Joseph Daher

Η άρχουσα τάξη του Ισραήλ θεωρεί εδώ και καιρό τον εκδημοκρατισμό των αραβικών και περιφερειακών χωρών ως απειλή για τα πολιτικά της συμφέροντα, μια προοπτική που έχει ενταθεί από το 2011. Αυτό συνέβη και με τη Συρία, μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ τον Δεκέμβριο του 2024 μετά από 54 χρόνια δεσποτικής διακυβέρνησης. Η συριακή αλληλεγγύη προς την Παλαιστίνη μπορεί πλέον να εκφράζεται ελεύθερα. Θυμηθείτε, υπό την κυριαρχία του Άσαντ δεν επιτρεπόταν καμία διαμαρτυρία ή οποιαδήποτε μορφή αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη πέρα από το πλαίσιο του κράτους και των συμφερόντων του, αποτρέποντας επίσης κάθε μορφή αντίστασης κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ.

Owen Marsden-Readford

Το διεθνές δίκαιο και οι πολυμερείς θεσμοί, όπως ο ΟΗΕ, δεν αποτελούν όργανα ελέγχου και εξισορρόπησης έναντι του ιμπεριαλισμού. Ο ΟΗΕ δεν είναι ένα περιορισμένο ή ελαττωματικό όργανο που αγωνίζεται για την ειρήνη, αλλά ένα πολιτικό όργανο, που συγκροτείται βασικά από τον ιμπεριαλισμό και λειτουργεί προς το συμφέρον των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι εκκλήσεις για ενίσχυση ή μεταρρύθμιση του ΟΗΕ χάνουν αυτό το ζωτικό σημείο. Είναι αναπόσπαστο μέρος του ιμπεριαλιστικού συστήματος που ευθύνεται για τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Ακόμα και όταν ο ΟΗΕ ή άλλοι διεθνείς θεσμοί καταγγέλλουν εγκλήματα πολέμου ή προσπαθούν να πιέσουν ένα κράτος να αποφύγει μια συγκεκριμένη πορεία δράσης, το κάνουν όχι από τη σκοπιά της εναντίωσης στις δομές του ιμπεριαλισμού, αλλά σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν το αποτέλεσμα της αστάθειας που παράγεται από τη δυναμική του ιμπεριαλισμού.

Michael Karadjis

Η Ρωσία και η Ουκρανία ήταν έτοιμες να υπογράψουν ειρηνευτική συμφωνία τον Απρίλιο του 2022, με την οποία η Ουκρανία δεν θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, αλλά τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον επισκέφθηκε το Κίεβο και είπε στον Ζελένσκι να μην προχωρήσει σε αυτή τη συμφωνία, οπότε η Ουκρανία αποσύρθηκε από τις διαπραγματεύσεις, καταστρέφοντας αυτή την ευκαιρία για ειρήνη. Αυτός ο μύθος έχει αποκτήσει τέτοια αυτονομία που πιθανώς έχει αναδημοσιευτεί σχεδόν σε κάθε πιθανό αριστερό και alt-right δημοσίευμα, όχι μόνο στα αντι-ουκρανικά... Ωστόσο, δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε αυτό.

Το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί δύο εβδομάδες μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών απαιτεί ανάγνωση και προοπτική. Η κοινωνία μίλησε και εξακολουθεί καθημερινά να κινητοποιείται και να δίνει βήμα στους συγγενείς των θυμάτων. Οι τελευταίοι, αν και ανεπιτήδευτοι πολιτικά,  συχνά στις τοποθετήσεις τους που είναι αυθεντικές χωρίς περαιτέρω κίνητρα απογυμνώνουν την κυβέρνηση και τους δικαστικούς χειρισμούς της υπόθεσης, δείχνοντας ότι κανένα σχέδιο συγκάλυψης δεν θα επιτύχει. Το εγγυάται άλλωστε η πρωτόγνωρη κοινωνική κινητοποίηση με το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη για οικονομικά αιτήματα, όσο σοβαρά και αν ήταν αυτά.

Στην Παλαιστίνη, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο νικηφόρος αγώνας των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μπορεί να αποτελέσει το μονοπάτι για έναν δικαιότερο κόσμο. Επαναβεβαιώνουμε την ανάγκη να διαλυθεί το σιωνιστικό κράτος, ως «κράτος για τους Εβραίους», και ότι μόνο μια ελεύθερη, δημοκρατική, κοσμική και ισόνομη Παλαιστίνη, στην οποία θα μπορούσαν να επιστρέψουν όλοι οι διασκορπισμένοι Παλαιστίνιοι, και όπου όλοι θα μπορούν να ζήσουν, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, εφόσον αποδέχονται αυτό το αποαποικιακό πλαίσιο, μπορεί να φέρει μια δίκαιη και ειρηνική λύση για τους λαούς της περιοχής.

