Elizabeth Garner Masarik

Averill Earls

Η βωβή ταινία του 1915 Η Γέννηση ενός Έθνους είναι μια από τις πιο γνωστές και αμφιλεγόμενες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Η επιτυχία της έκανε τον σκηνοθέτη Ντ. Γ. Γκρίφιθ διάσημο, ενώ η ταινία, ένα δείγμα ρατσιστικής προπαγάνδας, καταχωρήθηκε στα χρονικά της ιστορίας του κινηματογράφου. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή ταινία με ένα τρομακτικό μήνυμα, το οποίο υποστήριζε ότι η αναγέννηση της Αμερικής μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ήταν δυνατή μόνο μέσω της εξουσίας της λευκής υπεροχής. Η Γέννηση ενός Έθνους εξακολουθεί να μελετάται στις σχολές κινηματογράφου λόγω της πρώιμης χρήσης από τον Γκρίφιθ δραματικών τεχνικών κάμερας και μοντάζ. Το 1992 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου επέλεξε την ταινία για να διατηρηθεί στα Εθνικά Αρχεία επειδή κρίθηκε «πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική». Γιατί όμως μια τόσο απροκάλυπτα ρατσιστική ταινία ήταν τόσο δημοφιλής και γιατί είναι ακόμη και σήμερα επίκαιρη; Αυτό ελπίζουμε να φωτίσουμε σε αυτό το επεισόδιο. Ας καταδυθούμε λοιπόν στη… Γέννηση ενός Έθνους.

Για έναν μαρξιστή δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επανάσταση είναι αδύνατο να γίνει χωρίς επαναστατική κατάσταση, μα κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί σε επανάσταση. Ποια είναι, μιλώντας γενικά τα γνωρίσματα μιας επαναστατικής κατάστασης; Ασφαλώς δεν θα πέσουμε έξω, αν υποδείξουμε τρία βασικά γνωρίσματα, τα παρακάτω: 1) Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους, η μια είτε η άλλη κρίση «κορυφών», η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό «τα κάτω στρώματα να μην θέλουν», μα χρειάζεται ακόμη και «οι κορυφές να μην μπορούν» να ζήσουν όπως παλιά. 2) Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζομένων τάξεων. 3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις «κορυφές», σε αυτοτελή ιστορική δράση.

Michael Karadjis

Η Ρωσία και η Ουκρανία ήταν έτοιμες να υπογράψουν ειρηνευτική συμφωνία τον Απρίλιο του 2022, με την οποία η Ουκρανία δεν θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, αλλά τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον επισκέφθηκε το Κίεβο και είπε στον Ζελένσκι να μην προχωρήσει σε αυτή τη συμφωνία, οπότε η Ουκρανία αποσύρθηκε από τις διαπραγματεύσεις, καταστρέφοντας αυτή την ευκαιρία για ειρήνη. Αυτός ο μύθος έχει αποκτήσει τέτοια αυτονομία που πιθανώς έχει αναδημοσιευτεί σχεδόν σε κάθε πιθανό αριστερό και alt-right δημοσίευμα, όχι μόνο στα αντι-ουκρανικά... Ωστόσο, δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε αυτό.

Το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί δύο εβδομάδες μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών απαιτεί ανάγνωση και προοπτική. Η κοινωνία μίλησε και εξακολουθεί καθημερινά να κινητοποιείται και να δίνει βήμα στους συγγενείς των θυμάτων. Οι τελευταίοι, αν και ανεπιτήδευτοι πολιτικά,  συχνά στις τοποθετήσεις τους που είναι αυθεντικές χωρίς περαιτέρω κίνητρα απογυμνώνουν την κυβέρνηση και τους δικαστικούς χειρισμούς της υπόθεσης, δείχνοντας ότι κανένα σχέδιο συγκάλυψης δεν θα επιτύχει. Το εγγυάται άλλωστε η πρωτόγνωρη κοινωνική κινητοποίηση με το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη για οικονομικά αιτήματα, όσο σοβαρά και αν ήταν αυτά.

Στην Παλαιστίνη, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο νικηφόρος αγώνας των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μπορεί να αποτελέσει το μονοπάτι για έναν δικαιότερο κόσμο. Επαναβεβαιώνουμε την ανάγκη να διαλυθεί το σιωνιστικό κράτος, ως «κράτος για τους Εβραίους», και ότι μόνο μια ελεύθερη, δημοκρατική, κοσμική και ισόνομη Παλαιστίνη, στην οποία θα μπορούσαν να επιστρέψουν όλοι οι διασκορπισμένοι Παλαιστίνιοι, και όπου όλοι θα μπορούν να ζήσουν, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, εφόσον αποδέχονται αυτό το αποαποικιακό πλαίσιο, μπορεί να φέρει μια δίκαιη και ειρηνική λύση για τους λαούς της περιοχής.

