Russ O’Shea

Ένα νοκ-άουτ στον πρώτο γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων έχει προκαλέσει θύελλα μισογυνισμού, τρανσφοβίας και ρατσισμού σε όλο τον κόσμο. Την 1η Αυγούστου, η Ιταλίδα πυγμάχος Άντζελα Καρίνι εγκατέλειψε μέσα σε ένα λεπτό τον αγώνα με την Αλγερινή πυγμάχο Ιμάν Χελίφ, φωνάζοντας στη γωνία της: «Non è giusto! Non è giusto!», «Δεν είναι δίκαιο! Δεν είναι δίκαιο!». Αυτό το επιφώνημα, το οποίο υπονοούσε ότι η Χελίφ ήταν άντρας, ήταν το σύνθημα για να περάσει η δεξιά στην επίθεση – και άρχισε ο σάλος. Η Καρίνι, μια αστυνομικός, άρχισε να κλαίει με λυγμούς και αρνήθηκε να σφίξει το χέρι της αντιπάλου της, λέγοντας ότι «δεν είχε ξανανιώσει ποτέ μια γροθιά» σαν αυτή που της έδωσε η Χελίφ και ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τον αγώνα για να «διαφυλάξει τη ζωή της».

Δευτέρα, 19 Αυγούστου 2024 19:44

Το πραξικόπημα στο Ιράν το 1953

Stephen Kinzer

Την άνοιξη του 1951, και τα δύο σώματα του ιρανικού κοινοβουλίου ψήφισαν ομόφωνα την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Ήταν μια κοσμοϊστορική στιγμή και ολόκληρο το έθνος πανηγύρισε. «Όλη η δυστυχία, η αθλιότητα, η ανομία και η διαφθορά του Ιράν τα τελευταία πενήντα χρόνια προκλήθηκαν από το πετρέλαιο και τους εκβιασμούς της πετρελαϊκής εταιρείας», δήλωσε ένας ραδιοφωνικός σχολιαστής. Βάσει του νόμου περί εθνικοποίησης, το Ιράν συμφώνησε να αποζημιώσει τη Βρετανία για τα χρήματα που είχε δαπανήσει για την κατασκευή των πηγών και του διυλιστηρίου, αν και οποιοσδήποτε αμερόληπτος διαιτητής θα κατέληγε πιθανότατα στο συμπέρασμα ότι, δεδομένου του ύψους των κερδών που είχαν αποκομίσει οι Βρετανοί στο Ιράν όλα αυτά τα χρόνια, το χρέος του Ιράν θα ήταν μικρότερο από μηδέν. Ο Μοσαντέγ αρέσκονταν να επισημαίνει ότι οι ίδιοι οι Βρετανοί είχαν πρόσφατα εθνικοποιήσει τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα. Επέμενε ότι προσπαθούσε απλώς να κάνει ό,τι είχαν κάνει και οι Βρετανοί: να στρέψει τον πλούτο του έθνους του προς όφελός του και να κάνει μεταρρυθμίσεις προκειμένου να αποτρέψει τον λαό από το να καταφύγει στην επανάσταση. Οι Βρετανοί διπλωμάτες στη Μέση Ανατολή δεν συγκινήθηκαν, φυσικά, από αυτό το επιχείρημα.

Nima Sabouri

Το πρωί της 6ης Αυγούστου, ο Ρεζά Ρασαέι, ένας 34χρονος Κούρδος πολιτικός κρατούμενος και ένας από τους συλληφθέντες της εξέγερσης της Ζίνα, εκτελέστηκε μετά από πολύμηνη φυλάκιση και βασανιστήρια. Αυτή η κρατική δολοφονία, μαζί με την εκτέλεση άλλων 23 κρατουμένων κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, συνέβη σε μια περίοδο κατά την οποία η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν βρίσκεται εν μέσω των πιο οξυμένων εξωτερικών πολιτικοστρατιωτικών εντάσεων, ιδίως μετά τη δολοφονία του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη.

Adrián Piva

Εδώ θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο ως τη συμπύκνωση μιας βαθιάς διαδικασίας μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας που συνέδεαν την οικονομία και την πολιτική μετά την κρίση του 2001 και, ως εκ τούτου, ως σημάδι του τέλους μιας εποχής. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε αυτό το επιχείρημα παρουσιάζοντας τους κύριους παράγοντες της οικονομικοπολιτικής διαδικασίας που κατέστησαν δυνατό τον θρίαμβο του Μιλέι. Στα συμπεράσματα θα συνοψίσουμε τη συνολική προσέγγιση, θα δώσουμε ορισμένα στοιχεία για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης με βάση τα όσα συνέβησαν κατά τους πρώτους μήνες της και θα συζητήσουμε τις μελλοντικές προοπτικές.

