Η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις που άνοιξαν με αφορμή το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών κυμάνθηκαν από έναν απροκάλυπτο σκοταδισμό (από την δεξιά μέχρι την κοινοβουλευτική «αριστερά» και, αυτονόητα, την Εκκλησία), που διαπερνά την αντιμετώπιση θεμελιωδών ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, μέχρι τη στάση του «ναι μεν, αλλά». Αυτό το τελευταίο το είδαμε, μεταξύ άλλων, και από την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ), που απάντησε με μόλις μια φρασούλα στα κηρύγματα της Χριστιανικής Αδελφότητας ότι «η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική νόσος», βγάζοντας μια ανακοίνωση που έλεγε απλώς ότι «Η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ) τονίζει, ρητά και κατηγορηματικά, ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική νόσο».

Carlos Sapir

Στις 26 Ιανουαρίου, το Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔ) εξέδωσε την προδικαστική του απόφαση σχετικά με την προσφυγή της Νότιας Αφρικής όσον αφορά την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Το δικαστήριο διέταξε το Ισραήλ να «λάβει όλα τα μέτρα που έχει στη διάθεσή του για να αποτρέψει τη διάπραξη όλων των πράξεων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής» της γενοκτονίας, να διερευνήσει και να τιμωρήσει τα άτομα που διαπράττουν τέτοιες πράξεις και να υποβάλει έκθεση που να αποδεικνύει τη συμμόρφωση στον ΟΗΕ σε ένα μήνα.

Masha Chaikina

Λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά, η Ρωσία πραγματοποίησε μαζικούς βομβαρδισμούς ουκρανικών πόλεων, προκαλώντας πολλές απώλειες και καταστροφές. Κίεβο, Χερσώνα, Δνείπερο, Οδησσό, Ζαπορίζιε, Κρίβοϊ Ριχ και Χάρκοβο. Φαινόταν ότι η Ρωσία επαναλάμβανε την περσινή στρατηγική της, καθώς προσπαθούσε να καταστρέψει τις υποδομές της Ουκρανίας προκειμένου να την αναγκάσει να συνθηκολογήσει. Πόσες λαμπρές νίκες και έξυπνες λύσεις υποσχόταν η κρατική προπαγάνδα στους Ρώσους!

Όλο το ζήτημα για τους κομμουνιστές είναι να «απελευθερωθούν» οι ανθρώπινες σχέσεις από τα δεσμά του οικονομικού καταναγκασμού και τις προλήψεις, και να αποκτήσουν το πλήρες κοινωνικό δηλαδή ανθρώπινο περιεχόμενό τους (που ολοκληρωμένα μπορεί να γίνει στην κομμουνιστική κοινωνία) και όχι να γυρνάνε σε συντηρητικές θέσεις όπως «η διαφωνία του ΚΚΕ στην τροποποίηση του Σύμφωνου Συμβίωσης και ιδιαίτερα στην επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια απορρέει από το χαρακτήρα και την εξέλιξη του θεσμού της οικογένειας, από το ρόλο της στην αναπαραγωγή του είδους…  να υιοθετούν δηλ. αντεπιστημονικές απόψεις που παρουσιάζουν την ομοφυλοφιλία περίπου σαν ασθένεια.

Rateb Shabo

Η ιστορία του αγώνα του Ριάντ Αλ-Τουρκ, ηγέτη του του Κομμουνιστικού Κόμματος «Πολιτικό Γραφείο», ενάντια στην τυραννία πριν και υπό το καθεστώς Άσαντ, αξίζει τα τιμητικά σχόλια που έχει λάβει. Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη ιστορία της Συρίας δεν είναι φτωχή σε παρόμοιες μορφές αγώνα. Αλλά η τόλμη του, η δράση του, η απλότητα του λόγου και του τρόπου ζωής του πρέπει να χαιρετιστούν. Πολλοί από αυτούς που συνεργάστηκαν μαζί του και από αυτούς που τον γνώριζαν από κοντά έχουν αναφερθεί σε αυτό. Αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθεί με την αγωνιστική προσωπικότητα του εκλιπόντος, που τυγχάνει πολλής εκτίμησης, ούτε με την κομματική του προσωπικότητα, που συχνά επικρίνεται, αλλά μάλλον με την πολιτική του προσωπικότητα, λαμβάνοντας υπόψη το βαθύ δίλημμα που βίωνε πάντα η αριστερά που αντιτάχθηκε στο καθεστώς στη Συρία, αδιάλειπτα, ιδιαίτερα μετά το 1970.