Michael Karadjis

Οι συμφωνίες του Μινσκ προσέφεραν μια δίκαιη διέξοδο από την κρίση, η Ρωσία ήθελε να τις εφαρμόσει, αλλά η Ουκρανική κυβέρνηση αρνήθηκε να τις εφαρμόσει, ενθαρρυμένη από τις ΗΠΑ. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι εντελώς φανταστικοί, όπως θα αποδειχθεί, αλλά εγείρουν επίσης μια σειρά από επιμέρους ζητήματα: πρώτον, υπήρχαν δύο συμφωνίες του Μινσκ, οπότε τι συνέβη στην πρώτη; Ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της συμφωνίας Μινσκ ΙΙ; Πώς επιβλήθηκε στην Ουκρανία; Και ποια είναι τα στοιχεία ότι η Ουκρανία ήταν αυτή που εμπόδισε την εφαρμογή της;

Jana Krtić

Μετά τη γενική απεργία, οι φοιτητές στα μπλόκα αναφέρουν ότι οι αποκλεισμοί και οι διαδηλώσεις δεν είναι πλέον μόνο φοιτητικές, αλλά έχουν γίνει «λαϊκές». Ως εκ τούτου, στην επιστολή τους προς τους πολίτες, καλούν για την πραγματοποίηση λαϊκών συνελεύσεων, σύμφωνα με το νόμο και το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Σερβίας. Ωστόσο, οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε αυτή την ανακοίνωση είναι διχασμένες. Ενώ ορισμένοι περίμεναν με ανυπομονησία την ανακοίνωση αυτή και έχουν ήδη αρχίσει να οργανώνουν συνελεύσεις πολιτών, άλλοι χαρακτήρισαν την ανακοίνωση αυτή ως αποφυγή της ευθύνης. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Bruce Levine

Το 1863, οι υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας και οι ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να πιέζουν για την υιοθέτηση μιας συνταγματικής τροποποίησης που θα έθετε οριστικά εκτός νόμου τη δουλεία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον Νοέμβριο του 1864, το πρόγραμμα με το οποίο επανεξελέγη ο Λίνκολν δέσμευσε το κόμμα του για τον στόχο αυτό, και στα τέλη του 1865 επικυρώθηκε η Δέκατη Τρίτη Τροπολογία. Η συντριβή της Συνομοσπονδίας, η ανασύσταση της Ένωσης και η εξάλειψη της δουλείας μεταμόρφωσαν ριζικά τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις και την κατανομή και την άσκηση της πολιτικής εξουσίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ηττημένη ελίτ του Νότου, η οποία είχε κυριαρχήσει σε όλους τους κλάδους της εθνικής κυβέρνησης κατά το μεγαλύτερο μέρος της προπολεμικής περιόδου, είχε πλέον στριμωχτεί πολιτικά και παρέμεινε σε αυτή την κατάσταση για δεκαετίες.

Robert Kasumović

Εδώ και πέντε μήνες, φοιτητικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε όλη τη Σερβία, ενώ συμμετέχουν όλο και περισσότεροι πολίτες, διανοούμενοι, συνδικαλιστές και πολλοί άλλοι. Και παρόλο που οι διαδηλώσεις, ως συνήθως, ξεκίνησαν από μεγαλύτερες πόλεις όπως το Βελιγράδι, το Νις και το Νόβι Σαντ, οργανώνονται όλο και περισσότερο σε μικρότερες πόλεις. Έτσι, μέρη όπως το Μλαντένοβατς, το Τρέστενικ, η Μπέλα Παλάνκα, το Κρούσεβατς, η Μιόνιτσα, η Γκρντελίτσα, το Μπρέστοβατς, το Γκάντζιν Χαν, η Βίντσα, το Σετσάνι, το Στεπόγιεβατς, η Σέλεντσα, η Μπέλα Κρκβα και πολλά άλλα έχουν συμμετάσχει στις διαδηλώσεις.

Anand Gopal

Είναι εύκολο να κοιτάξει κανείς τις πολιτικές δυνάμεις σήμερα στη Μέση Ανατολή και να υποθέσει ότι το πολιτικό Ισλάμ κυριαρχούσε ανέκαθεν, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς παράγοντες της ιρακινής πολιτικής∙ στο απόγειό του, ήταν ένα διαθρησκευτικό κόμμα με δεκάδες χιλιάδες μέλη. Το ανερχόμενο Κόμμα Μπά’αθ το συνέτριψε τελικά – ενδεχομένως με τη βοήθεια της CIA.