Léon Crémieux

Με την πραξικοπηματική εφαρμογή του άρθρου 49.3 στις 16 Μαρτίου, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του προκάλεσαν μια νέα ώθηση στις λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλες τις μορφές τους: επαναλαμβανόμενες απεργίες, μπλόκα, διαδηλώσεις, ακόμη και κινήματα φοιτητών και μαθητών. Όμως, πάνω απ’ όλα, στην κοινωνική κρίση προστίθεται τώρα μια πραγματική πολιτική κρίση, μια κρίση καθεστώτος, από την οποία ο Μακρόν δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να ξεφύγει, διότι διακυβεύεται η νομιμοποίησή του, η αξίωσή του να συνεχίσει να ηγείται της χώρας στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η νομιμότητα της τυπικής θεσμικής νομιμοποίησής του έρχεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με μια λαϊκή νομιμοποίηση η οποία απουσιάζει παντελώς.

Muzan Alneel

Το 2022 ήταν το τέταρτο έτος της Σουδανικής Δεκεμβριανής Επανάστασης, η οποία ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2018 λόγω των άσχημων οικονομικών συνθηκών και κατάφερε να αναγκάσει τους στρατηγούς του στρατού να ανατρέψουν τον Απρίλιο του 2019 τον ηγέτη τους και πρόεδρο της χώρας για σχεδόν 30 χρόνια. Αυτό που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2018 ως αυθόρμητες διαμαρτυρίες πολιτών που εξοργίστηκαν από τις αυξήσεις των τιμών, εξελίχθηκε σιγά σιγά σε πιο δομημένες μορφές.

Nino Ugrekhelidze

Salome Chagelishvili

Η κοινωνία των πολιτών και τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης της Γεωργίας άρχισαν να αγωνιούν και να οργανώνονται ενάντια σε έναν προτεινόμενο νόμο για τους «πράκτορες ξένης επιρροής». Στις 7 Μαρτίου, παρά τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες και τις εκκλήσεις των δυτικών εταίρων, το γεωργιανό κοινοβούλιο ψήφισε το νόμο σε πρώτη ανάγνωση με 76 ψήφους υπέρ και 13 κατά. Πρόκειται να διεξαχθούν η δεύτερη και η τρίτη συνεδρίαση. Αλλά δεδομένης της σημαντικής διαφοράς υποστήριξης εντός του κοινοβουλίου, το νομοσχέδιο πιθανότατα θα περάσει – εκτός αν η αντίσταση του λαού στη Γεωργία αλλάξει την κατάσταση.

Την ώρα που πληθαίνουν, ακόμα και στην κορυφή του γαλλικού κατεστημένου (!), εκείνοι που κάνουν λόγο για ένα “νέο Μάη 68” καθώς διαπιστώνουν πως στη χώρα επικρατεί πια... “εξεγερσιακή ατμόσφαιρα”, μπορούμε πια εύλογα να αναρωτηθούμε: πόσο άραγε μοιάζει ο Μάρτης του 2023 με το Μάη του 1968; Η απάντηση είναι ότι σίγουρα μοιάζει επί της ουσίας, επειδή ο Μάρτης 2023 βλέπει τους “από κάτω” να αμφισβητούν πια έμπρακτα, μαζικά και με όλο και πιο έντονα ριζοσπαστικό τρόπο όχι μόνο τη διακυβέρνηση αλλά και την εξουσία των “από πάνω”…

Επιμέλεια elaliberta

Μιλώντας σε μια μαζική συγκέντρωση στο Τελ Αβίβ πριν από μια εβδομάδα, ο συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν είπε ότι πολλοί Ισραηλινοί αισθάνονται πλέον «εξόριστοι στη χώρα τους». Σίγουρα δεν είναι το ίδιο, και ίσως είναι ακόμη και άδικο να συγκρίνουμε, αλλά αυτό είναι το πιο κοντινό που έχουν φτάσει οι Ισραηλινοί Εβραίοι στην αίσθηση της αποξένωσης και της απόρριψης που αποτελεί μέρος της ζωής των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ εδώ και δεκαετίες. Αυτό το συναίσθημα, που πρόσφατα δημιουργήθηκε σε πολλούς Ισραηλινούς Εβραίους, θα μπορούσε να φέρει κοντά τις δύο κοινωνίες. Αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα – ακόμη.

