Για τη ρίζα των μαζικών κινητοποιήσεων στη Γεωργία
Aleksandra Aroshvili
Mariam Shengelia
Daria Saburova
Τον Απρίλιο-Μάιο του 2024, δεκάδες χιλιάδες Γεωργιανοί βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά του νέου «Νόμου για τη διαφάνεια στην ξένη επιρροή», ο οποίος τελικά ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο στις 28 Μαΐου, ανατρέποντας το προεδρικό βέτο. Ο νόμος αυτός απαιτεί από τις ΜΚΟ των οποίων η χρηματοδότηση από το εξωτερικό ξεπερνάει το 20% των συνολικών τους εσόδων να δηλώνουν ότι είναι «ξένοι πράκτορες». Γιατί η πρόταση αυτού του νόμου προκάλεσε τόσο μαζικές διαδηλώσεις; Ποια είναι τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που διακυβεύονται πίσω από την αντιπαράθεση μεταξύ του τομέα των ΜΚΟ και του γεωργιανού κράτους; Πώς αντανακλάται ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ Ρωσίας και Δύσης στο τοπικό πλαίσιο; Πόσο συγκρίσιμες είναι άραγε οι διαδηλώσεις στη Γεωργία με το ουκρανικό Μαϊντάν; [Αναδημοσίευση από το Περιοδικό «Τέσσερα»]
Η αριστερά που υποστηρίζει τον Μαδούρο εγκαταλείπει τους εργάτες και το λαό της Βενεζουέλας
Ana C. Carvalhaes
Luís Bonilla-Molina
Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα τελευταία 25 χρόνια στις εκλογές στη Βενεζουέλα –και έχουν γίνει δεκάδες από τη νίκη του Ούγκο Τσάβες το 1998– αυτή τη φορά, μετά τις προεδρικές εκλογές της 28ης Ιουλίου, η ευρύτερη αριστερά της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του συνόλου των υποστηρικτών του «προοδευτισμού», έχει διασπαστεί από πάνω προς τα κάτω. Ένα όλο και μικρότερο, αλλά ακόμα πολυάριθμο, τμήμα, που αποτελείται από διανοούμενους, απηχεί το επιχείρημα του Φόρουμ του Σάο Πάολο, σύμφωνα με το οποίο, προκειμένου να σωθεί η Βενεζουέλα και η περιοχή από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είναι απαραίτητο να υποστηριχθεί η κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό το κόστος, βέβαια, περιλαμβάνει το ενδεχόμενο, σε αντίθεση με προηγούμενες φορές, ο Μαδούρο να μην έχει κερδίσει τις εκλογές, επειδή, τελικά, έχει αρνηθεί μέχρι στιγμής να αποδείξει τη νίκη του.
Ένα νοκ άουτ στους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεσηκώνει θύελλα για τα έμφυλα δικαιώματα
Russ O’Shea
Ένα νοκ-άουτ στον πρώτο γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων έχει προκαλέσει θύελλα μισογυνισμού, τρανσφοβίας και ρατσισμού σε όλο τον κόσμο. Την 1η Αυγούστου, η Ιταλίδα πυγμάχος Άντζελα Καρίνι εγκατέλειψε μέσα σε ένα λεπτό τον αγώνα με την Αλγερινή πυγμάχο Ιμάν Χελίφ, φωνάζοντας στη γωνία της: «Non è giusto! Non è giusto!», «Δεν είναι δίκαιο! Δεν είναι δίκαιο!». Αυτό το επιφώνημα, το οποίο υπονοούσε ότι η Χελίφ ήταν άντρας, ήταν το σύνθημα για να περάσει η δεξιά στην επίθεση – και άρχισε ο σάλος. Η Καρίνι, μια αστυνομικός, άρχισε να κλαίει με λυγμούς και αρνήθηκε να σφίξει το χέρι της αντιπάλου της, λέγοντας ότι «δεν είχε ξανανιώσει ποτέ μια γροθιά» σαν αυτή που της έδωσε η Χελίφ και ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τον αγώνα για να «διαφυλάξει τη ζωή της».
Το πραξικόπημα στο Ιράν το 1953
Stephen Kinzer
Την άνοιξη του 1951, και τα δύο σώματα του ιρανικού κοινοβουλίου ψήφισαν ομόφωνα την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Ήταν μια κοσμοϊστορική στιγμή και ολόκληρο το έθνος πανηγύρισε. «Όλη η δυστυχία, η αθλιότητα, η ανομία και η διαφθορά του Ιράν τα τελευταία πενήντα χρόνια προκλήθηκαν από το πετρέλαιο και τους εκβιασμούς της πετρελαϊκής εταιρείας», δήλωσε ένας ραδιοφωνικός σχολιαστής. Βάσει του νόμου περί εθνικοποίησης, το Ιράν συμφώνησε να αποζημιώσει τη Βρετανία για τα χρήματα που είχε δαπανήσει για την κατασκευή των πηγών και του διυλιστηρίου, αν και οποιοσδήποτε αμερόληπτος διαιτητής θα κατέληγε πιθανότατα στο συμπέρασμα ότι, δεδομένου του ύψους των κερδών που είχαν αποκομίσει οι Βρετανοί στο Ιράν όλα αυτά τα χρόνια, το χρέος του Ιράν θα ήταν μικρότερο από μηδέν. Ο Μοσαντέγ αρέσκονταν να επισημαίνει ότι οι ίδιοι οι Βρετανοί είχαν πρόσφατα εθνικοποιήσει τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα. Επέμενε ότι προσπαθούσε απλώς να κάνει ό,τι είχαν κάνει και οι Βρετανοί: να στρέψει τον πλούτο του έθνους του προς όφελός του και να κάνει μεταρρυθμίσεις προκειμένου να αποτρέψει τον λαό από το να καταφύγει στην επανάσταση. Οι Βρετανοί διπλωμάτες στη Μέση Ανατολή δεν συγκινήθηκαν, φυσικά, από αυτό το επιχείρημα.
