Δύο ιστορικά στελέχη του NPA, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό και ο Κομ Πιερρόν, απαντούν σε ερωτήσεις του elaliberta.gr για την πολιτική κατάσταση στη Γαλλία την συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου και τις προοπτικές του, αλλά και για το χαρακτήρα και τις προοπτικές της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη Γαλλία. Στη σημερινή περίοδο που χαρακτηρίζεται από πολιτική αστάθεια και επιθέσεις στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων (απολύσεις σε Michelin, Arcelor κλπ) τα μέλη του NPA-l'Anticapitaliste δίνουν κάθε μέρα μάχες για αλληλεγγύη και ενωτικούς αγώνες.

Το ότι «δεν μοιάζεις για Αλβανίδα» ήταν ένα συνηθισμένο σχόλιο για πολλούς Αλβανούς και Αλβανίδες. Όμως δεν είχες πάντα την πολυτέλεια στην ώρα εργασίας να απαντήσεις ή, ακόμα καλύτερα, να ανοίξεις μια κουβέντα για να μπορέσουν να κατανοήσουν γιατί δε μάς άρεσαν τέτοιου είδους «κομπλιμέντα», κάτι που τους παραξένευε κιόλας! Αυτό το λέω, γιατί πάντα από θέση αρχής προσπαθώ να συζητήσω με έναν άνθρωπο χωρίς να του βάλω εξαρχής την ταμπέλα του «ρατσιστή ή του φασίστα», παρά το ότι για πολλούς φίλους είναι ριψοκίνδυνο να ανοίξεις κουβέντα.

Από τις πρώτες συζητήσεις στη Δύση για την ανάπτυξη πυραυλικών συστημάτων στην Πολωνία και τη Ρουμανία, το Κρεμλίνο επέμενε ότι οι Αμερικανοί θα τοποθετούσαν εκεί αναπόφευκτα πυραύλους Tomahawk. Οι πύραυλοι αυτοί, υποστήριζαν, θα μπορούσαν να εκτοξευθούν από τις ίδιες εγκαταστάσεις με άλλα πυραυλικά συστήματα, με στόχο τη Ρωσία. Την παραμονή της εισβολής στην Ουκρανία, οι Αμερικανοί προσέφεραν στη Ρωσία την ευκαιρία να επιθεωρήσει τις βάσεις τους στην Πολωνία και τη Ρουμανία (με αντάλλαγμα την επιθεώρηση της ρωσικής βάσης στο Καλίνινγκραντ) για να εξακριβώσουν ότι δεν υπήρχαν Tomahawk. Αντ' αυτού, η στρατηγική απόφαση του Κρεμλίνου ήταν να ξεκινήσει τον πόλεμο.

Πολύ λίγο, πολύ αργά. Να τι χαρακτηρίζει εδώ και πάνω από δύο χρόνια την πολύ επικριμένη στρατιωτική βοήθεια των δυτικών δυνάμεων στην Ουκρανία. Αυτή η ένοχη αυτοσυγκράτηση ευθύνεται για τους θανάτους χιλιάδων Ουκρανών τόσο στην πρώτη γραμμή του μετώπου όσο και μεταξύ του άμαχου πληθυσμού. Αυτή η «βαθμονομημένη» πολιτική, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση ενός πρώην στρατηγού του ΝΑΤΟ, υπακούει σε μια απεχθή αρχή: «Βοηθάμε για να αντισταθείτε, αλλά όχι για να απελευθερωθείτε! ». Οι Δυτικοί θεωρούν ότι μια ουκρανική νίκη θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην πτώση του Πούτιν, η οποία θα προκαλούσε χάος στην περιοχή.

Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Αλληλεγγύης με την Ουκρανία (ΕΔΑΟ/ENSU) έχει καταγγείλει από  την αρχή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και υποστηρίζει πλήρως το ουκρανικό δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Η ένοπλη αντίσταση του ουκρανικού λαού είναι δίκαιη. Δεν διεξάγεται στο πλαίσιο μιας  στρατιωτικής επίθεσης του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών ή οποιασδήποτε δυτικής χώρας,  αλλά ως άμυνα απέναντι στον διακηρυγμένο πολεμικό στόχο του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ  Πούτιν: να ξανακατακτήσει τον πλασματικό «ρωσικό κόσμο» που υποτίθεται ότι χάθηκε με  τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Édouard Soulier

Όταν τα μέσα ενημέρωσης μιλούν για την κατάσταση αυτή –και αυτό δεν συμβαίνει συχνά– οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται συχνά ως ιδιαίτερα παθητικοί. Είναι αλήθεια ότι επιφανειακά η ασυμμετρία των μέσων δίνει αυτή την εντύπωση. Αλλά η παλαιστινιακή αντίσταση είναι πολύ ζωντανή και δραστήρια – ένοπλη αντίσταση, ειρηνική αντίσταση και νόμιμη αντίσταση. Ωστόσο, μια από τις σημαντικές πτυχές της ισραηλινής αποικιοκρατίας είναι ο κατακερματισμός της παλαιστινιακής κοινωνίας: εδαφικός κατακερματισμός χωρίς γεωγραφική συνέχεια, διοικητικός κατακερματισμός και πολιτικός κατακερματισμός. Αυτό σημαίνει ότι, εκ των πραγμάτων, κάθε ομάδα Παλαιστινίων δεν αντιμετωπίζει τις ίδιες δυσκολίες ή τις ίδιες ευκαιρίες αντίδρασης και συμπαράστασης.