Αν αποτινάξουμε από το μυαλό μας τη σκουριά της εθνικιστικής ανάγνωσης της Ιστορίας, που μάλιστα φτάνει μέχρι το σημείο να αποκρύπτει ακόμη και σήμερα το όνειδος ενός επονείδιστου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι ορδές του Κολοκοτρώνη, δηλ. τη «σφαγή της Τριπολιτσάς», θα διαπιστώσουμε ότι οι εξεγερμένοι βαλκανικοί λαοί αναζητούσαν την πραγμάτωση ενός οράματος πολιτικής αυτοδιάθεσης, που τότε ταυτιζόταν με την «πολιτειακή συγκρότηση» και εθεωρείτο προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση ενός λαού.

Την Τρίτη 28 Μαρτίου, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Είναι δυνατόν να κερδίσουμε την απόσυρση της μεταρρύθμισης! Ενισχύοντας τις ΓΣ συζήτησης, γύρω από πλατφόρμες αιτημάτων, στήνοντας δράσεις μπλοκαρίσματος, πολλαπλασιάζοντας τις διαδηλώσεις και τις συλλογικές εκφράσεις της οργής μας, ενισχύοντας τις απεργίες, παρά τις δυσκολίες, και γεμίζοντας τα απεργιακά ταμεία. Απέναντι σε μια αντιδραστική κυβέρνηση, απέναντι στην άρνηση της δημοκρατίας, απέναντι σε μια καταστολή που ξεπερνά τα όρια της φαντασίας, απέναντι σε μια πεισματική και απομονωμένη εξουσία, η απάντηση είναι η γενική απεργία. Στις 28 Μαρτίου, ας μπλοκάρουμε τα πάντα!

Αναδημοσίευση από την Εκπαιδευτική Λέσχη. Είναι μια επίθεση που την περιμέναμε, όλος ο κόσμος το ήξερε ότι ο Μακρόν θα το φέρει. Δεν είναι απλά αύξηση του ορίου συντάξεων από τα 62 στα 64, αυτό είναι βέβαια συμβολικό, πρόκειται για ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού όπου η σύνταξη θα εξαρτάται από την εταιρεία που δουλεύεις. Ήδη το 25% των πιο φτωχών δεν καταφέρνει να πάρει ποτέ σύνταξη, και ο περισσότερος κόσμος παίρνει μειωμένες συντάξεις 600-700 ευρώ που είναι τίποτα στη Γαλλία (από το κανονικό 1200-1300 € το οποίο θα είναι σχεδόν αδύνατον να επιτευχθεί αν πρέπει κανείς να δουλεύει συνεχόμενα χωρίς διακοπές λόγω ανεργίας, στη ζωή του).

Να αντιταχθούμε στη δημιουργία νέων κολοσσιαίων χρηματοπιστωτικών τεράτων! Από την Κυριακή, 19 Μαρτίου 2023, είναι σαφές ότι η προβληματική ελβετική τράπεζα Credit Suisse θα εξαγοραστεί από την ανταγωνίστριά της UBS. Αυτό το νέο τερατώδες μεγαθήριο, ωστόσο, δημιουργήθηκε μόνο επειδή για άλλη μια φορά το ελβετικό κράτος παρενέβη, αναγκάζοντας τους μισθωτούς να πληρώσουν ένα μερίδιο των ζημιών μιας μεγάλης τράπεζας. Ο πληθυσμός πληρώνει έτσι την αποτυχία των τραπεζών και εξασφαλίζει τα μπόνους και τα μερίσματα των υπευθύνων για την καταστροφή αυτή.

Antoine Larrache

Η ημέρα της κινητοποίησης [Πέμπτη 23 Μάρτη] έδειξε την ικανότητα του κινήματος να αντιδράσει. Μετά το 49.3, μετά την προκλητική ομιλία του Μακρόν, το κίνημα έφτασε σε άλλο ένα ορόσημο, με την είσοδο της νεολαίας στο κίνημα και τον αριθμό ρεκόρ στις διαδηλώσεις. 800.000 στο Παρίσι, με κόσμο στους παρακείμενους δρόμους και τα καφέ, 8.000 στη Μπουρζ, 15.000 στην Ανγκουλέμ, 110.000 στο Μπορντό, 1.000 στη Λαμπάλ, 20.000 στην Περπινιάν, 30.000 στην Τουλόν, 24.000 στην Ταρμπ, 15. 000 στο Πυί-αν-Βελέ, 35.000 στη Ρεν, 40.000 στο Μονπελιέ, 80.000 στη Νάντη, 150.000 στην Τουλούζη... Οι αριθμοί των διαδηλώσεων είναι τεράστιοι, ίσως και περισσότεροι από ό,τι στις 7 Μαρτίου, σε αντίθεση με ό,τι ανακοίνωσε η αστυνομία.