Ρόζα Λούξεμπουργκ

Οι ειρηνόφιλοι των αστικών κύκλων εκτιμούν ότι μπορεί να επιτευχθεί παγκόσμια ειρήνη και αφοπλισμός μέσα στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας, ενώ εμείς, που βασιζόμαστε στην υλιστική αντίληψη της ιστορίας και στον επιστημονικό σοσιαλισμό, είμαστε πεπεισμένοι ότι ο μιλιταρισμός δεν μπορεί να εξαφανιστεί από τον κόσμο παρά μόνο με την εξαφάνιση του ταξικού καπιταλιστικού κράτους. Από αυτό πηγάζει επίσης και μια αντίστροφη τακτική για τη διάδοση της ιδέας της ειρήνης.

Ernst Bloch

Είναι εξαιρετικό ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να διαφωνούν γι’ αυτό ξανά. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κάτι τέτοιο φαινόταν αδιανόητο· το Blaue Reiter ήταν νεκρό. Τώρα ακούμε φωνές που ανακαλούν την μνήμη του για μια ακόμη φορά, και όχι μόνο με σεβασμό. Είναι ακόμη πιο σημαντικό ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αναστατωθούν τόσο πολύ για ένα κίνημα τόσο παλιό, σαν να υπήρχε ακόμη και να στέκει μπροστά τους ως εμπόδιο. Ο Εξπρεσιονισμός σίγουρα δεν ανήκει στο παρόν· ωστόσο μπορεί να αληθεύει ότι φανερώνει ακόμη σημάδια ζωής;

Καρλ Ράντεκ

Πρέπει να προσπαθήσουμε να προσανατολίσουμε όλους τους αγώνες για την αύξηση των μισθών, για την ελάττωση του χρόνου εργασίας, όλους τους αγώνες ενάντια στην ανεργία προς το μεταβατικό στόχο του ελέγχου πάνω στη παραγωγή... Ο έλεγχος της παραγωγής σημαίνει διαπαιδαγώγηση στη προλεταριακή πάλη και συγκρότηση όλων των οργανώσεων της επιχείρησης πάνω στη βάση των εκλογών, τη τοπική και περιφερειακή τους σύνδεση, σε σχέση με τους βιομηχανικούς κλάδους, στη προλεταριακή πάλη.

Η συνεχιζόμενη δίωξη των Ρομά στη Βουλγαρία φαίνεται να πήρε πρόσφατα μια νέα τροπή. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στην “επιτροπή μειονοτήτων και ζητημάτων ενσωμάτωσης” της Βουλγαρίας, ορίστηκε ως υπεύθυνος, ένα από τα πιο επιφανή στελέχη του “Πατριωτικού μετώπου” Valeri Simeonov. Από την ανάληψη του πόστου τον Μάιο, πάνω από 400 άτομα από οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον αριστερό χώρο έστειλαν δημόσια επιστολή με την οποία διαμαρτύρονταν για την ενέργεια της κυβέρνησης.

Αναδημοσίευση από: Our baba doesn’t say fairy tales

Michael Löwy

Η συζήτηση για το έργο του Βάλτερ Μπένγιαμιν επικεντρώθηκε παραδοσιακά στην πολιτιστική του κριτική, παρακάμπτοντας τις μαρξιστικές πολιτικές του δεσμεύσεις. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε ένα σημαντικό σώμα μαρξιστικής συζήτησης για τα γραπτά του Μπένγιαμιν, εστιάζοντας κυρίως στο πιο «υλιστικό» έργο του από τη δεκαετία του 1930. Ωστόσο, τα πρώιμα μαρξιστικά γραπτά του Μπένιαμιν - τα οποία αντιπροσωπεύουν μια αρκετά ετερόδοξη, ασυνήθιστη και επίκαιρη προσπάθεια να συνδυάσει τον αναρχισμό με τον κομμουνισμό - αξίζουν μεγαλύτερη προσοχή.

Eric Ruder

Τους μήνες που κύλησαν από την εκλογή του Donald Trump, η άκρα δεξιά στις ΗΠΑ με μεγαλύτερη πλέον αυτοπεποίθηση έχει γίνει πιο επιθετική και πιο βίαιη από οποιαδήποτε στιγμή εδώ και εικοσιπέντε ή παραπάνω χρόνια. Τα εγκλήματα μίσους εναντίον μουσουλμάνων, Εβραίων, Αφροαμερικάνων και ΛΟΑΤ, κορυφώνονται σε ολόκληρη τη χώρα, τόσο σε αστικές περιοχές με φιλελεύθερη φήμη, όσο και σε κόκκινες πολιτείες και αγροτικές περιοχές.

Αναδημοσίευση από: Παραναγνώστη

Daniel Tanuro

Η «λαϊκιστική στιγμή» είναι μια έννοια που προτείνεται από την φιλόσοφο Σαντάλ Μουφ. Σύμφωνα με την Μουφ, η παγκοσμιοποίηση, η ηγεμονία του οικονομικού κεφαλαίου και η ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στη νεοφιλελεύθερη πολιτική έχουν δημιουργήσει μια «μεταδημοκρατία». Η αρχή του κυρίαρχου λαού έχει γίνει μια κενή φόρμουλα: δεν υπάρχει πλέον κυριαρχία, επομένως δεν υπάρχει πλέον συζήτηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.

Εν μέσω στρατιωτικών συγκρούσεων και κατάρρευσης της βιομηχανίας στην ανατολική Ουκρανία, οι ακτιβιστές αναζητούν το δρόμο τους προς νέα μοντέλα οργάνωσης των εργαζομένων. Τα εργοστάσια, τα χαλυβουργεία και τα ορυχεία, είτε βρίσκονται σε ελεγχόμενη από το κράτος είτε σε ελεγχόμενη από τους αποσχιστές περιοχή, έχουν κλείσει, έχουν μειώσει την δραστηριότητα τους, είτε έχουν απολύσει τους εργαζόμενους προκειμένου να μειώσουν τις αποδοχές. Η στρατιωτική βία έχει επιταχύνει τη μετάβαση από τη σταθερή απασχόληση στην επισφάλεια. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που έχουν σχέση με το χώρο εργασίας αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα.

Héctor Sierra

Πριν από τρία χρόνια, ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έμοιαζε με καπετάνιο ενός πλοίου που βυθίζεται. Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2007-8 και καθώς ένα πακέτο λιτότητας που επιβλήθηκε από το ισπανικό κράτος με την υποστήριξη των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκανε σκληρότερο τον έλεγχο πάνω στους εργαζόμενους και τους φοιτητές, έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις για δεκαετίες. Η κατάληψη δημόσιων πλατειών, γνωστή ως κίνημα 15-Μ ή indignados, τέσσερις γενικές απεργίες και η εμφάνιση κινημάτων βάσης που αντιτίθενται στις εξώσεις και τις περικοπές, δημιούργησαν μια ζωντανή πολιτική ατμόσφαιρα.