Michael Karadjis

Οι συμφωνίες του Μινσκ προσέφεραν μια δίκαιη διέξοδο από την κρίση, η Ρωσία ήθελε να τις εφαρμόσει, αλλά η Ουκρανική κυβέρνηση αρνήθηκε να τις εφαρμόσει, ενθαρρυμένη από τις ΗΠΑ. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι εντελώς φανταστικοί, όπως θα αποδειχθεί, αλλά εγείρουν επίσης μια σειρά από επιμέρους ζητήματα: πρώτον, υπήρχαν δύο συμφωνίες του Μινσκ, οπότε τι συνέβη στην πρώτη; Ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της συμφωνίας Μινσκ ΙΙ; Πώς επιβλήθηκε στην Ουκρανία; Και ποια είναι τα στοιχεία ότι η Ουκρανία ήταν αυτή που εμπόδισε την εφαρμογή της;

Jana Krtić

Μετά τη γενική απεργία, οι φοιτητές στα μπλόκα αναφέρουν ότι οι αποκλεισμοί και οι διαδηλώσεις δεν είναι πλέον μόνο φοιτητικές, αλλά έχουν γίνει «λαϊκές». Ως εκ τούτου, στην επιστολή τους προς τους πολίτες, καλούν για την πραγματοποίηση λαϊκών συνελεύσεων, σύμφωνα με το νόμο και το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Σερβίας. Ωστόσο, οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε αυτή την ανακοίνωση είναι διχασμένες. Ενώ ορισμένοι περίμεναν με ανυπομονησία την ανακοίνωση αυτή και έχουν ήδη αρχίσει να οργανώνουν συνελεύσεις πολιτών, άλλοι χαρακτήρισαν την ανακοίνωση αυτή ως αποφυγή της ευθύνης. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Bruce Levine

Το 1863, οι υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας και οι ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να πιέζουν για την υιοθέτηση μιας συνταγματικής τροποποίησης που θα έθετε οριστικά εκτός νόμου τη δουλεία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον Νοέμβριο του 1864, το πρόγραμμα με το οποίο επανεξελέγη ο Λίνκολν δέσμευσε το κόμμα του για τον στόχο αυτό, και στα τέλη του 1865 επικυρώθηκε η Δέκατη Τρίτη Τροπολογία. Η συντριβή της Συνομοσπονδίας, η ανασύσταση της Ένωσης και η εξάλειψη της δουλείας μεταμόρφωσαν ριζικά τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις και την κατανομή και την άσκηση της πολιτικής εξουσίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ηττημένη ελίτ του Νότου, η οποία είχε κυριαρχήσει σε όλους τους κλάδους της εθνικής κυβέρνησης κατά το μεγαλύτερο μέρος της προπολεμικής περιόδου, είχε πλέον στριμωχτεί πολιτικά και παρέμεινε σε αυτή την κατάσταση για δεκαετίες.

Robert Kasumović

Εδώ και πέντε μήνες, φοιτητικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε όλη τη Σερβία, ενώ συμμετέχουν όλο και περισσότεροι πολίτες, διανοούμενοι, συνδικαλιστές και πολλοί άλλοι. Και παρόλο που οι διαδηλώσεις, ως συνήθως, ξεκίνησαν από μεγαλύτερες πόλεις όπως το Βελιγράδι, το Νις και το Νόβι Σαντ, οργανώνονται όλο και περισσότερο σε μικρότερες πόλεις. Έτσι, μέρη όπως το Μλαντένοβατς, το Τρέστενικ, η Μπέλα Παλάνκα, το Κρούσεβατς, η Μιόνιτσα, η Γκρντελίτσα, το Μπρέστοβατς, το Γκάντζιν Χαν, η Βίντσα, το Σετσάνι, το Στεπόγιεβατς, η Σέλεντσα, η Μπέλα Κρκβα και πολλά άλλα έχουν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις.

Anand Gopal

Είναι εύκολο να κοιτάξει κανείς τις πολιτικές δυνάμεις σήμερα στη Μέση Ανατολή και να υποθέσει ότι το πολιτικό Ισλάμ κυριαρχούσε ανέκαθεν, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς παράγοντες της ιρακινής πολιτικής∙ στο απόγειό του, ήταν ένα διαθρησκευτικό κόμμα με δεκάδες χιλιάδες μέλη. Το ανερχόμενο Κόμμα Μπά’αθ το συνέτριψε τελικά – ενδεχομένως με τη βοήθεια της CIA.