Δημοσιεύουμε μια συνέντευξη με τη Σάσα από το Φεμινιστικό Κίνημα κατά του Πολέμου στη Ρωσία, η οποία συμμετέχει στη Μόνιμη Συνέλευση κατά του Πολέμου. Μιλάει για το πώς αυτός ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πατριαρχικής βίας κατά της οποίας αγωνίζονται οι γυναίκες, για τις διάφορες μορφές αντίστασης στον πόλεμο στη Ρωσία και ανακοινώνει ότι θα πραγματοποιηθούν δράσεις και στη Ρωσία για τη διεθνή μέρα της 1ης Μάη ενάντια στον πόλεμο.

Στις 5 και 6 Μαΐου 2022 πραγματοποιήθηκε στο Λβιβ της Ουκρανίας διήμερη διεθνής διάσκεψη του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αλληλεγγύης με την Ουκρανία με την υποστήριξη του "Κοινωνικού Κινήματος". Στη διεθνή αντιπροσωπεία συμμετείχαν αριστεροί πολιτικοί, βουλευτές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι από την Αυστρία, την Αργεντινή, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δανία, την Ισπανία, τη Γερμανία, την Πολωνία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία και την Ελβετία. Δημοσιεύουμε την ανταπόκριση του Tom Harris ενός ακτιβιστή του Συνδικάτου Δημοσίων και Εμπορικών Υπηρεσιών που συμμετείχε.

Πώς να δούμε τη σύγκρουση, από αντικαπιταλιστική σκοπιά; Επιστρέφοντας από την Ουκρανία, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό εκτιμάει πως οι προοδευτικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής ηπείρου πρέπει να στηρίξουν πιο ειλικρινά τον ουκρανικό λαό, που είναι θύμα του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Υποστηρικτής του Φιλίπ Πουτού, του υποψήφιου του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό ήταν στην Ουκρανία, 2 με 8 Μαΐου, μαζί με εκπροσώπους διάφορων ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων και συνδικάτων.

Πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φεμινιστική ή διεθνιστική μια θέση που γυρίζει την πλάτη στις Ουκρανές φεμινίστριες και έχει ως αποτέλεσμα τη φίμωσή τους σε θέματα φύλου; Οι μόνοι πολιτικοί φορείς που είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν ένα χειραφετητικό πολιτικό σχέδιο στην Ουκρανία είναι αυτοί που βρίσκονται επί τόπου. Καλύτερα να αρχίσουμε να τις ακούμε και να τις υποστηρίζουμε, παρά τις όποιες πιθανές διαφωνίες, γιατί αυτές, όπως είναι και με τις δικές τους αντιφάσεις, θα είναι που θα ηγηθούν στον αγώνα. Αλλιώς δεν θα υπάρξει κανείς.

Ομιλήτριες: Yuliya Yurchenko, συγγραφέας του βιβλίου "Η Ουκρανία και η αυτοκρατορία του κεφαλαίου": From Marketization to Armed Conflict.  Oksana Dutchak,  Ουκρανή κοινωνιολόγος και συνεκδότρια του βιβλίου Commons: Journal of Social Criticism, ένα περιοδικό της ουκρανικής αριστεράς. Είναι αναπληρώτρια διευθύντρια του Κέντρου Κοινωνικών και Εργασιακών Ερευνών στο Κίεβο. Wonda Powell, ομότιμη καθηγήτρια Ιστορίας στο Los Angeles Southwest College. Sasha Talaver είναι υποψήφια διδάκτωρ (Σπουδές Φύλου, CEU, Βιέννη) και επί του παρόντος είναι υπότροφος στο ZZF (Leibniz Center for contemporary History Potsdam).   Frieda Afary, Ιρανοαμερικανίδα συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου Socialist Feminism: A New Approach