Martín Mosquera

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας κάποιας αναζωπύρωσης των στρατηγικών συζητήσεων, οι περισσότερες από τις οποίες πάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πρόκειται για συζητήσεις γύρω από έναν ενδεχόμενο «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό» – μια εναλλακτική λύση στον λενινισμό και τη σοσιαλδημοκρατία: είναι η εκ νέου ανακάλυψη του Νίκου Πουλαντζά (1936-1979) στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, και είναι και μια, πιο πρωτότυπη, επανεκτίμηση του Καρλ Κάουτσκι (1854-1938), πριν από το 1910, στη νέα αγγλόφωνη αριστερά. Αυτή η αναβίωση είναι υγιής και έκφραση ενός νέου πολιτικού κλίματος. Συχνά, ωστόσο, οι συζητήσεις που στοχεύουν στην επικαιροποίηση της σοσιαλιστικής στρατηγικής χαρακτηρίζονται από μια απλουστευτική περιγραφή της παράδοσης που στοχεύουν να ξεπεράσουν. Αυτό μπορεί να έχει μια ερμηνευτική χρησιμότητα, καθώς επιτρέπει την ανάδειξη των καινοτομιών και των σημείων ρήξης. Όμως, μια υπεραπλουστευτική αναπαράσταση της παράδοσης μας στερεί από αναφορές που μπορεί να εξακολουθούν να είναι χρήσιμες για τις σύγχρονες συζητήσεις και κινδυνεύει να κρύψει περισσότερα από όσα να φωτίσει. [Αναδημοσίευση από Περιοδικό «Τέσσερα»]

Sylvestre Jaffard

Το γαλλικό σύνταγμα δίνει στον πρόεδρο μεγάλη εξουσία, οπότε ο Μακρόν μπορεί να επιλέξει να υπεκφεύγει, όπως κάνει τώρα, χρησιμοποιώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις καλοκαιρινές διακοπές ως δικαιολογία. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ με μια πλέον εντελώς παράνομη κυβέρνηση (η οποία έχει πράγματι παραιτηθεί, αλλά εξακολουθεί να είναι στη θέση της, ενώ ο αντικαταστάτης πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη οριστεί από τον Μακρόν). Ακόμα και αν δεν αποκτήσουμε μια κυβέρνηση NFP, είναι ένα σημαντικό αίτημα που πρέπει να τεθεί, έστω και από άποψη διαπαιδαγώγησης. Μπορεί να γίνουν νέες εκλογές τον επόμενο χρόνο, και θα μπορούμε να πούμε «ο Μακρόν προσπάθησε να αρνηθεί το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, τώρα είναι η ώρα να δώσουμε στο NFP μια σαφή πλειοψηφία». Εξίσου σημαντικό, ή ακόμα πιο σημαντικό, σε κάθε απεργία και κάθε αγώνα μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία νομιμοποίηση, η νομιμοποίηση είναι δική μας.

Seraj Assi

Στις 8 Ιουλίου 1972, ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Γασσάν Καναφάνι βγήκε από το διαμέρισμά του σε ένα προάστιο της Βηρυτού, μπήκε στο Austin 1100 και άνοιξε τη μίζα. Μια χειροβομβίδα που περιείχε μια πλαστική βόμβα τριών κιλών, τοποθετημένη πίσω από τον προφυλακτήρα από πράκτορες της Μοσάντ, εξερράγη, ταρακουνώντας ολόκληρη τη γειτονιά. Ο Καναφάνι αποτεφρώθηκε ακαριαία, μαζί με τη δεκαεπτάχρονη ανιψιά του, Λάμις Νατζίμ. Ήταν μόλις τριάντα έξι ετών… Ο Καναφάνι πολέμησε με την πένα του, τόσο ως συγγραφέας όσο και ως εκπρόσωπος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ήταν, όπως έγραψε μια νεκρολογία, «ένας κομάντο που δεν πυροβόλησε ποτέ». Επαναστάτης συγγραφέας που γεννήθηκε την παραμονή της Μεγάλης Παλαιστινιακής Επανάστασης, ο Καναφάνι υπερασπίστηκε την παλαιστινιακή αντίσταση και απελευθέρωση. Αυτό τον έβαλε τελικά στο στόχαστρο των πρακτόρων της Μοσάντ, οι οποίοι δεν ανέχονταν καμία αντίσταση.