Sungur Savran

«θελήσανε να με πετάξουν απ’ το κόμμα, / μα δεν το πέτυχαν / ούτε και συντρίφτηκα κάτω από τα είδωλα που γκρεμίζονταν.» Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το διάσημο ποίημα του Ναζίμ με τίτλο «Αυτοβιογραφία». Θα έπρεπε να παρακινήσει όλους όσοι τον γνωρίζουν να σταθούν και να αναρωτηθούν: Ποιος ήταν αυτός που προσπάθησε να απομακρύνει τον Ναζίμ από το κόμμα του, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας; Ακόμη πιο αινιγματική είναι ο τελευταίος στίχος: Για ποια πεσμένα είδωλα μιλάει ο Ναζίμ και, κυρίως, γιατί δεν έχει συντριβεί κάτω από αυτά τα πεσμένα είδωλα;

Ilya Budraitskis

Σε αυτές τις συνθήκες, το καθήκον της διεθνούς αριστεράς παραμένει η εναντίωση στον ιμπεριαλισμό του Πούτιν, η αλληλεγγύη με την ουκρανική αντίσταση, η εναντίωση στον δυτικό ιμπεριαλισμό και η υποστήριξη του αγώνα μέσα στη Ρωσία από τα κάτω ενάντια στο νεοφασιστικό καθεστώς του Πούτιν. [Αναδημοσίευση από το Περιοδικό «Τέσσερα»]

Omar Hassan

Η γενοκτονική επίθεση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου κατά του λαού της Γάζας αποκάλυψε τη βαρβαρότητα στην καρδιά της ισραηλινής κοινωνίας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αρχίζουν να βλέπουν τη λεγόμενη «σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης» ως αυτό που είναι: μια καταπιεστική αποικιοκρατική κατοχή ενός λαού από έναν άλλο λαό, που διακόπτεται από μια σειρά βίαιων σφαγών. Αυτό συμβαίνει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, και κάθε φρικαλεότητα υποστηρίζεται μέχρι κεραίας από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία.

Gabriel Leão

Τον Δεκέμβριο του 2022, τα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν φωτογραφίες υποσιτισμένων παιδιών Γιανομάμι που συγκλόνισαν το έθνος. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί του Αμαζονίου ζούσαν από παλιά από το κυνήγι, τη γεωργία και τη συλλογή τροφής και πόρων από το πλούσιο τροπικό δάσος. Αλλά η καταπάτηση των εδαφών τους από το κράτος της Βραζιλίας, τις εταιρείες, τους παράνομους υλοτόμους και τους παράνομους μεταλλωρύχους τους έχει πλέον καταδικάσει σε πείνα και ασθένειες.

Michael Karadjis

Η σημερινή επιχείρηση γενοκτονίας του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας (και ενδεχομένως της Δυτικής Όχθης, αν μπορέσει να τα καταφέρει) θυμίζει τις φρικαλεότητες του δεκαετούς πολέμου εξόντωσης της γειτονικής δικτατορίας του Άσαντ εναντίον του επαναστατημένου συριακού λαού, όπου περίπου 470.000 άνθρωποι είχαν ήδη σκοτωθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2016 (αριθμός που δεν υπολογίζει τις δολοφονίες των τελευταίων 7 ετών!), τη φρικτή εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, τους τερατώδεις βομβαρδισμούς της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη και μια σειρά από παρόμοιες συγκρούσεις.