Ιράν: Από τον «κυβερνητικό ρεαλισμό» στον ρεαλισμό των καταπιεσμένων
Nima Sabouri
Το πρωί της 6ης Αυγούστου, ο Ρεζά Ρασαέι, ένας 34χρονος Κούρδος πολιτικός κρατούμενος και ένας από τους συλληφθέντες της εξέγερσης της Ζίνα, εκτελέστηκε μετά από πολύμηνη φυλάκιση και βασανιστήρια. Αυτή η κρατική δολοφονία, μαζί με την εκτέλεση άλλων 23 κρατουμένων κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, συνέβη σε μια περίοδο κατά την οποία η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν βρίσκεται εν μέσω των πιο οξυμένων εξωτερικών πολιτικοστρατιωτικών εντάσεων, ιδίως μετά τη δολοφονία του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη.
Η ακροδεξιά κυβερνά την Αργεντινή: το τέλος μιας εποχής;
Adrián Piva
Εδώ θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο ως τη συμπύκνωση μιας βαθιάς διαδικασίας μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας που συνέδεαν την οικονομία και την πολιτική μετά την κρίση του 2001 και, ως εκ τούτου, ως σημάδι του τέλους μιας εποχής. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε αυτό το επιχείρημα παρουσιάζοντας τους κύριους παράγοντες της οικονομικοπολιτικής διαδικασίας που κατέστησαν δυνατό τον θρίαμβο του Μιλέι. Στα συμπεράσματα θα συνοψίσουμε τη συνολική προσέγγιση, θα δώσουμε ορισμένα στοιχεία για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης με βάση τα όσα συνέβησαν κατά τους πρώτους μήνες της και θα συζητήσουμε τις μελλοντικές προοπτικές.
Ενιαίο Μέτωπο και Εργατική Κυβέρνηση στην Κομμουνιστική Διεθνή
Martín Mosquera
Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας κάποιας αναζωπύρωσης των στρατηγικών συζητήσεων, οι περισσότερες από τις οποίες πάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πρόκειται για συζητήσεις γύρω από έναν ενδεχόμενο «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό» – μια εναλλακτική λύση στον λενινισμό και τη σοσιαλδημοκρατία: είναι η εκ νέου ανακάλυψη του Νίκου Πουλαντζά (1936-1979) στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, και είναι και μια, πιο πρωτότυπη, επανεκτίμηση του Καρλ Κάουτσκι (1854-1938), πριν από το 1910, στη νέα αγγλόφωνη αριστερά. Αυτή η αναβίωση είναι υγιής και έκφραση ενός νέου πολιτικού κλίματος. Συχνά, ωστόσο, οι συζητήσεις που στοχεύουν στην επικαιροποίηση της σοσιαλιστικής στρατηγικής χαρακτηρίζονται από μια απλουστευτική περιγραφή της παράδοσης που στοχεύουν να ξεπεράσουν. Αυτό μπορεί να έχει μια ερμηνευτική χρησιμότητα, καθώς επιτρέπει την ανάδειξη των καινοτομιών και των σημείων ρήξης. Όμως, μια υπεραπλουστευτική αναπαράσταση της παράδοσης μας στερεί από αναφορές που μπορεί να εξακολουθούν να είναι χρήσιμες για τις σύγχρονες συζητήσεις και κινδυνεύει να κρύψει περισσότερα από όσα να φωτίσει. [Αναδημοσίευση από Περιοδικό «Τέσσερα»]
Οι γαλλικές εκλογές και η ήττα της ακροδεξιάς
Sylvestre Jaffard
Το γαλλικό σύνταγμα δίνει στον πρόεδρο μεγάλη εξουσία, οπότε ο Μακρόν μπορεί να επιλέξει να υπεκφεύγει, όπως κάνει τώρα, χρησιμοποιώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις καλοκαιρινές διακοπές ως δικαιολογία. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ με μια πλέον εντελώς παράνομη κυβέρνηση (η οποία έχει πράγματι παραιτηθεί, αλλά εξακολουθεί να είναι στη θέση της, ενώ ο αντικαταστάτης πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη οριστεί από τον Μακρόν). Ακόμα και αν δεν αποκτήσουμε μια κυβέρνηση NFP, είναι ένα σημαντικό αίτημα που πρέπει να τεθεί, έστω και από άποψη διαπαιδαγώγησης. Μπορεί να γίνουν νέες εκλογές τον επόμενο χρόνο, και θα μπορούμε να πούμε «ο Μακρόν προσπάθησε να αρνηθεί το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, τώρα είναι η ώρα να δώσουμε στο NFP μια σαφή πλειοψηφία». Εξίσου σημαντικό, ή ακόμα πιο σημαντικό, σε κάθε απεργία και κάθε αγώνα μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία νομιμοποίηση, η νομιμοποίηση είναι δική μας.