Δευτέρα, 12 Αυγούστου 2024 14:25

Επιστολή από τη Γάζα

Γασσάν Καναφάνι

Φίλε μου ... Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πόδι της Νάντιας, το ακρωτηριασμένο από την κορυφή του μηρού. Όχι! Ούτε θα ξεχάσω τη θλίψη που είχε πλάσει το πρόσωπό της και είχε ενσωματωθεί για πάντα στα χαρακτηριστικά του. Βγήκα από το νοσοκομείο της Γάζας εκείνη την ημέρα, με το χέρι μου να σφίγγει με σιωπηλό χλευασμό τις δύο λίρες που είχα φέρει μαζί μου για να δώσω στη Νάντια. Ο καυτός ήλιος γέμισε τους δρόμους με το χρώμα του αίματος. Και η Γάζα ήταν ολοκαίνουργια, Μουσταφά! […] Αυτή η Γάζα, στην οποία εμείς και οι καλοί της άνθρωποι είχαμε ζήσει επτά χρόνια Νάκμπα, ήταν κάτι καινούργιο. Μου φάνηκε ότι ήταν απλώς μια αρχή. Δεν ξέρω γιατί πίστευα ότι ήταν απλώς μια αρχή. Φανταζόμουν ότι ο κεντρικός δρόμος καθώς επέστρεφα στο σπίτι ήταν μόνο μια μικρή αρχή ενός μεγάλου, μακρύ δρόμου που οδηγούσε στη Σάφεντ. Τα πάντα σε αυτή τη Γάζα ήταν πένθος για το πόδι της Νάντιας το ακρωτηριασμένο από την κορυφή του μηρού, ένα πένθος που δε σταματά στο κλάματα, μια πρόκληση, αλλά περισσότερο κι απ’ αυτό ήταν κάτι σαν ανάκτηση του ακρωτηριασμένου ποδιού!

Banah Ghadbian

Αυτή η παρέμβαση εξετάζει: 1) την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων στη Συρία από τον Άσαντ ως ένα από τα κίνητρα για τις εξεγέρσεις στη Συρία∙ 2) την κατοχή του συριακού Γκολάν από τους εποίκους της σιωνιστικής οντότητας και την χρησιμοποίηση του «πράσινου ξεπλύματος»∙ 3) τα πεδία και τα κινήματα μεταξύ των Σύριων όπου συγκλίνει η συνείδηση των πολλαπλών καταπιέσεων, και ειδικότερα, όπου η σχέση με τη γη (χρησιμοποιώντας τα τριαντάφυλλα και τα μήλα ως τεχνολογίες αντίστασης) αψηφά τόσο τις λογικές της κυριαρχίας των εποίκων-αποικιοκρατών όσο και τις λογικές του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος.

Yoletty Bracho

«Όλοι γνωρίζουν τι συνέβη» είναι η φράση που ακούστηκε από το στόμα των Βενεζουελάνων λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 28ης Ιουλίου 2024, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών. Ήταν τότε 29 Ιουλίου και μάθαμε από τον Έλβις Αμορόσο, πρόεδρο του Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου, ότι ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο Μόρος επανεξελέγη με ποσοστό 51,2% των ψήφων, ενώ ο υποψήφιος της παραδοσιακής αντιπολίτευσης, ο Εντμούντο Γκονζάλες Ουρρούτια, έλαβε 44,2%. Ωστόσο, η ανακοίνωση αυτή αντιφάσκει με μια σειρά από ενδείξεις για το αντίθετο: κατά τη διάρκεια της ημέρας, αποτελέσματα δυσμενή για τον Μαδούρο φάνηκε να προκύπτουν από τα παλιά προπύργια του τσαβισμού, ιδίως στις λαϊκές συνοικίες των πόλεων. Τι συνέβη λοιπόν; Ποια συμπεράσματα μπορεί να βγάλει η Αριστερά από τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα; Και πώς μπορούμε να φανταστούμε μια διέξοδο που θα σέβεται τη δημοκρατία και τις ψήφους του λαού της Βενεζουέλας;

Pablo Stefanoni

Εικόνες από τη βίαιη είσοδο του στρατού στο κυβερνητικό μέγαρο (Palacio Quemado) μεταδόθηκαν σε όλο τον κόσμο, σπέρνοντας σύγχυση στη Βολιβία. Το αποτυχημένο πραξικόπημα από μια φράξια εντός του στρατού, που αποκηρύχθηκε σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, έλαβε χώρα στο πλαίσιο της διάβρωσης της κυβέρνησης του Λουίς Άρσε, η οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα εσωτερικής διχόνοιας εντός του κόμματος Κίνημα προς το Σοσιαλισμό (MAS). Παρά την ταχεία αποτυχία της, η στρατιωτική ανταρσία θα έχει πολιτικές επιπτώσεις. Τα τανκς στην Plaza Murillo θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν οδηγήσει σε τραγωδία, δεδομένου του ολοένα και πιο ταραγμένου πολιτικού κλίματος. Με το MAS να έχει διασπαστεί σε δύο πτέρυγες –τους Evistas, που υποστηρίζουν τον πρώην πρόεδρο Έβο Μοράλες, και τους Arcistas, που συντάσσονται με τον Λουίς Άρσε– η σταθερότητα δεν είναι πλέον εγγυημένη. Το απόγευμα της Τετάρτης 26 Ιουνίου, ο γενικός διοικητής του στρατού, Χουάν Χοσέ Ζούνιγα –ο οποίος αρνήθηκε να αναγνωρίσει την απόλυσή του από τον πρόεδρο την προηγούμενη νύχτα– κατέλαβε την εμβληματική πλατεία με τανκς.

Σελίδα 8 από 372