική που δημιούργησε τα Τέμπη, την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του κέρδους που μπαίνει πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Να εθνικοποιηθούν οι σιδηρόδρομοι, οι συγκοινωνίες να είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά , φθηνά και ασφαλή για όλο το λαό. Να πάρουμε τη ζωή μας πίσω απέναντι στην πολιτική του κέρδους που είναι και πολιτική του θανάτου. Γιατί η ιδιωτικοποίηση είναι το έγκλημα.