Christopher Ford

Η ναζιστική Γερμανία και η Ρουμανία εισέβαλαν στην Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία (Ουκρανική ΣΣΔ) στις 22 Ιουνίου 1941, και μέχρι τον Νοέμβριο σχεδόν ολόκληρη η Ουκρανία ήταν υπό γερμανική κατοχή. Το έδαφος της Ουκρανίας διαιρέθηκε σε πέντε διοικητικές περιοχές, η εμπειρία των Ουκρανών θα διέφερε σημαντικά μεταξύ των περιοχών κατοχής. Η περιοχή της Γαλικίας προσαρτήθηκε στο Generalgouvernement, η βόρεια Μπουκόβινα και η Υπερδνειστερία στη Ρουμανία. Αυτές οι περιοχές επρόκειτο να βιώσουν διαφορετικούς βαθμούς βαρβαρότητας σε σύγκριση με τα δεκαέξι εκατομμύρια ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου του Κιέβου, που διοικούνταν από το Reichskommissariat Ukraine, επικεφαλής του οποίου ήταν ο Reichskommissar Έριχ Κοχ.

Bohdan Krawchenko

Η Ουκρανία μόλις είχε αρχίσει να ανακάμπτει από τα τραύματα της δεκαετίας του 1930, όταν βυθίστηκε στο καζάνι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν η μεγαλύτερη σοβιετική δημοκρατία την οποία κατέλαβαν πλήρως οι Γερμανοί και την κράτησαν περισσότερο από όσο κράτησαν τα τμήματα της Ρωσίας που κατάφεραν να καταλάβουν. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης σκοτώθηκαν 6,8 εκατομμύρια άνθρωποι, εκ των οποίων 600.000 ήταν Εβραίοι και 1,4 εκατομμύρια στρατιώτες που είτε έπεσαν στο μέτωπο είτε πέθαναν ως αιχμάλωτοι πολέμου. Επιπλέον, πάνω από δύο εκατομμύρια πολίτες της Δημοκρατίας στάλθηκαν στη Γερμανία ως «σκλάβοι εργάτες».

Enriko Peçuli

Την Τετάρτη 9 Μαρτίου, μετά από εκκλήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, ο κόσμος συγκεντρώθηκε μπροστά από το γραφείο του πρωθυπουργού στα Τίρανα για να αντιταχθεί στην παράλογη αύξηση των τιμών. Μέχρι τότε, δεν είχε υπάρξει καμία επίσημη θέση από την κυβέρνηση σχετικά με την αύξηση των τιμών, εκτός από τα λόγια του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, που την αιτιολόγησε με το γεγονός ότι όλοι είμαστε σε πόλεμο.

Στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος έχουν υπάρξει όχι λίγοι κομμουνιστές που πέρασαν στο στρατόπεδο της αντίδρασης. Μερικοί έμειναν στα μισά του δρόμου, παραμένοντας στα λόγια σοσιαλιστές· άλλοι έγιναν ανοικτοί αντιδραστικοί και εχθροί του κομμουνιστικού κινήματος. Όσο όμως και αν ψάξει κανείς δύσκολα θα βρει μια περίπτωση παρόμοια με εκείνη του πρώην κομμουνιστή, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ ως το 1991 και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ αργότερα, Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τα τελευταία χρόνια, μετά την αποχώρησή του από τη ΛΑΕ αλλά και από πιο πριν, ο Λαφαζάνης εγκατέλειψε πλήρως τις κομμουνιστικές, αριστερές αναφορές του και πέρασε σε ακροδεξιές-εθνικιστικές απόψεις…

Εδώ και καιρό, όλους ή σχεδόν όλους τους τυραννάει η ίδια απορία: Γιατί οι πολίτες γυρνάνε την πλάτη τους στην αριστερά; Γιατί η αριστερά δείχνει τόσο αδύναμη και τόσο αναξιόπιστη, και μάλιστα σε μια εποχή που και ο καπιταλισμός αγκομαχάει; Μια αρχή απάντησης σε αυτά τα ερωτήματα τη δίνει η ίδια η αριστερά -ή τουλάχιστον ένα πολύ σημαντικό τμήμα της- με τη στάση που κρατάει στον πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. Καταρχήν, δεν είναι μόνο ότι αυτή η αριστερά δεν κάνει το αυτονόητο για κάθε αριστερό, δηλαδή να εξεγερθεί μπροστά στην αδικία και να υποστηρίξει το θύμα απέναντι στο θύτη…