Fredric Jameson

Ο Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ διέκρινε τρία είδη ιστορίας: την ιστορία των συμμετεχόντων ή των σύγχρονων μαρτύρων, την ιστορία που ανακατασκευάζεται γύρω από ένα θέμα, ενδεχομένως αλλά όχι απαραίτητα αυθαίρετο, και, τέλος, την ιστορία που αντιμετωπίζεται ως η εξέλιξη της Ιδέας, ως η πραγμάτωση του Απόλυτου. Η ιστορία της γαλλικής θεωρίας που προτείνω εδώ μπορεί να γίνει αντιληπτή και από τις τρεις οπτικές γωνίες. Αν, στη θέση του χεγκελιανού Απόλυτου, τοποθετήσει κανείς την εξέλιξη του καπιταλισμού, τότε θα γίνει σταδιακά σαφές πώς η ανάδυση της γαλλικής θεωρίας στη δεκαετία του 1940 και η σταδιακή εξάντλησή της στη νεοφιλελεύθερη περίοδο μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση της μοναδικής εθνικής πνευματικής απάντησης σε αυτή την πιο θεμελιώδη πορεία.

Boaventura Monjane

Η Μοζαμβίκη βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, με τη μετεκλογική δυσαρέσκεια να αποκαλύπτει βαθιά ριζωμένες αδυναμίες του πολιτικού της συστήματος. Η κρίση που ξεκίνησε ως αμφισβήτηση του κυβερνώντος κόμματος, Frelimo, μετά τις πρόσφατες εκλογές του 2024 έχει πλέον πάρει εθνικές διαστάσεις. Το κυβερνών κόμμα, που κάποτε ήταν σεβαστό για το ρόλο του στην απελευθέρωση της Μοζαμβίκης, θεωρείται όλο και περισσότερο από πολλούς ως μια ακροδεξιά οργάνωση που λειτουργεί για τα ιδιωτικά συμφέροντα και το διεθνές κεφάλαιο. Δεκαετίες πιθανής εκλογικής χειραγώγησης, συστημικής διαφθοράς και ελέγχου όλων των τομέων της κυβέρνησης έχουν διαβρώσει την εμπιστοσύνη και τη νομιμοποίηση στην κοινή γνώμη.

Alex de Jong

Η φιλελεύθερη δήμαρχος του Άμστερνταμ Φέμκε Χάλσεμα δήλωσε ότι οι συγκρούσεις που ακολούθησαν τον αγώνα Μακάμπι Τελ Αβίβ και AFC Ajax στα τέλη της περασμένης εβδομάδας ήταν αποτέλεσμα «ενός τοξικού κοκτέιλ αντισημιτισμού, χουλιγκανισμού και οργής για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ». Ενώ η περιγραφή δεν είναι εντελώς ψευδής, είναι σίγουρα παραπλανητική. Αυτό έγινε σαφές από την έκθεση του ίδιου του εκτελεστικού οργάνου του δημοτικού συμβουλίου, όπου Χάλσεμα έγραψε την παραπάνω δήλωση. Τώρα, η ολλανδική δεξιά χρησιμοποιεί μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία της βίας στην πόλη, και χρησιμοποιεί ως όπλο τον αντισημιτισμό, για να προωθήσει τη ρατσιστική της ατζέντα και να δικαιολογήσει την καταστολή της αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη.

Fredric Jameson

Επιτρέψτε μου πρώτα να προσπαθήσω να αποσαφηνίσω τη συζήτηση γύρω από την ουτοπία ή, ίσως θα έπρεπε να πω, γύρω από τις πολιτικές χρήσεις της ουτοπίας. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι οι ουτοπιστές του τέλους του δέκατου όγδοου και των αρχών του δέκατου ένατου αιώνα ήταν όλοι ουσιαστικά προοδευτικοί, με την έννοια ότι τα οράματα ή οι φαντασιώσεις τους αποσκοπούσαν στη βελτίωση της κατάστασης του ανθρώπινου γένους. Η στιγμή που με ενδιαφέρει είναι αυτή της οξυμένης ανάλυσης κατά την οποία αυτές οι ουτοπίες και οι ενθουσιώδεις οπαδοί τους καταγγέλλονται ότι έχουν αναγκαστικά ολέθρια αποτελέσματα. Αργότερα, αυτό θα πάρει τη μορφή του υπαινιγμού ότι ο επαναστατικός ουτοπισμός οδηγεί στη βία και τη δικτατορία και ότι όλες οι ουτοπίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οδηγούν στον Ιωσήφ Στάλιν: ακόμα καλύτερα, ότι ο ίδιος ο Στάλιν ήταν ουτοπιστής, σε μια ευρύτερη κλίμακα.