Η λογοτεχνία της αντίστασης του Γασσάν Καναφάνι
Seraj Assi
Στις 8 Ιουλίου 1972, ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Γασσάν Καναφάνι βγήκε από το διαμέρισμά του σε ένα προάστιο της Βηρυτού, μπήκε στο Austin 1100 και άνοιξε τη μίζα. Μια χειροβομβίδα που περιείχε μια πλαστική βόμβα τριών κιλών, τοποθετημένη πίσω από τον προφυλακτήρα από πράκτορες της Μοσάντ, εξερράγη, ταρακουνώντας ολόκληρη τη γειτονιά. Ο Καναφάνι αποτεφρώθηκε ακαριαία, μαζί με τη δεκαεπτάχρονη ανιψιά του, Λάμις Νατζίμ. Ήταν μόλις τριάντα έξι ετών… Ο Καναφάνι πολέμησε με την πένα του, τόσο ως συγγραφέας όσο και ως εκπρόσωπος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ήταν, όπως έγραψε μια νεκρολογία, «ένας κομάντο που δεν πυροβόλησε ποτέ». Επαναστάτης συγγραφέας που γεννήθηκε την παραμονή της Μεγάλης Παλαιστινιακής Επανάστασης, ο Καναφάνι υπερασπίστηκε την παλαιστινιακή αντίσταση και απελευθέρωση. Αυτό τον έβαλε τελικά στο στόχαστρο των πρακτόρων της Μοσάντ, οι οποίοι δεν ανέχονταν καμία αντίσταση.
Επιστολή από τη Γάζα
Γασσάν Καναφάνι
Φίλε μου ... Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πόδι της Νάντιας, το ακρωτηριασμένο από την κορυφή του μηρού. Όχι! Ούτε θα ξεχάσω τη θλίψη που είχε πλάσει το πρόσωπό της και είχε ενσωματωθεί για πάντα στα χαρακτηριστικά του. Βγήκα από το νοσοκομείο της Γάζας εκείνη την ημέρα, με το χέρι μου να σφίγγει με σιωπηλό χλευασμό τις δύο λίρες που είχα φέρει μαζί μου για να δώσω στη Νάντια. Ο καυτός ήλιος γέμισε τους δρόμους με το χρώμα του αίματος. Και η Γάζα ήταν ολοκαίνουργια, Μουσταφά! […] Αυτή η Γάζα, στην οποία εμείς και οι καλοί της άνθρωποι είχαμε ζήσει επτά χρόνια Νάκμπα, ήταν κάτι καινούργιο. Μου φάνηκε ότι ήταν απλώς μια αρχή. Δεν ξέρω γιατί πίστευα ότι ήταν απλώς μια αρχή. Φανταζόμουν ότι ο κεντρικός δρόμος καθώς επέστρεφα στο σπίτι ήταν μόνο μια μικρή αρχή ενός μεγάλου, μακρύ δρόμου που οδηγούσε στη Σάφεντ. Τα πάντα σε αυτή τη Γάζα ήταν πένθος για το πόδι της Νάντιας το ακρωτηριασμένο από την κορυφή του μηρού, ένα πένθος που δε σταματά στο κλάματα, μια πρόκληση, αλλά περισσότερο κι απ’ αυτό ήταν κάτι σαν ανάκτηση του ακρωτηριασμένου ποδιού!
Δώστε μας πίσω τη γη μας. Τα Υψίπεδα του Γκολάν, το Πράσινο Ξέπλυμα, οι αλληλένδετες επαναστάσεις της Συρίας και της Παλαιστίνης
Banah Ghadbian
Αυτή η παρέμβαση εξετάζει: 1) την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων στη Συρία από τον Άσαντ ως ένα από τα κίνητρα για τις εξεγέρσεις στη Συρία∙ 2) την κατοχή του συριακού Γκολάν από τους εποίκους της σιωνιστικής οντότητας και την χρησιμοποίηση του «πράσινου ξεπλύματος»∙ 3) τα πεδία και τα κινήματα μεταξύ των Σύριων όπου συγκλίνει η συνείδηση των πολλαπλών καταπιέσεων, και ειδικότερα, όπου η σχέση με τη γη (χρησιμοποιώντας τα τριαντάφυλλα και τα μήλα ως τεχνολογίες αντίστασης) αψηφά τόσο τις λογικές της κυριαρχίας των εποίκων-αποικιοκρατών όσο και τις λογικές του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος.
